UZASADNIENIE

R. T. został oskarżony o to, że:

I. w nieustalonych miejscach m. in. w S., w województwie (...), w okresie od 23 października 2012 roku do 21 lutego 2014 r., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabył od nieustalonych osób silnik (...), skrzynię biegów o nr (...), reduktor o nr (...), poduszkę powietrzną pasażera wraz z deską rozdzielczą oraz 4 sztuki drzwi o łącznej wartości 92 804,90 zł z samochodu marki P. (...) nr rej. (...), o których wiedział, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego kradzieży z włamaniem zaistniałej w dniu 23 października 2012r. w W., na szkodę J. S., następnie usunął znaki identyfikacyjne w/w silnika poprzez mechaniczne usunięcie fragmentu bloku, na którym fabrycznie umieszczono oznaczenie identyfikacyjne silnika, montując wyżej opisane podzespoły i elementy do pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) o nr VIN (...), stanowiącego jego własność,

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 306 kk w zw. z art. 11 § 2 kk,

II. w nieustalonych miejscach m. in. w S., w województwie (...), w okresie od 2 kwietnia 2012 r. do dnia 21 lutego 2014 r., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabył od nieustalonych osób poduszkę powietrzną, kurtynę lewą o nr (...) i poduszkę powietrzną kurtynę prawą o nr (...) o łącznej wartości 1987,40 zł z samochodu marki P. (...) o nr rej. (...), o których wiedział, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego kradzieży w włamaniem zaistniałej w dniu 1 czerwca 2010 r. na terenie Włoch, montując opisane podzespoły i elementy do pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) o nr VIN (...), stanowiącego jego własność,

tj. o czyn z art. 291 § 1 kk,

III. w nieustalonych miejscach m. in. w S., w województwie (...), w okresie od 2 kwietnia 2012 r. do dnia 21 lutego 2014 r., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nabył od nieustalonych osób poduszkę fotela kierowcy o nr (...) i poduszkę fotela pasażera o nr (...) o łącznej wartości 1241,24 zł z samochodem P. (...) o nr rej. (...), o których wiedział, że zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego kradzieży w włamaniem zaistniałej w dniu 2/3 lutego 2011 r. w P. na szkodę M. H., montując opisane podzespoły i elementy do pojazdu marki P. (...) o nr rej. (...) o nr VIN (...), stanowiącego jego własność,

tj. o czyn z art. 291 §1 kk.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 06 czerwca 2016r.:

I. oskarżonego R. T. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia, tj. czynu wyczerpującego dyspozycję art. 291 § 1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11 § 2 kk i za czyn ten na podstawie art. 291 § 1 kk w zb. z art. 306 kk w zw. z art. 11 § 2 kk w brzmieniu przepisów obowiązujących przed nowelizacją ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 kk skazał go i na podstawie art. 291 § 1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk w brzmieniu przepisów obowiązujących przed nowelizacją ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie I kary pozbawienia wolności zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata;

III. na podstawie art. 33 § 2 kk w brzmieniu przepisów obowiązujących przed nowelizacją ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 396) w zw. z art. 4 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wymiarze 150 stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 20 złotych;

IV. uniewinnił oskarżonego od popełnienia czynów zarzucanych mu w punktach II i III aktu oskarżenia, kosztami w części uniewinniającej obciążając Skarb Państwa;

V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy z urzędu adw. A. J. kwotę 619,92 złotych, w tym kwotę 115,92 złote tytułem 23 % podatku VAT za obronę z urzędu R. T.;

VI. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 780 zł tytułem opłaty od kary i obciążył go częściowo kosztami procesu w kwocie 2.000 złotych, w pozostałej części zwalniając go od ponoszenia kosztów sądowych i przejmując pozostałe koszty procesu na rachunek Skarbu Państwa.

Apelacje od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonego i prokurator.

Obrońca oskarżonego, na podstawie art. 444 kpk, zaskarżył wyrok w części uznającej winę oskarżonego co do czynu opisanego w pkt I aktu oskarżenia i w tym zakresie zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

- obrazę przepisów prawa materialnego, wynikającą z zastosowania art. 306 kk do czynu oskarżonego w sytuacji, gdy czyn ten, nawet gdyby był dokonany przez oskarżonego nie stanowiłby przestępstwa – tj. usunięcia znaków identyfikacyjnych silnika;

- błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść wyroku, a polegający na błędnym przyjęciu, bez podstaw do tego, że oskarżony nabył wymienione w akcie oskarżenia w pkt I różne części samochodu w warunkach art. 291 § 1 kk.

Podnosząc powyższe skarżący wniósł o zmianę wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Prokurator zaskarżył wyrok w zakresie czynów II i III z aktu oskarżenia na niekorzyść oskarżonego i zarzucił mu:

- obrazę przepisów prawa procesowego – art. 7 w zw. z art. 410 i art. 424 § 1 pkt 1 kpk mającą wpływ na treść orzeczenia, polegającą na dowolnej, sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego i uznanie ich we wskazanej części za wiarygodne bez wyjaśnienia powodu tego stanowiska, przy jednoczesnym pominięciu innych dowodów, co spowodowało naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów, a w konsekwencji uniewinnienie oskarżonego, w sytuacji gdy prawidłowa analiza z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania i wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów;

- błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, poprzez uznanie, iż zebrany w sprawie materiał dowodowy jest niewystarczający do przypisania winy oskarżonemu, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonego od czynów z pkt II i III aktu oskarżenia, w sytuacji gdy właściwa analiza całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego prowadzi do wniosku, że zachowaniem swym oskarżony wyczerpał znamiona czynów z art. 291 § 1 kk zarzuconych mu w pkt II i III aktu oskarżenia.

Podnosząc powyższe oskarżyciel publiczny wniósł o uchylenie wyroku w zakresie pkt II i III i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu.

W toku rozprawy apelacyjnej prokurator poparł apelację prokuratora i wniosek w niej zawarty oraz wniósł o nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonego.

Oskarżony przyłączył się do apelacji swojego obrońcy i wniósł o nieuwzględnienie apelacji prokuratora.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje obrońcy oskarżonego i prokuratora są bezzasadne i jako takie na uwzględnienie nie zasługują.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż wobec uznania, że apelacja prokuratora została uznana za bezzasadną i prokurator nie złożył wniosku o uzasadnienie wyroku, Sąd Okręgowy zgodnie z art. 457 § 2 kpk odniesie się jedynie do apelacji obrońcy oskarżonego.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż brak jest jakichkolwiek merytorycznych podstaw do podzielenia argumentacji tego apelującego w zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a polegającego na bezzasadnym, zdaniem tego skarżącego, przyjęciu, że R. T. dopuścił się zarzucanego mu w pkt I aktu oskarżenia przestępstwa z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 306 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Jakkolwiek z wyjaśnień oskarżonego wynika, że nabył on przedmiotowe części samochodowe w różnych miejscach, to jest kupił je na giełdzie samochodowej lub na Allegro, to analiza zebranych w sprawie dowodów rozważonych we wzajemnym ze sobą powiązaniu dowiodła, że części te pochodziły z jednego skradzionego samochodu marki P. (...), stanowiącego uprzednio własność J. S.. Dotyczy to oczywiście części wskazanych w pkt I aktu oskarżenia. Z dowodów tych wynika również, że oskarżony w dniu 2 kwietnia 2012 roku nabył samochód osobowy marki P. (...) o nr VIN (...) od M. P. (1) , który zarejestrował w Wydziale Komunikacji Starostwa powiatowego w M. pod numerem rejestracyjnym (...). Z wyjaśnień oskarżonego wynika również, że samochód ten stanowił jego własność i on sam na dalszym etapie zajmował się jego remontami i decydował, kto i kiedy miał ich dokonywać. Ponadto z jego wyjaśnień wynika, że to on sam zajmował się zarówno zakupem części samochodowych, które następnie były zamontowywane w uprzednio zarejestrowanym samochodzie, jak też pomagał w demontażu niektórych z tych części i pomaganiu w ich naprawie i montowaniu. Co prawda nie zaprzeczał, że od czasu do czasu użyczał tego samochodu swojemu synowi Ł. T.. Nie bez znaczenia dla oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego ma fakt, że R. T. jest osobą posiadającą wysoką wiedzę na temat stanu technicznego różnych marek samochodów oraz prawidłowości transakcji handlu samochodami i ich częściami ze względu na fakt, iż sam prowadził działalność polegającą na handlu samochodami i częściami samochodowymi, a nadto że z wykształcenia jest mechanikiem samochodowym. W świetle powyższego nie budzi wątpliwości Sądu, że oskarżony doskonale wiedział, iż kupujący części samochodowe powinien zapłacić za nie po wystawieniu mu odpowiedniej faktury lub rachunku potwierdzające ich zakup, zwłaszcza jeśli dotyczy to części o wartości co najmniej kilku lub kilkunastu tysięcy złotych. Oskarżony mimo zakupu takich części nie przedstawił stosownych dokumentów potwierdzających legalność ich nabycia poza jednym rachunkiem, przy czym rachunek ten nie zawierał oznaczeń tej części. W tych warunkach trudno przyjąć, czy faktycznie ta część została przez oskarżonego zakupiona, a następnie zamontowana w przedmiotowym samochodzie.

Niezależnie od powyższego zgodzić się z wywodami Sądu I instancji, iż porównując daty remontu samochodu zakupionego legalnie przez oskarżonego z datami zamontowania części w tym samochodzie, pochodzącymi z kradzieży na szkodę J. S. zaistniałej w dniu 23 października 2012 roku w W., a także uwzględniając fakt, że wszystkie części wymienione w zarzucie I aktu oskarżenia pochodziły z tego skradzionego samochodu, okoliczności te potwierdzają fakt iż oskarżony nabył je wiedząc o tym, że pochodzą one z kradzieży. Te okoliczności, w ocenie Sądu Odwoławczego przeczą bowiem twierdzeniom oskarżonego, co do czasu, miejsca i legalności ich nabycia i wskazują, że Sąd I instancji zasadnie uznał za wiarygodne w tym zakresie zeznania świadków H. S. i M. P. (2), co do tego, iż Ł. T. informował ich, że razem z ojcem pozyskali części samochodowe do samochodu P. (...) z samochodu takiej samej marki skradzionego w W.. Syn oskarżonego chwalił się im, że kradzież samochodu na szkodę J. S. była zlecona przez tego właściciela samochodu w celu uzyskania odszkodowania od ubezpieczyciela pojazdu. Znamiennym jest też, że powyższe okoliczności zostały następnie potwierdzone w postępowaniu ubezpieczeniowym. O wiarygodności wyżej wymienionych świadków przesądzały także zeznania A. P., która potwierdziła, że syn R. T. razem z jej synem przywozili późną jesienią 2012 roku na jej posesję różne części samochodowe, które następnie zostały przez nich zabrane.

Oskarżony nie kwestionował też, że oglądał wszystkie części samochodowe oraz, że pomagał w rozbieraniu silnika, który następnie został zamontowany w tym samochodzie. Jakkolwiek samochód ten był remontowany w zakładzie mechanicznym A. S., to trudno byłoby przyjąć, że świadek ten sam bez żadnego dodatkowego powodu dokonywałby zeszlifowania numeru silnika, by uniemożliwić jego identyfikację. Logicznym jest więc przyjęcie przez Sąd I instancji, że jedyną osobą, która była zainteresowana zeszlifowaniem oryginalnych numerów był właściciel samochodu znający okoliczności pochodzenia tej części, a w szczególności, że pochodziła ona z kradzieży. Trudno też wyobrazić sobie sytuację, że nabywca różnych części samochodowych, w różnych miejscach i w różnym czasie nabywa części pochodzące z tego samego skradzionego samochodu.

Sąd Odwoławczy analizując wszystkie argumenty rozważone przez Sąd I instancji w zakresie czynu z pkt I doszedł do przekonania, że Sąd Rejonowy z wyjątkową wnikliwością i starannością je rozważył i ocenił, a argumenty te jako logiczne i przekonywujące zyskały pełną akceptację Sądu Okręgowego. Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się by jakikolwiek dowód w tej sprawie był nieprawidłowo oceniony, bądź by Sąd wyprowadził błędne wnioski w jakiejkolwiek kwestii z tym związanej. Ponowne przytaczanie tych wszystkich argumentów byłoby więc zbyteczne. Na marginesie należy podkreślić, że brak jest też jakichkolwiek wątpliwości co do identyfikacji zakupionych i następnie zamontowanych w samochodzie oskarżonego części z pkt I aktu oskarżenia. Fakt, że oskarżony, ani inne osoby dokonujące zamiany części w samochodzie oskarżonego nie znały wszystkich miejsc umieszczenia numerów identyfikacyjnych, które ostatecznie pozwoliły na ich identyfikację i w związku z tym nie usunęły tych numerów nie może przesądzać na ich korzyść. Jak wynika z materiału dowodowego oskarżony interesował się miejscem takich oznaczeń, jednakże wszystkie miejsca są znane jedynie producentowi i niektórym uprawnionym rzeczoznawcom, zobowiązanym do zachowania tajemnicy w tym zakresie.

Podzielając więc wszystkie argumenty Sądu I instancji dotyczące oceny zebranych dowodów i wywiedzionych z tego wniosków, Sąd Okręgowy nie dopatrzył się jakiegokolwiek błędu w ustaleniach faktycznych dotyczących tego czynu. Zdaniem Sądu Okręgowego zarówno okoliczności dotyczące zakupu przez oskarżonego samochodu marki P. (...), jak też nabycia części samochodowych z samochodu kradzionego na szkodę J. S. nie budzą wątpliwości i wskazują na umyślne paserstwo oskarżonego w zakresie nabycia tych części.

Sąd Odwoławczy nie zgodził się także ze stanowiskiem skarżącego w zakresie zarzutu z pkt I apelacji odnośnie obrazy przepisu art. 306 kk. Wskazania w tym zakresie wymaga, iż sam fakt, że w dacie czynu numer silnika nie musiał być ewidencjonowany, nie pozbawia działania polegającego na zeszlifowaniu tego numeru przesłanek z art. 306 kk, bowiem czyn z tego artykułu ten polega właśnie na usunięciu znaku identyfikacyjnego, a z materiałów zgromadzony w tej sprawie wynika, że znak ten został usunięty w celu uniemożliwienia identyfikacji tego przedmiotu, tj. ustalenia z jakiego konkretnie samochodu faktycznie pochodzi. Podniesienia w tym miejscu wymaga, iż przedmiotem ochrony art. 306 kk jest nie tylko obrót gospodarczy, lecz także bezpieczeństwo obrotu towarami i urządzeniami między podmiotami nieprofesjonalnymi oraz bezpieczeństwo korzystania z tych przedmiotów ( wyrok SN z 05.01.2004r., III KK 181/03, OSNwSK 2004, nr 1, poz. 5). Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż niewątpliwie oskarżony swoim zachowaniem polegającym na usunięciu oryginalnych znaków identyfikacyjnych silnika, zamierzał wprowadzić w błąd ewentualnych nabywców tego pojazdu, przekonując ich o legalności pochodzenia tego pojazdu, jak i poszczególnych jego integralnych elementów składowych, w tym m.in. silnika. Takie zachowanie bezspornie wypełnia zmaniona czynu z art. 306 kk.

Tak jak nie budzi żadnych wątpliwości wina oskarżonego R. T. w zakresie przypisanego mu czynu, tak również z pełną aprobatą Sądu Odwoławczego spotkało się rozstrzygnięcie Sądu I instancji w zakresie orzeczonych wobec niego kar. Kara pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania oraz grzywna w kształcie określonym przez Sąd Rejonowy czyni zadość wymogom płynącym w tym zakresie z przepisu art. 53 kk i inne. Kary te odpowiadają stopniowi winy oraz społecznej szkodliwości czynu, uwzględniają właściwości i warunki osobiste oskarżonego, a także uwzględniają cele kary w zakresie prewencji indywidualnej i generalnej. W tej sytuacji rozstrzygnięcie Sądu I instancji w tym przedmiocie również nie wymagało ingerencji ze strony Sądu Odwoławczego.

O opłatach i wydatkach za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 8 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych z dnia 23 czerwca 1973r. ( Dz.U. Nr 49, poz. 223 z 83r. z późń. zm.) obciążając nimi oskarżonego co do kwoty 480 zł tytułem opłaty oraz co do kwoty 10 zł tytułem wydatków, w pozostałej części wydatki za II instancję przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów Sąd Okręgowy w Siedlcach orzekł jak w wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE