UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 27 marca 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. odmówił W. O. prawa do emerytury.

Od powyższej decyzji W. O. odwołał się w dniu 2 kwietnia 2013 roku wnosząc o jej zmianę, zaliczenie do okresu pracy w szczególnych warunkach okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. od 1 kwietnia 1994 roku do 31 października 1998 roku na stanowisku majstra wytwórni mas bitumicznych i przyznanie mu prawa do emerytury.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, kwestionując aby wnioskodawca pracował w warunkach szczególnych w okresie od 1 kwietnia 1994 roku do 31 października 1994 roku, od 1 marca 1995 roku do 31 października 1995 roku, od 1 marca 1996 roku do 31 października 1996 roku, od 1 marca 1997 roku do 31 października 1997 roku i od 1 marca 1998 roku do 31 października 1998 roku w Przedsiębiorstwie (...) w P., bowiem z dokumentów jakimi dysponuje organ rentowy nie wynika charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca W. O., urodził się w dniu (...). W dniu 19 lutego 2013 roku złożył wniosek o przyznanie emerytury, nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

(dowód: wniosek o emeryturę k. 1-3 akta ZUS)

W. O. na dzień 1 stycznia 1999 r. legitymuje się okresem ubezpieczenia wynoszącym 28 lat 1 miesiąc i 26 dni, w tym 12 lat 2 miesiące i 7 dni w szczególnych warunkach.

(dowód: decyzja z dnia 27.03.2013 r. k. 31 akt emerytalnych)

Organ rentowy do okresu pracy w warunkach szczególnych zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia w łącznym rozmiarze 12 lat 2 miesiące i 7 dni i obejmujący okres:

- od 23 lipca 1973 roku do 30 kwietnia 1976 roku w (...) w R. na stanowisku kontroler produkcji wykonujący kontrolę jakości produkcji w wytwórni mas bitumicznych,

- od 1 czerwca 1978 roku do 28 października 1987 roku w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością na stanowisku majstra w wytwórni mas bitumicznych.

(okoliczność bezsporna, decyzja z dnia 27.03.2013 r. k. 31 akt emerytalnych, odpowiedź na odwołanie k. 7-8 )

W okresie od dnia 1 listopada 1980 roku do dnia 28 października 1987 roku i od
2 listopada 1987 roku do 31 października 2010 roku wnioskodawca był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. (poprzednio (...) w P.).

W wnioskodawca w spornym okresach pracował na stanowisku starszego majstra w następującym wymiarze czasu :

- od 1.04.1994r. do 31.10.1994r. w pełnym ,

- 01.11.1994r. do 28.02.1995r. – ¾,

-od 1.03.1995r. do 31.10.1995r. w pełnym,

-od 01.11.1995r. do 29.02.1996r. – ¾,

-od 1.03.1996r. do 31.10.1996r. w pełnym ;

- od 1.11.1996r. do 28.02.1997r. - 3/4,

- od 1.03.1997r. d0 31.10.1997 r. pełnym,

- od 1.11.1997r. do 28.02.1998r. – ¾,

- od 1.03.1998r. do 31.10.1998r. pełnym (8/8),

(dowód: świadectwa pracy k. 21-22, 23-24, 37-38 akt kapitałowych, k. 4, 15 akt rentowych, sprostowane świadectwo pracy k. 15 akt osobowych, wyrok Sadu Rejonowego w Tomaszowie M.. z dnia 21.06.2012 r. wraz z uzasadnieniem k. 33, k. 37-40 akt IVP 448/11 )

W dniu 22 lutego 2013 roku Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. wystawiło wnioskodawcy świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w którym potwierdzono, że wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w szczególnych warunkach w następujących okresach:

- od 1 listopada 1980 roku do 28 października 1987 roku na stanowisku majstra w wytwórni mas bitumicznych – dozór inżynieryjno-techniczny;

- od 1 sierpnia 2006 roku do 30 czerwca 2007 roku – kierownika w wytwórni mas bitumicznych – dozór inżynieryjno-techniczny,

a więc prace wymienione w Wykazie A, dział XIV, poz. 24 stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze,

oraz w Wykazie A, dział XIV, poz. 24 stanowiącym załącznik do Zarządzenia Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 roku /Dz. Urz. MK nr 10, poz. 77 z dnia 13 lipca 1983 roku/ w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej.

(dowód: świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 10.10.2011 r. k. 7 akt emerytalnych)

Przedsiębiorstwo (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. zajmowało się produkcją masy bitumicznej (asfaltobetonu) wykorzystywanej do budowy dróg i układaniem masy. Masa bitumiczna składała się z kruszywa (kamieni, grysu), mączki wapiennej, bitumu (asfaltu). Produkcja masy bitumicznej odbywała się na placu. Składniki sypkie służące do produkcji masy bitumicznej były spychaczem przesuwane w kierunku dozatorów. Stamtąd składniki szły na taśmociągi, które przesuwały je do suszarni. Z suszarni składniki były taśmociągami podawane do elewatora gorącego, następnie do sortowni, później na wagę, gdzie dosypywano mączkę wapienną i do mieszalnika, gdzie był dolewany bitum. Po wymieszaniu składników suchych z bitumem mieszalniku, gotowa masa bitumiczna była wlewana do silosów, a stamtąd rozlewana do samochodów, które dowoziły ją na miejsce budowy dróg.

Do obowiązków wnioskodawcy zatrudnionego w charakterze starszego majstra wytwórni masy bitumicznej należał bezpośredni nadzór nad całokształtem działalności wytwórni masy bitumicznej tj. produkcją masy bitumicznej, zabezpieczeniem materiałowym, transportowym i sprzętowym. Skarżący bezpośrednio kierował brygadami roboczymi na wytwórni, przydzielał zadania i odbierał wykonaną pracę. Nadzorował ilość i jakość produkowanej masy bitumicznej (dobór ilościowy składników, jakość i temperaturę wytworzonej masy bitumicznej). Nadzorował pracę osób pracujących przy produkcji masy bitumicznej tj. operatorów maszyn i ich pomocników. Kontrolował pracę około 12-15 osób.

Pracownicy zajmujący się produkcją masy bitumicznej pracowali w szczególnych warunkach.

Wnioskodawca w biurze, gdzie miał swój pokój spędzał około 1 godziny dziennie, zajmując się wypełnianiem dokumentacji, przez pozostały czas pracował bezpośrednio przy nadzorze produkcji masy bitumicznej.

Wnioskodawca w sezonie, a więc w okresach od początku marca do końca października pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, a często w nadgodzinach . Związane to było z bardzo dużą ilością prac drogowych wykonywanych w tym czasie i w konsekwencji z bardzo dużym zapotrzebowaniem na masę bitumiczną.

(dowód: zeznania świadka E. P. nagranie od minuty 8.18 do minuty 21.20 protokół rozprawy z dnia 3 września 2013 roku k. 22-23 wraz z nagraniem koperta k. 25, zeznania świadka B. O. nagranie od minuty 21.25 do minuty 33.20 protokół rozprawy z dnia 3 września 2013 roku k. 22-4 wraz z nagraniem koperta k. 25, zeznania świadka M. M. (2) nagranie od minuty 4.18 do minuty 37.01 protokół rozprawy z dnia 10 października 2013 roku k. 43-46 wraz z nagraniem koperta k. 47, zeznania świadka R. J. nagranie od minuty 37.05 do minuty 49.40 protokół rozprawy z dnia 10 października 2013 roku k. 43-46 wraz z nagraniem koperta k. 47, zeznania wnioskodawcy od minuty 49.53 do minuty 66.00. protokół rozprawy z dnia 10 października 2013 roku k. 43-46 wraz z nagraniem koperta k. 47, świadectwo pracy z dnia 23 marca 1999r. – k. 5 akt emerytalnych M. M. (2), zakres obowiązków wnioskodawcy z dnia 16.04.1996r. – k. B-51 akt osobowych, )

Sąd Okręgowy dokonał oceny dowodów i zważył co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz. U. z 2009r. Nr 153, poz. 1227) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (tj. w dniu 1 stycznia 1999 r.) osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa (ust. 2).

W świetle powyższych regulacji żądanie wnioskodawcy należało rozpoznać w aspekcie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 z późn. zm.), zwanego dalej rozporządzeniem. Z treści § 4 tego rozporządzenia wynika, iż pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w Wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

-: osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,
-: ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Ten „wymagany okres zatrudnienia” to okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia (§ 3 rozporządzenia), natomiast pracą w warunkach szczególnych jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tegoż aktu (§ 1 i § 2 rozporządzenia).

Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za pracowników zatrudnionych w warunkach szczególnych uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne i otoczenia.

W przedmiotowej sprawie kwestią sporną między stronami było to, czy wnioskodawca posiada wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Spełnienie pozostałych przesłanek nie było przedmiotem sporu, a jednocześnie nie budzi żadnych wątpliwości – wnioskodawca ma wymagany okres zatrudnienia, to jest 25 lat, ukończył 60 lat i nie jest członkiem OFE.

Prawidłowe rozumienie pojęcia pracy w szczególnych warunkach nie jest możliwe bez wnikliwej analizy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.).

Z zestawienia § 1 i 2 tegoż rozporządzenia wynika, że pracą w szczególnych warunkach jest praca świadczona stale i w pełnym wymiarze na stanowiskach wskazanych w załączniku do tego aktu. Warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku pracy nie wykonuje czynności pracowniczych nie związanych z tym stanowiskiem pracy, ale stale, tj. ciągle wykonuje prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNAP 2002/11/272).

Odnośnie oceny dowodów zgromadzonych w postępowaniu zważyć należy, iż okresy pracy w warunkach szczególnych, stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ust. 2 rozporządzenia lub w świadectwie pracy.

Należy jednak wskazać, że z cytowanego wyżej § 2 rozporządzenia nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy w przedmiocie wykonywania przez pracownika pracy w warunkach szczególnych miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Brak zatem takiego świadectwa lub jego zakwestionowanie przez organ rentowy, nie wyklucza dokonania ustalenia zatrudnienia w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego.

Sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w P. był niesporny w świetle dokumentów znajdujących się w jego aktach rentowych i osobowych. Spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w okresie od 1 kwietnia 1994 roku do 31 października 1998 roku tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie.

W będącej przedmiotem osądu sprawie wnioskodawca nie dysponował świadectwem pracy w szczególnych warunkach za sporny okres. Okoliczność ta, nie przesądza jednak, jak chce organ rentowy, że wnioskodawca takiej pracy nie wykonywał. Skarżący w postępowaniu sądowym może bowiem dowodzić wykonywanie pracy w szczególnych warunkach wszelkimi dostępnymi środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49 ze zm.) dotyczą wyłącznie postępowania przed tymi organami. (tak por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, OSNAP 1996/16/239 )

Skarżący sprostał spoczywającemu na nim ciężarowi dowodu. Charakter wykonywanej przez niego pracy w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. od 1 kwietnia 1994 roku do 31 października 1998 roku Sąd ustalił na podstawie zeznań świadków: E. P., B. O., R. J., M. M. (2) oraz zeznań wnioskodawcy.

Świadkowie potwierdzili, że w spornych okresach w sezonie produkcyjnym, który trwał od początku marca do końca października każdego roku, wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy sprawował nadzór nad produkcją masy bitumicznej (czyli asfaltobetonu). Świadkowie w spornym okresie pracowali razem z wnioskodawcą, a zatem dysponują bezpośrednią i wiarygodną wiedzą na temat wykonywanych przez niego obowiązków, a także warunków, w jakich praca była świadczona. E. P. zajmowała się w Przedsiębiorstwie sprawami kadrowymi i płacowymi, a B. O. pracował jako bezpośredni przełożony skarżącego na stanowisku kierownika wytwórni. Z kolei świadkowie: M. M. (2) oraz R. J. pracowali jako operatorzy maszyn do produkcji masy bitumicznej, a ich bezpośrednim przełożonym, nadzorującym ich pracę był wnioskodawca. Świadkowie otrzymywali codziennie od wnioskodawcy recepturę masy bitumicznej, według której ją wykonywali.

Z zeznań świadków oraz wnioskodawcy, które są logiczne i wzajemnie ze sobą korespondują, wynika iż W. O. w okresie swojego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w P. na stanowisku starszego majstra sprawował bezpośredni nadzór nad pracownikami zajmującymi się produkcją masy bitumicznej (asfaltobetonu). Praca wykonywana przez tych pracowników jest pracą w szczególnych warunkach zgodnie z wykazem A. Potwierdza to fakt otrzymania przez świadka M. M. (2) pracującego na stanowisku maszynisty maszyn do produkcji mas bitumicznych świadectwa wystawionego przez Przedsiębiorstwo (...) Spółkę z o.o. w P., z którego wynika, że wykonywał on prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A dział V ( w budownictwie i przemyśle budowlanym) poz. 3 (prace maszynistów ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych). Zdaniem Sądu maszyna służąca do produkcji masy bitumicznej nie jest ciężką maszyną budowlaną ani drogową, gdyż nie służy ani do budowy jakichkolwiek obiektów, ani do budowy dróg. Zadanie tej maszyny jest zdecydowanie inne, służy ona nie do budowy, lecz do produkcji masy bitumicznej czyli asfaltobetonu. Prawidłowo zatem osoby obsługujące tą maszynę winny mieć prace zaliczone do prac przy produkcji asfaltobetonu zgodnie z wykazem A dział IX poz. 5. Biorąc jednak pod uwagę, że zarówno praca maszynisty ciężkich maszyn budowlanych lub drogowych jak i przy produkcji asfaltobetonu jest pracą w szczególnych warunkach, to również pracę wnioskodawcy nadzorującego pracę w/w osób, pracujących na oddziałach będących w ruchu, gdzie jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie A dziale IX (w gospodarce komunalnej) poz. 5 ( prace bitumiarzy i przy produkcji asfaltobetonu), należy zaliczyć do pracy w szczególnych warunkach zgodnie z działem XIV poz. 24 tj. prace polegające na kontroli międzyoperacyjnej, kontroli jakości produkcji i usług oraz dozorze inżynieryjno-technicznym na oddziałach i wydziałach, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Należy podkreślić, że Przedsiębiorstwo (...) w P. T. zajmowało się produkcją asfaltobetonu oraz budową dróg poprzez wylewanie na nich asfaltobetonu. Prace związane z budową dróg należy zaliczyć do prac wykonywanych w szeroko pojętej gospodarce komunalnej.

Wykonywanie przez skarżącego czynności biurowych, które – jak wynika z materiału dowodowego – zajmowały mu około godziny dziennie, nie zmienia szczególnych warunków jego pracy. Sąd Okręgowy podziela w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2008 roku w sprawie I UK 195/07, LEX nr 375610, zgodnie z którym: „Osoba wykonująca nadzór inżynieryjno-techniczny nie musi stale przebywać na stanowiskach, gdzie wykonywana jest praca, w zakresie jej obowiązków musi być przewidziane sporządzanie dokumentacji, planów organizacyjnych i innych czynności. Ponoszenie odpowiedzialności za wykonywanie pracy, w której każdy błąd techniczny może narazić na niebezpieczeństwo pracowników i inne osoby, zostało uznane za wykonywanie pracy w warunkach szczególnych.” Podobny pogląd wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 października 2007 roku, I UK 111/07 LEX nr 375689 stwierdzając, że: „objęcie nadzorem lub kontrolą także innych prac niż wymienione w wykazie A nie wyłącza zakwalifikowania samego nadzoru lub kontroli jako pracy w warunkach szczególnych, jeżeli te inne (podlegające dozorowi lub kontroli) prace nie są na danym oddziale lub wydziale podstawowe”. W sytuacji, gdy dozór inżynieryjno-techniczny jest pracą w warunkach szczególnych i praca wnioskodawczyni polegająca na dozorze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie ma potrzeby ustalania, ile czasu poświęcała ona na bezpośredni nadzór nad pracownikami, a ile na czynności, które również były związane z dozorem.

Na uwagę zasługuje, że organ rentowy zaliczył skarżącemu wcześniejszy okres jego pracy w Przedsiębiorstwie do pracy w szczególnych warunkach, a mianowicie okres od dnia 1 listopada 1980r. do 28 października 1987r., w którym to wnioskodawca pracował w tym samym charakterze i na tym samym stanowisku (majster w wytwórni mas bitumicznych sprawujący dozór inżynieryjno - techniczny), wykonując tą samą pracę co w spornym okresie. Następca prawny wystawiając wnioskodawcy świadectwo pracy w szczególnych warunkach nie potwierdził, aby skarżący wykonywał taką pracę w spornym okresie li tylko dlatego, że z dokumentów wynikało, że był on wówczas zatrudniony w niepełnym wymiarze czasu pracy (3/4 etatu). A za pracę wykonywaną w szczególnych warunkach uważa się pracę świadczoną stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. To nie zatem rodzaj wykonywanej pracy zadecydował o nie uznaniu spornego okresu za okres pracy w szczególnych warunkach, bo ten pozostawał niezmienny, ale fakt zatrudnienia w niepełnym wymiarze czasu pracy. Tymczasem wnioskodawca przedstawił dowód w postaci wyroku Sądu Rejonowego w Tomaszowie w sprawie V P 448/11, z którego wynika że w sezonie produkcyjnym od marca do października w spornym okresie od 1 kwietnia 1994r. do 31 października 1998r. pracował w pełnym wymiarze czasu pracy. Wyrok sądowy ma moc dokumentu urzędowego w rozumieniu art. 244§1 k.p.c., a zatem korzysta z domniemania prawdziwości i autentyczności. Ciężar przeciwdowodu zgodnie z treścią art. 252 k.p.c. spoczywa na stronie zaprzeczającej, a zatem na organie rentowym, który mimo to nie podjął żadnej inicjatywy dowodowej w tym zakresie. Dowody przedstawił li tylko skarżący w postaci świadków, którzy w swych zeznaniach potwierdzili, że w okresie od marca do października każdego roku w spornym okresie czasu wnioskodawca pracował co najmniej w pełnym wymiarze czasu pracy, a często w nadgodzinach.

Wnioskodawca wykazał zatem, że zarówno ze względu na rodzaj wykonywanej pracy jak i warunki, w których praca była wykonywana, wykonywał prace w szczególnych warunkach przez łączny czas przekraczający 15 lat. Jak wynika bowiem z informacji ZUS przy uwzględnień spornych okresów tj. od 1.04.1994r. do 31.10.1994r., od 1.03.1995r. do 31.10.1995r. , od 1.03.1996r. do 31.10.1996r. od 1.03.1997r. do 31.10.1997 r., od 1.03.1998r. do 31.10.1998r. razem z okresem niekwestionowanym przez organ rentowy, okres pracy wnioskodawcy w szczególnych warunkach wynosi łącznie 15 lat 5 miesięcy i 12 dni (pismo z ZUS k. 54).

Biorąc pod uwagę, iż wnioskodawca w dacie złożenia wniosku spełnił jednocześnie pozostałe wymagane przepisami rozporządzenia warunki, to jest osiągnął wiek emerytalny (60 lat) oraz wymagany okres zatrudnienia (25 lat), należy uznać, że wydana przez organ rentowy decyzja jest błędna, a żądanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Dlatego też na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. Sad Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy W. O. prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2013 r. (tj. od pierwsze dnia miesiąca złożenia wniosku o emeryturę).

Konsekwencją powyższego było zasądzenie od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. M.. na rzecz wnioskodawcy kwoty 60 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego na podstawie art. 98 kpc w zw. z § 12 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu( Dz.U. z 2013 poz. 461)

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE