Sygn. akt VI Ka 391/16
Dnia 30 września 2016 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie :
Przewodniczący – Sędzia SO Tomasz Skowron
Protokolant Małgorzata Pindral
po rozpoznaniu w dniu 30 września 2016 roku
sprawy B. Ś. (1) ur. (...) w W.
s. J. i Z. z domu S.
obwinionego z art. 97 kw i art. 92 § 1 kw
z powodu apelacji wniesionej przez obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Zgorzelcu
z dnia 1 czerwca 2016 r. sygn. akt II W 331/15
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec obwinionego B. Ś. (1);
II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki w kwocie 50 złotych za postępowanie odwoławcze oraz opłatę w kwocie 50 zł.
Sygn. akt VI Ka 391/16
B. Ś. (1) został obwiniony o to, że:
I. w dniu 03 października 2014 roku o godzinie 14:12 na drodze (...) pomiędzy miejscowościami K. i R. kierując samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyprzedzał bezpośrednio przed przejściem dla pieszych
tj. o czyn z art. 97 k.w. w zw. z art. 26 ust. 3 pkt 1 ustawy prawo o ruchu drogowym,
II. w tym samym miejscu i czasie jw. kierując samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego poziomego P-4 "linia podwójna ciągła"
tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w.,
III. w tym samym miejscu i czasie jw. kierując samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zastosował się do znaku drogowego poziomego P-21 "powierzchnia wyłączona"
tj. o czyn z art. 92 § 1 k.w.
Sąd Rejonowy w Zgorzelcu wyrokiem z dnia 1 czerwca 2016r. w sprawie II W 331/15:
1. Uznał obwinionego B. Ś. (1) za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, opisanego w części wstępnej wyroku, stanowiącego wykroczenie z art. 97 k.w. i art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. i za to na podstawie art. 92 § 1 k.w. w zw. z art. 9 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 500,-zł ( pięćset) złotych,
2. na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. zwolnił obwinionego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Z powyższym wyrokiem nie zgodził się obwiniony. W swojej apelacji nie sprecyzował zarzutów stawianych zaskarżonemu wyrokowi. Zawarł w niej szereg zarzutów dotyczących nieprawidłowego postępowania przez funkcjonariuszy, tj. policjantów i sędziego prowadzącego sprawę. W obszernym uzasadnieniu apelacji podniósł też okoliczności, które zdają się wskazywać, że nie zgadza się on z oceną materiału dowodowego dokonaną przez sąd i kwestionuje poczynione przez sąd I instancji ustalenia faktyczne.
Wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania lub o „orzeczenie korekcyjne”.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie.
Wbrew twierdzeniom autora apelacji sąd rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Dowodami, na których oparł swoje ustalenia były zeznania świadka M. C. oraz nagranie z kamery zainstalowanej w samochodzie świadka. Świadek M. C. zeznał ( k. 42 ), że zauważył jak kierujący samochodem marki F. (...) koloru czerwonego wyprzedza jego auto przed przejściem dla pieszych w sposób niebezpieczny przejeżdżając podwójną linię ciągłą i poruszając się po pasie jezdni wyłączonym z ruchu. Zdarzenie to zarejestrowało się na kamerze znajdującej się w jego samochodzie. W związku z tak niebezpiecznym zachowaniem się kierowcy wyprzedzającego go pojazdu przesłał nagranie do policji. Z zarejestrowanego na płycie ( k. 46 ) materiału rzeczywiście wynika, że obwiniony poruszał się swoim samochodem w sposób opisany przez świadka M. C.. W tej sytuacji nie można twierdzić, ze sąd I instancji poczynił błędne ustalenia faktyczne w zakresie przypisanych obwinionemu wykroczeń. Odnosząc się do zarzutów apelacji należy zauważyć, że brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzenia, że materiał filmowy dołączony do akt zarejestrowany kamerą zamontowaną w samochodzie świadka został zmanipulowany. Trudno jest sobie wyobrazić aby świadek M. C. w sposób celowy zmanipulował przesłany do policji materiał filmowy aby fałszywie zarzucić obwinionemu popełnienie wykroczenia. Liczne, szeroko argumentowane zarzuty zawarte w uzasadnieniu apelacji obwinionego dotyczące nieprawidłowości zarówno postępowania wyjaśniającego jak i sądowego poza tym, że są nietrafne to przede wszystkim nie mają jakiegokolwiek znaczenia dla merytorycznego rozstrzygnięcia.
Kierunek apelacji nakazywał sądowi odwoławczemu dokonanie oceny wymierzonej obwinionemu kary pod kątem jej rażącej niewspółmierności. Stwierdzić należy, iż wymierzenie obwinionemu B. Ś. (2) za przypisane mu wykroczenia kary grzywny w wysokości 500zł. – a więc kary w dolnych ustawowych granicach zagrożenia ( przepisy kodeksu wykroczeń przewidują karę grzywny do 5000zł. ) z całą pewnością nie razi nadmierną surowością, a tylko w takiej sytuacji ( stwierdzenia rażącej, niewspółmiernej surowości ) sąd mógłby dokonać korekty orzeczenia w tym zakresie.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że zarzuty zawarte w apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie, a zaskarżony wyrok jako słuszny należało utrzymać w mocy.
Z uwagi na fakt, że środek odwoławczy wniesiony przez obwinionego nie został uwzględniony kosztami postępowania odwoławczego należało obciążyć wnoszącego środek odwoławczy ( art. 636§1 k.p.k. w zw. art. 119 k.p.s.w. )