UZASADNIENIE

Zaskarżoną decyzją Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówiono, odmówił przyznania ubezpieczonemu C. C. prawa do emerytury. Organ rentowy powołał się na przepisy artykułu 184 Ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i przepisy Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. W uzasadnieniu tej decyzji organ wskazał, że ubezpieczony nie spełnił wymogów określonych w powołanych przepisach, ponieważ nie ma udokumentowanego okresu 15-stoletniego pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony od tej decyzji złożył odwołanie powołując się na to, że pracował w warunkach szczególnych, co najmniej 15 lat w czasie zatrudnienia w Zakładach (...) w B. i wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury. W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie powołując się na dotychczasową argumentację. Sąd Okręgowy przeprowadził w sprawie postępowanie dowodowe i ustalił, że ubezpieczony C. C. urodzony (...) wniosek o uzyskanie prawa do emerytury złożył 4 lipca 2016 roku. Organ rentowy uznał za udokumentowany staż ubezpieczeniowy w rozmiarze 27-miu lat, 1-go roku i 24-ech dni. Ubezpieczony nie jest członkiem OFE. Sporna w tej sprawie pozostawała okoliczność, czy ubezpieczony spełnił warunek posiadania 15-stu lat pracy w szczególnych warunkach i Sąd przeprowadził w tym zakresie postępowanie dowodowe ustalając, że ubezpieczony C. C. zatrudnił się 1 marca 1980 roku w Zakładach (...) w B., jako ślusarz remontowy i cały sporny okres, to znaczy okres do 31 lipca 1998 roku przepracował w tym samym zakładzie na tym samym stanowisku, to znaczy stanowisko ślusarza remontowe, remontowego zajmował w dziale utrzymania ruchu, ale faktycznie wykonywał swoje obowiązki konserwując i naprawiając urządzenia w dziale, na wydziale galwanizerni. Ten wydział był wydziałem, w którym praca odbywała się w warunkach szczególnych. Ubezpieczony wykonywał swoje obowiązki polegające na konserwacji i naprawie urządzeń, które w tym dziale były i na których dokonywano powlekania tymi powłokami galwanicznymi poszczególnych części rowerowych. Praca w takich warunkach, a więc na wydziale, który pozostawał w ruchu w rozumieniu działu 14-go pozycja 25 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku były stałą pracą ubezpieczonego, którą wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy, co najmniej 8 godzin. Ubezpieczony nie korzystał z urlopów bezpłatnych, ubezpieczony otrzymywał dodatek za pracę w warunkach szczególnych, ubezpieczony otrzymywał tez posiłki regeneracyjne. Ten stan faktyczny, aha. W świadectwie pracy ubezpieczonego wpisano, że był zatrudniony, jako ślusarz remontowy. Ubezpieczony otrzymał tez zaświadczenie o pracy w szczególnych warunkach, w którym wpisano jego stanowisko, jako ślusarza remontowego, natomiast powołano się na dział 2-gi Rozporządzenia Rady Ministrów z 8 lutego 1983 roku. Stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów z akt osobowych ubezpieczonego, które, których Sąd zażądał od przechowawcy akt. Ponadto Sąd ustalił ten stan faktyczny na podstawie zeznań świadka K. S., J. S. oraz zeznań samego ubezpieczonego uznając, że należy dać wiarę zeznaniom świadków i zeznaniom ubezpieczonego, bo one są, uzupełniają się wzajemnie, są kompatybilne, znajdują też potwierdzenie w dokumentach z akt osobowych ubezpieczonego. A więc Sąd uznał zeznania świadków, którzy na bieżąco widzieli pracę ubezpieczonego za wiarygodne i mogące stać się podstawą ustalenia stanu faktycznego i w rezultacie wyrokowania. Następnie Sąd dokonał oceny stanu faktycznego w kontekście przepisów Ustawy emerytalnej, a konkretnie artykułu 32 i 184 tej ustawy, a także przepisów Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 83 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. W myśl artykułu 184 ustęp 1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 48 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w artykule 32, 34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, co najmniej 15-stoletni no i okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w artykule 27. Emerytura w myśl przepisów przysługiwała, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do Otwartego Funduszu Emerytalnego. Zgodnie z artykułem 32-im ustęp 1 ustawy emerytalnej ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 49 będącym pracownikami, o których mowa w ustępie 2, 3 zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w artykule 27 punkt 1. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w przepisie artykułu 184 ustawy emerytalnej za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważnie, uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia lub o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psycho - fizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych. Z kolei przepisy tego rozporządzenia wykonawczego do ustawy emerytalnej, a w szczególności przepisy rozporządzenia wykonawczego z 7 lutego 83 roku, które zachowały moc w warunkach określonych w artykule 32 ustęp 4 Ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych mają zastosowanie do wszystkich pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zgodnie z przepisami rozporządzenia wykonawczego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku, a okresy te stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji w świadectwie wykonywania prac szczególnych w warunkach wystawionym według stosownego wzoru. Niemniej jednak, jeżeli takiego świadectwa pracy w szczególnych warunkach nie ma albo zostało ono wystawione z jakimiś uchybieniami to nie oznacz, że Sąd nie może przeprowadzić na okoliczność charakteru pracy takiego pracownika postępowania dowodowego. Zezwalają na to przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, a w szczególności artykuł 472 i 473 kpc. Postępowanie dowodowe przeprowadzone przed Sądem, czyli przesłuchanie świadków, a takiego dowodu ZUS nie mógł przeprowadzić w toku postępowania przed organem rentowym to postępowanie dowodowe pozwala na stwierdzenie, że ubezpieczony w spornym okresie od 1 marca 80 do 31 lipca 98, a więc przez okres ponad 15-stu lat stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował przy pracach, o których mowa w dziale 14-ym pozycja 25 załącznika A do Rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku. Była to bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń, prace remontowe przy tych urządzeniach na oddziale będącym w ruchu, w którym, jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, bo był to przecież dział galwanizerni. Ta praca była pracą stałą w pełnym wymiarze czasu pracy, więc zatrudnienie odbywało się w warunkach określonych w rozporządzeniu z 7 lutego 83 roku, w związku z powyższym Sąd Okręgowy stwierdził, że ubezpieczony, który, którego spełnienia pozostałych warunków do uzyskania prawa do emerytury spełnił i ten warunek. Posiada 15 lat pracy w szczególnych warunkach i dlatego biorąc pod uwagę to, że wiek ukończył ubezpieczony jeszcze przed złożeniem wniosku Sąd Okręgowy na podstawie artykułu 477 ze znaczkiem 14 paragraf 2 Kodeksu postępowania cywilnego zmienił zaskarżony wyrok przyznając ubezpieczonemu prawo do emerytury od dnia (...)roku, czyli od pierwszego dnia miesiąca, w którym został złożony wniosek o emeryturę. W punkcie 2-im wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji, co oznacza, że jak się wyrok uprawomocni, jeżeli się uprawomocni to organ rentowy wypłaci to świadczenie, ale bez odsetek. Dlatego tak Sąd orzekł, bo organ rentowy nie mógł przyznać prawa do świadczenia dysponując tymi wadliwie wystawionymi zaświadczeniami i nie mogąc przeprowadzać dowodu z zeznań świadków. Tylko to Sąd mógł zrobić, Sąd musiał przeprowadzić to postępowanie, dlatego wydanie orzeczenia w sprawie możliwe było dopiero po przeprowadzeniu postępowania przed Sądem. I to są motywy tego i to jest uzasadnienie tego wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE