UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 15 grudnia 2014 r. powód miasto stołeczne W. – Zarząd (...) w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej E. G. kwoty 270,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01 marca 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, iż pozwana w dniu 14 lutego 2014 r. korzystała z komunikacji miejskiej organizowanej przez powoda bez ważnego dokumentu przewozu. Wskutek tego powód zobowiązał pozwaną do zapłaty kwoty 266,00 zł tytułem opłaty dodatkowej oraz należności przewozowej w wysokości 4,40 zł. Pozwana do chwili obecnej nie uregulowała tychże należności. ( pozew – k. 1-3v.).

W dniu 19 grudnia 2014 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. w sprawie o sygn. akt II Nc 38578/14 wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który następnie - wskutek braku informacji co do aktualnego adresu zamieszkania pozwanej - został uchylony przez Sąd w dniu 20 lipca 2015 r. ( nakaz zapłaty – k. 7; postanowienie z dnia 20.07.2015 r. – k. 18).

Postanowieniem z dnia 15 września 2015 r. Referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym dla Warszawy-Mokotowa w W. ustanowił dla pozwanej, której miejsce pobytu nie jest znane, kuratora procesowego w osobie adwokata F. B.. ( postanowienie z dnia 15.09.2015 r. – k. 22).

W odpowiedzi na pozew kurator pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz przyznanie mu wynagrodzenia z tytułu pełnienia czynności kuratora.

Ustosunkowując się do wywiedzionego roszczenia, kurator pozwanej zakwestionował zarówno jego zasadność, jak i wysokość. Wskazał, że w złożonym wraz z pozwem wezwaniu do zapłaty z dnia 14 lutego 2014 r. brak jest danych osoby, której wezwanie dotyczy. Jedynie z treści załączonego wraz z pozwem pisma Komendy Rejonowej Policji wynika, że legitymowaną osobą była pozwana. W ocenie kuratora pozwanej powód nie może skutecznie powoływać się na kserokopię dokumentów, które zostały poświadczone wyłącznie przez specjalistę działu windykacji powoda. Jako kserokopie poświadczone przez osobę, która nie jest do tego uprawniona, nie są one dokumentami w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego i nie mogą stanowić skutecznego dowodu w sprawie. Ponadto kurator pozwanej dowodził, że powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia bowiem nie przedłożył do akt żadnych dokumentów, z których miałaby ona wynikać. ( odpowiedź na pozew – k. 45-47).

Do zamknięcia rozprawy strony konsekwentnie podtrzymywały dotychczasowe stanowiska w sprawie. ( pismo powoda z dnia 29.01.2016 r. – k. 51-52; protokół rozprawy z dnia 14.04.2016 r. – k. 64).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 lutego 2014 r. około godziny 17:10 E. G. (dalej jako „pozwana”) korzystała z transportu miejskiego, organizowanego przez miasto stołeczne W. – Zarząd (...) w W. (dalej jako „powód”), przebywając w pierwszej strefie biletowej w pojeździe linii nr 15 na trasie Plac (...)-Teatr. W czasie przeprowadzonej kontroli przez upoważnionego kontrolera, pozwana nie posiadała ważnego dokumentu przewozu - biletu. W związku z tym, wezwaniem do zapłaty o nr (...) powód zobowiązał pozwaną do zapłaty kwoty 266,00 zł tytułem opłaty dodatkowej za korzystanie z komunikacji miejskiej bez posiadania ważnego dokumentu przewozu – biletu, oraz kwoty 4,40 zł z tytułu należności przewozowej.

( dowód : poświadczone za zgodność z oryginałem w trybie art. 129 § 2 k.p.c. przez radcę prawnego wezwanie do zapłaty o nr (...) – k. 40).

Pozwana odmówiła przyjęcia wezwania do zapłaty o nr (...). Z tej racji kontroler wezwał Funkcjonariuszy Policji Wydziału W.-Patrolowego Komendy Rejonowej Policji W. III. Przybyli na miejsce Funkcjonariusze Policji wylegitymowali kontrolowaną pozwaną i potwierdzili jej tożsamość.

( dowód : poświadczone za zgodność z oryginałem w trybie art. 129 § 2 k.p.c. pismo Komendy Rejonowej Policji W. III z dnia 27.02.2014 r. – k. 38).

Do dnia wniesienia pozwu pozwana nie uiściła dochodzonej należności w łącznej kwocie 270,40 zł.

( okoliczności niesporna).

Przedstawiony powyższej stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przywołane w nawiasach, których prawdziwość nie była kwestionowana przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Należy stwierdzić, że wraz z pismem z dnia 08 stycznia 2016 r. powód na poparcie swych twierdzeń o istnieniu podstawy faktycznej zgłoszonego pod osąd roszczenia przedłożył do akt sprawy poświadczone za zgodność z oryginałem przez profesjonalnego pełnomocnika procesowego w trybie art. 129 § 2 k.p.c. dokumenty w postaci wezwania do zapłaty oraz pisma Komendy Rejonowej Policji W. III ( k. 38; k. 40). Stąd też zarzut kuratora pozwanej polegający na zakwestionowaniu mocy dowodowej złożonych na etapie wniesienia pozwu zwykłych kserokopii, poświadczonych wyłącznie przez pracownika powoda ( k. 4; k. 5) - wprawdzie słuszny, ostatecznie okazał się bezzasadny i nieaktualny wobec dalszych działań procesowych powoda z dnia 08 stycznia 2016 r.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszej sprawie powód domagał się od pozwanej zapłaty łącznej kwoty 270,40 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 01 marca 2014 r. do dnia zapłaty z tytułu korzystania przez pozwaną z komunikacji miejskiej organizowanej przez powoda bez ważnego dokumentu uprawniającego pozwaną do przejazdu. Kurator pozwanej w toku procesu zakwestionował zarówno zasadność, jak i wysokość roszczenia.

Roszczenie strony powodowej zostało oparte na treści art. 33a ust. 1 i 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (j. t. Dz. U. z 2000 r., nr 50, poz. 601 ze zm.).

Stosownie do treści art. 33a ust. 1 Prawa przewozowego, przewoźnik lub organizator publicznego transportu zbiorowego albo osoba przez niego upoważniona, legitymując się identyfikatorem umieszczonym w widocznym miejscu, może dokonywać kontroli dokumentów przewozu osób lub bagażu. Natomiast wedle brzmienia ustępu 3 powołanego artykułu, w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu przewoźnik lub osoba przez niego upoważniona pobierają właściwą należność za przewóz i opłatę dodatkową albo wystawiają wezwanie do zapłaty.

Sąd stwierdził, iż od dnia 01 stycznia 2014 r. obowiązywała uchwała nr LXVI/1807/2013, natomiast opłaty jakimi obciążona została pozwana po przeprowadzonej kontroli w dniu 14 lutego 2014 r. znajdują odzwierciedlenie właśnie w tej uchwale.

Zgodnie z § 3 ust. 1 załącznika do uchwały nr LXVI/1807/2013 Rady Miasta Stołecznego W. z dnia 03 października 2013 r. zmieniającej uchwałę w sprawie opłat za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. W., zmiany uchwały w sprawie ustalenia ulg za usługi przewozowe środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. W. oraz zmiany uchwały w sprawie regulaminu przewozu osób i bagażu środkami lokalnego transportu zbiorowego w m.st. W., bilet stanowi dowód wniesienia opłaty i uprawnia do korzystania ze środków lokalnego transportu zbiorowego m.st. W. wyłącznie po jego skasowaniu/aktywowaniu. Wyjątek stanowi bilet występujący w formie biletu pojazdowego, który nie wymaga skasowania.

Natomiast zgodnie z § 14 ust. 1 powołanego aktu, w przypadku, gdy pasażer w momencie kontroli biletowej nie może wylegitymować się ważnym biletem imiennym nałożona opłata dodatkowa zostanie anulowana, jeżeli w ciągu 7 kolejnych dni od daty zdarzenia zostanie przedstawiony ważny bilet imienny w wyznaczonych punktach obsługi pasażerów. Anulowanie opłaty dodatkowej uzależnia się od uprzedniej weryfikacji ważności biletu (wraz z ewentualnymi uprawnieniami do ulgi) według stanu na moment dokonanej kontroli oraz od uiszczenia opłaty manipulacyjnej.

W myśl § 15 cytowanego załącznika do uchwały w przypadku nałożenia opłaty dodatkowej pasażer zobowiązany jest uiścić tę opłatę wraz z właściwą należnością za przewóz stanowiącą równowartość ceny biletu jednorazowego przesiadkowego odpowiedniego do posiadanych uprawnień i strefy przejazdu.

Wreszcie zgodnie postanowieniami zawartymi w przedmiotowym załączniku (tytuł I pkt I ust. 1 taryfy przewozowej) cena biletu jednorazowego przesiadkowego uprawniającego do nieograniczonej liczby przejazdów do 75 minut od momentu skasowania biletu albo uprawniającego do przejazdu jednym środkiem transportu do przystanku lub stacji, który obowiązuje jako ostatni na trasie wynosiła kwotę 4,40 zł, natomiast zgodnie z punktem VIII ust. 1 taryfy przewozowej opłata dodatkowa za przejazd bez odpowiedniego dokumentu przewozu stanowiła 38-krotność ceny biletu jednorazowego przesiadkowego normalnego, obowiązującego w strefie pierwszej i strefie drugiej, a więc kwotę 266,00 zł (4,40 zł + 266,00 zł = 270,40 zł).

Wprawdzie kurator pozwanej w toku procesu zakwestionował zarówno zasadność, jak i wysokość roszczenia, lecz wszystkie podniesione zarzuty okazały bezzasadne, zaś twierdzenia im towarzyszące gołosłowne. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 21 maja 2013 r., I ACa 1520/12, LEX nr 1331140). Jak już była o tym mowa we wcześniejszej części uzasadnienia, złożone do akt sprawy przez powoda dokumenty poświadczone przez radcę prawnego Sąd uznał za pełnowartościowy materiał dowodowy. Stwierdzić należało, że kurator pozwanej nie podważył skutecznie twierdzeń oraz przedstawionych na ich poparcie dowodów przez powoda.

Zważywszy na powyższe Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną kwotę 270,40 zł.

Od zasądzonej kwoty należności głównej Sąd zasądził ponadto ustawowe odsetki za opóźnienie w jej zapłacie. Orzeczenie w tym zakresie znajduje oparcie w art. 359 k.c. w zw. z art. 481 § 1 i 2 k.c.

Podnieść należy, że wymagalność określa najwcześniejsza chwila, w której wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia, a dłużnik ma obowiązek je spełnić. Podkreślenia wymaga także to, że kurator pozwanej zasadniczo nie kwestionował faktu, iż należności wskazane w wezwaniu do zapłaty o nr (...) płatne były w terminie 14 dni od sporządzenia i wręczenia pozwanej przedmiotowego wezwania do zapłaty z dnia 22 listopada 2014 r. Mając zatem na uwadze powyższe, za zasadne należało uznać żądanie zasądzenia odsetek ustawowych liczonych od kwoty 270,40 zł od 01 marca 2014 r., tj. od dnia następnego po upływie zakreślonego w wezwaniu 14-dniowego terminu.

Zasądzone odsetki podlegały, ze względu na zmianę treści art. 481 k.c. rozbiciu na okresy do 31 grudnia 2015 r. i od 01 stycznia 2016 r. do dnia zapłaty. Godzi się bowiem zauważyć, że art. 56 Ustawy z dnia 09 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2015 r., poz. 1830) znajduje zastosowanie do odsetek za opóźnienie. Norma ta nakazuje rozliczać wartość odsetek należnych za okres do dnia wejścia w życie na podstawie przepisów sprzed nowelizacji, tj. wedle dotychczasowej stopy odsetek ustawowych określonej zgodnie z art. 359 § 2, § 3 k.c. i wydanego na jego podstawie Rozporządzenia. Za okres po wejściu w życie nowelizacji w stosunku do odsetek ustawowych zastosowanie znajduje zaś art. 481 § 2 k.c. w brzmieniu po nowelizacji. Takie rozumienie przepisu przejściowego sprawia, że koniecznym jest, wobec istnienia po 01 stycznia 2016 r. dwóch rodzajów odsetek ustawowych, dookreślenie, że obowiązkiem pozwanego po tym dniu jest zapłata odsetek ustawowych za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 2. sentencji wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za jego wynik. Na zasądzoną z tego tytułu od pozwanej, jako strony przegrywającej niniejszy proces w całości, na rzecz powoda kwotę 150,00 zł składały się: opłata sądowa od pozwu w kwocie 30,00 zł, koszty zastępstwa procesowego powoda przez pełnomocnika będącego radcą prawnym w kwocie 60,00 zł, których wysokość Sąd ustalił w oparciu o przepis § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (j. t. Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.) oraz kwota wykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia kuratora dla nieznanej z miejsca pobytu pozwanej w wysokości 60,00 zł.

W punkcie 3 sentencji wyroku Sąd przyznał kuratorowi pozwanej, której miejsce pobytu nie jest znane adwokatowi F. B. wynagrodzenie w kwocie 60,00 zł, którego wysokość Sąd ustalił na podstawie § 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 listopada 2013 r. w sprawie określenia wysokości wynagrodzenia i zwrotu wydatków poniesionych przez kuratorów ustanowionych dla strony w sprawie cywilnej (Dz. U. z 2013 r., poz. 1476) w zw. z § 6 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 461 j. t. ze zm.). Powyższe wynagrodzenie zostało pokryte z zaliczki uiszczonej przez powoda w związku z koniecznością ustanowienia kuratora dla pozwanej.

Z tych wszystkich względów, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE