UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Łasku zasądził od pozwanego Towarzystwa (...) S.A. z/s w W. na rzecz powódki D. P. kwotę 1.680 zł z ustawowymi odsetkami od 29 lipca 2013 r. do 31 grudnia 2015 r. a od 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty z ustawowymi odsetkami za opóźnienie (pkt 1.), oddalił powództwo w pozostałym zakresie (pkt 2.)., orzekł o kosztach procesu (pkt 3.) oraz o nieuiszczonych kosztach sądowych (pkt 4.).

Powyższe orzeczenie zapadło w oparciu o następujące ustalenia i wnioski:

W dniu 1 stycznia 2013 roku powódka D. P. podczas schodzenia ze stoku narciarskiego w B. doznała urazu skrętnego prawego stawu skokowego, tj. złamania kostki bocznej, uszkodzenia więzozrostu piszczelowo-strzałkowego, złamania tylnego brzegu piszczeli, uszkodzenia więzadła trójgraniastego. Tego samego dnia została wstępnie zaopatrzona w szpitalu w N. w szynę gipsową. Odmówiła przyjęcia do Oddziału Ortopedii oraz opuściła przedmiotową placówkę na własne żądanie, pouczona uprzednio przez personel medyczny o dalszym postępowaniu, tj. konieczności leczenia operacyjnego.

Dalsze leczenie powódka kontynuowała na Oddziale (...)Urazowej w szpitalu (...) w Ł.. W przedmiotowej placówce D. P. przebywała w okresie od dnia 7 stycznia 2013 r. do dnia 11 stycznia 2013 r., od dnia 03 kwietnia 2013 r. do dnia 04 kwietnia 2013 r. oraz od dnia 28 stycznia 2014 r. do dnia 29 stycznia 2014 r. Podczas pierwszego pobytu w tej placówce wobec powódki zastosowano leczenie w postaci repozycji i zespolenia złamania popręgiem Webera oraz plastyki (szycie) więzadła trójgraniastego po stronie przyśrodkowej stawu skokowego. Zalecono również powódce chodzenie o kulach bez obciążenia kończyny przez okres 6 tygodni oraz rehabilitację uszkodzonej kończyny. W trakcie drugiego pobytu powódki w przedmiotowej placówce usunięto popręg Webera oraz zalecono ograniczenie chodzenia przez okres około 10 dni i rehabilitację uszkodzonej kończyny. W trakcie trzeciego pobytu powódki w przedmiotowej placówce wykonano artroskopię stawu skokowego prawego, zalecono ograniczenie chodzenia przez okres 3-4 dni po zabiegu, rehabilitację oraz dalsze leczenie
i opatrunki w Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej.

W trakcie leczenia powódki pojawiły się powikłania związane z wadliwym wygojeniem złamań i dysfunkcją prawego stawu skokowego. Obecnie powódka nadal odczuwa dolegliwości będące następstwem przedmiotowego wypadku. Dysfunkcja prawego stawu skokowego upośledza funkcję podpórczo-motoryczną prawej kończyny dolnej, ograniczając aktywność życiową powódki w stopniu miernym (odczuwane przez powódkę dolegliwości bólowe prawego stawu skokowego, utrudniające poruszanie się, występują po dłuższym staniu i chodzeniu). Rokowanie dotyczące odzyskania przez powódkę pełnej sprawności fizycznej z okresu przed wypadkiem jest pomyślne, z tym że uzależnione od dalszego leczenia, rehabilitacji oraz odpowiedniego zaopatrzenia protetyczno-ortopedycznego.

Powódka doznała w wyniku dysfunkcji prawego stawu skokowego 17 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

W wyniku przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił powódce kwotę 2.400 zł.

W dacie zdarzenia powódka była objęta ochroną ubezpieczeniową na podstawie Umowy Grupowego (...), potwierdzonej polisą o nr (...).

Sąd Rejonowy przywołał art. 805 § 1 k.c. oraz § 6 pkt 1 i 2 (...), a następnie podkreślił, że ponieważ pozwany wypłacił powódce świadczenie w wysokości 2.400 zł, uwzględniające 10 % trwały uszczerbek na zdrowiu doznany przez powódkę na skutek przedmiotowego zajścia, należało zasądzić od pozwanego na rzecz powódki brakującą kwotę 1.680 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 29 lipca 2013 r. (30 dni od daty zgłoszenia szkody). Podejmując decyzję tej treści Sąd miał na uwadze to, iż biegły sądowy z zakresu ortopedii-traumatologii i medycyny sądowej w opinii z 25 stycznia 2016 r. wskazał, iż doznany przez powódkę uszczerbek na zdrowiu może ulec zmniejszeniu w miarę dalszej terapii i że możliwe jest całkowite usunięcie istniejących powikłań. Skoro tak, to Sąd utożsamił długotrwały uszczerbek na zdrowiu z trwałym uszczerbkiem.

W pozostałym zakresie Sąd oddalił powództwo, natomiast o kosztach procesu orzekł w oparciu o art. 100 k.p.c. zd. pierwsze w zw. z art. 83 ust. 2 i 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 90 z 2010 r. poz. 594 ze zm. – dalej: „u.k.s.c.”).

Z powyższym wyrokiem nie zgodził się pozwany, który zaskarżył przedmiotowe orzeczenie co do pkt 1., pkt 3. oraz pkt 4. tiret drugie, zarzucając mu naruszenie:

- art. 233 § 1 k.p.c., tj. brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz nie wynikające z materiału dowodowego, przez co dowolne ustalenie Sądu, wyrażające się w przyjęciu, iż z treści sporządzonych w sprawie opinii, tj. opinii sporządzonej w niniejszej sprawie w dniu 25 stycznia 2016 roku oraz opinii uzupełniającej z dnia 25 marca 2016 roku przez biegłego dr n. med. Z. P. wynika, iż nie ma podstaw do rozróżnienia pomiędzy dwoma rodzajami uszczerbku na zdrowiu, tj. uszczerbkiem trwałym i uszczerbkiem długotrwałym, jak również, iż ze wskazanych powyżej opinii biegłego wynika, iż powódka w wyniku zdarzenia z dnia 1 stycznia 2013 roku doznała trwałego uszczerbku w wysokości 17%,

- art. 65 § 1 i § 2 k.c. w zw. z § 2 pkt 2) w zw. z § 2 pkt 1) (...), poprzez błędną wykładnię, wyrażającą się w utożsamieniu przez Sąd Rejonowy trwałego uszczerbku na zdrowiu w znaczeniu nadanym temu pojęciu na mocy postanowień § 2 pkt 2) (...) z długotrwałym uszczerbkiem na zdrowiu w znaczeniu użytym przez Biegłego w opinii;

- art. 65 § 1 i § 2 k.c. w zw. z pkt 164 lit. b) Tabeli Norm oceny procentowej trwałego uszczerbku na zdrowiu pozwanej (dalej: (...)) poprzez niezastosowanie pkt 164 lit. b) Tabeli Norm;

- art. 805 § 1 oraz § 2 pkt 2 k.c. w zw. z 829 § 1 pkt 2 oraz § 2 k.c. w zw. z art. 808 § 1 k.c. poprzez jego błędne zastosowanie wynikające z uznania przez Sąd Rejonowy, iż zachodzą podstawy odpowiedzialności pozwanej.

W konkluzji apelujący wniósł o zmianę wyroku Sądu Rejonowego w zaskarżonej części, poprzez oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu za obie instancje.

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 roku powódka wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy zgodzić się ze skarżącym, że Sąd Rejonowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c., a w rezultacie poczynił wadliwe ustalenia faktyczne poprzez utożsamienie wskazanego przez biegłego długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z uszczerbkiem trwałym.

Trzeba podkreślić, że błąd w ustaleniach faktycznych z reguły łączy się z wadliwą oceną dowodów, a więc z naruszeniem przez sąd art. 233 § 1 k.p.c.

Analizując zgromadzony w sprawie materiał dowodowy Sąd Rejonowy uchylił się od wskazania przyczyn, które na podstawie opinii biegłego pozwalały na utożsamienie skutków trwałych z długotrwałymi. Biegły w opinii z dnia 25 stycznia 2016 roku kategorycznie stwierdził, że powódka doznała wskutek wypadku 17 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, odwołując się w tym zakresie do punktu 162 lit. b) tabeli stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku w sprawie szczegółowych zasad orzekania o stałym lub długotrwałym uszczerbku na zdrowiu, trybu postępowania przy ustalaniu tego uszczerbku oraz postępowania o wypłatę jednorazowego odszkodowania (t.j.: Dz.U. z 2013 r., poz. 954), jak również do § 2 (...). Biegły dodał, że przy zastosowaniu dalszej terapii D. P. może odzyskać pełną sprawność fizyczną (k. 120) oraz że „uszczerbek trwały w dniu urazu nie występuje” (k. 120v.). Przy takiej treści opinii i braku argumentacji wspierającej Sąd pierwszej instancji nie miał podstaw, aby ustalić, że długotrwały uszczerbek jest tym samym, co trwały uszczerbek na zdrowiu, skoro biegły dokonał wyraźnego rozróżnienia pomiędzy obydwoma pojęciami. Godzi się zaakcentować, że Sądowi nie wolno dokonywać ustaleń niezgodnych z treścią opinii biegłego, jeżeli dowód z tejże opinii został obdarzony pełną mocą dowodową. Należy zaznaczyć, że Sąd nie dysponuje wiadomościami specjalnymi, a zatem nie może zastępować w tej dziedzinie biegłego.

Sąd Okręgowy podzielił więc ustalenia faktyczne Sądu Rejonowego za wyjątkiem tych, w których Sąd stwierdził, że skarżąca doznała w gruncie rzeczy 17 % trwałego uszczerbku na zdrowiu.

Tym samym należało uznać, że zaskarżone orzeczenie narusza art. 65 § 1 i § 2 k.c. w zw. z § 2 pkt 2) w zw. z § 2 pkt 1) (...) oraz w zw. z pkt 164 lit. b) Tabeli Norm. Trzeba bowiem podnieść, że § 2 pkt 2) (...) stanowi, że trwały uszczerbek na zdrowiu to zaburzenie czynności uszkodzonego organu, narządu lub układu będące następstwem wypadku, któremu ubezpieczony uległ w okresie odpowiedzialności ubezpieczyciela, powodujące jego trwałą dysfunkcję. Dlatego też, skoro biegły jednoznacznie stwierdził, iż D. P. może odzyskać pełną sprawność fizyczną oraz wykluczył trwały uszczerbek na jej zdrowiu, należało przyjąć, że § 2 pkt 2) (...), a tym samym pkt 164 lit. b) Tabeli Norm nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

W konsekwencji trzeba było stwierdzić, że powódce nie przysługuje dochodzone pozwem roszczenie. Należy wyjaśnić, że z § 3 ust. 5 (...) wynika, iż w ramach dodatkowej umowy ubezpieczenia ubezpieczyciel udziela ochrony ubezpieczeniowej w zakresie powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu ubezpieczonego w wyniku wypadku. Mając na uwadze okoliczność, że skarżąca nie doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, należało dojść do wniosku, iż żądanie zasądzenia na jej rzecz dochodzonej pozwem kwoty pieniężnej nie znajduje uzasadnionych podstaw tak w przepisach zawartej umowy ubezpieczenia, jak i w przepisach prawa materialnego, a to art. 805 § 1 oraz § 2 pkt 2 k.c. w zw. z 829 § 1 pkt 2 oraz § 2 k.c. w zw. z art. 808 § 1 k.c.

W rezultacie Sąd odwoławczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że oddalił powództwo, o czym orzekł w punkcie I 1. sentencji.

O kosztach procesu wyłożonych przez strony w czasie postępowania przed Sądem Rejonowym orzeczono w punkcie I 2. na mocy art. 98 § 1 k.p.c., a więc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania, które powódka przegrała w pierwszej instancji w całości, zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 617 zł. Na wymienioną sumę złożyły się koszty zastępstwa prawnego w wysokości 600 zł, którą to kwotę Sąd ustalił w oparciu o § 6 pkt 3) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 490.) oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W konsekwencji modyfikacji uległo również rozstrzygnięcie o nieuiszczonych kosztach sądowych tymczasowo wydatkowanych przez Skarb Państwa. Sąd Okręgowy obciążył wymienionymi kosztami w wysokości 523,99 zł w całości powódkę, orzekając o tym w punkcie I 3. na podstawie art. 83 ust. 2 i 113 ust. 1 u.k.s.c. w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.

O kosztach postępowania apelacyjnego Sąd Okręgowy orzekł w punkcie II sentencji na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., a zatem zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, który powódka przegrała w instancji odwoławczej w całości.

Sąd zasądził więc od powódki na rzecz pozwanego kwotę 684 zł, na którą to sumę złożyły się: kwota 600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu apelacyjnym, którą to kwotę Sąd ustalił w oparciu o § 2 pkt 3) i § 10 ust. 1 pkt 1) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804) oraz suma 84 zł tytułem zwrotu opłaty od apelacji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE