UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 04.04.2016r., powódka (...) sp. z o.o. z siedzibą w P. zażądała zasądzenia od pozwanej (...) spółka jawna z siedzibą w A. kwoty 421,40 euro wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 160 euro od dnia 23.01.2016r. do dnia zapłaty;

- 261,40 euro od dnia 01.03.2016r. do dnia zapłaty

oraz kosztów procesu w tym zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu wskazała, że roszczenie wynika z wykonania dwóch zleceń transportowych dla pozwanej, która miała wówczas inną nazwę, na trasie: H. – Z. za kwotę 455,10 euro z terminem płatności do dnia 22.01.2016r. oraz na trasie E. – P. za kwotę 221,40 euro z terminem płatności do dnia 29.02.2016r. Zaś dochodzone roszczenie stanowi dopłatę oraz zapłatę. Pozwana bowiem z kwoty 455,10 euro zapłaciła jedynie kwotę 335,10 euro potrącając jej zdaniem niezasadnie, bo nie udowodniła powstania szkody kwotę 120 euro tytułem opóźnienia w/w transporcie a kwoty 221,40 euro nie zapłaciła w ogóle. Dodała, że strony korespondowały między sobą w przedmiocie sporu, lecz bez pozytywnego rezultatu. Powódka do w/w roszczenia doliczyła kwotę po 40 euro od każdej faktury zryczałtowanych kosztów dochodzenia w/w należności zgodnie z ustawą o terminach zapłaty w transakcjach handlowych uznając na koniec, że powództwo jest konieczne i uzasadnione.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenia kosztów procesu w tym kosztów zastępstwa procesowego. Podniosła zarzut niewłaściwości sądowej oraz, że nie jest zobowiązana do uiszczenia żądanej przez powoda należności.

W uzasadnieniu potwierdziła zawarcie dwóch umów zlecenia transportu na które powołała się powódka w oparciu o wystawione zlecenia i faktury. Podkreśliła jednak, że w jednym ze zleceń powódka dopuściła się 48 godzinnego opóźnienia, co skutkowało obciążeniem powódki kwotą 120 euro w związku z tym, że pozwana była obciążona taką kwotą przez swojego kontrahenta tytułem odszkodowania za powstałą szkodę o czym w korespondencji mailowej była informowana powódka. Potwierdziła też, że dokonała zapłaty kwoty 335,10 euro z kwoty 455,10 euro dokonując stosownej kompensaty w kwocie 120 euro. Ponadto w wyniku złożenia powódce na w/w zlecenie reklamacji przedłużył się do 90 dni termin zapłaty z faktury nr (...) do dnia 06.04.2016r. Zaznaczyła, że należność z tej faktury uiściła 01.04.2016r. Tym samym uznała, że dochodzone przez powódkę roszczenie w kwocie 261,40 euro jest przedwczesna a w kwocie 160 euro bezzasadne.

W odpowiedzi powódka cofnęła powództwo w zakresie żądania zapłaty kwoty 221,40 euro zrzekając się w tym zakresie roszczenia. Podtrzymała zaś żądanie w zakresie kwoty 160 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 stycznia 2016r. oraz kwoty 40 euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 marca 2016r. do dnia zapłaty, łącznie 200 euro a także odsetek liczonych od kwoty 221,40 euro od dnia 01 marca 2016r. do dnia 04 kwietnia 2016r. (k. 63 – 64).

Sąd ustalił, co następuje:

Strony są przedsiębiorcami. Strony współpracowały ze sobą w zakresie międzynarodowego transportu, realizując między sobą zlecenia przewozowe.

dowód: okoliczności bezsporne, KRS powódki oraz pozwanej k. 29 – 32 i 33 - 35,

Strony zawarły dwie umowy zlecenia przewozowego o nr (...) z dnia 11.12.2015r z terminem rozładunku na dzień 14.12.2015r. godzina 8.00. Na podstawie którego powódka miała dostarczyć przesyłkę z E. do P. we Francji. Uzgodniona kwota za fracht wynosiła 180 euro netto. Płatność miała nastąpić w terminie 60 dni od otrzymania prawidłowo wystawionej faktury VAT i CMR. Oraz zlecenia przewozu o nr (...) z dnia 13.11.2015r. z terminem rozładunku 13.11.2015r. godzina 21.00. Na podstawie którego powódka miała dostarczyć przesyłkę z H. do Z.. Uzgodniona kwota za fracht wynosiła 370 euro netto. Płatność miała nastąpić w terminie 60 dni od otrzymania prawidłowo wystawionej faktury VAT i CMR.

W obu przypadkach zleceni strony umówiły się, że w przypadku reklamacji w wykonaniu przewozu termin płatności ulega wydłużeniu do 90 dni od daty doręczonej prawidłowo wystawionej faktury wraz z dokumentami.

Powódka dokonała 48 godzinnego opóźnienia w rozładunku co do zlecenia nr (...) na trasie E. –P..

Dowód: okoliczności bezsporne, w/w zlecenia transportowe k. 9 – 11 i 15 – 17, listy przewozowe CMR k. 12 - 13 i 18 – 19,

Po zrealizowaniu zlecenia transportowego na trasie E. – P. powódka w dniu 31.12. (...). wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 221,40 euro brutto z terminem płatności na dzień 29.02.2016r. oraz po zrealizowaniu zlecenia transportowego na trasie H. – Z. w dniu 23.11. (...). wystawiła fakturę VAT nr (...) na kwotę 455,10 euro brutto z terminem płatności na dzień 22.01.2016r.

Pozwana tytułem kwoty wynikającej z faktury VAT o nr (...) zapłaciła powódce część należności w wysokości 335,10 euro. Pozwana bowiem wystawiła wobec powódki notę obciążeniową o nr (...) z dnia 19.01.2016r. na kwotę 120 euro w związku z powstaniem po jej stronie szkody w wyniku opóźnienia w dostarczeniu ładunku ze zlecenia o nr (...) dokonując pismem z dnia 22.01.2016r. stosownego potrącenia wobec powódki do w/w kwoty 120 euro z należności wynikającej z faktury o nr (...) tytułując je nr (...).

Pozwana wcześniej, bo pismem z dnia 21.12.2015r. zgłosiła powódce reklamację co do w/w opóźnienia w realizacji zlecenia na trasie E. – P.. Strony korespondowały przedprocesowo w tej materii. Powódka jednak w odpowiedzi stanowczo nie podzieliła stanowiska pozwanej twierdząc, że nie udokumentowała ona wysokości powstałej szkody zatem obciążenie jej w/w kwotą jest bezzasadne.

Ostatecznie powódka podtrzymując swoje stanowisko wezwała pozwaną pismem z dnia 02.02.2016r. nadanym na adres pozwanej 03.02.2016r. do zapłaty należności wynikających z faktur VAT (...) w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

dowód: okoliczności bezsporne, w/w faktury VAT k. 14 i 20, reklamacja pozwanej k. 23, w/w nota obciążeniowa k. 25, pisma powódki i pozwanej k. 24, 26, 27, 28, wezwanie do zapłaty k 21, potwierdzenie nadania wezwania k. 22, potrącenie pozwanej k. 60.

Pozwana w dniu 04.04.2016r. dokonał wpłaty na konto powódki w wysokości 221,40 euro tytułem zapłaty za fakturę VAT nr (...).

Pozwana zatem łącznie zapłaciła powódce kwotę 556,50 euro stanowiącą część kwoty z dwóch faktur, gdzie suma należności wynosiła 676,50 euro, odliczając w ten sposób 120 euro tytułem powstałej szkody za opóźnienie jakiego dopuściła się powódka.

dowód: okoliczność bezsporna, potwierdzenie wykonania operacji przez pozwaną k. 59, potwierdzenie operacji z rachunku powódki k. 64

Sąd uznał za autentyczne i wiarygodne wszystkie dokumenty, które posłużyły do dokonania w sprawie ustaleń faktycznych, gdyż nie były kwestionowane przez strony a Sąd nie znalazł podstaw by czynić to z urzędu.

Pozwana nie wnioskował o przeprowadzenie dowodów ze źródeł osobowych. Pełnomocnik powódki natomiast na rozprawie w dniu 18.10.2016r. cofnął wnioski dowodowe o przesłuchanie świadka R. P. oraz stron a także z dokumentacji księgowej nie składając dalszych wniosków dowodowych.

Zatem do ustaleń stanu faktycznego Sąd wykorzystał dowody z przedłożonych przez strony dokumentów będących załącznikami do pism procesowych, biorąc również pod uwagę niezaprzeczone przez strony wzajemne twierdzenia.

Sąd zważył, co następuje:

Roszczenie powódki zasługiwało w całości na uwzględnienie.

Podstawa prawna do udzielenie ochrony prawnej żądaniu powódki znajduje się w treści art. 774 k.c., art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. „o terminach zapłaty w transakcjach handlowych” o czym dalej.

Na wstępie podkreślenia jednak wymaga, że w toku procesu bezspornym były takie okoliczność jak: łączące strony sporu dwie umowy zlecenia na przewóz opisane w stanie faktycznym. Zaakceptowanie przez pozwaną wystawionych przez powódkę, za zrealizowanie powyższych dwóch zleceń, faktur VAT o nr (...) na kwotę 221,40 euro brutto z terminem płatności na dzień 29.02.2016r. w całości oraz o nr (...) na kwotę 455,10 euro brutto z terminem płatności na dzień 22.01.2016r. w części do kwoty 335,10 euro, dokonując z tej ostatniej potrącenia do kwoty 120 euro w wyniku opóźnienia w spełnieniu zlecenia przez powódkę na trasie E. P..

Bezspornym była też okoliczność zapłaty przez pozwaną powódce w dniu 04.04.2016r. kwoty 221,40 euro tytułem faktury VAT nr (...). Skutkiem czego, było w tym zakresie stosowne cofnięcie przez powódkę powództwa i zasadna modyfikacja roszczenia.

Zatem ostatecznie spór w niniejszej sprawie sprowadzał się do wyjaśnienia, czy słusznym jest dalsze domaganie się przez powódkę po modyfikacji powództwa w toku procesu, zapłaty kwoty 160 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 23 stycznia 2016r. oraz kwoty 40 euro z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 01 marca 2016r. do dnia zapłaty, łącznie 200 euro a także odsetek liczonych od dnia kwoty 221,40 euro od dnia 01 marca 2016r. do dnia 04 kwietnia 2016r. (k. 63 – 64), w konfrontacji z powoływaniem się, przez pozwaną, na słuszne jej zdaniem potrącenie w kwocie 120 euro tytułem powstania po jej stronie szkody w związku z nienależytym wykonaniem jednego ze zleceń przez powódkę.

Przeprowadzone bowiem postępowanie dowodowe w myśl reguł z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. w oparciu o bezsporne okoliczności wykazało, że powódka wykonała dwa zlecenia w tym jedno z opóźnieniem skutkiem czego było wystawienie przez pozwaną noty obciążeniowej na kwotę 120 euro i dokonania stosownego potrącenia z przysługującej za wykonanie w/w zlecenia powódce kwoty 455,10 euro tytułem powstania po stronie pozwanej z tego powodu szkody.

W myśl bowiem w/w reguł dowodowych pozwana winna wykazać powstanie szkody w/w kwocie, czego w ocenie Sądu nie uczyniła a o czym poniżej.

Na wstępie wyjaśnić należy zagadnienie potrącenia z art. 498 k.c. i następne przez pryzmat przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Przechodząc więc do zagadnienia potrącenia zgodnie z art. 498 k.c. gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelnością drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Wskutek potrącenia obie wierzytelności umarzają się nawzajem do wysokości wierzytelności niższej. Potrącenie następuje drogą jednostronnego oświadczenia materialnoprawnego wywołującego skutek prawny niezależnie od woli uprawnionego do wierzytelności objętej potrąceniem i od chwili złożenia go w taki sposób, ażeby druga strona mogła zapoznać się z jego treścią (art. 499 k.c. i 61 k.c.). Wskazać jednak należy, iż od potrącenia jako czynności materialno prawnej, odróżnić trzeba zarzut potrącenia będący czynnością procesową. Oświadczenie o potrąceniu, o którym mowa w art. 499 k.c., jest czynnością materialnoprawną powodującą - w razie wystąpienia przesłanek określonych w art. 498 § 1 k.c. - odpowiednie umorzenie wzajemnych wierzytelności, natomiast zarzut potrącenia jest czynnością procesową polegającą na żądaniu oddalenia powództwa w całości lub w części z powołaniem się na okoliczność, że roszczenie objęte żądaniem pozwu wygasło wskutek potrącenia. Oświadczenie o potrąceniu stanowi zatem materialnoprawną podstawę zarzutu potrącenia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 listopada 2008 r., sygn. II CSK 243/08). Pozwana w całokształcie analizy odpowiedzi na pozew na taki zarzut powołała się w treści uzasadnienia.

Zatem wskazać należy, że zarzut potrącenia jest formą dochodzenia roszczenia zrównaną w skutkach z powództwem. Podlega zatem wymaganiom stawianym pozwu co do określenia żądania, przytoczenia okoliczności faktycznych uzasadniających żądanie oraz wskazania dowodów. W szczególności zgłaszający zarzut potrącenia w procesie ma obowiązek ściśle określić swoją wierzytelność i wykazać jej istnienie zgodnie z regułą wyrażoną w przepisie art. 6 k.c. (tak wyrok SA w Poznaniu z 29 lipca 2009 r., I ACa 497/09, (...) nr (...)). Stosowanie w przypadku podniesionego zarzutu potrącenia przy ustalaniu wysokości wierzytelności służącej w tym celu, tych samych reguł, jakie obowiązują przy ustalaniu wierzytelności dochodzonej pozwem, wynika zarówno z zasady równości procesowej stron, jak i z zasady ekonomii procesowej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 grudnia 1973r., III CRN 272/73). Z wyroku tego wynika również, że zasadę przewidzianą w art. 322 k.p.c. - według której w sprawie m.in. o naprawienie szkody sąd może, gdy ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub nader utrudnione, zasądzić odpowiednią sumę według swej oceny - stosować należy również przy ustalaniu wysokości wierzytelności wzajemnej (z tytułu naprawienia szkody), zgłoszonej przez pozwanego do potrącenia w drodze zarzutu. To jednak treść art. 322 k.p.c. nie zwalnia sądu od obowiązku ustalenia zarówno wysokości pieniężnego żądania pozwu, jak i wierzytelności pieniężnej zgłoszonej do potrącenia, w konkretnie oznaczonej kwocie. Sąd natomiast kierując się przywołanym wyżej artykułem nie widział okoliczności uznania, iż ścisłe udowodnienie wysokości żądania jest przez pozwanego niemożliwe lub nader utrudnione.

Tym samym w ocenie Sądu pozwana składając co jest bezsporne przed procesem oświadczenie powódce o potrąceniu (k.60) winna zgodnie z podyktowanymi ogólnymi zasadami rozkładu ciężaru dowodu wynikającymi z art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., udowodnić istnienie wierzytelności do potrącenia w kwocie 120 euro, czego nie uczyniła.

W całokształcie bowiem zebranego materiału dowodowego brak jest dowodów skutkujących udowodnieniem twierdzeń pozwanej co do słuszności zastosowania wobec powódki dokonania potrącenia w kwocie 120 euro. W ocenie Sądu, pozwana nie przedłożyła żadnego dowodu, że szkodę taką poniosła. Pozwana bowiem przedłożyła notę obciążeniową na ową kwotę. Zaś w odpowiedzi na pozew twierdziła, że taką kwotą została obciążona przez kontrahenta. Pozwana jednak tego nie wykazała stosownymi dokumentami chociażby dokonaniem na rzecz swojego kontrahenta wobec którego była podwykonawcą stosownego przelewu na kwotę 120 euro, czy też innego dokumentu to potwierdzającego. Zaś za takowy nie można, mając na uwadze stosowne przepisy, uznać nieprzetłumaczony na język polski mail skierowany do pozwanej (k.57). Zgodnie z art. 256 k.p.c. w sądach polskich językiem urzędowym jest język polski (art. 5 § 1 prawa o ustroju sądów powszechnych). Oznacza to, że wszystkie dowody sądy muszą przeprowadzić w języku polskim. Dotyczy to także dokumentów, co oznacza, że dowód z dokumentu sporządzonego w języku obcym Sąd przeprowadzi dopiero po przetłumaczeniu go na język polski przez tłumacza przysięgłego. Obowiązek tłumaczenia dokumentu na język polski istnieje także wówczas, gdy skład sędziowski zna język obcy, w którym dokument został sporządzony. Wynika to z konieczności rozdzielenia funkcji sędziego , funkcji biegłego lub tłumacza w sprawie. Wskazać w tym miejscu należy, że to w interesie strony, składającej wniosek o dopuszczenie dowodu z dokumentu, jest złożenie tego dokumentu w takiej formie, która umożliwia wykorzystanie go jako materiału dowodowego, to strona powinna zadbać zatem o to, aby dokument sporządzony w języku obcym został przetłumaczony na język polski (por wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 26 stycznia 2015 roku, I ACa 1037/14, LEX nr 1665859,wyrok S.O w Łodzi w sprawie IIICa 185/16./portal orzeczeń sądów powszechnych\).

Strona pozwana działając zaś przez fachowego pełnomocnika, tego nie uczyniła, pozostawiając zatem powstanie szkody w rozumieniu treści art. 471 k.c. jedynie w ramach samego twierdzenia.

Zgodnie zaś z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego poglądem samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok SN z 22.11.2001 r. I PKN 660/00 Wokanda 2002/7-8/44). W obowiązku tym strony nie może zastąpić Sąd. Działanie sądu z urzędu może, bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (por. wyrok SN z 12.12.2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001/7-8/116 z glosą aprobującą Broniewicza OSP 2001/7-8/116, uchwała składu 7 sędziów SN z 19.05.2000 r. III CZP 4/00, OSNC 2000/11/195 ). Zgodnie zaś z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne.

Sąd natomiast zaznacza że odmiennej argumentacji prawnej pozwanej nie podziela i jednocześnie podkreśla, że jest on zwolniony od obowiązku wykazywania jej błędów (tak wyrok SA w Poznaniu z dn. 17.04.2007 r., I ACa 155/07, publ. Lex nr 446231).

Nie ma natomiast wątpliwości, że przyjęcie przesyłki do przewozu i miejsce jej dostawy znajdowały się w dwóch różnych krajach, w związku z czym zastosowanie mają przepisy Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) z dnia 19.05.1956r. (Dz.U. z 1962r., Nr 49, poz. 238).

Przepisy Konwencji nie mówią jednak wprost o obowiązku nadawcy przesyłki zapłaty przewoźnikowi wynagrodzenia za wykonanie jej przewozu, dlatego należy sięgnąć do przepisów kodeksu cywilnego. Zaś w myśl art. 774 k.c. przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy.

Mając powyższe Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 160 euro wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23 stycznia 2016r. do dnia zapłaty. Na wysokość tej kwoty złożyła się kwota 120 euro z tytułu niedopłaty z faktury VAT o nr (...), skoro bezspornie pozwana zapłaciła jedynie kwotę 335,10 euro z 455,10 euro a co było istotą sporu w aspekcie przyjęcia przez Sąd nie udowodnienia zasadności dokonania potrącenia oraz kwota 40 euro jaką powódka do niej doliczyła tytułem zryczałtowanych kosztów dochodzenia należności niezapłaconych w terminie tj. z faktury VAT o nr (...). Podstawą doliczenia tych 40 euro. Powódka modyfikując natomiast powództwo zażądała również dodatkowo kolejnej kwoty 40 euro w związku z nieterminową zapłatą należności wynikającej tym razem z faktury VAT o nr (...) opiewającej na kwotę 221,40 euro z terminem płatności na dzień 29.02.2016r. a którą pozwana zapłaciła dopiero w dniu 04.04.2016r.

Zasądzenie tych dwóch kwot po 40 euro, a więc 80 euro ma swą podstawę w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. „o terminach zapłaty w transakcjach handlowych”. Zgodnie bowiem z treścią tego ostatniego wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

Pozwana zaś nie uiściła w terminie należności wynikających z obu w/w faktur. Zatem doliczenie jej przez powódkę w wysokości 40 euro do kwoty 120 euro i żądanie jej łącznej zapłaty wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 23.01.2016r. było zasadne mając na uwadze termin zapłaty z faktury VAT o nr (...) przypadający na dzień 22.01.2016r. Ponadto zasadnym było dochodzenie kolejnej kwoty 40 euro z tego samego tytułu co wyżej, lecz w związku z fakturą VAT o nr (...).

Wskazać należy, że rekompensata za koszty odzyskiwania należności w wysokości 40 euro, przewidziana w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, przysługuje wierzycielowi bez konieczności wykazania, że koszty te zostały poniesione. Roszczenie o rekompensatę w wysokości 40 euro powstaje po upływie terminów zapłaty ustalonych w umowie lub ustalonych zgodnie z art. 7 ust. 3 i art. 8 ust. 4 tej ustawy ( vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 11.12.2015r. w sprawie o sygn. akt III CZP 94/15, LEX nr 1937939)

Natomiast, „Użycie [w art. 10 ust. 2 ustawy z 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych] liczby pojedynczej wskazuje, że roszczenie 40 euro należy łączyć z jedną transakcją handlową w rozumieniu art. 4 pkt 1 [tej ustawy]” (zob. artykuł Szymon Gołębiowski, PPH.2015.1.38 Nowe instrumenty zwalczania opóźnień płatności w ustawie o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Teza nr 7215906/7).

Zgodnie bowiem z art. 4 pkt 1 cytowanej ustawy – transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

W niniejszym przypadku strony zawarły dwie umowy zlecenia transportowego za które powódka wystawiła dwie faktury w płatnościach których opóźniła się pozwana.

Tym samym mając powyższe Sąd orzekł jak w pkt I wyroku.

Sąd również słusznie zasądził w pkt II wyroku zgodnie z żądaniem powódki od pozwanej na jej rzecz odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 221,40 euro za okres od 1 marca 2016r. do dnia 4 kwietnia 2016r. Powódka wystawiła bowiem fakturę VAT na w/w kwotę 261,40 euro z terminem płatności na dzień 29.02.2016r. (k. 14), o czym była też mowa wyżej. Pozwana kwotę z powyższego tytułu w wysokości 221,40 euro zapłaciła powódce w dniu 04.04.2016r. Zatem po upływie terminu mając na uwadze nie wykazanie w toku postępowania słuszności złożonej reklamacji w myśl reguł z art. 6 k.c. i 232 k.p.c.

O odsetkach zarówno w pkt I i II wyroku Sąd orzekł zgodnie z art. 481 § 1 i 2 k.c., z którego wynika, że jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, a jeśli strony się nie umówiły co do odsetek należą się odsetki ustawowe, przy czym opóźnienie to liczyć należy od dnia wymagalności.

Skoro powódka cofnęła roszczenie w zakresie należności głównej tj. kwoty 221,40 euro, z uwagi na zapłacenie jej przez pozwaną w dniu 04.04.2016r. Sąd na mocy art. 203 § 1 k.p.c. w zw. z art. 355 § 1 k.p.c. umorzył postępowanie w tymże zakresie, dając temu wyraz w punkcie III wyroku.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., statuującym zasadę zwrotu stronie wygrywającej kosztów procesu przez przegrywającego, mając na uwadze cofnięcie powództwa co do kwoty 221,40 euro i zrzeczenia się w tym zakresie przez powódkę roszczenia z uwagi na dokonanie zapłaty w toku postępowania przyjmując, że należało zasądzić od pozwanej na rzecz powódki kwotę 1.247 zł tytułem zwrotu kosztów procesu o czym orzeczono w pkt IV wyroku. Na koszty te złożyła się kwota 30 zł – opłata od pozwu, 1.200 – koszty zastępstwa procesowego i 17 zł – opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

SSR Krzysztof Jaskólski

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE