UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 lutego 2011 roku powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 1.052,00 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 22 października 2010 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż dochodzona kwota stanowi odszkodowanie należne jej na podstawie umowy cesji wierzytelności od pozwanej jako ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. Odszkodowanie obejmuje pozostałą część kosztów najmu przez poszkodowanego auta zastępczego w okresie naprawy pojazdu uszkodzonego w wyniku kolizji drogowej, której sprawca ubezpieczony był w pozwanym towarzystwie (pozew – k. 2-6).

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 24 marca 2011 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w W. nakazał aby pozwana (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zapłaciła powódce (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. kwotę dochodzoną pozwem wraz z kosztami procesu w terminie 14 dni od doręczenia nakazu zapłaty albo w tymże terminie wniosła sprzeciw (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym – k. 59).

Sprzeciwem od nakazu zapłaty pozwana (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zaskarżyła nakaz w całości i wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwana zakwestionowała czas najmu pojazdu zastępczego określony przez powódkę. Ponadto wskazała, iż wypłaciła na rzecz powódki kwotę 3365,84 zł brutto, przyjmując za uzasadniony 16-dniowy czas najmu pojazdu zastępczego.

W trakcie procesu doszło do połączenia w trybie art. 492 § 1 k.s.h. spółek (...) S.A. i Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. (dalej: (...)), przez przejęcie (...) Asekuracja przez W.. Połączenie zostało wpisane do rejestru właściwego dla spółki przejmującej w dniu 28 grudnia 2012 r. W dalszym toku procesu po stronie pozwanej występowało Towarzystwo (...) S.A., jako ogólny następca prawny (...) Asekuracja.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2010 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzony został pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący współwłasność G. P. oraz H. P. (dalej: poszkodowani). Sprawcą kolizji był kierujący pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...), ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

(okoliczności niesporne, ponadto: oświadczenie sprawcy kolizji, k. 20, załącznik do zgłoszenia szkody, k. 24-25, zgłoszenie szkody, k. 26-29, dowód rejestracyjny, k. 8-9 akt szkody)

Uszkodzony pojazd marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) został w dniu 9 lipca 2010 roku oddany do naprawy do zakładu naprawczego prowadzonego przez (...) Sp. z o.o. w G.. W dniu 30 lipca 2010 roku uszkodzony w wyniku kolizji pojazd został odebrany z zakładu naprawczego.

(dowód: arkusz naprawy pojazdu – k. 17)

W okresie, gdy wyżej opisany pojazd był naprawiany przez zakład naprawczy, tj. od dnia 9 lipca 2010 r. do 30 lipca 2010 r. poszkodowani korzystali z pojazdu zastępczego marki S. (...) o numerze rejestracyjnym (...) najętego od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. na podstawie umowy najmu (...) z dnia 9 lipca 2010 roku. Stawka dzienna czynszu najmu wynosiła 172,43 zł netto tj. 210,36 zł brutto.

(dowód: umowa najmu (...), w tym szczegółowe warunki najmu (...) k. 11-14, oświadczenie dla towarzystwa ubezpieczeń, k. 16, oświadczenie najemcy, k. 18, oświadczenie właściciela pojazdu, k. 19, control card, k. 21, cenniki (...), k. 41, odpis KRS powódki, k. 43-50, pełnomocnictwo dla I. K., k. 91 akt szkody)

Na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 9 lipca 2010 roku poszkodowani przelali na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. pojazdu zastępczego, przysługujące im w związku z wyżej opisaną szkodą komunikacyjną.

(dowód: umowa cesji wierzytelności – k. 15, oświadczenie właściciela pojazdu, k. 19, odpis KRS powódki, k. 43-50, pełnomocnictwo dla I. K., k. 91 akt szkody)

W dniu 3 września 2010 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością wystawiła fakturę VAT nr (...) tytułem wynajmu pojazdu S. (...) o nr rej. (...) w okresie od dnia 9 lipca 2010 roku do dnia 30 lipca 2010 roku (21 dni), opiewającą na kwotę 4417,66 złotych brutto.

(dowód: faktura VAT, k. 7)

Pismem z dnia 14 września 2010 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w P. wezwała (...) spółkę akcyjną z siedzibą w W. do zapłaty kwoty 4417,66 złotych brutto. Wezwanie do zapłaty zostało doręczone w dniu 21 września 2010 roku. Pozwana zapłaciła powódce z tego tytułu kwotę 3365,84 zł.

(dowód: decyzja o wypłacie odszkodowania, k. 9, pismo z dnia 14 września 2010 roku, k. 30-35, potwierdzenie odbioru – k. 36-37, pismo z dnia 14 grudnia 2010 r., k. 38-39)

Zasadny, faktyczny czas naprawy uszkodzonego w wyniku kolizji pojazdu F. (...) o nr rej. (...) wynosił 22 dni.

(dowód: opinia biegłego sądowego M. S., k. 108-117, ustne wyjaśnienia biegłego sądowego M. S., k. 264-266)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dokumentach zgromadzonych w aktach sprawy, aktach szkody oraz opinii biegłego sądowego mgr inż. M. S., uzupełnioną następnie wyjaśnieniami ustnymi złożonymi na rozprawie w dniu 11 marca 2014 roku, albowiem okoliczność na którą dowód z opinii biegłego został dopuszczony była sporna, a jej ustalenie wymagało wiedzy specjalistycznej. Opinię biegłego po złożeniu przez niego ustnych wyjaśnień Sąd uznał za spójną i jasną, a w konsekwencji rzetelną.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu.

Zgodnie z ogólnymi regułami postępowania dowodowego obowiązek przedstawienia dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z tych faktów wywodzi skutki prawne – art. 6 k.c. w zw. z art.3 k.p.c. w zw. z art. 232 k.p.c.

Zgodnie z art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Zgodnie z art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Z kolei, zgodnie z art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Zatem w sytuacji zaistnienia szkody ubezpieczycie odpowiadający z tytułu ubezpieczenia OC z sprawcę szkody obowiązany jest do jej naprawienia w całości. Ta zasada odnosi się również do kosztów wynajmu pojazdu zastępczego, oczywiście w zakresie, w jakim pozostają one
w adekwatnym związku przyczynowym ze zdarzeniem wywołującym szkodę, w tym wypadku z kolizją drogową.

W przedmiotowym procesie pozwana nie kwestionowała okoliczności faktycznych zdarzenia i swojej odpowiedzialności za wyrządzoną szkodę. Nie kwestionowała również faktu zawarcia przez poszkodowanego z powódką umowy najmu oraz umowy cesji wierzytelności, a także ich treści. Sporna okazała się jedynie kwestia zasadnego czas naprawy uszkodzonego w kolizji pojazdu, a w konsekwencji uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego M. S. celem ustalenia zasadnego, faktycznego czasu naprawy uszkodzonego w kolizji pojazdu F. (...) o nr rej. (...). Ponadto Sąd na rozprawie w dniu 11 marca 2014 roku odebrał od biegłego ustne wyjaśnienia na okoliczność odniesienia się do zarzutów zgłoszonych do jego opinii pisemnej przez pełnomocnika pozwanej. Biegły wskazał, iż zasadny, faktyczny czas naprawy uszkodzonego w kolizji pojazdu F. (...) o nr rej. (...) w związku ze zdarzeniem wynosił 22 dni. Biegły podkreślił, że czas ten jest dłuższy niż rzeczywisty czas naprawy albowiem zakład naprawczy, mimo że nie miał takiego obowiązku, rozpoczął czynności naprawcze przed otrzymaniem zatwierdzonej kalkulacji naprawy.

Po złożeniu przez biegłego ustnych wyjaśnień żadna ze stron opinii nie kwestionowała, nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej lub dowodu z opinii innego biegłego.

Wobec treści pisemnej opinii biegłego sądowego oraz ustnych wyjaśnień do opinii biegłego sądowego Sąd uznał, iż uzasadniony okres najmu pojazdu zastępczego w niniejszej sprawie wynosił 22 dni.

Tym samym uzasadnione było żądanie przez powódkę zapłaty czynszu za 21-dniowy okres najmu w wysokości 4417,66 zł brutto. Ponieważ pozwana zapłaciła powódce przed procesem z tego tytułu kwotę 3365,84 zł, Sąd zasądził na rzecz powódki pozostałą część należności.

Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Z kolei zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Mając na uwadze fakt,
że wezwanie do zapłaty zostało doręczone pozwanej w dniu 21 września 2010 roku, uzasadnione było żądanie odsetek ustawowych od dnia 22 października 2010 roku do dnia zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie powołanych wyżej przepisów, orzeczono jak w punkcie I.

O kosztach postępowania orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu i kosztów celowych – art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i § 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490). Na koszty te, poniesione przez powódkę składają się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 53 złote, wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 180 złotych, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 złotych oraz wynagrodzenie biegłego sądowego w kwocie 800zł.

Orzeczenie jak w pkt. III sentencji wyroku, a więc o pobraniu od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla miasta stołecznego Warszawy w W. kwoty 140,38 zł, znajduje uzasadnienie w treści art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 § 1 k.p.c.