UZASADNIENIE

wyroku z dnia 16 września 2013 r.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. decyzją z dnia 11 stycznia 2013 r. odmówił J. S. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 08.01.2013 r. został uznany za częściowo niezdolnego do pracy od 01.12.2012 r. na stałe.

J. S. w odwołaniu od tej decyzji domagał się jej zmiany i przyznania prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.12.2012 r., ponieważ jego stan zdrowia nie uległ poprawie a wręcz pogorszeniu.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o oddalenie odwołania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. urodzony w dniu (...), z wykształceniem zawodowym o specjalności kierowca, pracował jako kierowca, magazynier. W okresie od 18.06.1994 r. do 30.11.2012 r. pobierał rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Odwołujący w dniu 16.10.2012 r. złożył wniosek o rentę.

/dowód: wniosek z dnia 16.10.2012 r. –k. 85 ar czIII/

Celem wyjaśnienia istoty sporu tj. istnienia u J. S. niezdolności do pracy zarobkowej w rozumieniu art. 12, art. 13 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162 poz. 1118 z późń zm.) i jej stopnia, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego specjalisty z zakresu neurologii, kardiologii, chirurgii-ortopedii i chorób wewnętrznych.

Na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji lekarskiej i badaniu biegli rozpoznali u J. S.:

- ekstrasystolię komorową IV B wg L.,

- chorobę nadciśnieniową z uszkodzeniem mięśnia sercowego,

- przewlekły zespół bólowy kręgosłupa na podłożu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych z istotnym ograniczeniem jego funkcji,

- otyłość olbrzymia,

- zaburzenia gospodarki lipidowej.

Z powodu rozpoznanych schorzeń oraz stopnia ich nasilenia biegli uznali odwołującego za całkowicie niezdolnego do pracy od 01.12.2012 r. na okres 2 lat.

Jak wynika z uzasadnienia opinii nie nastąpiła [poprawa stanu zdrowia odwołującego i jest on nadal całkowicie niezdolny do pracy okresowo. Odwołujący jest objęty stałym leczeniem w poradni kardiologicznej z powodu nadciśnienia tętniczego, choroby wieńcowej i zaburzeń rytmu serca. W badaniu przedmiotowym stwierdzono u niego tachykardię, liczne skurcze dodatkowe. W wykonanym w dniu 12.03.2012 r. badaniu echokardiograficznym – pogrubienie ścian lewej komory serca, powiększenie lewej komory i lewego przedsionka, zwłóknienie płatków zastawki mitralnej, upośledzenie relaksacji lewej komory, EF-55%. Wykonany w dniu 19.03.2013 r. H. E. wykazał liczne epizody nieustabilizowanego częstoskurczu komorowego oraz bardzo liczną ekstrasystolię komorową klasy IV wg L.. Mimo systematycznego stosowania leków antyarytmicznych odwołujący skarży się na częste zaburzenia rytmu serca, które są źle tolerowane. Olbrzymia otyłość w sposób znaczny ogranicza funkcję narządu ruchu. Badanie fizykalne wykazało istotne ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym i lędźwiowo-krzyżowym, obustronnie brak odruchów skokowych i kolanowych, niepewny chód. Koresponduje to z wynikami badań obrazowych (RTG kręgosłupa z 22.08.2007 r.). Odwołujący utracił zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

/dowód : opinia sądowo-lekarska – k. 7-9 as/

Opinia biegłych w ocenie Sądu spełnia wymogi przewidziane dla tego rodzaju środków dowodowych określone w art. 278 kpc i art. 285 kpc, a także w Rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 14.12.2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy dla celów rentowych w związku z art. 12-14 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.

Wydaną w tym zakresie opinię biegłych sądowych Sąd uznał za trafną i dostatecznie wyjaśniającą przedmiot sporu, gdyż została wydana przez specjalistów z tego rodzaju schorzeń na jakie choruje odwołujący, po wnikliwej analizie aktualnych wyników badań oraz zebranej aktach sprawy dokumentacji lekarskiej.

Żadna ze stron nie kwestionowała tej opinii.

Dowody z dokumentów zalegających w aktach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, które nie budziły wątpliwości Sądu co do ich autentyczności, a ponadto nie były kwestionowane przez strony postępowania.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie J. S. od zaskarżonej decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 11 stycznia 2013 r. w świetle ustalonego stanu faktycznego i obowiązujących przepisów prawa zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U., Nr 162., poz 1118, z późn. zm. ) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie warunki:

- jest niezdolny do pracy,

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

- niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b), pkt 4,6,7,9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a), pkt. 10 lit. a), pkt. 11-12, 13, lit. a), pkt. 14 lit. a) i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-4, lit. a), pkt 6 i 12, albo nie później niż wciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

2. Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Stosownie do dyspozycji art. 12 powołanej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. W myśl dyspozycji ustępu 3 powołanego artykułu, częściowo niezdolną jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z dotychczasowym poziomem kwalifikacji.

Równocześnie zgodnie z treścią art. 13 powołanej ustawy, przy ocenie stopnia i trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia, jak też możność wykonywania dotychczasowej pracy, względnie możność przekwalifikowania zawodowego. Dalej w myśl ustępu 3 cytowanego artykułu, trwałą niezdolność do pracy orzeka się, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy, zaś gdy rokowania takie istnieją, orzeka się okresową niezdolność do pracy.

Przedmiotem postępowania było ustalenie czy ubezpieczony, ze względu na stan zdrowia jest całkowicie niezdolny do pracy czy też jest częściowo niezdolny do pracy, jak to wynika z zakwestionowanej opinii komisji lekarskiej i wydanej na jej podstawie decyzji ZUS. W toku postępowania sądowego ubezpieczony został poddany badaniu przez biegłego lekarza kardiologa, neurologa, internisty i chirurga-ortopedy. Biegli w swojej opinii stwierdzili, że odwołujący z powodu schorzeń kardiologicznych oraz pozostałych schorzeń ma naruszoną sprawność organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy. Nie nastąpiła poprawa stanu zdrowia. Odwołujący jest nadal całkowicie niezdolny do pracy i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przekwalifikowaniu. Sąd przyznał odwołującemu rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od dnia 01.12.2012 r. na okres 2 lat.

Pozostałych warunków z art. 57 ust. 1 w zw. z art. 12 ust. 2 ustawy organ rentowy nie kwestionował.

W niniejszym przypadku odwołujący spełnia przesłanki z art. 57 w zw. z art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. 477¹⁴ §2 kpc należało orzec jak w wyroku i zmienić zaskarżoną decyzję z dnia 11 stycznia 2013 r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE