UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym dnia 7 maja 2013 r. strona powodowa S.-G. Polska sp.
z o.o. domagała się zasądzenia solidarnie od pozwanych A. K. (1) oraz E. K. kwoty 7.092,65 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 8 maja 2013 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu strona powodowa wskazała, że w dniu 23 lutego 2012 r. podpisała z A. K. (1) umowę o współpracy na podstawie, której pozwany dokonywał zakupu towarów u powoda z odroczonym terminem płatności do kwoty kredytu kupieckiego w wysokości 20.000 zł. Transakcje handlowe stron dokumentowane były fakturami VAT. Na zabezpieczenie spłaty należności pozwany A. K. (1) wystawił weksel in blanco. Powyższy weksel został poręczony przez pozwaną E. K.. Wobec braku dobrowolnej terminowej spłaty zadłużenia weksel został wypełniony przez stronę powodową. W dniu 29 kwietnia 2013 r. weksel został przesłany pozwanym wraz z wezwaniem do zapłaty i wykupu weksla. Pozwani nie dokonali płatności sumy wekslowej, co też zdaniem strony powodowej uzasadniało żądanie pozwu.

W dniu 7 czerwca 2013 r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym przeciwko pozwanym A. K. (1) oraz E. K..

W dniu 7 sierpnia 2013 r. pozwani A. K. (1) i E. K. złożyli zarzuty od nakazu zapłaty, wnosząc o uchylenie nakazu zapłaty w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie na ich rzecz kosztów postępowania, a także ograniczenie zabezpieczenia przez wstrzymanie wykonania zaskarżonego nakazu.

Pozwani zarzucili w pierwszej kolejności nieważność weksla wskazując na jego nieprawidłowe wypełnienie. Zdaniem pozwanych nieczytelna trzecia cyfra arabska wpisana na wekslu oraz nieczytelna ostatnia litera wyrazu Polska dyskwalifikować powinna ważność całego weksla. Ponadto pozwani podnieśli, iż pozew nie precyzuje zapłaty których faktur dotyczyło zabezpieczenie wekslowe, stąd zakwestionowano kwotę wpisaną na wekslu zarówno co do zasady i co do wysokości. Wreszcie pozwani, zarzucili odnosząc się do stosunku podstawowego, łączącego strony, iż dostarczone przez stronę powodową towary, a konkretnie brodziki miały wady. Wobec powyższego pozwany A. K. (1) wzywał stronę powodową pismem z dnia
18 marca 2013 r. do ich naprawy, co też uzasadniało wstrzymanie zapłaty ceny towarów do czasu wyjaśnienia postępowań reklamacyjnych; podkreślono, iż dwa brodziki zostały naprawione bezzwłocznie natomiast co do sześciu z nich naprawa nie nastąpiła. Jednocześnie pozwani zaznaczyli, iż w przypadku uznania przez sąd ważności weksla, powód domaga się obniżenia ceny zakupionych towarów o kwotę 4.477,20 zł – odpowiadającą wartości 7 brodzików, gdyż jeden z brodzików pękł po wysłaniu pisma z dnia 18 marca 2013 r. Wadliwość dostarczonych produktów, determinowała także knieczność ich wymiany, której koszt wynosił 200 zł za każdy z nich, stąd zapowiedziano, iż pozwany zamierza wezwać stronę powodową do zapłaty kwoty 2.800 zł tytułem szkody jaką poniósł w związku niesprawnymi brodzikami, a także niemożnością wynajmowania pokoi do czasu ich wymiany, a następnie przedstawi tę kwotę do potrącenia na wypadek uznania przez sd zasadności roszczenia.

W odpowiedzi na zarzuty strona powodowa, podtrzymała powództwo w całości oraz podniosła, iż wbrew twierdzeniom pozwanych weksel został wypełniony w sposób prawidłowy, był czytelny i zawierał wszelkie wymagane elementy. Odnosząc się natomiast do stosunku podstawowego, strona powodowa zaznaczyła, iż na sumę wekslową składały się należności wynikające z faktur VAT numer: (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...). W tym kontekście zauważono, iż z powyższej listy tylko faktury numer (...) - zostały zakwestionowane przez pozwanych. Powyższe faktury dotyczyły jednak sprzedaży brodzików, których wymiary wynosiły 90x90, natomiast reklamacja złożona 18 marca 2013 r. dotyczyła sprzedaży brodzików o wymiarach 80x80 stąd zarzuty kierowane przez pozwanych nie dotyczyły sprzedaży towarów objętych żądaniem pozwu.

Na rozprawie w dniu 29 października 2013 r. (k. 121) pozwany A. K. (1) wskazał, że wadliwe brodziki objęte są fakturami numer: (...), (...) i (...).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) sp. z o.o. z siedzibą we W., wpisana do rejestru przedsiębiorców prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla Wrocławia-Fabrycznej we Wrocławiu, pod numerem KRS (...), zawarła w dniu 23 lutego 2012 r. z A. K. (1), prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą K. A. Zakład (...) z siedzibą w T. umowę o współpracy. Umowa między stronami dotyczyła obrotu handlowego materiałami budowlanymi i artykułami instalacyjnymi znajdującymi się w ofercie handlowej (...) sp. z o.o. Sprzedaż odbywać miała się na podstawie zamówień składanych przez A. K. (1). Spółka (...) sp. z o.o. na mocy powołanej umowy udzieliła, także A. K. (1) nieoprocentowanego kredytu kupieckiego do wysokości 20.000 zł na zakup towarów będących w jej ofercie handlowej, przy czym jednym z warunków udzielenia kredytu było ustanowienie zabezpieczenia spłaty zaciągniętych zobowiązań w ramach kredytu kupieckiego w formie weksla in blanco. A. K. (1) wystawił weksel in blanco, który został poręczony przez E. K..

/dowód:

1. odpis pełny KRS nr (...) – k. 5-10,

2. wydruk z (...) k. 11,

3. umowa o współpracy – k. 14-15,

4. wypełniony weksel in blanco – k. 12-13,

5. wniosek o przyznanie kredytu kupieckiego k. 106./

W okresie od lutego 2012 r. do czerwca 2012 r. A. K. (1) nabył od (...) sp. z o.o. towary objęte fakturami VAT numer: (...) (1), (...) (2), (...) (3), (...) (4), (...) (5), (...) (6), (...) (7), (...) (8), (...) (9), (...) (10), (...) (11), (...) (12), (...) (13), (...) (14), (...) (15), (...) (16), (...) (17).

Faktury VAT numer: (...) (1), (...) (2), (...) (3), (...) (4) i (...) (5) obejmowały między innymi zakup brodzików i kabin w rozmiarze 90 cm.

Faktury VAT numer: (...) (6), (...) (7), (...) (8) i (...) (9) obejmowały między innymi zakup brodzików i kabin w rozmiarze 80 cm.

/dowód:

1. faktura VAT numer (...) – k. 55-56,

2. faktura VAT numer (...) – k. 58,

3. faktura VAT numer (...) – k. 57,

4. faktura VAT numer (...) – k. 59,

5. faktura VAT numer (...) – k. 60,

6. faktura VAT numer (...) – k. 61,

7. faktura VAT numer (...) – k. 62,

8. faktura VAT numer (...) – k. 63,

9. faktura VAT numer (...) – k. 64-65,

10. faktura VAT numer (...) – k. 89,

11. faktura VAT numer (...) – k. 90,

12. faktura VAT numer (...) – k. 92,

13. faktura VAT numer (...) – k. 94,

14. faktura VAT numer (...) – k. 95,

15. faktura VAT numer (...) – k. 97,

16. faktura VAT numer (...) – k. 100,

17. faktura VAT numer (...) – k. 101./

A. K. (1) w dniu 15 listopada 2012 r. zgłosił (...) sp. z o.o. drogą elektroniczną reklamację kabin sanitarnych oraz zaworów grzejnikowych w obiekcie G.. W treści reklamacji wskazano, iż w obiekcie G. doszło do pęknięcia brodzików. W korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy przedstawicielem spółki (...) sp. z o.o. a pracownikiem Hotelu (...), wskazano iż wady posiadały brodziki płytkie w rozmiarze 80 cm.

/dowód:

1. reklamacja z dnia 15 listopada 2012 r. – k. 39,

2. korespondencja mailowa prowadzona w okresie od 15 listopada 2012 r. do 19 listopada 2012 r. – k. 36-38./

W dniu 19 lutego 2013 r. spółka (...) sp. z o.o. wezwała A. K. (1) (...) Zakład (...) do zapłaty kwoty 6.681,60 zł. W wezwaniu sprecyzowano, iż żądana należność wynika z nieuregulowania faktur numer: (...) (1), (...) (2), (...) (3), (...) (10), (...) (11), (...) (12), (...) (14), (...) (16) i (...) (17) oraz odsetek od tych należności.

Wśród towarów objętych tymi fakturami były 3 brodziki z kabinami w rozmiarze 90 cm, nie było brodzików i kabin w rozmiarze 80 cm.

/dowód:

1. wezwanie do zapłaty kwoty 6.681,60 zł – k. 32,

2. faktura VAT numer (...) – k. 55-56,

3. faktura VAT numer (...) – k. 58,

4. faktura VAT numer (...) – k. 57,

5. faktura VAT numer (...) – k. 89,

6. faktura VAT numer (...) – k. 90,

7. faktura VAT numer (...) – k. 92,

8. faktura VAT numer (...) – k. 95,

9. faktura VAT numer (...) – k. 100,

10. faktura VAT numer (...) – k. 101./

Odpowiadając na wezwanie do zapłaty z dnia 15 marca 2013 r. pełnomocnik A. K. (1) wskazał, iż A. K. (1) nie dokonał zapłaty należności z uwagi na nowe wady zakupionych przez niego brodzików 80 cm płytkich w liczbie 6 sztuk. Wobec powyższego A. K. (1) domagał się wymiany wskazanych brodzików w trybie art. 560 k.c. na brodziki wolne od wad.

/dowód:

1. pismo z dnia 18 marca 2013 r. k. 33,

2. dowód nadania przesyłki poleconej – k. 35./

W dniu 29 kwietnia 2013 r. (...) sp. z o.o. wypełniła weksel na kwotę 7.092,65 zł oraz wezwała A. K. (1) i E. K. do zapłaty powyższej kwoty oraz wykupu weksla.

/dowód:

1. wypełniony weksel in blanco – k. 12-13,

2. wezwanie do zapłaty i wykupu weksla – k. 16,

3. wezwanie do zapłaty i wykupu weksla – k. 17,

4. dowód nadania przesyłek poleconych – k. 18./

A. K. (1) (...) nabył w okresie od marca do lipca 2013 r. w przedsiębiorstwie (...) sp. z o.o. G. sp. k. 10 brodzików o wymiarach 80x80 oraz 6 kabin o wymiarach 80x185 i 1 brodzik o wymiarach 90x90 wraz z 1 kabiną o wymiarach 90x185; zostały zakupione również materiały montażowe.

/dowód: faktury VAT – k. 40-54/

Pozwani nie wykupili weksla i nie dokonali zapłaty dłużnej sumy.

/okoliczność bezsporna /

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Strona powodowa w niniejszym procesie domagała się realizacji praw ze zobowiązania oderwanego (abstrakcyjnego), jakim jest zobowiązanie wekslowe. Weksel in blanco wypełniony przez stronę powodową w dniu 29 kwietnia 2013 r. stanowił podstawę wydania nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 czerwca 2013 r.

Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 kwietnia 1936 r. prawo wekslowe (Dz. U. Nr 37, poz. 282) w przypadku, gdy weksel, niezupełny w chwili wystawienia, uzupełniony został niezgodnie z zawartym porozumieniem, nie można wobec posiadacza zasłaniać się zarzutem, że nie zastosowano się do tego porozumienia, chyba że posiadacz nabył weksel w złej wierze albo przy nabyciu dopuścił się rażącego niedbalstwa. Przepis art. 10 prawa wekslowego, dotyczący weksli trasowanych, znajduje zastosowanie do weksla własnego w oparciu o odesłanie zawarte w art. 103 zd. 2 prawa wekslowego. Norma ujęta w art. 10 prawa wekslowego odnosi się do wszystkich weksli niezupełnych w chwili wystawienia w tym także weksli in blanco. Przepis art. 10 prawa wekslowego sformułowany został w sposób negatywny, ze względu na trudność, jaką sprawić by mogło wyliczenie wszystkich okoliczności wypełnienia weksla niezgodnie z porozumieniem. Rozumując przez przeciwieństwo przyjąć należy, że dopuszczalne jest powoływanie się przez dłużnika wekslowego – pozwanych – na fakt wypełnienia weksla in blanco niezgodnie z porozumieniem w stosunku do posiadacza weksla – stronę powodową – z którym porozumienie to zostało zawarte. Powyższe nie wyłącza jednak możliwości podniesienia przez pozwanych – wystawcy weksla oraz poręczyciela także zarzutów związanych z przyczynowym (kauzalnym) stosunkiem podstawowym.

Objęcie sporem stosunku podstawowego w wyniku wniesienia zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty wydanemu na podstawie weksla art. 493 § 1 k.p.c. bywa określane obrazowo, przeniesieniem sporu z płaszczyzny stosunku prawa wekslowego na płaszczyznę stosunku prawa cywilnego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2006 r. V CSK 86/06). Określenie to sugeruje zastąpienie dotychczasowego sporu dotyczącego stosunku wekslowego sporem dotyczącym stosunku podlegającego jedynie powszechnemu prawu cywilnemu. Odwołanie się do stosunku podstawowego w zarzutach wniesionych przeciwko nakazowi zapłaty wydanemu na podstawie weksla prowadzi w praktyce przede wszystkim do uwzględnienia tego stosunku w ramach oceny zasadności dochodzonego roszczenia wekslowego. W orzecznictwie podnoszono także, iż w procesie wekslowym przeniesienie sporu ze stosunku wekslowego na stosunek podstawowy wymaga inicjatywy powoda, który już w pozwie lub w odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty może podnieść twierdzenia uzasadniające uwzględnienie powództwa na podstawie stosunku, który weksel zabezpieczał.

Mając na uwadze okoliczność, iż strona pozwana podniosła zarzuty zarówno odnoszące się do samej ważności wystawionego weksla in blanco jak i stosunku podstawowego łączącego strony, z kolei zaś strona powodowa w treści odpowiedzi na zarzuty od nakazu zapłaty podjęła się wykazania zasadności powództwa w oparciu o stosunek podstawowy zabezpieczony wekslem - rzeczą Sądu było zbadanie również okoliczności powstania zobowiązania oraz jego ważności.

Analiza materiału dowodowego doprowadziła sąd do przekonania, iż strona powodowa (...) Sp. z o.o. z siedzibą we W. zasadnie żądała od pozwanych zapłaty kwoty 7.092,65 zł.

Sąd ustalając stan faktyczny oparł się na dokumentach złożonych do akt sprawy, których prawdziwości strony postępowania nie podważały. Zeznania świadków występujących w niniejszym procesie, choć pomocne w kontekście zarysowania stosunków cywilnych łączących strony okazały się w znacznym stopniu neutralne dla rozstrzygnięcia istotnych okoliczności sprawy.

Bezspornie strony wiązała umowa handlowa o współpracę na podstawie, której (...) sp. z o.o. na zamówienie A. K. (1), sprzedawała materiały budowlane i artykuły instalacyjne znajdujące się w ofercie handlowej tej pierwszej. Poza sporem pozostawała także okoliczność, iż termin zapłaty za zamówione towary był w niniejszym wypadku odroczony z uwagi na udzielony A. K. (1) kredyt kupiecki do wysokości 20.000 zł. Istotę dochodzonego roszczenia stanowiła zatem zapłata ceny za sprzedane towary o łącznej wartości 6.681,60 zł oraz odsetki naliczone przez stronę powodową w związku z opóźnieniami w płatnościach, które wyniosły 726,71 zł.

Pozwani nie przeczyli faktowi sprzedaży, wskazanym w fakturach ilościom i cenom sprzedanych towarów oraz odebraniu wszystkich przedmiotów objętych wymienionymi przez stronę powodową. W związku z powyższym sąd uznał te okoliczności za przyznane w oparciu o przepis art. 230 k.p.c.

Pozwani twierdzili natomiast, iż zasadne było wstrzymanie zapłaty, bowiem sprzedane produkty, a konkretnie brodziki w rozmiarze 80 x 80 posiadały wady przez co po stronie pozwanych doszło do straty. Jednocześnie pozwani domagali się potrącenia równowartości szkody do powstania, której doprowadziła ich zdaniem strona powodowa z jej wymagalnym roszczeniem. W rzeczywistości zatem pozwani podnieśli dwa zarzuty tj. zarzut nienależytego wykonania zobowiązania (art. 471 k.c.) połączony z żądaniem obniżenia ceny (art. 560 k.c.) oraz zarzut potrącenia (art. 498 k.c.).

Podkreślenia wymaga, że nie zostało przedłożone oświadczenie pozwanych (czy też ich pełnomocnika) o potrąceniu.

Uwadze sądu nie mogło jednak uiść, iż pozwani podnosili, że pęknięcia oraz rysy powstały na sprzedanych brodzikach płytkich o wymiarach 80 x 80 – które instalowano w hotelu (...) w T.. Powyższe wynika zarówno z pisma kierowanego do strony powodowej przez pełnomocnika A. K. (1) w dniu 18 marca 2013 r. do (...) sp. z o.o. (k. 33) jak i z treści korespondencji mailowej prowadzonej pomiędzy ówczesnym pracownikiem (...) sp. z o.o. A. K. (2) a pracownikiem hotelu (...) na zlecenie pozwanego A. K. (1) (k. 36-39). Znamienny w powyższym kontekście jest także fakt, iż powołane dokumenty zostały wprowadzone do procesu na wniosek pozwanych (wraz z zarzutami k. 26-65). Zgodnie natomiast z treścią wezwania z dnia 19 lutego 2013 r. (również złożonego do procesu przez pozwanych) roszczenie strony powodowej zabezpieczone wekslem dotyczyło należności z faktur nr (...). Tylko trzy z nich tj. faktury (...), wystawione zostały w związku ze sprzedażą przez (...) sp. z o.o. na rzecz A. K. (1) brodzików. Istotny jest jednak fakt, iż powyższe faktury wskazują na sprzedaż brodzików w rozmiarze 90 x 90 (k. 91, k. 94 k. 97), a nie reklamowanych brodzików w rozmiarze 80 x 80.

Wobec powyższego sąd doszedł do przekonania, iż zarzut niewłaściwego wykonania zobowiązania przez (...) sp. z o.o., to jest dostarczenia wadliwych towarów w postaci brodzików o wymiarach 80 cm nie dotyczył należności dochodzonych w niniejszym postępowaniu. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem powodowej spółki wyrażonym w piśmie przygotowawczym z dnia 4 października 2013 r. (k. 81), będącym odpowiedzią na zarzuty od nakazu zapłaty, żądanie pozwu dotyczyło należności za towary, których sprzedaż potwierdzono fakturami numer: (...) (k. 55-56), (...) (k. 58), (...) (k. 57), (...) (k. 89), (...) (k. 90), (...) (k. 92), (...) (k. 95), (...) (k. 100) i (...) (k. 101).

Nie wystąpiła więc tożsamość pomiędzy reklamowanymi towarami, a towarami bezspornie sprzedanymi, co do których zapłaty ceny w niniejszej sprawie domagała się strona powodowa. W tych okolicznościach sąd uznał, iż strona powodowa prawidłowo wykonała zaciągnięte zobowiązanie jako że co do towarów objętych wymienionymi wyżej 9 fakturami VAT (numer (...)) nie były zgłaszane żadne zastrzeżenia. Wprawdzie na rozprawie w dniu 29 października 2013 r. (k. 121) pozwany A. K. (1) wskazał, że wadliwe brodziki objęte są fakturami numer: (...), (...) i (...), lecz oświadczenie to jest niezgodne z treścią reklamacji z dnia 15 listopada 2012 r. (k. 39) i korespondencji mailowej prowadzonej w okresie od 15 listopada 2012 r. do 19 listopada 2012 r. (k. 36-38), która wskazuje, iż wszystkie reklamacje dotyczyły brodzików o wymiarach 80 cm, tymczasem faktury VAT numer (...) obejmują między innymi zakup brodzików o wymiarach 90 cm. Należy wiec stwierdzić, że złożone reklamacje nie dotyczą towarów objętych fakturami VAT numer (...) i należna jest jej w związku z powyższym umówiona zapłata. Z kolei jeżeli jak wspomniano, żądanie obniżenia ceny odnosi się do innych towarów (nie ujętych w wymienionych fakturach zabezpieczonych wekslem) na kanwie niniejszego postępowania musiało zostać uznane za nieuprawnione.

Odnosząc się z kolei do drugiego zarzutu podniesionego przez pozwanych tj. zarzutu potrącenia należało mieć na uwadze treść art. 493 § 3 k.p.c. w zw. z art. 485. k.p.c. Zgodnie z § 3 art. 493 k.p.c. do potrącenia mogą być przedstawione tylko wierzytelności udowodnione dokumentami, o których mowa w art. 485 k.p.c., który stanowi, iż sąd wydaje nakaz zapłaty, jeżeli powód dochodzi roszczenia pieniężnego albo świadczenia innych rzeczy zamiennych, a okoliczności uzasadniające dochodzone żądanie są udowodnione dołączonym do pozwu dokumentem urzędowym zaakceptowanym przez dłużnika rachunkiem wezwaniem dłużnika do zapłaty i pisemnym oświadczeniem dłużnika o uznaniu długu zaakceptowanym przez dłużnika żądaniem zapłaty, zwróconym przez bank i nie zapłaconym z powodu braku środków na rachunku bankowym.

Pozwani ograniczyli się jedynie do lakonicznego stwierdzenia w zarzutach, iż: "...w najbliższym czasie pozwany A. K. (1) wezwie powoda do zapłaty kwoty 2.800,00 zł tytułem szkody jaką poniósł w związku z niesprawnymi brodzikami, a także niemożnością wynajmowania pokoi do czasu ich wymiany, a następnie tę kwotę przedstawi do potrącenia...". Pozwani nie przedstawili jednak wraz z zarzutami od nakazu zapłaty dokumentów wskazanych w art. 485 § 1 k.p.c., a jak wynika z powołanych przepisów tylko one mogły stać się podstawą skutecznego potrącenia w zachodzącej sytuacji procesowej. Przez wzgląd na powyższe także z zarzut potrącenia sąd uznał za niezasadny.

Pozwani w sprzeciwie od nakazu zapłaty (k. 27) wnieśli o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego z zakresu sprzętu wodno-kanalizacyjnego na okoliczność wad brodzików i z opinii biegłego z zakresu budownictwa na okoliczność kosztów demontaży i zamontowania brodzików. Postanowieniem z dnia 4 maja 2016 r. (k. 330) pozwani zostali zobowiązani do złożenia pisma przygotowawczego zawierającego sprecyzowanie wniosków o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych zawartych w zarzutach poprzez doprecyzowanie których dokładnie brodzików mają dotyczyć opinie - przez wskazanie nazwy producenta, rozmiarów i ewentualnie innych parametrów produktu, jak również przez wskazania jakimi fakturami objęty był zakup uszkodzonych brodzików w terminie 14 dni pod rygorem oddalenia wniosków o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych zawartych w zarzutach od nakazu zapłaty oraz skutków z art. 207 k.p.c.

Pozwani w żaden sposób nie sprecyzowali wniosków. W związku z tym oraz wobec braku oświadczenia o potrąceniu i niedopuszczalności powoływania się na potrącenie oparte na dokumentach innych niż wymienione w art. 485 k.p.c. sąd oddalił wnioski pozwanych o przeprowadzenie dowodów z opinii biegłych.

Zarzuty zaprezentowane przez pozwanych ocenione nie zasługiwały na uwzględnienie, a materiał dowodowy zgromadzony w toku procesu, potwierdzał zasadność dochodzonego roszczenia w pełnej wysokości tj. w kwocie 7.092,65 zł. Wobec ustalenia zasadności roszczenia wynikającego ze stosunku podstawowego, drugoplanowe znaczenie miały zarzuty kierowane w stosunku do weksla.

Umowa sprzedaży została zawarta a wobec jej wykonania przez stronę powodową była również wiążąca dla pozwanych. Dlatego też pozwani – jako że umowa sprzedaży ma charakter ekwiwalentny i polega na spełnianiu przez strony wzajemnych świadczeń – po odebraniu zamówionego towaru zobowiązani byli do zapłaty. Zgodnie bowiem z przepisem art. 535 k.c. przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Wobec wykonania świadczenia przez sprzedającego także kupujący winien spełnić prawidłowo swoje świadczenia polegające na odebraniu rzecz (co zostało zrealizowane) i zapłacie ceny.

Mimo powyższego Sąd zdecydował uchylić nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym z dnia 7 czerwca 2013 r. wydany w niniejszej sprawie przez wzgląd na zmianę przepisów dotyczących sposobu naliczania odsetek z art. 481 k.c., która miała miejsce po wydaniu nakazu zapłaty. W aktualnym stanie prawnym zgodnie z treścią art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zgodnie zaś z § 2 – art. 481 k.c. jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W chwili wydania nakazu zapłaty instytucja odsetek ustawowych za opóźnienie nie funkcjonowała w obrocie prawnym. Natomiast z uwagi na jej wprowadzenie zasadne było dokonanie korekty rozstrzygnięcia poprzez zasądzenie od dnia 1 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty odsetek ustawowych za opóźnienie. W zakresie zaś daty początkowej naliczania odsetek sąd uznał, iż wobec wezwania do zapłaty kierowanego przez stronę powodową do pozwanych w dniu 29 kwietnia 2013 r. uprawnione jest żądanie naliczania odsetek od dnia 8 maja 2013 r. zgodnie ze sprecyzowanym roszczeniem pozwu.

Sąd zasądził należność na rzecz strony powodowej od pozwanych solidarnie, opierając się na art. 32 prawa wekslowego i art. 47 prawa wekslowego. Pierwsza z przywołanych norm stanowi, iż poręczyciel wekslowy odpowiada tak samo, jak ten, za kogo poręczył, zaś przepis art. 47 ust. 1 prawa wekslowego stanowi, iż kto weksel wystawił, przyjął, indosował lub zań poręczył, odpowiada wobec posiadacza solidarnie.

Orzeczenie o kosztach procesu zostało oparte na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c., który nakłada na stronę przegrywającą obowiązek zwrotu przeciwnikowi kosztów celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Mając na uwadze wynik sprawy, pozwani zobowiązani są do zwrotu całości poniesionych przez stronę powodową kosztów. Na zasądzoną kwotę składały się: wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej w kwocie 1.200,00 zł, wynagrodzenie pełnomocnika strony powodowej w kwocie 300,00 zł za czynności podejmowane w postępowaniu zabezpieczającym oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17,00 zł. Łącznie zatem pozwani zobowiązani są do solidarnej zapłaty kwoty 1.517,00 zł na rzecz strony powodowej – o czym orzeczono w pkt II sentencji wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE