UZASADNIENIE

Powód S. M. ostatecznie wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. kwot:

⚫: 100.000 zł z tytułu dopłaty do należnego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu, tj. 22 kwietnia 2015 r.,
⚫: 3.800 zł z tytułu odszkodowania za poniesione i udokumentowane koszty rehabilitacji, wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu,
⚫: 7.204,16 zł z tytułu utraconego dochodu w związku z niemożliwością wykonania umowy z dnia 11 marca 2014 r., wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu,
⚫: 30.000 zł z tytułu sumy niezbędnej do przeprowadzenia zabiegu wymiany lewego stawu kolanowego – alloplastyki rekonstrukcyjnej, wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki liczonymi od dnia następnego po upływie 30 dni, od dnia w którym pozwany otrzymał pismo rozszerzające powództwo w tym zakresie,
⚫: 12.000 zł z tytułu sumy niezbędnej na przeprowadzenie zabiegów rehabilitacyjnych z wykorzystaniem urządzenia (...) przez okres co najmniej 6 miesięcy, wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek zwłoki liczonymi od dnia następnego po upływie 30 dni, od dnia w którym pozwany otrzymał pismo rozszerzające powództwo również w tym zakresie.

Ponadto powód wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swoich żądań powód podał, że w wyniku wypadku z 26 maja 2014 r. doznał licznych obrażeń ciała. Po wypadku nie był zdolny do samodzielnej egzystencji, nie mógł się poruszać, przez blisko pół roku był osobą obłożnie chorą. Do dnia dzisiejszego odczuwa negatywne następstwa tego zdarzenia, ma w dalszym ciągu dolegliwości bólowe, problemy z poruszaniem się. Zmuszony jest poruszać się na wózku inwalidzkim. Jedynie w mieszkaniu udaje mu się w potrzebnym zakresie przemieszczać przy pomocy balkonika. Wskazał, że jego stan wymaga zabiegów rehabilitacyjnych i wymiany lewego stawu kolanowego uzasadniających zgłoszone żądania. Podał również, że w związku z wypadkiem utracił dochód w dochodzonej wysokości.

Pozwany Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna w W. wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jego rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany podał, że uznaje co do zasady swoją odpowiedzialność, zarzucił jednakże, że wypłacona kwota zadośćuczynienia została ustalona w następstwie przeprowadzenia wnikliwego postępowania likwidacyjnego i stanowi pełną oraz realną rekompensatę wyrządzonej powodowi krzywdy, a wypłacona kwota utraconego dochodu rekompensuje szkodę z tego tytułu. Pozostałe żądania dochodzone w pozwie uznał za nieuzasadnione i nieudowodnione.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 maja 2014 r. w Z. około godziny 14:30 doszło do wypadku komunikacyjnego polegającego na tym, że kierujący pojazdem marki N. (...) o nr. rej. (...) H. B. na skrzyżowaniu ul. (...) stracił panowanie na prawoskrętnym łuku drogi i uderzył w budynek mieszkalny. Pojazd sprawcy zdarzenia był ubezpieczony z tytułu OC przez pozwanego. Powód będący pasażerem w/w samochodu uległ licznym obrażeniom kończyn dolnych i został uwięziony w samochodzie. Uwolnili go przybyli na miejsce zdarzenia strażacy. Bezpośrednio z miejsca wypadku został przewieziony do Wojewódzkiego Szpitala (...) w J., gdzie przebywał od 26 maja do 13 czerwca 2014 r. z rozpoznaniem: złamanie nasady dalszej kości udowej (wieloodłamowe nad- i przedłykciowe złamanie kości udowej lewej z przemieszczeniem), złamanie nasady bliższej piszczeli (przełykciowe, rozszczepienie złamanie nasady bliższej kości piszczelowej prawej) i złamanie nasady dalszej kości promieniowej prawej. W dniu 2 czerwca 2014 r. przeszedł zabieg operacyjny – krwawa repozycja złamania nasady bliższej kości piszczelowej prawej i zespolenie przy pomocy płyty kłykciowej podpórczej przyśrodkowej z 7 śrubami, płyty kłykciowej podpórczej bocznej z 4 śrubami, założono szynę gipsową; krwawa repozycja złamania końca dalszego kości udowej lewej i zespolenie przy pomocy z 9 śrubami, założono szynę gipsową. Powód podczas pobytu w szpitalu nie mógł się poruszać bowiem każdy nawet nieznaczny ruch zwiększał ból. Był osobą całkowicie leżącą i zależną od innych osób. W trakcie leczenia zdiagnozowano u niego: bliznę na podudziu długości około 20 cm, niewielkie zaniki mięśnia uda prawego, złożoną niestabilność kolana prawego przy praktycznie pełnym zakresie ruchu. Natomiast w zakresie kończyny dolnej lewej wystąpiło: znaczne poszerzenie obrysów kolana obwód +6 cm, złożona niestabilność kolana lewego, jednocześnie doszło do skrócenia uda lewego. Zdiagnozowano także duże ograniczenie ruchomości kolana lewego – brak wyprostu – przykurcz zgięciowy około 20-30 stopni, zgięcie kolana możliwe do niepełnych 90 stopni (około 80 stopni), tak więc zakres ruchu w kolanie to około 50 stopni. W okresie od 23 do 29 lipca 2014 r. ponownie przebywał w Wojewódzkim Szpitalu (...) w J. celem kontroli procesu leczenia. Po usunięciu opatrunków gipsowych i wykonaniu RTG kończyn, rozpoczęto proces usprawniania powoda w łóżku. Wypisany został w stanie stabilnym. W okresie od 1 do 10 października 2014 r. ponownie przebywał w Wojewódzkim Szpitalu (...) w J.. Rozpoczął rehabilitację, która trwa do nadal.

(dowód: zawiadomienie o przesłaniu aktu oskarżenia k. 16, karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 29 lipca 2014 r. k. 21, karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 13 czerwca 2014 r. k. 22-23, karta informacyjna leczenia szpitalnego z dnia 30 października 2014 r. k. 24, zaświadczenie lekarskie z dnia 4 listopada 2014 r. k. 25, historia choroby k. 26-30 )

Powód gdy doszło do wypadku miał 67 lat. Wcześnie nie miał problemów zdrowotnych, nie towarzyszyły mu dolegliwości bólowe. Był osobą czynną zawodową, prowadził działalność gospodarczą w branży budowlanej – (...), realizował roboty budowlane o wartości około 2.000.000 zł rocznie. W ramach prowadzonego przedsiębiorstwa zatrudniał jedynie robotników budowlanych i tylko on posiadał uprawnienia budowlane w zakresie prowadzenia inwestycji – kierownika budowy. Planował pracować zawodowo do ukończenia 70 lat, a potem chcieli z żoną przenieść się do ich domu w U. i cieszyć się emeryturą. Czas wolny spędzał w sposób aktywny. Razem ż żoną dużo podróżowali, zwiedzili całą Europę, dwukrotnie byli w Stanach Zjednoczony, raz w Kenii. Praktycznie każdy weekend spędzali poza domem. Powód był zapalonym członkiem koła łowieckiego, myślistwo było jego wielką pasją. Wypadek całkowicie odmienił jego życie. Aktualnie powód nie potrafi się samodzielnie poruszać, w domu porusza się na wózku inwalidzkim, poza domem porusza się z dużym trudem przy pomocy kul łokciowych i przy pomocy żony, utyka na lewą kończynę dolną. Nie potrafi długo stać ani siedzieć, ma trudności ze zmianą każdej pozycji. Odczuwa duże dolegliwości bólowe lewego stawu kolanowego we wszystkich zmianach pozycji, prawe kolano dokucza mu podczas chodzenia po schodach. Nie potrafi sam się ubrać. W wyniku wypadku nie był w stanie prowadzić dalszej aktywności zawodowej - gospodarczej i dokończyć prowadzonych prac budowlanych w ramach umowy nr (...) z dnia 11 marca 2014 r. z SIM M. Ś.. Łączna wartość prac objętych umową wynosiła 98.302,60 zł. Powód wykonał część prac, na którą wystawił fakturę nr (...) z dnia 6 maja 2014 r. na kwotę netto: 36.228,62 zł. Nie zrealizował następujących robót budowlanych w budynku dla sportowców w K.:

⚫: pozostałych robót fundamentowych na kwotę 21.997,61 zł netto,
⚫: ściany nadziemia na kwotę 30.337,47 zł netto,
⚫: instalacji kanalizacyjnej na kwotę 9.738,90 zł netto.

Łączna wartość niewykonanych robót w ramach umowy wyniosła 52.335,08 zł netto. W oparciu o zrealizowaną marżę na części kontraktu o wartości 22,78 % utracona wartość zarobku na pozostałej części kontraktu wyniosła 11.921,93 zł. Aktualnie powód nie jest w stanie prowadzić przedsiębiorstwa budowlanego. Czasami podejmuje się sporządzenia opinii budowlanych dla sądów. Powód nadal korzysta z rehabilitacji. Przyjeżdża do niego rehabilitant i masażysta. W dniu 21 listopada 2014 r. za rehabilitację zapłacił 350 zł, 28 listopada 2014 r. - 200 zł, 30 grudnia 2014 r. – 750 zł, 29 stycznia 2015 r. – 850 zł, 19 lutego 2015 r. – 400 zł, 28 lutego 2015 r. – 350 zł, 30 marca 2015 r. – 400 zł, a 31 marca 2015 r. – 500 zł. Powód wymaga stałej pomocy, jest zależny od żony. Nie korzysta z pomocy psychologa lub psychiatry.

(dowód: zaświadczenie lekarskie z dnia 4 listopada 2014 r. k. 25, historia choroby k. 26-30, rachunki i faktury k. 31-37, zaświadczenie lekarskie z dnia 9 stycznia 2015 r. k. 38, wydruk informatora o czasie oczekiwania na świadczenia medyczne k. 39, umowa nr (...)// (...) z dnia 11 marca 2014 r. k. 40, specyfikacja istotnych warunków zamówienia z dnia 20 stycznia 2014 r. k. 41-44, harmonogram rzeczowo-finansowy k. 45-51, protokół z odbioru robót – końcowy k. 57, protokół odbioru wykonanych robót k. 58, zawiadomienie o wszczęciu postępowania egzekucyjnego k. 59, akta szkody nr (...) k. 110-208, zeznania świadka K. M. na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 r., zeznania powoda na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 r. oraz w dniu 23 września 2016 r. )

W wyniku wypadku doszło u powoda do trwałego uszczerbku na zdrowiu w zakresie ortopedycznym w wysokości 52 %. Występuje u powoda: znaczna deformacja i skrócenie kończyny lewej dolnej o ponad 4 cm, krytyczne ograniczenie ruchomości lewego stawu kolanowego z tendencją do przykurczu zgięciowego w ustawieniu niekorzystnym, średni stopień deformacji kości piszczelowej z cechami niewielkiej niestabilności złożonej i przewlekłym, wiarygodnym zespołem bólowym, bez ograniczenia ruchomości, cechy pourazowej artrozy stawu rzepkwo – udowego oraz stawu promieniowo – nadgarstkowego w średnim stopniu nasilenia. Cierpienie powoda związane z wypadkiem przez okres 3 miesięcy po wypadku było znaczne, a po tym czasie i obecnie jest średnio nasilone. W okresie 3 miesięcy po wypadku wymagał pomocy osób drugich w wymiarze 6 godzin na dobę, a przez kolejne 3 miesiące w wymiarze 3 godzin na dobę. Obecnie potrzeba pomocy osób drugich w jego codziennej egzystencji jest czasowa jednak wiąże się głównie z nadwagą i wynikającą z niej ogólną niesprawnością. Nie ma żadnych dowodów naukowych o negatywnym bądź pozytywnym wpływie stanu odżywiania na proces gojenia skutków uszkodzeń układu kostnego, czy narządu ruchu. Stan zdrowia powoda uzasadniał i uzasadnia korzystanie ze świadczeń rehabilitacyjnych. Istnieje potrzeba dalszej, regularnej, wysoko specjalistycznej rehabilitacji, zarówno ambulatoryjnej, jak i stacjonarnej (sanatoryjnej). Korzystanie przez powoda ze świadczeń NFZ w wymaganym zakresie nie było możliwe z uwagi na znikomy, a właściwie żaden dostęp do tych świadczeń w wymaganych terminach. Rokowania na przyszłość są złe. Powód wymaga wymiany lewego stawu kolanowego – alloplastyka rekonstrukcyjna – koszt podobnego zabiegu to około 30.000 zł. Z uwagi na brak zrostu kości udowej konieczne przed tym zabiegiem jest stosowanie urządzenia (...) przez co najmniej 6 miesięcy, koszt takiego leczenia to około 800-900 zł, a około 2.000 zł miesięcznie w programie gwarantowanym. Świadczenia te z uwagi na istniejący system kolejkowy NFZ oraz brak refundacji leczenia zaburzeń zrostu tą metodą, nie są możliwe do przeprowadzenia w innym trybie niż prywatnie.

(dowód: opinia sądowo – lekarska biegłego sądowego z zakresu ortopedii R. H. z dnia 28 listopada 2015 r. k. 243-246, uzupełniająca opinia sądowo – lekarska biegłego sądowego z zakresu ortopedii R. H. z dnia 13 lutego 2016 r. k. 276, opinia biegłego sądowego z zakresu rachunkowości, księgowości i finansów z dnia 5 lipca 2016 r. k. 306-309 )

Powód w kolejnych pismach zgłaszał roszczenie odszkodowawcze stronie pozwanej, co skutkowało uznaniem przez pozwanego swojej odpowiedzialności co do zasady i wypłaceniem na rzecz powoda łącznie kwoty 41.886,61 zł, w tym 35.000 zł z tytułu zadośćuczynienia oraz 6.886,61 zł z tytułu utraconego dochodu.

(dowód: pismo powoda z dnia 14 sierpnia 2014 r. k. 110, pismo pozwanego z dnia 25 sierpnia 2014 r. k. 17, pismo powoda z dnia 26 września 2014 r. k. 131, pismo powoda z dnia 29 października 2014 r. k. 141, pismo pozwanego z dnia 14 listopada 2014 r. k. 18, pismo powoda z dnia 10 grudnia 2014 r. k. 146, pismo powoda z dnia 15 stycznia 2015 r. k. 181, pismo pozwanego z dnia 3 lutego 2015 r. k. 19-20, pismo powoda z 18 lutego 2015 r. k. 197 )

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

Z uwagi na to, że źródłem dochodzonych przez powoda żądań był czyn niedozwolony, zobowiązanym do zaspokojenia jego roszczeń był sprawca wypadku lub odpowiadający za niego ubezpieczyciel. Podstawą prawną odpowiedzialności sprawcy wypadku wobec powoda był art. 436 § 2 zd. 2 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c. Z kolei podstawą prawną odpowiedzialności ubezpieczyciela sprawcy wypadku był art. 34 i 35 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t.) w zw. z art. 822 k.c., w zw. z art. 444 § 1 k.c. i art. 445 § 1 k.c. Zgodnie z art. 34 ust.1 powołanej wyżej ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. W myśl art. 35 w/w ustawy ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu. Stosownie do art. 822 § 4 k.c. uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia w wyżej wskazanym zakresie bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Odpowiedzialność pozwanego za sprawcę wypadku była okolicznością bezsporną.

Stosownie do art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Przepis art. 445 k.c. nie daje wyraźnych wskazówek, jak należy określić wysokość zadośćuczynienia w konkretnych wypadkach. Zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną i ma na celu przede wszystkim wynagrodzenie krzywdy (szkody niemajątkowej) ujmowanej jako cierpienie fizyczne, a więc ból i inne dolegliwości fizyczne, a także cierpienie psychiczne i inne ujemne niematerialne następstwa wypadku rzutujące na dotychczasowe życie pokrzywdzonego. Jego celem jest złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i psychicznych, a także cierpień mogących pojawić się w przyszłości. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że zadośćuczynienie winno mieć charakter całościowy i stanowić rekompensatę pieniężną za doznaną krzywdę. Przepis mówi bowiem o „odpowiedniej sumie” tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, w konsekwencji czego nie może mieć ono charakteru symbolicznego. Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach wielokrotnie podkreślał, że ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia jego wysokość musi przedstawiać odczuwalną wartość ekonomiczną. Przy ustalaniu odpowiedniego zadośćuczynienia należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy. Zadośćuczynienie nie może być uznane za nadmierne, nawet gdyby przy uwzględnieniu przeciętnego poziomu życia i zamożności społeczeństwa mogłoby być tak postrzegane, jeżeli jest ono adekwatne do stopnia odniesionych obrażeń i związanych z nimi następstw dla zdrowia i egzystencji poszkodowanego (por. m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005/2/40; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 czerwca 2005 r., sygn. akt III CK 392/04, LEX nr 177203; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2007 r., sygn. akt V CSK 245/07, LEX nr 369691; wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 22 stycznia 2014 r., I ACa 717/13, LEX nr 1454635).

Przenosząc te ogólne rozważania na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że strona pozwana nie kwestionowała, że w związku z wypadkiem z dnia 26 maja 2014 r. powód nabył roszczenie o zadośćuczynienia. Pozwany zarzucał jedynie, że roszczenie to zostało zaspokojone w związku z wypłatą powodowi przez pozwanego z tytułu zadośćuczynienia łącznie kwoty 35.000 zł. Zarzut pozwanego był bezpodstawny, ponieważ w świetle ustalonych okoliczności sprawy z pewnością nie można uznać, że wypłacona dotychczas przez pozwanego kwota stanowi „odpowiednie” zadośćuczynienie w rozumieniu wyżej przytoczonego art. 445 § 1 k.c. W szczególności zwrócić należy uwagę na fakt, że powód w wyniku wypadku doznał bardzo poważnych obrażeń ciała. Do tego czasu był osobą aktywną, zdrową i samodzielną. Razem ż żoną dużo podróżowali, odwiedzając także inne kontynenty. Praktycznie każdy weekend spędzali poza domem. Powód był zapalonym członkiem koła łowieckiego, w którego działalności brał aktywny udział. Wypadek całkowicie odmienił jego życie. Aktualnie powód nie potrafi się samodzielnie poruszać, w domu porusza się na wózku inwalidzkim, poza domem porusza się z dużym trudem przy pomocy kul łokciowych i przy pomocy żony, utyka na lewą kończynę dolną. Nie potrafi długo stać ani siedzieć, ma trudności ze zmianą każdej pozycji. Odczuwa duże dolegliwości bólowe lewego stawu kolanowego przy wszystkich zmianach pozycji, prawe kolano dokucza mu podczas chodzenia po schodach. Nie potrafi sam się ubrać. Powód w wyniku wypadku doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 52%. Sąd miał na uwadze sygnalizowane przez biegłego problemy z nadwagą powoda i wynikającą z niej ogólną niesprawnością, jednakże nawet pomimo tej przypadłości nie można było uznać żądanego zadośćuczynienia za rażąco wygórowane. Zwrócić bowiem należy uwagę, że u powoda w następstwie w/w wypadku występuje znaczna deformacja i skrócenie kończyny lewej dolnej o ponad 4 cm, krytyczne ograniczenie ruchomości lewego stawu kolanowego z tendencją do przykurczu zgięciowego w ustawieniu niekorzystnym, deformacja kości piszczelowej z cechami niestabilności złożonej i przewlekłym, wiarygodnym zespołem bólowym, cechy pourazowej artrozy stawu rzepkwo – udowego oraz stawu promieniowo – nadgarstkowego w średnim stopniu nasilenia. U powoda zdiagnozowano duże ograniczenie ruchomości kolana lewego – brak wyprostu – przykurcz zgięciowy około 20-30 stopni, zgięcie kolana możliwe do niepełnych 90 stopni (około 80 stopni), tak więc zakres ruchu w kolanie to około 50 stopni. Zwrócić także należy uwagę, że po wypadku dokonano zespolenia kości przy pomocy płyty kłykciowej podpórczej przyśrodkowej z 7 śrubami, płyty kłykciowej podpórczej bocznej z 4 śrubami oraz zespolenia kości udowej przy pomocy 9 śrub. Mając to wszystko na uwadze, a nadto liczbę i okres pobytów w szpitalach, przebytą bardzo poważną operację, cierpienie powoda związane z wypadkiem o bardzo znacznym natężeniu przez okres 3 miesięcy po wypadku, a po tym czasie i obecnie średnio nasilone, konieczność ciągłego poddawania się bolesnej rehabilitacji, złe perspektywy co do stanu zdrowia powoda na przyszłość, nie można przyjąć, aby żądana w sumie przez powoda kwota 135.000 zł (wypłacona przed procesem kwota 35.000 zł i zasądzona w niniejszej sprawie kwota 100.000 zł) była zawyżona i nieadekwatna do doznanej przez powoda krzywdy. W tej sytuacji Sąd na podstawie wyżej powołanych przepisów zasądził na rzecz powoda od pozwanego kwotę 100.000 zł z tytułu zadośćuczynienia.

Zgodnie z art. 444 § 1 zd. 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis ten obejmuje "wszelkie koszty" wynikłe na skutek rozstroju zdrowia lub uszkodzenia ciała. Pojęcie "wszelkie koszty" oznacza koszty różnego rodzaju, których nie da się z góry określić, a których ocena, na podstawie okoliczności sprawy, należy do sądu (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 marca 2016 r., V CSK 360/15, LEX nr 2026136). Z przedłożonych dokumentów oraz przesłuchania powoda wynika, że powód na rehabilitację poniósł wydatek w wysokości 3.800 zł, w tym do dnia 29 stycznia 2015 r. przeznaczył na ten cel 2.150 zł, a od lutego 2015 r. do marca 2015 r. dalszą kwotę 1.650 zł. Z opinii biegłych sądowych wynika, że wydatek ten pozostawał w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem (art. 361 § 1 k.c.) oraz był wydatkiem celowym, podobnie jak konieczne wydatki w kwocie 30.000 niezbędne do przeprowadzenia zabiegu wymiany lewego stawu kolanowego – alloplastyki rekonstrukcyjnej oraz 12.000 zł niezbędne do przeprowadzenia zabiegu rehabilitacyjnego z wykorzystaniem urządzenia (...) przez okres co najmniej 6 miesięcy. Wyraźnie podkreślić należy, że świadczenie ubezpieczyciela w ramach umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych obejmuje także w ramach art. 444 § 1 k.c. uzasadnione i celowe koszty leczenia oraz rehabilitacji poszkodowanego niefinansowane ze środków publicznych (por. uchwała Sądu Najwyższego z 19 maja 2016 r., III CZP 63/15, LEX nr 2041106). Tymczasem biegły sądowy z zakresu ortopedii i traumatologii stwierdził wprost, że w/w świadczenia konieczne do wykonania u powoda z uwagi na istniejący system kolejkowy NFZ oraz brak refundacji leczenia zaburzeń zrostu tą metodą nie są możliwe do przeprowadzenia w trybie innym niż prywatnym (k.246), w związku z czym żądanie zapłaty z tego tytułu od ubezpieczyciela sprawcy wypadku było w pełni uzasadnione i zasługiwało na uwzględnienie, w związku z czym Sąd zasądził żądane z tego tytuł kwoty.

Sąd uwzględnił również żądanie zasądzenia odszkodowania z tytułu utraconego dochodu do kwoty 5.035,32 zł. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność z tego tytułu i już w postępowaniu przedsądowym wypłacił powodowi kwotę 6.886,61 zł. Jak wynikało z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości powód utracił dochód w wysokości 11.921,93 zł. Nie mogło budzić wątpliwości, że utrata tych korzyści pozostawała w adekwatnym związku przyczynowym z wypadkiem z dnia 26 maja 2014 r. W tej sytuacji powództwo zasługiwało na uwzględnienie w kwocie 5.035,32 zł – stanowiącej różnicę pomiędzy w/w kwotą utraconego dochodu a kwotą już powodowi przez pozwanego wypłaconą - którą Sąd zasądził na podstawie wyżej powołanych przepisów.

W sumie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 150.835,32 zł, w tym 100.000 zł z tytułu zadośćuczynienia, 3.800 zł z tytułu odszkodowania za poniesione i udokumentowane koszty rehabilitacji, 5.035,32 zł z tytułu utraconego dochodu, 30.000 zł z tytułu sumy niezbędnej do przeprowadzenia zabiegu wymiany lewego stawu kolanowego – alloplastyki rekonstrukcyjnej oraz 12.000 zł z tytułu sumy niezbędnej na przeprowadzenie zabiegów rehabilitacyjnych z wykorzystaniem urządzenia (...).

Odsetki od powyższych kwot Sąd zasądził na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U.2013.392 j.t. z późn. zm.). W odniesieniu do żądania odsetek od zasądzonego zadośćuczynienia podkreślić należy, że również zasądzenie zadośćuczynienia ma charakter rozstrzygnięcia deklaratoryjnego, a nie konstytutywnego. Zobowiązanie do zapłaty zadośćuczynienia ma nadto charakter zobowiązania bezterminowego i przekształcenie go w zobowiązanie terminowe może nastąpić w wyniku wezwania wierzyciela (pokrzywdzonego) skierowanego wobec dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.). Dopuszczalne jest więc zasądzenie odsetek od przyznanej kwoty zadośćuczynienia od daty wcześniejszej niż data wyrokowania. Sąd zasądził odsetki ustawowe do 31 grudnia 2015 r., a od 1 stycznia 2016 r. odsetki ustawowe za opóźnienie – w związku ze zmianą przepisów w tym zakresie - zgodnie z żądaniem od dnia wniesienia pozwu, tj. 22 kwietnia 2015 r. (k. 67) od sumy 42.185,32 zł, tj. kwoty zadośćuczynienia w wysokości 35.000 zł, utraconego dochodu w wysokości 5.035,32 zł oraz poniesionych kosztów rehabilitacji w wysokości 2.150 zł. Zwrócić bowiem należy uwagę, że o ile powód przed wniesieniem pozwu wzywał do zapłaty całej kwoty z tytułu utraconego dochodu, to przed wniesieniem pozwu w postępowaniu przedsądowym nie wzywał pozwanego do zapłaty całości zgłoszonych w pozwie kwot w zakresie dotyczącym żądania zasądzenia zadośćuczynienia i zwrotu kosztów rehabilitacji. Żądanie co do zasądzenia pozostałej części zadośćuczynienia, tj. kwoty 65.000 zł oraz dalszych kosztów rehabilitacji, poniesionych od lutego 2015 r. do marca 2015 r. w łącznej wysokości 1.650 zł zostało zgłoszone pozwanemu dopiero we wniesionym pozwie, w związku z czym Sąd zasądził odsetki od sumy tych kwot dopiero od dnia 16 czerwca 2015 r., tj. (k.76), tj. następnego dnia po dniu doręczenia pozwanemu odpisu pozwu zawierającego te żądania w wyższej niż wcześniej wysokości, a pozwany posiadał już na ten dzień wystarczającą wiedzę uzasadniającą uwzględnienie żądań w tym zakresie. Odsetki od kwoty 42.000 zł stanowiącej sumę kwoty 30.000 niezbędnej do przeprowadzenia zabiegu wymiany lewego stawu kolanowego – alloplastyki rekonstrukcyjnej oraz kwoty 12.000 zł niezbędnej do przeprowadzenia zabiegu rehabilitacyjnego z wykorzystaniem urządzenia (...), Sąd na podstawie powołanych przepisów zasądził od 9 czerwca 2016 r., tj. następnego dnia po upływie terminu 30 dni od dnia doręczenia pozwanemu (k. 299) odpisu pisma zawierającego te zupełnie nowe żądania.

W pozostałej części Sąd oddalił powództwo jako niezasadne.

Powód uległ jedynie co do nieznacznej części swojego żądania, w związku z czym Sąd na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 i 4 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490 j.t. z późn. zm.) w zw. z § 21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804) zasądził na jego rzecz od pozwanego kwotę 3.617 zł z tytułu kosztów procesu, na które złożyło się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 3.600 zł oraz zwrot opłaty skarbowej od udzielonego pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. Jednocześnie Sąd na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U.2016.623 j.t.) w zw. z art. 100 zd. 2 k.p.c. nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Okręgowego w Gliwicach Ośrodka (...) w R. sumę 9.814,21 zł z tytułu kosztów sądowych, na którą złożyła się opłata sądowa od pozwu oraz wydatki na opinię biegłych sądowych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE