UZASADNIENIE

Powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. wniósł pozew przeciwko W. C. (poprzednio G.) domagając się od pozwanej zapłaty kwoty 12.267,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwu powód podniósł, iż pozwana (...) Bank (...) S.A. zawarli w dniu 11 czerwca 2008r. umowę bankową na podstawie której pozwana otrzymała określoną w umowie kwotę pieniężną i zobowiązała się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwana nie wywiązała się jednak z przyjętego zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie. Wobec niedotrzymania przez pozwaną warunków spłaty, pierwotny wierzyciel wezwał ją do zapłaty, z zastrzeżeniem, że w przypadku niewypełnienia obowiązków określonych w wezwaniu wierzytelność zostanie przelana na rzecz powoda. Mimo upływu wyznaczonego terminu pozwana nie dokonała zapłaty, wobec czego w dniu 8 lipca 2015r. (...) Bank (...) S.A. zawarł z powodem umowę przelewu. Na dochodzoną przez powoda kwotę składa się należność główna w wysokości 6.715,33 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 5.552,54 zł.

(pozew k. 3-5)

W dniu 23 lutego 2016r. w sprawie o sygnaturze akt I Nc 151/16 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni wydał przeciwko pozwanej nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

(nakaz zapłaty k. 24)

Pozwana złożyła sprzeciw od ww. nakazu zapłaty, zaskarżając go w całości i wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwana podniosła zarzut przedawnienia, wskazując, że umowa została zawarta na okres od 11 czerwca 2008r. do 6 czerwca 2011r., a zważywszy, że okres przedawnienia roszczeń dochodzonych przez powoda wynosi trzy lata, to roszczenie uległo przedawnieniu z dniem 7 czerwca 2014r. Ponadto, pozwana podniosła, że umowa bankowa została rozwiązana z winy banku.

(sprzeciw od nakazu zapłaty k. 42-43)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Na mocy umowy pożyczki z dnia 11 czerwca 2008r. nr (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. udzielił pozwanej W. C. (poprzednio G.) pożyczki w wysokości 10.300 zł na warunkach określonych w umowie. Pozwana zobowiązała się do spłaty pożyczki w 36 ratach kapitałowo – odsetkowych płatnych miesięcznie do 6-go dnia każdego miesiąca. Pożyczka miała zostać spłacona do dnia 6 czerwca 2011r. Niespłacenie pożyczki w terminie ustalonym w umowie albo jej spłacenie w niepełnej wysokości powodowało uznanie niespłaconej należności za zadłużenie przeterminowane, od którego bank miał prawo pobierać odsetki podwyższone według zmiennej stopy procentowej w stosunku rocznym stanowiącej czterokrotność wysokości stopy kredytu lombardowego NBP.

(dowód: umowa pożyczki z dnia 11 czerwca 2008r. k. 55-58)

W dniu 26 lipca 2010r. (...) Bank (...) S.A. w K. wystawił bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) na kwotę 7.867,05 zł, na którą składały się: niespłacony kapitał w wysokości 6.715,33 zł, niespłacone odsetki umowne za okres od 11 czerwca 2008r. do 24 grudnia 2009r. w wysokości 286 zł, opłaty i prowizje w wysokości 40 zł oraz odsetki za zwłokę za okres od 12 lipca 2008r. do 25 lipca 2010r. w wysokości 825,72 zł.

(dowód: bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) k. 59)

W dniu 20 września 2010r. w sprawie o sygnaturze akt VII Co 5146/10 Referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni nadał wyżej opisanemu bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...) klauzulę wykonalności co do świadczenia pieniężnego objętego tym tytułem z ograniczeniem egzekucji do kwoty 15.450 zł.

(dowód: wniosek o nadanie klauzuli wykonalności k. 60-61, postanowienie Sądu Rejonowego w Gdyni z dnia 20 września 2010r. k. 62)

Na podstawie powyższego tytułu wykonawczego (...) Bank (...) S.A. w K. trzykrotnie wszczynał postępowanie egzekucyjne przeciwko pozwanej. Wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji postanowieniem z dnia 18 października 2011r. Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Gdyni W. S. umorzyła postępowanie egzekucyjne w sprawie Km 1700/10, a postanowieniem z dnia 4 kwietnia 2013r. w sprawie Km 1832/12. Z kolei postanowieniem z dnia 8 czerwca 2015r. Komornik sądowy przy Sądzie Rejonowym w Łasku M. K. umorzył postępowanie egzekucyjne w sprawie o sygnaturze Km 37084/15.

(dowód: postanowienie Komornika z dnia 18 października 2011r. k. 63-64, postanowienie Komornika z dnia 4 kwietnia 2013r. k. 65-66, postanowienie Komornika z dnia 8 czerwca 2015r. k. 67-68)

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności zawartej w dniu 8 lipca 2015r. powód Prokura Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą we W. nabył od (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w K. wierzytelność przysługującą temu bankowi w stosunku do pozwanej W. C. (poprzednio G.).

(dowód: umowa przelewu wierzytelności z dnia 8 lipca 2015r. k. 9-13)

Pismem z dnia 19 sierpnia 2015r. (...) Bank (...) S.A. w K. zawiadomił pozwaną o przelewie ww. wierzytelności wynikającej z umowy o pożyczkę.

(dowód: zawiadomienie o przelewie k. 69)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w całości na podstawie przedłożonych przez stronę powodową dowodów z dokumentów. W ocenie Sądu orzekającego brak było jakichkolwiek podstaw do odmowy wiarygodności i mocy dowodowej ww. dokumentom, albowiem żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów, ani też nie zaprzeczyła, że osoby podpisane pod nimi nie złożyły oświadczeń w nich zawartych.

Przechodząc do szczegółowych rozważań należy wskazać, że w niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanej zapłaty kwoty 12.267,87 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, wskazując, że na podstawie umowy przelewu nabył od (...) Banku (...) S.A. w K. wierzytelność wynikającą z zawartej przez pozwaną i bank umowy pożyczki. W tym stanie rzeczy podstawę prawną roszczenia powoda stanowiły przepisy art. 720 k.c. i art. 509 k.c. Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Natomiast, jak stanowi art. 509 § 1 i 2 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.

Zważyć należy, iż w sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana podniosła zarzut przedawnienia roszczenia powoda. W ocenie Sądu zarzut ten należało uznać za uzasadniony. Zgodnie z treścią art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata. W wyroku z dnia 2 kwietnia 2008r. w sprawie o sygnaturze akt III CSK 302/07, OSN 2009 Nr B, poz. 37 Sąd Najwyższy wskazał, że „do zastosowania trzyletniego terminu przedawnienia przewidzianego w art. 118 k.c. nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi tylko strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością”. Bez wątpienia przedmiotowe roszczenie związane jest z prowadzeniem działalności gospodarczej przez poprzednika prawnego powoda (banku), jak i powoda, który w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się m.in. nabywaniem wierzytelności. Stąd też należało przyjąć trzyletni termin przedawnienia dla roszczenia będącego przedmiotem niniejszego postępowania, a wynikającego z umowy pożyczki. Według przepisu art. 120 k.c. bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. Z umowy nr (...) wynika, że ostateczny termin spłaty pożyczki został określony na dzień 6 czerwca 2011r. Niemniej, w oparciu o przedłożony bankowy tytuł egzekucyjny należy stwierdzić, że roszczenie stało się wymagalne już wcześniej, albowiem poprzednik prawny powoda (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. naliczał odsetki od całości niespłaconego kapitału pożyczki. Co prawda powód nie podał dokładnej daty wymagalności roszczenia, w szczególności nie wskazał, czy i kiedy umowy została wypowiedziana przez bank, niemniej wobec faktu, że w bankowym tytule egzekucyjnym wskazano, że bank nalicza odsetki ustawowe odsetki od całości kapitału pożyczki od dnia 26 lipca 2010r., to należało przyjąć, że już w dniu wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego cała kwota pożyczki była już wymagalna. Skoro tak, to termin przedawnienia roszczenia upłynął w dniu 26 lipca 2013r. Tymczasem powód pozew wniósł dopiero w dniu 28 stycznia 2016r., a więc bez wątpienia już po upływie terminu przedawnienia. Podkreślić przy tym należy, iż roszczenie powoda uległoby przedawnieniu nawet, gdyby za datę wymagalności przyjąć dzień wskazany w umowie jako termin spłaty całości pożyczki tj. dzień 6 czerwca 2011r. W takim przypadku roszczenie przedawniłoby się z dniem 6 czerwca 2014r., a zatem również przed wytoczeniem niniejszego powództwa.

Powód bronił się przed zarzutem pozwanej, wskazując, że doszło do przerwania biegu terminu przedawnienia, albowiem we wrześniu 2010r. (...) Bank (...) S.A. w K. złożył do Sądu Rejonowego w Gdyni wniosek o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu nr (...). Jak wskazał powód, postanowieniem z dnia 20 września 2010r. Sąd Rejonowy uwzględnił wniosek pożyczkodawcy i z tą datą termin przedawnienia zaczął biec na nowo. Nadto, powód podnosił, że w oparciu o przedmiotowy tytuł wykonawczy jego poprzednik prawny trzykrotnie wszczynał egzekucję przeciwko pozwanej, co zgodnie z treścią przepisu art. 123 k.c. również przerwało bieg terminu przedawnienia. W ocenie Sądu, argumentacja powoda jest jednak chybiona. Zważyć bowiem należy, iż zgodnie z aktualnym stanowiskiem Sądu Najwyższego nabywca wierzytelności nie będący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności art. 123 § 1 pkt 2 k.c. (por. uchwała SN z dnia 29 czerwca 2016r., III CZP 29/16, LEX nr 2067028). W uzasadnieniu wyżej wskazanej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że „wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c. i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem”. Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela powyższy pogląd prawny. W związku z powyższym, należało stwierdzić, że złożenie przez bank wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu, a następnie złożenie wniosku o wszczęcie egzekucji na podstawie takiego tytułu wykonawczego nie spowodowało przerwy biegu przedawnienia w stosunku do następcy prawnego banku, nie będącego bankiem. Stąd też, na mocy art. 118 k.c. Sąd uznał, że roszczenie powoda w dacie wniesienia pozwu było już przedawnione.

Zatem, z uwagi na uwzględnienie podniesionego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, na mocy art. 720 k.c. i art. 509 k.c. stosowanych a contrario w zw. z art. 118 k.c. Sąd oddalił powództwo.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 98 k.p.c. i zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik sprawy obciążył nimi przegrywającego niniejsze postępowanie powoda, uznając je w całości za uiszczone.

WYROK

UZASADNIENIE