UZASADNIENIE

Decyzjami z dnia 14 stycznia 2016 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił E. W. i A. W. oraz S. W. prawa do renty rodzinnej z ubezpieczenia wypadkowego w związku ze śmiercią J. W.. Powołując się na treść art. 6 ust. 1 pkt 8 i art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t. Dz. U. z 2015 r., poz. 1242 ze zm.) organ rentowy wskazał, że świadczenie im nie przysługuje ponieważ zakład pracy nie uznał zdarzenia z dnia (...) za wypadek przy pracy, bowiem zespół powypadkowy ustalił, że brak jest przyczyny zewnętrznej i urazu.

Od powyższych decyzji odwołanie złożyły wnioskodawczynie, w imieniu własnym i małoletniej A., E. W. i S. W. domagając się jej zmiany poprzez przyznanie im prawa do renty rodzinnej z ubezpieczenia wypadkowego. W uzasadnieniu wskazały, że w toczącej się przed Prokuratorem Rejonowym w Świdnicy sprawie ustalono, że przyczyną zgonu J. W. była wysoka temperatura zewnętrzna, co przy nasileniu wysiłku fizycznego spowodowało zatrzymanie krążenia i oddychania. Ustalenie to daje podstawę do stwierdzenia, że zdarzenie to było wypadkiem przy pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. wniósł o jego oddalenie, wskazując, że zespół powypadkowy nie zakwalifikował zdarzenia z dnia (...) jako wypadek przy pracy z powodu nie stwierdzenia przyczyny zewnętrznej i urazu i z tego względu na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 ustawy wypadkowej odmówiono prawa do renty rodzinnej, z powodu nieuznania zdarzenia za wypadek przy pracy.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

E. W., ur. (...) i J. W., ur. (...) pozostawali w związku małżeńskim. Z tego związku urodziły się w dniu (...) S. W. oraz w dniu (...) A. W.. J. W. zmarł w dniu (...), w czasie wykonywania pracy w Przedsiębiorstwie Produkcji Handlu i Usług (...) sp. z o.o. K.. S. W. w lipcu 2015 r. była studentką 2 semestru I roku studiów stacjonarnych II stopnia (rok akademicki 2014/2015) na kierunku Bezpieczeństwo Narodowe w Wyższej Szkole (...) im. T. K. we W., z planowanym terminem ukończenia studiów we wrześniu 2016 r.

Analiza choroby J. W. z Gminnego Ośrodka (...) w P. od dnia 20 lipca 1992 r. do 29 stycznia 2015 r. wykazuje, że zmarły nie był leczony z powodu schorzeń przewlekłych przez lekarza POZ i sporadycznie korzystał ze zwolnień lekarskich. Przyczynami wizyt były schorzenia ostre w postaci infekcji górnych dróg oddechowych oraz dolegliwości bólowe odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa. W czasie zatrudnienia u ostatniego pracodawcy 4 dni w 2010 r. i 7 dni w 2014 r. Z dokumentacji wynika także, że J. W. palił papierosy w ilości 20 sztuk dziennie, alkoholu nie pił.

Na podstawie zawartej w dniu 09 października 2011 r. z Przedsiębiorstwem Produkcji Handlu i Usług (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. umowy o pracę na czas określony do 09 października 2021 r. J. W. był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w charakterze górnika skalnika, operatora palnika wrębowego w K. – K. Granitu 49A. Umowę tę poprzedzały umowy o pracę na okres próbny od 09 lipca do 08 października 2009 r. i następnie na czas określony od 09 października 2009 r. do 08 października 2011 r.

D o w ó d: w aktach prokuratury – aktach osobowych - umowy o pracę.

W dniu (...) po dokonaniu około godziny 7:00 odprawy pracowników I zmiany sztygar zmianowy skierował do przodka nr 3 (na poziomie ok. 209 m w północno-zachodniej części wyrobiska) jako zespół dwóch pracowników J. W. – przodowego i pomocnika górnika skalnika R. D.. Po zejściu na miejsce pracy wymienieni przygotowali palnik wrębowy do przetransportowania żurawiem w inną cześć wyrobiska. Następnie zatankowali paliwo do palników, które miały pracować na drugiej zmianie. Około godz. 09:00 udali się do blaszanego kontenera po wodę i na krótki odpoczynek. Kontener służył zatrudnionym w wyrobisku jako pomieszczenie socjalne. Do przerwy śniadaniowej, wyznaczonej na godzinę 11:00, zespół przodka nr 3 załadował jedną kolebę rumoszem skalnym. Podczas pracy przodowy J. W. pracował i zachowywał się normalnie i nie wspominał o złym samopoczuciu. Około godziny 10:50 pracownicy udali się na przerwę śniadaniową do kontenera, odległego o około 20 metrów. Po wejściu do kontenera J. W. zasłabł, położył się na krzesłach, z których zsunął się na podłogę. Górnik skalnik A. P. natychmiast przystąpił do udzielania pomocy przodowemu. Wezwał sztygara B., który o zdarzeniu poinformował (...). O godzinie 11:05 (...) wezwał pogotowie ratunkowe. W tym czasie pracownicy prowadzili akcję resuscytacyjną w wyrobisku, następnie w kolebie, którą wytransportowano J. W. na górną krawędź wyrobiska. Tam reanimowano go aż do przyjazdu karetki pogotowia o godzinie 11:45. Załoga karetki przejęła akcję resuscytacyjną. Zespół ratownictwa medycznego po bezskutecznych działaniach odstąpił od medycznych czynności ratunkowych o 12:04 stwierdzając zgon J. W..

J. W. posiadał zaświadczenie lekarskie o braku przeciwwskazań do zatrudnienia na stanowisku „górnik skalnik, operator palnika wrębowego (praca na wysokości pow. 3 m)”, wydane w dniu 03 lipca 2014 r., ważne do 30 czerwca 2016 r.

W okresie 14 dni poprzedzających dzień zgonu wymieniony był zatrudniony w dniach roboczych oraz w sobotę 27 czerwca 2015 r., na I zmianie, w godzinach od 07:00 do 15:00 i nie pracował w godzinach nadliczbowych. J. W. nie przebywał na zwolnieniu lekarskim w okresie 12 miesięcy poprzedzających dzień zgonu.

W protokole sądowo-lekarskich oględzin zewnętrznych zwłok ludzkich z dnia 28 lipca 2015 r. lekarz medycyny sądowej określił, że przypuszczalną przyczyną zgonu były zmiany zewnętrzne w postaci wysokiej temperatury podczas wysiłku fizycznego. Stan ten spowodował najprawdopodobniej zaburzenia rytmu serca i zatrzymanie jego pracy. Z wykonanego w dniu 26 lipca 2015 r. sprawozdania z badań zawartości alkoholu w płynach ustrojowych – próbki krwi oraz płynu z gałki ocznej – wynika, że u zmarłego nie stwierdzono obecności alkoholu etylowego.

Około godziny 16:30 w dniu zdarzenia wykonano orientacyjny odczyt temperatur powietrza przy pomocy zaokiennego termometru znajdującego się w kontenerze, w którym nastąpiło zdarzenie. Termometr wskazywał w miejscu zacienionym około 32^o C, natomiast w miejscu nasłonecznionym na skale poza krawędzią półki + 213/216 m – powyżej 40⁰C.

D o w ó d: dokumentacja w aktach prokuratury wraz z notatką służbową Okręgowego Urzędu Górniczego we W. z dnia 14 września 2015 r.

Przed rozpoczęciem pracy J. W. nie zgłaszał żadnych dolegliwości. Ustaliwszy przebieg zdarzenia z dnia (...) zespół powypadkowy w protokole nr (...) ustalenia i przyczyn wypadku przy pracy stwierdził, że brak jest przyczyny zewnętrznej jak i urazu i nie uznał tego zdarzenia za wypadek przy pracy.

D o w ó d: w aktach prokuratury, protokół z dnia 25 września 2015 r.

J. W. wykonywał pracę w wyrobiskach kamieniołomów, w narażeniu na pyły zwłókniające, drgania mechaniczne o działaniu ogólnym i miejscowym, w narażeniu na hałas, w zmiennych warunkach mikroklimatycznych, w tym wysokiej temperaturze powietrza, w wyrobisku nawet rzędu 50⁰ C na wysokości, w wyrobiskach skalnych. Wykonany w dniu (...) pomiędzy 13:40 a 15:00 pomiar powietrza wykazał wewnątrz kontenera temperaturę 36^oC. W chwili pomiaru kontener stał w cieniu, zaś w czasie zdarzenia był w słońcu.

Na podstawie analizy dostępnej dokumentacji na zasadzie wysokiego prawdopodobieństwa należy przyjąć, że przyczyną nagłego zgonu J. W. była przyczyna zewnętrzna. Przemawia za tym wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej w środowisku utrzymującej się wysokiej temperatury powietrza i kiepsko wentylowanego wyrobiska kamieniołomu oraz w pełnym nasłonecznieniu, w zapyleniu, co skutkowało odwodnieniem pracownika, zaburzeniami elektrolitowymi i istotnymi zaburzeniami rytmu pracy serca, a także nałożeniem się objawów udaru cieplnego (bądź wycieńczenia upałem) z utratą przytomności i nagłym zgonem.

Według danych literatury, praca w mikroklimacie gorącym skutkuje utratą od 05 do 1 litra potu na godzinę. Wiąże się to z utratą wody i elektrolitów. Niewystarczająca ich podaż prowadzi do odwodnienia, zaburzeń elektrolitowych, a następnie zaburzeń rytmu pracy serca oraz nagłego zgonu. Nałożenie się objawów udaru cieplnego (wycieńczenia upałem) może znacznie przyspieszyć a także pogłębić wystąpienie wyżej wymienionych objawów, co wydaje się obserwowano u J. W.. W przypadku udaru cieplnego dochodzi do zaburzeń mechanizmów ośrodka termoregulacyjnego i na tym tle zaburzeń gospodarki elektrolitowej i odwodnienia organizmu, a następnie do zaburzeń rytmu pracy serca, spadku ciśnienia tętniczego oraz zgonu. Poza tym udar cieplny manifestuje się bólami i zawrotami głowy, osłabieniem, niepokojem, nudnościami, dreszczami, chwiejnym chodem, bełkotliwą mową, przyspieszonym tętnem, utratą przytomności.

J. W. nie prezentował wszystkich przytoczonych powyżej objawów udaru cieplnego. Niemniej jednak zgłaszał znaczne osłabienie i brak siły do pracy. Ponieważ objawy miały gwałtowny przebieg, nie można wykluczyć obecności innych. W świetle ustaleń dotyczących zdarzenia, przez cały okres dniówki roboczej J. W. pracował w gorącym mikroklimacie, w nasłonecznionym miejscu pracy, a praca którą wykonywał należała do ciężkiej. Z dokumentacji medycznej wynika, że nie był on leczony przewlekle z powodu schorzeń internistycznych, w szczególności z powodu schorzeń układu oddechowego i układu krążenia. W dniu zdarzenia nie zgłaszał żadnych dolegliwości. Alkoholu nie pił.

Przeprowadzona sekcja zwłok nie wykazała zmian morfologicznych w zakresie serca, naczyń wieńcowych, w zakresie tętnic, mózgu i CUN i w zakresie narządów miąższowych, które skutkowałyby nagłą śmiercią. Stąd należy przyjąć, że przyczyną nagłego zgonu J. W. było długotrwałe przebywanie i wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej w wysokiej temperaturze i nasłonecznionym stanowisku, które skutkowały zaburzeniami gospodarki wodno-elektrolitowej z odwodnieniem, zaburzeniami rytmu pracy serca, spadkiem ciśnienia tętniczego i nagłym zgonem.

D o w ó d: opinia, k. 66-68.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2015 r. Nr 167, poz. 1242 j.t.) renta rodzinna z tytułu wypadku przy pracy przysługuje członkom rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej. Z ustaleń f aktycznych wynika, że zmarły w dniu (...) J. W. był ubezpieczonym w rozumieniu zacytowanego wyżej przepisu.

W świetle uzasadnień zaskarżonych decyzji i odpowiedzi na odwołanie jedyną w istocie przyczyną odmowy przyznania prawa do renty rodzinnej jest to, iż zakład pracy w protokole Nr (...) ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy nie uznał zdarzenia z dnia (...) za wypadek przy pracy, ustalając brak jego przyczyny zewnętrznej i urazu. Wskazując na powyższe organ rentowy przytoczył treść art. 22 ust. 1 pkt 2 wymienionej wyżej ustawy wypadkowej. Istota sprawy sprowadza się zatem do wyjaśnienia, czy omawiane zdarzenie jest wypadkiem przy pracy, spowodowanym przyczyną zewnętrzną. Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych. Poza przyczyną zewnętrzną, której zaistnienie organ rentowy kwestionuje, nieodzowną przesłanką wypadku przy pracy jest także uraz lub śmierć. Skoro zatem skutkiem zdarzenia z dnia (...) jest śmierć, uzasadnienie odmowy uznania zdarzenie za wypadek przy pracy brakiem urazu jest oczywiście chybione.

Odnosząc powyższe do ustalonych w sprawie faktów należy w przekonaniu Sądu przyjąć, iż wbrew ustaleniom protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, zdarzenie z dnia (...) było spowodowane przyczyną zewnętrzną. Z ustaleń faktycznych wynika bowiem, że zmarły w dniu (...) J. W. cieszył się dobrym stanem zdrowia, na co wskazuje zebrana dokumentacja medyczna oraz niekwestionowana szczególnie przez organ rentowy, opinia medyczna. Nie był leczony przewlekle z powodu schorzeń internistycznych, w szczególności układów oddechowego i krążenia. W dniu zdarzenia nie zgłaszał żadnych dolegliwości. Śmiertelny zatem skutek tego zdarzenia nie był wynikiem jakiegokolwiek schorzenia samoistnego. Nie budzi natomiast wątpliwości, że w dniu zdarzenia panowały wyjątkowo niesprzyjające wykonywaniu szczególnie ciężkiej pracy fizycznej, jaką J. W. wykonywał, warunki atmosferyczne. Pracę tę wykonywał bowiem w bardzo wysokiej temperaturze powietrza. Negatywny wpływ tych warunków na organizm został opisany w opinii. W dużym uproszczeniu wynika z niej bowiem, że praca w mikroklimacie gorącym skutkuje utratą wody i elektrolitów, co prowadzi do odwodnienia, zaburzeń elektrolitowych, następnie zaburzeń rytmu pracy serca oraz do nagłego zgonu. Zwraca także uwagę ustalenie sekcji zwłok, które nie wykazało zmian morfologicznych w zakresie serca, naczyń wieńcowych, w zakresie tętnic, mózgu i CUN, płuc i w zakresie narządów miąższowych, które skutkowałyby nagłą śmiercią. Zgon J. W. był wynikiem przebywania i wykonywania ciężkiej pracy fizycznej w wysokiej temperaturze powietrza i nasłonecznionym stanowisku, stanowiących łącznie przyczynę zewnętrzną. Sąd podziela ustalenia i wnioski jakie wynikają z opinii medycznej, tym bardziej że organ rentowy opinii nie zakwestionował. Podstawę opinii stanowił materiał pozwalający na ustalenie istotnych dla rozstrzygnięcia faktów tak co do warunków w jakich J. W. świadczył pracę jak i ich wpływu na przebieg zaistniałego w dniu (...) zdarzenia. W przekonaniu Sądu czynnikiem decydującym była wyjątkowo niesprzyjająca ciężkiej pracy fizycznej jaką J. W. wykonywał bardzo wysoka temperatura, tj. czynnik zewnętrzny. Wbrew zatem ustaleniom wskazanego w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji protokołu ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy, nagły zgon podczas i w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności – czego organ rentowy nie kwestionuje – wywołały długotrwałe przebywanie i wykonywanie ciężkiej pracy fizycznej w wysokiej temperaturze powietrza i nasłonecznionym miejscu pracy, będące łącznie, przyczyną zewnętrzną. Omawiane zdarzenie jest zatem w przekonaniu Sądu spowodowanym wskazaną wyżej przyczyną zewnętrzną wypadkiem przy pracy w rozumieniu ustawy wypadkowej.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, przy ustalaniu prawa do renty rodzinnej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów ustawy wypadkowej. Na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 68 ust. 1 pkt 1 ustawy emerytalnej w odniesieniu do małoletniej A. W. oraz art. 68 ust. 1 pkt 2 w odniesieniu do studiującej S. W., obie te wnioskodawczynie są uprawnione do renty rodzinnej z ubezpieczenia wypadkowego. Także wychowująca uprawnioną do renty rodzinnej małoletnią S. W., E. W. jest uprawniona do takiego świadczenia na podstawie art. 70 ust. 1 pkt 2 ustawy emerytalnej.

Prawo do renty należało przyznać zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 17 ust. 1 ustawy wypadkowej i art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych od dnia zgonu J. W. w dniu (...)

Jak wynika wprost z uzasadnienia zaskarżonej decyzji o odmowie przyznania prawa do renty rodzinnej przesądził fakt, że pracodawca w protokole ustalenia okoliczności i przyczyn wypadku przy pracy ze względu na stwierdzony brak przyczyny zewnętrznej, nie uznał zdarzenia z dnia (...) za wypadek przy pracy, co w przekonaniu organu rentowego uzasadniało zastosowanie normy art. 22 ust. 1 pkt ustawy wypadkowej. Przepis ten stanowi, iż Zakład odmawia przyznania świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego w przypadku nieuznania zdarzenia w protokole powypadkowym lub w karcie wypadku zdarzenia za wypadek przy pracy w rozumieniu ustawy. Wykładni tego przepisu dokonał w wyroku z dnia 14 października 2010 r., III AUa 278/10 Sąd Apelacyjny w Łodzi, stwierdzając, że w postępowaniu prowadzonym na skutek odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, wydanej na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 lub 2 i ust. 2 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (j.t. Dz.U.2009.1322), sąd ubezpieczeń społecznych nie jest uprawniony do dokonywania oceny czy dane zdarzenie było wypadkiem przy pracy. W uzasadnieniu wyroku Sąd Apelacyjny wskazał, że wypadek przy pracy jest instytucją prawa pracy wynikającą ze stosunku pracy i tylko w postępowaniu przeciwko pracodawcy w sprawie z zakresu prawa pracy, a nie przeciwko organowi rentowemu w postępowaniu ubezpieczeniowym pracownik może dochodzić ustalenia danego zdarzenia za wypadek przy pracy, czy też sprostowania protokołu powypadkowego. Postępowanie w sprawie o świadczenie z ubezpieczenia społecznego, w aspekcie art. 22 ustawy wypadkowej ma na celu, na co wskazuje Sąd Apelacyjny, ustalenie prawidłowości decyzji organu rentowego, nie może jednak służyć do ustaleń faktycznych, które zwalniałyby pracownika-ubezpieczonego od złożenia najistotniejszego dokumentu koniecznego do wystąpienia z wnioskiem o świadczenie z ubezpieczenia społecznego.

Odmienny pogląd wyraził Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi XI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu wydanego w sprawie wyroku z dnia 18 lipca 2013 r., XIU 346/13 wskazał między innymi, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie jest związany treścią protokołu powypadkowego – może odmówić świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego w razie stwierdzenia, że protokół powypadkowy lub karta wypadku zawierają stwierdzenia bezpodstawne. Podobnie nie jest związany prawomocnym wyrokiem sądu wydanym w sprawie pomiędzy pracownikiem a pracodawcą o ustalenie zdarzenia za wypadek przy pracy, wydanie (sprostowanie protokołu powypadkowego). Zgodnie bowiem z art. 366 k.p.c. wyrok prawomocny ma powagę rzeczy osądzonej tylko co do tego, co w związku z podstawą sporu stanowiło przedmiot rozstrzygnięcia, a ponadto tylko między tymi samymi stronami. Sąd Rejonowy wyraził przekonanie, że odsyłanie w tej sytuacji ubezpieczonego na drogę postępowania sądowego przeciwko pracodawcy jest niecelowe. W razie nieprzedstawienia karty wypadku bądź nieuznania zdarzenia za wypadek przy pracy przez pracodawcę organ rentowy nie jest uprawniony do czynienia w tej kwestii ustaleń faktycznych, choćby ze względu na ograniczenia dowodowe tego organu. Dopiero złożenie odwołania do sądu otwiera fazę postępowania dowodowego. Na etapie postępowania apelacyjnego w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Rejonowego wykładni art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej dokonał w uchwale z dnia 11 lutego 2014 r. Sąd Najwyższy wskazując, że w postępowaniu prowadzonym na skutek odwołania od decyzji organu rentowego odmawiającej przyznania prawa do świadczeń z ubezpieczenia wypadkowego wydanej na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1, sąd ubezpieczeń społecznych jest uprawniony do dokonywania oceny, czy dane zdarzenie było wypadkiem przy pracy. Przyjęcie powyższego stanowiska mimo iż pomniejsza znaczenie protokołu powypadkowego w postępowaniu o świadczenia z ustawy wypadkowej, nie neguje potrzeby uzyskania tego dokumentu ani nie podważa dotychczasowej, przywołanej w uchwale, linii orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego istnienia interesu prawnego pracownika w ustaleniu, że zdarzenie było wypadkiem przy pracy. Podobnie jak dotychczas, realizacja uprawnienia pracownika – ubezpieczonego do uzyskania świadczenia wypadkowego w sytuacji braku protokołu powypadkowego wydanego przez pracodawcę może zatem następować, według wyboru pracownika, bezpośrednio przed sądem ubezpieczeń społecznych w drodze odwołania od decyzji organu rentowego, wydanej w oparciu o art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy wypadkowej, bądź dwuetapowo – w skierowanym przeciwko pracodawcy postępowaniu przed sądem pracy o ustalenie wypadku przy pracy na podstawie art. 189 k.p.c., który to wyrok w dalszej kolejności miałby służyć jako podstawa rozpoznania wniosku o świadczenie, skierowanego do organu rentowego i umożliwić uzyskanie decyzji pozytywnej bez potrzeby wnoszenia odwołania do sądu ubezpieczeń społecznych. Przy czym wybór przez pracownika sposobu realizacji celu w postaci uzyskania świadczenia przewidzianego ustawa wypadkową winien odbywać się ze świadomością brak u związania organu rentowego i sądu ubezpieczeń społecznych w sprawie o świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego treścią wyroku sądu pracy i ubezpieczeń społecznych ustalającego wypadek przy pracy, z drugiej analogicznym brakiem związania sądu pracy wyrokiem sądu ubezpieczeń społecznych przyznającym świadczenie z ubezpieczenia wypadkowego, w przypadku kierowania przeciwko pracodawcy dalszych roszczeń przez pracownika, a to wobec treści art. 366 k.p.c. Uwzględniając argumenty zawarte w uzasadnieniach wskazanych wyżej wyroku Sądu Rejonowego i uchwały Sądu Najwyższego, Sąd w pełni podziela wynikające z tych argumentów wnioski. Nie podziela natomiast stanowiska jakie wyraził we wskazanym wyżej orzeczeniu Sąd Apelacyjny w Łodzi, którego uzasadnienie nie uwzględnia istotnych okoliczności, wskazanych w orzeczeniach Sądów Rejonowego i Najwyższego.

Mając na względzie powyższe Sąd, na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. uwzględniając uzasadnione odwołanie, zmienił zaskarżone decyzje i orzekł co do istoty sprawy.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. i § 9 ust. 2 rozporządzenia .Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U.2015.1800).

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE