Sygn. akt. |
VI U 869/13 |
||||||||
WYROKW IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ |
Dnia |
23 września 2013r. |
||||||||
Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na rozprawie w składzie: |
|||||||||
Przewodniczący: |
SSO Karolina Chudzinska - Koczorowicz |
||||||||
Protokolant: |
sekr. sąd. Małgorzata Pyszka – Cichońska |
||||||||
po rozpoznaniu w dniu |
9 września 2013r. |
w Bydgoszczy |
|||||||
odwołania |
J. J. |
||||||||
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. |
|||||||||
z dnia |
15 lutego 2013 r. |
Nr |
(...) |
||||||
w sprawie |
J. J. |
||||||||
przeciwko: |
Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. |
||||||||
o emeryturę |
|||||||||
1. Zmienia decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 15 lutego 2013 r. Nr (...) i przyznaje ubezpieczonemu prawo do emerytury począwszy od dnia 22 stycznia 2013r. 2. Stwierdza, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. |
|||||||||
Sygn. akt VIU 869/13
Decyzją z dnia 15 lutego 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił J. J. prawa do emerytury, powołując się na przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2009r., nr 153, poz. 1227 ze zm.).
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie spełnia warunków do przyznania żądanego świadczenia, ponieważ nie udowodnił, że w wymaganym okresie 15 lat pracował w warunkach szczególnych.
Odwołanie od powyższej decyzji wniósł ubezpieczony, domagając się jej zmiany i przyznania żądanego świadczenia, bowiem spełnia wszystkie warunki niezbędne do jego przyznania, w tym posiada wymagany okres pracy w warunkach szczególnych.
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, powołując się ponownie na okoliczności przytoczone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.
Sąd ustalił i zważył co następuje :
Zgodnie z art. 27 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949r.
1
przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiety i 65 lat dla mężczyzny oraz mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny.
Natomiast w myśl art. 29 ust. 1 ustawy przytoczonej na wstępie -ubezpieczeni urodzeni przed 1 stycznia 1949r., będący pracownikami, którzy nie osiągnęli wieku emerytalnego określonego w art. 27 pkt 1 mogą przejść na emeryturę - mężczyźni - po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli mają co najmniej 25 letni okres składkowy i nieskładkowy oraz zostali uznani za całkowicie niezdolnych do pracy.
Modyfikacje w zakresie wieku przewiduje art. 32 ust.l ustawy, uzależniając wcześniejsze nabycie prawa do emerytury od zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Natomiast art. 184 przytoczonej na wstępie ustawy stanowi, że ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:
1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz
2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.
Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.
2
Zatem w powyższym zakresie zachowuje swoją aktualność Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. nr 8, poz. 43 ze zm. ), wydane na podstawie art. 27 ust. 3 ustawy z dnia 14 grudnia 1982r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U. nr 0, poz. 267 ze zm.).
Zgodnie z § 3 i 4 przytoczonego Rozporządzenia - za okresy zatrudnienia wymagane do uzyskania emerytury (...) uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiety i 25 lat dla mężczyzny, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Przy czym prawo do emerytury nabywa pracownik, który wykonywał prace w warunkach szczególnych, wymienione w wykazie A, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:
osiągnął wiek emerytalny wynoszący : 55 lat dla kobiety i 60 lat dla mężczyzny,
ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w warunkach szczególnych.
Jednocześnie w myśl § 2 ust. 1 wspomnianego Rozporządzenia -okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w Rozporządzeniu są okresy, w których praca w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy.
Kwestią sporną w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy ubezpieczony spełnia warunek wymaganego czasu pracy w warunkach szczególnych, niezbędny do uzyskania tzw. emerytury wcześniejszej.
Organ rentowy nie uwzględnił ubezpieczonemu do pracy w warunkach szczególnych okresu pracy od 26.10.1977 r. do 31.12.1990 r., gdy pracował w
3
Przedsiębiorstwie (...),, z uwagi na brak świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych
W celu rozstrzygnięcia powyższej kwestii Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe, w tym zapoznał się z dokumentami zgromadzonymi w aktach rentowych i nadesłanymi dokumentami pracowniczymi, a także przesłuchał ubezpieczonego i świadków: C. P. (protokół rozprawy z dn. 09.09.2013 r.).
Po przeanalizowaniu wspomnianego wyżej materiału dowodowego, Sąd doszedł do przekonania, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy potwierdza twierdzenia ubezpieczonego dotyczące posiadania wymaganego okresu pracy w warunkach szczególnych.
Jak wynika bowiem ze wspomnianych wyżej dowodów, ubezpieczony był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) od 26.07.1974 r. do 31.12.1990 r. przy czym w okresie od 26.10.1977r. do 31.12.1990r. pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako malarz konstrukcji stalowych na wysokości. Ubezpieczony zajmował się pracami antykorozyjnymi i termoizolacyjnymi urządzeń i instalacji technologicznych, przy czym większość tych prac polegających na pokrywaniu urządzeń i instalacji odpowiednimi substancjami antykorozyjnymi odbywała się na wysokości. Prace takie wykonywał także ubezpieczony w czasie oddelegowania do zakładów ( bądź prowadzonych budów ) na terenie ZSRR, RFN czy Czechosłowacji.
Ubezpieczony nie korzystał we wspomnianym wyżej okresie z urlopów bezpłatnych. Pracę wykonywał na cały etat, przy czym z uwagi na szkodliwe warunki pracy otrzymywał, dodatek pieniężny oraz posiłki regeneracyjne i mleko.
4
Sąd dał wiarę zeznaniom ubezpieczonego oraz świadka, albowiem były one spójne, logiczne i potwierdzone dodatkowo przez złożone do akt dokumenty. Ponadto należy zaznaczyć, iż świadek zeznający w sprawie był osobą obcą dla ubezpieczonego, zatem nie był bezpośrednio zainteresowany wynikiem sprawy, a dodatkowo, jako osoba pracująca z ubezpieczonym, opierał złożone zeznania na własnych spostrzeżeniach.
Wspomniane wyżej dowody wskazują, że podczas zatrudnienia we wskazanym na wstępie Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 26.10.1977r.do 31.12.1999r. ubezpieczony wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, prace w warunkach szczególnych, wykonując pracę określoną w wykazie A dziale IV pod poz. 36 i wykazie A dziale V pod poz. 6, rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.
Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że ubezpieczony spełnia wszystkie warunki niezbędne do przyznania emerytury , dlatego też Sąd zgodnie z art. 477 14 § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, jak w pkt 1 wyroku.
Jednocześnie, zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 118 ust. la ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w pkt 2 wyroku zawarto orzeczenie o braku odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, bowiem dopiero przeprowadzenie w toku postępowania sądowego dowody pozwoliły na rozstrzygnięcie sprawy, jak w pkt 1, przy czym postępowanie to nie mogło być prowadzone przez organ rentowy.
SSO Karolina Chudzińska - Koczorowicz