Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 17 czerwca 2016 roku w miejscowości Z. Z. P. w miejscowości Z. kierował samochodem osobowym marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Zatrzymany został do kontroli drogowej. W trakcie jazdy pojazdem mechanicznym znajdował się w stanie nietrzeźwości. Stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu wynosiło 1,05 mg/l.
W dniu zdarzenia zatrzymano oskarżonemu prawo jazdy kategorii B o numerze (...).
(dowód: wyjaśnienie oskarżonego Z. P. k.34, protokół użycia A. A..0 k.2-2v., postanowienie o zatrzymaniu prawa jazdy k.6;)
Badanie stanu trzeźwości oskarżonego wykazało, że stężenie alkoholu w wydychanym powietrzu w godzinach: 9:05 i 9:08 wynosiło odpowiednio 1,05 mg/l i 1,02 mg/l.
(dowód: protokół użycia A. A..0 k.2-2v.)
Oskarżony w postępowaniu przygotowawczym, przyznał się do zarzucanego mu czynu – vide: k.34. Wyjaśnił, iż w dniu zatrzymania przejeżdżał z działki do najbliższego domu celem dokonania naprawy samochodu. Zatrzymany został przy skręcie z drogi publicznej na prywatną posesję. Nie zamierzał niegdzie dalej jechać.
W tej sytuacji na podstawie dowodów, którymi Sąd na rozprawie dysponował, nie budzi najmniejszych wątpliwości, że oskarżony Z. P. w dniu 17 czerwca 2016 roku w Z. prowadził w ruchu lądowym samochód osobowy marki O. (...) o nr rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości – 1,05 mg/l co stanowi około 2,21 promila alkoholu w wydychanym powietrzu. Tak więc umyślnie naruszając podstawową zasadę bezpieczeństwa w ruchu drogowym – art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 roku poz. 1137 z późn. zm.), popełnił przestępstwo określone dyspozycją art. 178a § 1 kk.
Za przypisane oskarżonemu przestępstwo Sąd - kierując się dyrektywami wymiaru kar wymienionymi w art. 53 kk - wymierzył mu na mocy art. 178a § 1 kk karę 8 miesięcy ograniczenia wolności. Orzekając taką karę Sąd uwzględnił jako okoliczności obciążające uprzednią karalność za przestępstwa przeciwko mieniu – vide: karta karna 11, niewątpliwie popełnienie występku o znacznej szkodliwości społecznej, stanowiącego praktycznie plagę na polskich drogach, wysokie stężenie alkoholu – 1,05 mg/l.
Kara w ocenie Sądu jest współmierna do zawinienia oskarżonego, stopnia szkodliwości społecznej oraz spełnia wymogi prewencji ogólnej i szczególnej. Będzie też właściwą nauczką dla oskarżonego.
Sąd nie dostrzegł po stronie oskarżonego okoliczności łagodzących.
O obligatoryjnym świadczeniu pieniężnym Sąd orzekł w myśl art. 43a § 2 kk. Wysokość tego świadczenia orzeczona została w najniższej możliwej wysokości oraz pozostaje z jednej strony w zasięgu możliwości majątkowych oskarżonego, z drugiej zaś strony stanowi istotną dolegliwość przypominającą o popełnionym przestępstwie.
Stosownie do treści art. 42 § 2 kk Sąd orzekł też obligatoryjny środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat, biorąc pod uwagę przede wszystkim stopień nietrzeźwości oskarżonego. Na rozmiar tego środka rzutuje też uprzednia niekaralności oskarżonego za występki przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym – vide: pismo Urzędu Miejskiego w Ł. k.15. W tych okolicznościach jedynie tak ustalony okres eliminacji oskarżonego z grona kierowców będzie wystarczającą nauczką na przyszłość umożliwiającą osiągniecie celu wychowawczego. Za takim wymiarem tego środka karnego przemawiają także względy społecznego oddziaływania kary na innych potencjalnych sprawców przestępstw z art. 178a § 1 kk.
W związku z orzeczeniem powyższego środka karnego Sąd na jego poczet zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy – zgodnie z treścią art. 63 § 4 kk.
Środki karne w takiej postaci, w połączeniu z karą ograniczenia wolności oceniane całościowo w realiach niniejszej sprawy, nie mogą być uznane za karę ani rażąco niewspółmiernie łagodną ani surową, bowiem tylko w takim rozmiarze – w ocenie Sądu – mogą one spełnić swoją rolę wychowawczą wobec samego oskarżonego oraz rolę prewencyjną w stosunku do innych potencjalnych sprawców przestępstw.
O kosztach postępowania i opłacie sądowej Sąd orzekł w myśl powołanych w sentencji wyroku przepisów – punkt V. – uznając, że ich poniesienie przez oskarżonego nie będzie dla niego zbyt uciążliwe bowiem ma możliwości oraz odpowiednie warunki majątkowe i finansowe do pozyskania dochodów umożliwiających opłacenie kosztów sądowych.
1. (...)
2. (...)
(...)
3. (...)
(...)