UZASADNIENIE

W dniu 19 listopada 2015 r. Powódka (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydział Cywilny pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym w którym domagała się zasądzenia od pozwanej K. P. kwoty 2 998,67 zł wraz odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 19 listopada 2015 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że pozwana K. P. oraz (...) S.A. z siedzibą w W. zawarli umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych, na podstawie której pozwana otrzymała dostęp do usług świadczonych przez (...) S.A. z siedzibą w W. i zobowiązała się do uiszczania z tego tyt. opłat. Powódka podniosła, iż Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie uregulowała wymagalnych należności objętych fakturami. Powódka dalej wskazała, że w dniu 6 sierpnia 2014 r. zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę sprzedaży wierzytelności, cedując na rzecz strony powodowej całość praw i obowiązków wynikających z umowy zawartej przez pozwaną z wierzycielem pierwotnym. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty, jednakże pozwana nie zapłaciła.

W dniu 1 grudnia 2015 r. w sprawie o sygn. VI NC – e (...) Referendarz Sądowy dla Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwany wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie z kosztów postępowania.

W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zaprzeczyła jakoby zawarła z (...) S.A. z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych.

Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2016 r. w sprawie o sygn. VI Nc - e 2232258/15 Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Tychach zgodnie z właściwością ogólną pozwanej.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwaną K. P. oraz (...) S.A. z siedzibą w W. w okresie od 2005 r do listopada 2014 r. łączyło szereg umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych na podstawie której pozwana otrzymała dostęp do usług świadczonych przez (...) S.A. z siedzibą w W. i zobowiązała się do uiszczania z tego tyt. opłat. Pozwana nie wywiązała się z przyjętego na siebie zobowiązania i nie uregulowała wymagalnych należności objętych fakturami nr:

- (...) na kwotę 598,10 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 stycznia 2013 r.,

- (...) na kwotę 429,01 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 28 lutego 2013 r.,

- (...) na kwotę 216,66 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 28 marca 2013 r.,

- (...) na kwotę 183,31 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 kwietnia 2013 r.,

- (...) na kwotę 262,20 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 maja 2013 r.,

- (...) na kwotę 559,11 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 1 lipca 2013 r.,

- (...) na kwotę 157,43 zł z terminem zapłaty przypadającym na dzień 29 lipca 2013 r.,

Dowód: Umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych (k.42-63), faktury VAT (k.65-78)

W dniu 14 sierpnia 2013 r. (...) S.A. z siedzibą w W. wystawiła notę obciążeniową nr (...), zobowiązując pozwaną do zapłaty kwoty 340,00 zł tytułem opłaty wyrównawczej w wysokości przyznanej ulgi.

Dowód: nota (k.64).

W dniu 6 sierpnia 2014 r. (...) S.A. z siedzibą w (...) Sp. z o.o. zbyło przysługującą jej względem pozwanej K. P. wierzytelność na rzecz (...) S.A. z siedzibą w W.. Powódka zawiadomiła pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k.80-83), zawiadomienie o przelewie wierzytelności (k.79).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja, przedstawia spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest częściowo uzasadnione.

Powódka dochodziła należności związanych z zawartymi przez pierwotnego wierzyciela z pozwaną umowami o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych uregulowana jest w art. 56 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz. U. z 2014r. poz. 243). Prawo telekomunikacyjne w sposób szczególny reguluje odpowiedzialność operatora za niewykonanie lub nienależyte wykonanie usług telekomunikacyjnych z jednoczesnym odniesieniem się do przepisów k.c. ( art. 104 ust. l Prawa telekomunikacyjnego).

Wierzyciel, zgodnie z art. 353 § l k.c. może żądać od dłużnika świadczenia, które zobowiązany był spełnić, a dłużnik powinien to świadczenie spełnić.

Pozwana na etapie elektronicznego postępowania upominawczego zakwestionowała fakt zawarcia z poprzednikiem prawnym umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych,

Niemniej powódka, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 6 k.c. wykazała wysokość tego zadłużenia przedkładając dowody świadczące o zawarciu umów, o wystawieniu na ich podstawie faktur wraz ze szczegółowym rozliczeniem, co do każdej z nich.

W zakresie pozostałej kwoty żądania, tj. kwoty 340,00 zł wynikającej z noty obciążeniowej nr (...), wystawionej tytułem opłaty wyrównawczej w wysokości przyznanej ulgi, Sąd uznał, że strona powodowa nie udźwignęła ciężaru udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne.

Podkreślić bowiem trzeba, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności ( art. 227 k.p.c. ) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (wyrok SN z dnia 22.11.2001 r., sygn. I PKN 660/00. publ. Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to. że ten kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktycznie uzasadniające to żądanie. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia spraw, wykazujące istnienie prawa.

Dla wykazania prawdziwości swych twierdzeń w zakresie pozostałej części wierzytelności należności wynikającej z w/w, strona powodowa przedstawił jedynie samą notę. Sąd nie był w stanie na podstawie noty oraz umów ustalić wysokości roszczenia przysługującego stronie powodowej. Z treści noty obciążeniowej nie wynika, na podstawie których dokładnie umów została ona wystawiona (nota zawiera ogólne określenie opłata wyrównawcza w wysokości przyznanej ulgi), bez sprecyzowania, w jakiej wysokości została ona przyznana oraz do której umowy i według jakiego obliczenia. Powódka nie przedłożyła żadnego dokumentu źródłowego, w szczególności regulaminu lub umowy o świadczenia usług, z którego wynikałaby podstawa do naliczenia tej kwoty.

Wobec tego. iż strona powodowa nie udowodniła roszczenia w zakresie naliczenia kary umownej wraz z odsetkami. Sąd oddalił powództwo w tym zakresie jako nieudowodnione.

Nadto należy zwrócić uwagę na to, że z noty obciążeniowej nie wynika w związku z jakim zdarzeniem została wystawiona, co w sposób zupełny wyłącza możliwość badania istnienia wierzytelności wskazanej w nocie. Trzeba mieć na względzie, że taka nota obciążeniowa mogła być wystawiona z próbą obciążenia pozwanego w związku z niedotrzymaniem umowy lub umów o świadczenie usług telefonicznych, co jak wynika z doświadczenia życiowego dzieje się w analogicznych przypadkach nader często. Z uwagi na tytuł wskazany w tym dokumencie i obowiązki leżące po stronie pozwanej, które ewentualnie wynikały z umowy zawartej z operatorem sieci telekomunikacyjnej należy uznać, że ewentualne nałożenie tej kary umownej nie jest dopuszczalne. Przecież jedynym obowiązkiem abonenta było uiszczanie w terminie kwot wskazanych w rachunkach - czego jak wynika z zawiadomienia o cesji pozwana prawdopodobnie nie czyniła. Unikanie przez operatora używania określenia kara umowna nie przesądza o takim charakterze naliczonej w nocie kwoty. Powód w tym procesie nie udowodnił, że kwota wskazana w nocie obciążeniowej dotyczy naruszenia przez pozwaną innych obowiązków wynikających ze wskazanej na wstępie umowy. Jest to sprzeczne z treścią art. 483 § 1 KC. który dopuszcza w kontraktach zawarcie klauzuli o karze umownej, ale tylko na wypadek niewykonania zobowiązania niepieniężnego. Z dowodów zaoferowanych przez pełnomocnika powoda nie można się doszukać obowiązków niepieniężnych po stronie pozwanej, a jeszcze raz podkreślić trzeba, że powódka nawet nie próbowała udowodnić naruszenia przez pozwaną obowiązków o charakterze niepieniężnym. Zatem ewentualne naliczanie takiej de facto kary umownej nie jest dopuszczalne, skoro rozstrzygniecie o niej nie jest ważne (zob. art. 58 § 1 k.c ). W tym zakresie w orzecznictwie panują zgodne poglądy i jedynie przykładowo można powołać Wyrok Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 22 września 2006 roku wydany w sprawie XVII Ania 90-05. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 6 marca 2014 roku w sprawie I ACa 1 i 12'! 3. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 grudnia 2013 roku wydany w sprawie I ACa 1029/13.

Oczywiście sąd ma świadomość, że w ustawie z dnia 16 lipca 2004 roku Prawo telekomunikacyjne istnieje regulacja umożliwiająca obciążenie abonenta kwota pieniężną z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta (art. .57 ust. 6 tego aktu prawnego), jednakże ani uzasadnienie powództwa nie wskazuje na naliczenie kwoty z noty obciążeniowej w ten sposób, ani nie ma żadnych dowodów; na podstawie których można ustalić fakty, z których można wywnioskować o wysokości tego roszczenia.

Mając powyższe na względzie, z uwagi na to, że pozwana nie uregulowała zadłużenia za świadczone w okresie trwania umowy usługi wysokości 2 658,00 zł wraz z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 listopada 2015 r. na mocy art. 734§1 k.c. w zw. z art.750 k.c. , art. 481§1 i 2 k.c. , art.482§1 k.c. orzeczono, jak w pkt 1 sentencji wyroku.

Jednak żądanie powódki w zakresie noty obciążeniowej podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w pkt 2 wyroku.

O kosztach procesu sąd orzekł w pkt 3 wyroku odpowiednio do treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. i art.100 k.p.c. uwzględniając zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów. Stosunek kwoty żądanej przez powódkę do zasądzonej wynosi 88 % i w takim stosunku powódka wygrała proces. Tym samym pozwana wygrała proces w stosunku 12%. W analogicznych proporcjach przysługiwał stronom zwrot kosztów procesu ( art. 98 § 1, § 3 k.p.c. , art. 99 k.p.c. ). W przypadku powódki na koszty procesu składało się: wynagrodzenie radcy prawnego 600,00 zł, zgodnie z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu – Dz.U. 2013.490 j.t.), opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł, opłata sądowa 38,00 zł, łącznie 655,00 zł. Na koszty procesu pozwanej w wysokości 600,00 zł składało się: wynagrodzenie radcy prawnego 600,00 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł. Po skompensowaniu należnych stronom kosztów procesu, w pkt 3 wyroku zasądzono na rzecz powódki kwotę 502,36 zł.

SSR Jolanta Brzęk

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE