UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 29 grudnia 2015 r. wniosła w elektronicznym postępowaniu upominawczym pozew o zapłatę, domagając się zasądzenia na jej rzecz od pozwanej M. Z. kwoty w łącznej wysokości 3.555,59 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów sądowych w wysokości 45,00 zł, kosztów zastępstwa procesowego w kwocie
600,00 zł i innych kosztów w kwocie 0,45 zł.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa podała, że zawarła z pozwaną umowę
o świadczenie usług z dnia 26 czerwca 2014 r. Jednocześnie wskazała, że w dniu 2 czerwca 2014 r. spółka (...)+ (...) S.A. połączyła się ze spółką (...) S.A. w trybie art. 492 § 1 pkt 1 k.s.h. i od tej pory strona powodowa wykonuje wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez abonentów ze spółką (...)+ (...) S.A. Nadto oświadczyła, że spółka (...) S.A. powstała w wyniku przekształcenia spółki (...) sp. z o. o. Strona powodowa podała, że w umowie o świadczenie usług zobowiązała się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz do dostarczania pozwanej sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, przy czym sprzęt został pozwanej przekazany w najem. Dodała, że pozwana zobowiązała się do terminowego uiszczania opłat abonamentowych, ale nie wywiązała się ze swojego zobowiązania, wskutek czego strona powodowa rozwiązała umowę w dniu 31 maja 2015 r. Strona powodowa wskazała, że na dzień wniesienia pozwu pozwana zalegała z zapłatą z tytułu abonamentu kwoty 804,07 zł, a ponadto strona powodowa naliczyła odsetki ustawowe od w/w zaległości w kwocie 129,52 zł. Strona powodowa podniosła, że w piśmie z dnia 18 czerwca 2015 r. pozwana została poinformowana o rozwiązaniu umowy i została wezwana do zwrotu sprzętu w zakreślonym terminie z zaznaczeniem, że w przypadku braku zwrotu sprzętu zostanie naliczona kara umowna. Strona powodowa podała, że w związku z niezwróceniem sprzętu
w terminie pismem z dnia 13 lipca 2015 r. pozwana została wezwana do zapłaty kary umownej w kwocie 100,00 zł. Sprecyzowała, że z uwagi na to, że pozwana do dziś nie zwróciła przekazanego jej sprzętu, strona powodowa domaga się również odszkodowania
w wysokości określonej w Rozdziale IX Regulaminu świadczenia usług, tj. kwoty 1.060,00 zł (równowartość niezwróconego sprzętu). Nadto strona powodowa wskazała, że ze względu na przedterminowe rozwiązanie umowy z winy pozwanej przed upływem okresu minimalnego, pozwana jest zobowiązana do uiszczenia na jej rzecz kwoty odszkodowania stanowiącego ulgę, pomniejszoną o proporcjonalną wartość ulgi za okres świadczenia usług od dnia rozpoczęcia korzystania z usług z okresem gwarantowanego korzystania do dnia dezaktywacji usług, dlatego też notą księgową z dnia 15 czerwca 2014 r. wezwała pozwaną do zapłaty odszkodowania w kwocie 1.462,00 zł – zgodnie z brzmieniem IX Rozdziału Regulaminu świadczenia usług. Strona powodowa wskazała, że łączna kwota jej żądania wynosi
3.555,59 zł.

Nakazem zapłaty z dnia 14 stycznia 2016 r., wydanym w postępowaniu upominawczym o sygn. akt VI Nc-e 2442099/15, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie uwzględnił powództwo w całości.

Następnie pozwana M. Z. wniosła sprzeciw od w/w nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i podnosząc następujące zarzuty: braku wymagalności dochodzonego roszczenia, nie udowodnienia roszczenia co do zasady i co do wysokości, nieważności umowy o świadczenie usług, braku prawidłowego rozliczenia wpłat pozwanej, braku wskazania wysokości stopy procentowej odsetek i braku związania pozwanej umową
w części dotyczącej wysokości odsetek za opóźnienie, braku wypowiedzenia umowy
o świadczenie usług, braku wykazania wysokości odsetek naliczonych przez stronę powodową, przedawnienia roszczenia. W oparciu o powyższe zarzuty pozwana wniosła
o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

Postanowieniem z dnia 5 lutego 2016 r., wydanym w sprawie o sygn. akt VI Nc-e 2442099/15, Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie – z uwagi na skuteczne wniesienie przez pozwaną sprzeciwu od nakazu zapłaty – przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi, zgodnie z właściwością ogólną pozwanej.

Zarządzeniem Przewodniczącego z dnia 4 maja 2016 r., wydanym w oparciu
o przepis art. 505³⁷ § 1 k.p.c., pełnomocnik strony powodowej został wezwany do wykazania umocowania i przedłożenia pełnomocnictwa wraz z odpisem – w terminie dwutygodniowym od daty otrzymania wezwania pod rygorem umorzenia postępowania.

Wraz z pismem z dnia 18 maja 2016 r. pełnomocnik strony powodowej przedłożył dokumenty wykazujące jego umocowanie do działania w imieniu strony powodowej oraz przedłożył kopie dokumentów wymienionych w pozwie jako załączniki.

W piśmie procesowym z dnia 4 października 2016 r. pozwana podtrzymała swoje stanowisko w sprawie, wnosząc o oddalenie powództwa w całości jako bezzasadnego. Pozwana zarzuciła, że strona powodowa nie wykazała, aby przedmiotowa wierzytelność
w ogóle istniała, jak również nie wykazała wysokości tej wierzytelności. Podkreśliła, że wszystkie dokumenty, które nie zostały dołączone do pozwu z dnia 18 maja 2016 r., powinny zostać pominięte przez Sąd. Nadto podniosła, że niektóre dokumenty przedstawione przez stronę powodową jako dowody są jedynie kopiami, które nie zostały poświadczone za zgodność z oryginałem, co jest sprzeczne z art. 129 § 2 k.p.c. Pozwana stwierdziła, że strona powodowa nie może powoływać się na kopie dokumentów w celu udowodnienia swoich twierdzeń, jeżeli nie zostały one należycie poświadczone za zgodność z oryginałem przez uprawnione do tej czynności osoby, gdyż kopie dokumentów mają moc dowodową wyłącznie po ich potwierdzeniu za zgodność z oryginałem. Pozwana zakwestionowała autentyczność przedłożonej przez stronę powodową kopii umowy z dnia 26 czerwca 2014 r. Niezależnie od tego pozwana podniosła, że rzeczona umowa w najlepszym razie może dowodzić jedynie istnienia stosunku prawnego między stronami, ale nie świadczy o powstaniu zaległości ani
o wysokości tej zaległości. Pozwana zaprzeczyła, aby zawierała umowę z pracownikami strony powodowej i zarzuciła brak umocowania osób, które podpisały umowę, do działania
w imieniu strony powodowej. Nadto wskazała, że z dokumentów przedłożonych przez stronę powodową nie wynika, aby zostały one podpisane przez pozwaną. Pozwana stwierdziła, że nie zawarła żadnej umowy ze stroną powodową. Podniosła również, że nigdy nie uznała roszczenia strony powodowej, zaś strona powodowa nie wykazała, aby świadczyła na jej rzecz jakiekolwiek usługi. Pozwana zaznaczyła, że jej podpis widnieje tylko na umowie
o świadczenie usług (D2D), z której nie wynika jednakże, aby otrzymała ona od strony powodowej jakiś sprzęt elektroniczny, jak również która nie pozwala ustalić wysokości abonamentu oraz warunków umowy, w tym kar umownych. Pozwana zarzuciła, że strona powodowa nigdy nie przedstawiła jej Ogólnych Warunków Umowy, Warunków (...) ani Regulaminu. Dodała, że strona powodowa nie wykazała również, aby przekazała jej jakikolwiek sprzęt oraz nie wykazała, w jaki sposób obliczyła należności dochodzone pozwem. Nadto podniosła, że część przedstawionych przez stronę powodową dokumentów to nadrukowane kartki papieru, które nie są podpisane, a tym samym nie stanowią nawet dokumentu prywatnego i nie można im przyznać mocy dowodowej. Zarzuciła, że strona powodowa nie podała daty wymagalności roszczenia ani ewentualnych warunków wypowiedzenia umowy, jak również, że nie wykazała, aby do rozwiązania umowy doszło
z winy pozwanej. Z ostrożności procesowej pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia, podkreślając, że strona powodowa nie wykazała jednakże, aby jej roszczenie
w ogóle istniało i było wymagalne. Pozwana wniosła o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, podkreślając swój wkład pracy w wyjaśnienie złożonych zagadnień niniejszej sprawy.

W piśmie procesowym z dnia 12 października 2016 r. strona powodowa podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w pozwie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 czerwca 2014 r. doszło do połączenia spółki (...) S.A. z siedzibą
w W. ze spółką (...)+ (...) S.A. z siedzibą w W. poprzez przeniesienie całego majątku spółki przejmowanej – CANAL+ (...) S.A. na spółkę przejmującą – (...) S.A.

Dowody:

- odpis postanowienia SR dla m. ST. Warszawy w Warszawie z dnia 02.06.2014 r., sygn. akt WA. XII NS-REJ. KRS/(...) – k. 42 akt sprawy,

- odpis zawiadomienia o dokonaniu wpisu z dnia 02.06.2014 r. – k. 42 akt sprawy,

- odpis pełny z rejestru przedsiębiorców KRS CANAL+ (...) S.A. – k. 43 – 46 akt sprawy,

- odpis pełny z rejestru przedsiębiorców KRS strony powodowej – k. 47 – 49 akt sprawy.

W dniu 26 czerwca 2014 r. strona powodowa (...) S.A. z siedzibą
w W. (dostawca usług) zawarła z pozwaną M. Z. (abonent) umowę
o świadczenie usług (D2D). W umowie tej wskazano, że dotyczy ona pakietu C.+, oferty promocyjnej C.+ P. (...) wraz z opcją M. Standard. Postanowiono również, że umowa będzie trwać 30 miesięcy + miesiąc aktywacji. Załącznikami to tej umowy były m. in.: Regulamin Świadczenia Usług z dnia 19 marca
2013 r., Cennik z dnia 19 marca 2013 r., Szczegółowe warunki korzystania ze sprzętu – typ SD B.+ ultraBox+ turboBox+ mediaBox+, Szczegółowe Warunki Udostępniania Opcji dodatkowej M. oraz Warunki (...) C.+ P. (...).

W dniu 26 czerwca 2014 r. sporządzono także umowę o świadczenie usług o numerze abonenta (...)-01, która miała być zawarta między stroną powodową – (...) S.A. z siedzibą w W. a abonentem, którym miała być pozwana M. Z. wraz z aneksem do tej umowy, w którym wpisano dane sprzętu uzupełniającego I – B.+/ (...).

Dowody:

- odpis umowy o świadczenie usług z dnia 26.06.2014 r. – k. 31 – 31 verte akt sprawy,

- odpis umowy o świadczenie usług z dnia 26.06.2014 r. wraz z aneksem – k. 30 – 30 verte akt sprawy,

- kopia Regulaminu świadczenia usług nc+ - k. 50 – 56 akt sprawy,

- kopia Regulaminu umowy o abonament – k. 57 – 66 akt sprawy,

- kopia Cennika Cyfra+ z dnia 12.08.2009 r. – k. 67 akt sprawy.

W dniu 14 czerwca 2015 r. strona powodowa wystawiła pozwanej notę księgową obejmującą kwotę 1.462,00 zł tytułem kary umownej za niedotrzymanie warunków promocji.

Dowód:

- kopia noty księgowej z dnia 14.06.2015 r. – k. 34 verte, k. 39 akt sprawy.

W dniu 18 czerwca 2015 r. strona powodowa sporządziła adresowane do pozwanej pismo, w którym wskazała, że umowa uległa rozwiązaniu z dniem 31 maja 2015 r. oraz w którym stwierdziła, że rozwiązanie umowy przed upływem okresu oznaczonego wynikającego z warunków promocji, z której pozwana skorzystała, spowodowało naliczenie kary w wysokości 1.462,00 zł. Strona powodowa podała również w tym piśmie, że wskutek ostatecznego rozliczenia do zapłaty pozostaje pozwanej kwota 2.290,48 zł, na którą składają się: opłaty abonamentowe z uwzględnieniem odsetek ustawowych w kwocie 828,48 zł oraz kara za niedotrzymanie warunków promocji w kwocie 1.462,00 zł, którą to należność należy uregulować do dnia 30 czerwca 2015 r. Jednocześnie strona powodowa zaznaczyła, że
w ciągu 30 dni od daty rozwiązania umowy należy dokonać zwrotu dekodera z wyposażeniem oraz dwiema kartami dekodującymi otrzymanymi do odbioru Opcji M., zaś brak zwrotu sprzętu we wskazanym terminie wiąże się z obciążeniem karą umowną w wysokości 300,00 zł.

Dowód:

- wydruk pisma z dnia 18.06.2016 r. – k. 33 – 33 verte akt sprawy.

W dniu 13 lipca 2015 r. strona powodowa sporządziła skierowane do pozwanej wezwanie windykacyjne, wzywając pozwaną do zwrotu do autoryzowanego przedstawiciela nc+ dekodera z wyposażeniem oraz dwiema kartami dekodującymi do odbioru Opcji M. oraz do zapłaty kwoty 2.395,77 zł powstałej po dokonaniu rozliczenia uwzględniającego naliczenie kary umownej w wysokości 100,00 zł za brak zwrotu sprzętu
w terminie 14 dni od daty rozwiązania umowy. Jednocześnie strona powodowa wystawiła pozwanej notę księgową obejmującą w/w kwotę 100,00 zł z tytułu kary umownej za niedotrzymanie terminu zwrotu sprzętu. W wezwaniu tym wskazano również, że obciążenie w/w karą nie zwalnia pozwanej z konieczności dokonania zwrotu sprzętu. W rzeczonym wezwaniu wyznaczono termin na wywiązanie się z w/w obowiązków do dnia 31 lipca 2015 r.

Dowody:

- wydruk wezwania windykacyjnego z dnia 13.07.2015 r. – k. 34 akt sprawy,

- kopia noty księgowej z dnia 13.07.2015 r. – k. 35, k. 40 akt sprawy.

W nieokreślonym dniu strona powodowa sporządziła oświadczenie, z którego wynika, że z dniem 2 czerwca 2014 r. spółka (...)+ (...) S.A. połączyła się ze spółką (...) S.A. oraz że od dnia połączenia wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów zawartych przez klientów ze spółką (...)+ (...) S.A. wykonuje spółka (...) S.A. W oświadczeniu tym wskazano także, że spółka (...)+ (...) S.A. z siedzibą
w W. oświadcza, że M. Z. o numerze abonenta (...) wykazuje zadłużenie w wysokości 3.555,59 zł z tytułu:

- opłaty abonamentowej w wysokości 804,07 zł za miesiące:

- (...) – 0,21 zł,

- (...) – 85,08 zł,

- (...) – 85,26 zł,

- (...) – 5,00 zł,

- (...) – 126,72 zł,

- (...) – 126,97 zł,

- (...) – 127,29 zł,

- (...) – 127,78 zł,

- (...) – 119,76 zł,

- odsetek ustawowych liczonych od kwoty niezapłaconego abonamentu skapitalizowanych na dzień złożenia pozwu – 129,52 zł,

- kary za nieterminowy zwrot sprzętu – 100,00 zł,

- noty za niezwrócony sprzęt – 1.060,00 zł,

- odszkodowania za niedotrzymanie warunków umowy – 1.462,00 zł.

Dowód:

- oświadczenie – k. 32 akt sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało oddaleniu jako nieudowodnione i budzące wątpliwości.

Zgodnie z przepisem art. 6 k.c., ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Ponadto przepis art. 232 zd. 1 k.p.c. stanowi, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne.

W przedmiotowej sprawie strona powodowa dochodziła od pozwanej roszczeń wynikających z zawartej z pozwaną umowy o świadczenie usług abonamentowych z dnia
26 czerwca 2014 r.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała jednakże istnienia, wysokości
i wymagalności swojego roszczenia.

Przede wszystkim wskazać należy, że na poparcie swoich twierdzeń powołanych
w pozwie strona powodowa przedłożyła dokumenty, z których tylko nieliczne mają walor dowodowy dowodów z dokumentów. Wszystkie dokumenty zostały bowiem przez stronę powodową złożone w kopiach, ale tylko niektóre z nich zostały poświadczone za zgodność
z oryginałem przez radcę prawnego reprezentującego stronę powodową w niniejszej sprawie. Tymczasem przepis art. 129 § 2 k.p.c. stanowi, że zamiast oryginału dokumentu strona może złożyć odpis dokumentu, jeżeli jego zgodność z oryginałem została poświadczona przez notariusza albo przez występującego w sprawie pełnomocnika strony będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

Z powyższego przepisu wynika, że moc dowodową ma tylko kserokopia dokumentu poświadczona za zgodność z oryginałem. Dokumentem jest bowiem wyłącznie jego oryginał, a wyjątki, kiedy oryginał może być zastąpiony przez odpis (kserokopię), określa ustawa. Niepoświadczona podpisem strony kserokopia nie jest dokumentem. Choć mieści się ona
w stosowanym w kodeksie postępowania cywilnego pojęciu odpisu (jako odwzorowanie oryginału), to jednak poświadczenie jej zgodności z takim oryginałem mieści w sobie jednocześnie oświadczenie strony o istnieniu dokumentu o treści i formie odwzorowanej kserokopią. Zwykła odbitka ksero, niepotwierdzona za zgodność z oryginałem, nie może zastąpić dokumentu, na którego bazie powstała i nie ma mocy dowodowej. Kserokopia – jako odwzorowanie oryginału – może być uznana za odpis, ale tylko pod warunkiem poświadczenia jego zgodności z oryginałem w sposób określony w art. 129 § 2 k.p.c. Tylko wówczas kserokopia dokumentu ma moc dowodową ( por. wyrok SN z dnia 10 lipca 2009 r., II CSK 71/09, Lex nr 584201; wyrok SA w Lublinie z dnia 19 czerwca 2013 r., I ACa 166/13, Lex nr 1342291; wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 323/12, Lex nr 1238480).

Spośród przedłożonych przez stronę powodową kserokopii dokumentów, jedynie kserokopie umów o świadczenie usług z dnia 26 czerwca 2014 r. wraz z aneksem zawierają poświadczenie ich zgodności z oryginałem, tj. mogą stanowić dowód z dokumentu.
Z dokumentów tych wynika jednakże jedynie, że pozwana zawarła ze stroną powodową umowę o świadczenie usług z dnia 26 czerwca 2014 r., ale w żadnej mierze na ich podstawie nie można poczynić ustaleń co do istnienia, wysokości i wymagalności wierzytelności dochodzonej pozwem. Podkreślić należy, że podpis pozwanej znajduje się przy tym wyłącznie na umowie o świadczenie usług D2D, a brak go na aneksie do umowy obejmującym dane wydanego sprzętu. W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że strona powodowa nie wykazała, aby w związku z przedmiotową umową w ogóle wydała pozwanej określony sprzęt, którego zwrotu się domaga i za którego nieoddanie naliczyła pozwanej karę umowną. Ponadto z treści umowy z dnia 26 czerwca 2014 r. wynika, że załącznikami do niej są m. in. Regulamin Świadczenia Usług z dnia 19 marca 2013 r. oraz Cennik z dnia 19 marca 2013 r. Tymczasem strona powodowa nie przedłożyła Sądowi w/w dokumentów. Załączone do pozwu: Regulamin świadczenia usług nc+, Regulamin umowy o abonament oraz Cennik Cyfra+ zostały przedstawione jako zwykłe kserokopie, a przy tym nie są datowane na dzień 19 marca 2013 r., a tym samym nie uzupełniają one treści łączącej strony umowy i są bez znaczenia dla oceny okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.

Strona powodowa nie wykazała, w jakich terminach i w jakiej kwocie pozwana miała płacić abonament za usługi świadczone na jej rzecz na mocy przedmiotowej umowy oraz za jakie okresy i w jakiej wysokości tego abonamentu nie zapłaciła. Wprawdzie strona powodowa na tę okoliczność przedłożyła pisemne oświadczenie, ale stanowi ono wyłącznie wydruk komputerowy (kopię), który nie ma mocy dowodowej. Wskazać przy tym należy, że ze wspomnianego oświadczenia wynika, że o wysokości zadłużenia pozwanej zaświadcza CANAL+ (...) S.A. z siedzibą w W., choć umowa została zawarta przez pozwaną ze stroną powodową, a nie z w/w spółką. Ponadto sam fakt złożenia takowego oświadczenia nie może prowadzić do wniosku, że podane w nim informacje są prawdziwe, gdyż wobec braku dokumentów źródłowych (np. wystawionych faktur VAT) Sąd nie ma możliwości zweryfikowania, czy pozwana rzeczywiście zalegała wobec strony powodowej
z zapłatą abonamentu za poszczególne miesiące w okresie od sierpnia 2014 r. do kwietnia 2015 r. w wysokości wskazanej w w/w oświadczeniu, a jeśli tak – jaki był termin wymagalności zapłaty każdej z kwot.

Brak jest również dowodu na to, że do rozwiązania omawianej umowy doszło z winy pozwanej, tj. z uwagi na niewywiązywanie się przez nią z opłat abonamentowych. Dowodu takiego nie może bowiem stanowić wydruk komputerowy adresowanego do pozwanej pisma z dnia 18 czerwca 2015 r., które nie zostało podpisane. Poza tym z treści tego pisma wynika, że umowa uległa rozwiązaniu w dniu 31 maja 2015 r., ale nie wskazano przyczyny jej rozwiązania. Choć w piśmie tym zapisano, że rozwiązanie umowy przed upływem okresu oznaczonego wynikającego z warunków promocji spowodowało naliczenie kary umownej
w wysokości 1.462,00 zł, strona powodowa nie wykazała w żaden sposób, aby na podstawie zawartej z pozwaną umowy mogła naliczyć pozwanej karę umowną w takiej wysokości. Strona powodowa nie wykazała również zasadności naliczenia kary umownej za brak zwrotu sprzętu, gdyż jak już na wstępie wskazano – nie udowodniła, aby w związku z przedmiotową umową w ogóle wydała pozwanej określony sprzęt.

W oparciu o przedstawiony przez stronę powodową materiał dowodowy Sąd nie miał możliwości ustalenia, jakie były szczegółowe warunki umowy zwartej przez pozwaną ze stroną powodową oraz czy pozwana faktycznie była zobowiązana do zapłaty na rzecz strony powodowej dochodzonej pozwem należności pieniężnej, a jeśli tak – z czego dokładnie wynikała wysokość tej należności oraz jaki był termin wymagalności tego świadczenia.

Sąd uznał, że strona powodowa w toku postępowania sądowego nie przedłożyła wystarczających dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń zawartych w pozwie odnośnie dochodzonego od pozwanej roszczenia, a w konsekwencji – nie wykazała istnienia przedmiotowej wierzytelności, jej wysokości oraz wymagalności, mimo że zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodów wyrażoną w art. 6 k.c. i art. 232 zd. 1 k.p.c., wobec zaprzeczenia przez pozwaną twierdzeniom pozwu, to na niej ciążył obowiązek prawidłowego i nie budzącego wątpliwości Sądu wykazania, że faktycznie przysługuje jej wobec pozwanej dochodzona pozwem wierzytelność pieniężna, że wysokość tej wierzytelność rzeczywiście jest taka, jak wskazano w pozwie oraz że wierzytelność ta rzeczywiście jest wymagalna i od kiedy.

Sąd miał przy tym na względzie, że strona powodowa jest profesjonalistą i była reprezentowana w sprawie przez profesjonalnego pełnomocnika, który powinien zadbać
o przedłożenie dowodów wykazujących zasadność dochodzonego pozwem roszczenia.

Z uwagi na to, że roszczenie strony powodowej nie zostało wykazane zarówno co do zasady, jak i co do wysokości, Sąd nie oceniał podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, gdyż było to niecelowe.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, że powództwo jako nieudowodnione i budzące uzasadnione wątpliwości, podlega oddaleniu, o czym orzeczono, jak w punkcie I sentencji wyroku.

Zawarte w punkcie II sentencji wyroku rozstrzygnięcie o kosztach procesu uzasadniają przepisy art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony.

Stosownie do brzmienia przepisu art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W niniejszej sprawie, zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy wyrażoną
w art. 98 § 1 k.p.c., to strona powodowa, jako przegrywająca, powinna zwrócić pozwanej poniesione przez nią koszty procesu.

Wysokość kosztów zastępstwa procesowego pozwanej wynikała z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (t.j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 461), zgodnie z którym przy wartości przedmiotu sporu powyżej 1.500,00 zł do 5.000,00 zł stawka minimalna wynagrodzenia adwokata wynosi 600,00 zł. Ustalając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa procesowego pozwanej Sąd, zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 cytowanego rozporządzenia, wziął pod uwagę nie tylko określone w tym rozporządzeniu stawki minimalne, ale także niezbędny nakład pracy pełnomocnika, charakter sprawy i wkład pracy pełnomocnika w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia. Z uwagi na to, że niniejsza sprawa nie miała skomplikowanego charakteru i nie wymagała od pełnomocnika pozwanej dużego nakładu pracy (za duży nakład pracy nie może być potraktowane złożenie sprzeciwu od nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym oraz jednego pisma procesowego rozwijającego zarzuty podniesione w sprzeciwie) oraz zważywszy, że wartość przedmiotu sporu wynosiła 3.556,00 zł, Sąd uznał za stosowne ustalić opłatę z tytułu zastępstwa procesowego pozwanej na kwotę odpowiadającą wysokości określonej w § 6 pkt 3 rozporządzenia stawki minimalnej, tj. na kwotę 600,00 zł, powiększając ją o kwotę 17,00 zł odpowiadającą wysokości uiszczonej przez pozwaną opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Jako że pozwana w toku procesu poniosła wyłącznie koszty zastępstwa procesowego, Sąd w punkcie II sentencji wyroku zasądził na jej rzecz od strony powodowej zwrot kosztów procesu w wysokości 617,00 zł.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE