UZASADNIENIE

Powódka Bank (...) Spółka Akcyjna w G. żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej B. A. kwoty 5 242,91 zł wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredyt lombardowego NBP od dnia 117 09 2015r. oraz zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, że pozwana nie wywiązała się z łączącej
ją z poprzednikiem prawnym Banku (...) S.A. w K. umowy kredytu. Roszczenie obejmuje: niespłacony kredyt w wysokości 4 997,80zł, odsetki umowne kapitałowe 97,20zł, odsetki za zwłokę naliczane od dnia 24 06 2015r. do dnia wystawienia wyciągu na kwotę 147,91 zł, łącznie 5 242,91zł. Od niespłaconego kredytu powód domaga się odsetek umownych karnych od 17 09 2015r. do dnia zapłaty.

Sąd Rejonowym Lublin Zachód w Lublinie stwierdził brak podstaw
do wydania nakazu zapłaty i przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego
w W..

Pozwana nie zajęła stanowiska w sprawie.

Sąd Rejonowy w Wodzisławiu Śląskim w wyroku zaocznym z dnia
9 02 2016r. oddalił powództwo.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację
art. 339 § 1 k.c. i stwierdził, że okoliczności podane w pozwie budzą wątpliwości. Następnie przywołując art. 6 k.c., art. 3 k.c., art. 232 k.p.c., art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 08 1997r. Prawo bankowe (Dz.U. z 2015r. poz. 128) oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 03 2011r. w sprawie P 7/09 uznał, iż powód nie może powoływać się na treść wyciągu ze swoich ksiąg rachunkowych bowiem oświadczenia w nim zawarte nie mają mocy prawnej dokumentów urzędowych, lecz dokumentu prywatnego i podlega takiej samej ocenie jak każdy inny dokument. Powód przedłożył jedynie dowody w postaci ksiąg banku, umowy i jej wypowiedzenia, z których nie wynika jak została wyliczona wysokość zadłużenia kapitałowego na kwotę 4 997,80zł. Powód nie przedłożył także zestawienia transakcji na rachunku karty kredytowej,
z którego wynikałoby, że pozwana korzystając z karty dokonała obciążenia jej na w/w kwotę.

Orzeczenie zaskarżyła powódka Bank (...) Spółka Akcyjna
w G. , która wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo materialne i procesowe,
a to regulacje:

-: art. 233 k.p.c. w zw. z art. 230 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny materiału dowodowego i dokonanie błędnych lub niepełnych ustaleń faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, polegające w szczególności na błędnym przyjęciu, iż powód nie udowodnił wysokości żądania, wobec czego powództwo jako nieudowodnione oddalono, podczas gdy powód nie miał możliwości przedłożenia dodatkowych dokumentów na poparcie swoich twierdzeń. Powód przedłożył umowę o kratę kredytową zawartą z pozwaną, wypowiedzenie powyższej umowy oraz wyciąg z ksiąg rachunkowych, które potwierdzały wysokość zadłużenia pozwanej;
-: art. 95 Prawa bankowego poprzez uznanie, że wyciąg z ksiąg rachunkowych powoda przedłożony do akt, nie ma mocy prawnej dokumentów urzędowych, lecz dokumentu prywatnego, co skutkowało oddaleniem powództwa.

W uzasadnieniu podnosiła, że wobec powzięcia wątpliwości przez Sąd co do przedstawionych przez powódkę dokumentów winien wezwać ją do wskazania dokumentów, które rozwiałyby powziętą wątpliwość – art. 241 k.p.c. Ponadto podkreślił, iż pozwana nie wypowiedziała się co do twierdzeń powoda w pozwie, a więc należy przyjąć, iż uznała powództwo w całości.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując, iż mają one źródło w postanowieniach umowy zawartej przez pozwaną
z poprzednikiem prawnym powódki, a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę.

Zawarte w części ustalającej uzasadnienia zaskarżonego wyroku ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia nie były w istocie kwestionowane w apelacji, mają podstawę w informacjach zawartych w przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia źródłach dowodowych, które są logiczne, nawzajem się uzupełniają i potwierdzają i jako takie są w pełni wiarygodne.

Powództwo zostało oparte na twierdzeniu, że powódce przysługuje względem pozwanej wierzytelność wynikając z zawartej z umowy kredytu.

Powódka w celu wykazania tej wierzytelności zaoferowała Sądowi dowody
z „Umowy o Kartę Kredytową Makro”, „Wyciągu z (...) Banku (...) S.A.” oraz wypowiedzenie umowy wraz z dowodem nadania.

W obecnym stanie prawnym - art. 96 ust. 1a Prawa Bankowego – wyciągi
z ksiąg bankowych w postępowaniu cywilnym nie mają już mocy dokumentu urzędowego w rozumieniu regulacji art. 244 § 1 k.p.c. i stanowią wyłącznie dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c.

Przedłożony przez skarżącą „Wyciągu z (...) Banku (...) S.A” korzysta zatem jedynie z przewidzianego w art. 245 k.p.c. domniemania, że osoba, który go podpisała złożyła oświadczenie w imieniu skarżącej o treści zawartej w tym wyciągu.

Z uwagi na to, iż oświadczenie to pochodzi od pomiotu zainteresowanego
w wyniku niniejszego postępowania moc dowodowa tego dowodu jest zatem ograniczona i zawarte w nim informacje nie mogą być same w sobie podstawą
do poczynienie pozytywnych ustaleń dotyczących istnienia i wysokości dochodzonych należności.

Z tej przyczyny zawarte w nim dane wymagały potwierdzenia informacjami zawartymi w innych źródłach dowodowych, a konkretnie dowodem z historii operacji dokonywanych na rachunku kredytowym pozwanej lub dowodem z opinii biegłego,
z zakresu rachunkowości, gdyż tylko w oparciu o zawarte w nich informacje możliwe jest ustalenie kiedy i jakie kwoty były uiszczane za pomocą karty kredytowej,
co pozwoliłoby w sposób wiarygodny zweryfikować informacje zawarte we wskazanym powyżej wyciągu z ksiąg bankowych.

Tego rodzaju dowody nie zostały przez powódkę zaoferowane Sądowi pierwszej instancji jak również w samej apelacji ( apelacja nie zawiera jednoznacznych wniosków dowodowych, a gdyby nawet przyjąć, iż intencją skarżącej było zaoferowanie dowodów

z przywoływanych w apelacji dokumentów, to dowody te mogły zostać zgłoszone już

w toku postępowania przed Sądem pierwszej instancji, nie miałyby one zatem charakteru nowości i jako takie podlegałyby one oddaleniu w oparciu o regulację

art. 381 k.p.c. oraz co należy podkreślić nie zaoferowano w niej Sądowi niezbędnego dla poczynienia prawidłowych ustaleń – powyżej - dowodu z opinii biegłego rachunkowości).

Dlatego w materiale sprawy brak jest wiarygodnych informacji pozwalających poczynić w tym zakresie pozytywne ustalenia.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Prawidłowa jest także dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego.

Ma ona oparcie w prawidłowo zastosowanych przepisach prawa wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i Sąd odwoławczy ją w całości podziela
i przyjmuje za własną (orzecz. SN z dn. 26 04 1935r. III C 473/34, ZB. Urz. 1935r.
nr 12, poz. 496).

Pozwana nie stawiła się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę i nie zajęła stanowiska w sprawie, co stosownie do regulacji art. 339 § 2 k.p.c. obligowało Sąd Rejonowy do przyjęcia za prawdziwe twierdzeń powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie chyba, że budziły one jego uzasadnione wątpliwości.

Powódka oparła powództwo na twierdzeniu, iż pozwana nie wywiązała
się w pełni z umowy kredytu zawartej przez nią z jej poprzednikiem prawnym.

Powódka w pozwie nie wyjaśnił jednak w jaki sposób wyliczono należności składające się na dochodzoną pozwem kwotę w konsekwencji czego już tylko z tego powodu powództwo jako niewykazane podlegało oddaleniu.

Niezależnie od tego z podanych powyżej względów w materiale dowodowym sprawy brak jest podstaw do poczynienia w tym zakresie pozytywnych ustaleń faktycznych.

Dlatego Sąd Rejonowy ostatecznie trafnie ocenił, że powództwo nie zostało w sposób należyty wykazane, przez co jest ono bezzasadne.

Znajduje to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku, wobec czego apelacja jest bezzasadna w rozumieniu regulacji art. 385 k.p.c., co z mocy tej regulacji prowadziło do jej oddalenia.

Resumując zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację powódki jako bezzasadną oddalono w oparciu o regulację art. 385 k.p.c.

SSO Leszek Dąbek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE