UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem zaocznym z dnia 21 lipca 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi - Śródmieścia w Łodzi oddalił powództwo G. C. skierowane przeciwko M. Z. o zapłatę kwoty 941, 04 złotych.

Apelację od wskazanego wyroku złożył powód, zaskarżając go w całości.

Skarżący zarzucił wyrokowi:

I. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

1) art. 6 k.c. poprzez jego niewłaściwą wykładnię, a w konsekwencji nieprawidłowe przyjęcie, że powód nie wykazał odpowiednimi środkami dowodowymi okoliczności, na które powoływał się w pozwie tj.:

- przeniesienia wierzytelności z tytułu umowy pożyczki gotówkowej z dnia 5 stycznia 2012 roku na poprzednika prawnego powoda, a następnie na powoda;

- umocowania powoda jako prowadzącego działalność gospodarcza wspólnie z M. C., A. G., A. Z. w formie spółki cywilnej (...) s.c. do udzielania w ich imieniu pełnomocnictwa do zawierania umów przelewu wierzytelności,

2) art. 103 § 1 k.c. w przypadku ewentualnego przyjęcia, że istniały jakiekolwiek wątpliwości dotyczące umocowania powoda do udzielenia pełnomocnictwa do zawarcia umowy przelewu wierzytelności w imieniu (...) s.c. z powodem z uwagi na to, że umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku i 13 listopada 2015 roku zostały wykonane, w szczególności strony wydały wszelkie dokumenty związane z nabywaną wierzytelnością, w tym oryginał umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku,

3) art. 108 § 1 k.c. poprzez nieprawidłowe zastosowanie a w konsekwencji przyjęcie, że z związku z zawarciem umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku pełnomocnik reprezentujący jedną ze stron był równocześnie drugą stroną czynności prawnej podczas gdy umowa ta została zawarta w imieniu M. C., G. C., A. G., (...) s.c. przez pełnomocnika W. P. oraz w imieniu G. C. (...) przez pełnomocnika A. F.

4) art. 720 k.c. przez nieprawidłowe przyjęcie, że pozwany z tytułu zawartej umowy pożyczki zobowiązany jest zwrócić stronie powodowej mniejszą zamiast tej samej ilości pieniędzy, którą na własność pozwanego przeniósł poprzednik prawny powoda;

5) art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 720 k.c. przez błędną odmowę zasądzenia od pozwanego na rzecz powoda odsetek umownych w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku od kwoty udzielonej i niespłaconej przez pozwanego pożyczki od dnia wymagalności roszczenia do dnia zapłaty;

6) art. 860 k.c. w związku z art. 865 k.c. oraz art. 866 k.c. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że umowa przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku nie wywołała skutku w postaci przeniesienia wierzytelności dochodzonej pozwem na rzecz poprzednika prawnego powoda z uwagi na brak zdolności do czynności prawnych w/w podmiotu, podczas, gdy:

- stroną umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku są wspólnicy w/w podmiotu, które to osoby zostały wyraźnie oznaczone w treści komparycji umowy;

- brak jest jakichkolwiek przepisów określających dokładną treść prawidłowego oznaczenia wspólników spółki cywilnej jako strony zawieranych przez te osoby umów, w tym umowy przelewu wierzytelności,

II. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy tj.:

1) art. 232 k.p.c. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że powód nie wykazał odpowiednimi środkami dowodowymi okoliczności, na które powoływał się w pozwie, tj. przeniesienia wierzytelności na rzecz poprzednika prawnego powoda oraz na powoda, jak również okoliczności umocowania powoda jako prowadzącego działalność gospodarczą wspólnie z M. C., A. G., A. Z. w formie spółki cywilnej (...) s.c. do udzielania w ich imieniu pełnomocnictwa do zawierania umów przelewu wierzytelności,

2) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny materiału dowodowego i w konsekwencji dokonanie ustaleń sprzecznych z zebranym materiałem dowodowym, polegającą na:

a) nieuzasadnionym przyjęciu, że mocą umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku poprzednik prawny powoda nie nabył wierzytelności z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku - pomimo, że okoliczność ta wynika z dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku, jak również dalszych czynności wykazanych w niniejszym postępowaniu;

b) powód jako osoba prowadząca działalność gospodarczą wspólnie z M. C., A. G., A. Z. w formie spółki cywilnej (...) s.c., nie był umocowany do udzielania w imieniu wspólników pełnomocnictwa do zawierania umów przelewu wierzytelności, gdyż jest to okoliczność budząca wątpliwości z tej przyczyny: że „W pełnomocnictwie powołano się na treść aneksu do umowy spółki cywilnej z 2004 r kiedy to nie zawarto jeszcze ani umowy pożyczki ani umowy cesji z dnia 23 maja 2012 roku. A zatem aneks ten nie mógł dotyczyć tej konkretnej wierzytelności” – podczas gdy zarówno umowa spółki z dnia 28 października 2004 r oraz aneks z dnia 15 listopada 2004 r odnoszą się do wszelkich czynności i stosunków prawnych powstałych po dniu zawarcia w/w umowy spółki i aneksu do umowy spółki i brak jest jakiegokolwiek uzasadnienia dla twierdzeń przeciwnych,

c) nieuzasadnionym przyjęciu, że mocą umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku powód nie nabył wierzytelności z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku - pomimo, że okoliczność ta wynika z dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku, jak również dalszych czynności wykazanych w niniejszym postępowaniu;

3) art. 339 § 2 k.p.c. poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że następujące okoliczności przytoczone przez powoda w pozwie budzą wątpliwości, tj., że:

- w dniu 23 maja 2012 roku wierzytelność z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 grudnia 2012 roku została przeniesiona przez pożyczkodawcę na rzecz poprzednika prawnego powoda, podczas, gdy pozwany nie kwestionował tej okoliczności oraz fakt ten potwierdza przedstawiony dowód z dokumentu - umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku;

- w dniu 13 listopada 2015 roku wierzytelność z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku została przeniesiona przez poprzednika prawnego powoda na powoda, podczas, gdy pozwany nie kwestionował tej okoliczności oraz fakt ten potwierdza przedstawiony dowód z dokumentu - umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2015 roku;

- w dniu 13 listopada 2015 roku wierzytelność z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku została przeniesiona przez poprzednika prawnego powoda na rzecz powoda, podczas gdy pozwany nie kwestionował tej okoliczności oraz fakt ten potwierdza przedstawiony dowód z dokumentu – umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku,

- umocowania powoda jako prowadzącego działalność gospodarcza wspólnie z M. C., A. G., A. Z. w formie spółki cywilnej (...) s.c. do udzielania w ich imieniu pełnomocnictwa do zawierania umów przelewu wierzytelności, podczas gdy okoliczność ta wynika z treści przedłożonych przez powoda pełnomocnictw, umów przelewu wierzytelności oraz faktu, że umowy te zostały w całości wykonane, a tym samym nastąpiło potwierdzenie umocowania powoda do dokonania w/w czynności.

III. błąd w ustaleniach faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że:

1)  mocą umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku poprzednik prawny powoda nie nabył wierzytelności z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku - pomimo, że okoliczność ta wynika z dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku, jak również dalszych czynności wykazanych w niniejszym postępowaniu;

2)  poprzednikiem prawnym powoda nie są wspólnicy spółki cywilnej prowadzący wspólnie działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) s.c. – pomimo, że okoliczność ta wynika z dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku oraz z dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku,

3)  mocą umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku powód nie nabył wierzytelności z tytułu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku - pomimo, że okoliczność ta wynika z dokumentu umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku, jak również dalszych czynności wykazanych w niniejszym postępowaniu;

4)  umowa spółki z dnia 28 października 2004 roku oraz aneks z dnia 15 listopada 2004 roku nie dotyczy wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu oraz że aby w/w umowa spółki oraz aneks mogłyby mieć zastosowanie do wierzytelności dochodzonej w niniejszym postępowaniu gdyby umowy te zostały zawarte po zawarciu umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku – pomimo, że umowy te (umowa spółki oraz aneks) odnoszą się do wszelkich czynności i stosunków powstałych po ich zawarciu, w tym odnoszą się do wszelkich czynności i stosunków powstałych po ich zawarciu, w tym odnoszą się do umowy pożyczki z dnia 5 stycznia 2012 roku

Poza sformułowaniem zarzutów stawianych skarżonemu wyrokowi skarżący wniósł o dopuszczenie dowodów z następujących dokumentów:umowy spółki z dnia 28 października 2004 roku wraz z aneksem z dnia 15 listopada 2004 r oraz tekstem jednolitym umowy spółki z dnia 7 listopada 2011 roku na okoliczność umocowania powoda jako prowadzącego działalność gospodarczą wspólnie z M. C., A. G., A. Z. w formie spółki cywilnej (...) s.c. do udzielania w ich imieniu pełnomocnictwa do zawierania umów przelewu wierzytelności,

Przy tak sformułowanych zarzutach i wnioskach skarżący wniósł o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku przez zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 941,04 złotych wraz z odsetkami umownymi w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w skali roku liczonymi od kwoty 479 złotych od dnia 14 listopada 2015 roku do dnia zapłaty;

2) zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem pierwszej oraz drugiej instancji, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa radcy prawnego według norm przepisanych, ewentualnie o

3) uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji celem ponownego rozpoznania sprawy oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów postępowania przed Sądem pierwszej oraz drugiej instancji, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa radcy prawnego według norm przepisanych

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna i jako taka podlega oddaleniu.

Mając na uwadze, że niniejsza sprawa podlega rozpoznaniu według przepisów o postępowaniu uproszczonym i Sąd drugiej instancji nie przeprowadzał postępowania dowodowego, to stosownie do art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku zostaje ograniczone jedynie do wyjaśnienia jego podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa.

Mając powyższe na względzie należy więc wskazać, że Sąd Rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie przedstawiając logiczną argumentację prawną.

Ustalenia sądu I instancji i wyprowadzone na ich podstawie wnioski Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne. Sprawia to, że nie zachodzi potrzeba powtarzania szczegółowych ustaleń faktycznych oraz dokonanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku interpretacji przepisów prawa mających zastosowanie w niniejszej sprawie (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 22 kwietnia 1997 r., sygn. akt II UKN 61/97 - OSNAP 1998 r. nr 3, poz. 104; wyrok Sądu Najwyższego z 8 października 1998 r., sygn. akt II CKN 923/97 - OSNC 1999 r., z. 3, poz. 60; wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 1999 r., sygn. akt I PKN 21/98 - OSNAP 2000, nr 4, poz. 143).

Zarówno poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne Sąd Okręgowy w pełni podziela i przyjmuje za własne.

Idąc dalej, należy wskazać, że w realiach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do uzupełnienia postępowania dowodowego, poprzez przeprowadzenie dowodów z dokumentów załączonych przez skarżącego do apelacji.

Niewątpliwie strona powodowa, już na etapie wniesienia pozwu dysponowała dokumentami, które załączyła dopiero do rozpoznawanej apelacji. W postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji istniała zatem obiektywna możliwość powołania tych środków dowodowych, a strona tego nie uczyniła wyłącznie na skutek opieszałości lub błędnej oceny potrzeby jego powołania.

Specyfiką apelacji w postępowaniu uproszczonym jest ograniczenie do minimum możliwości przeprowadzenia przez sąd odwoławczy postępowania dowodowego.

W myśl art. 505 ¹¹ § 1 k.p.c. sąd drugiej instancji co do zasady nie przeprowadza postępowania dowodowego, a może je przeprowadzić wyjątkowo w odniesieniu do dowodu z dokumentu.

Nawet jednak w przypadku dowodów z dokumentu, powyższy przepis nie oznacza, że w każdym przypadku, gdy strona apelująca przedłoży nowe dowody na etapie postępowania przed sądem drugiej instancji będą one dopuszczone jako podstawa nowych ustaleń faktycznych.

Stosownie bowiem do dyspozycji art. 381 k.p.c. sąd drugiej instancji może pominąć nowe fakty i dowody, jeżeli strona mogła je powołać w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, chyba że potrzeba powołania się na nie wynikła później. Strona, która dopuszcza się zaniedbania w zakresie przysługującej jej inicjatywy dowodowej w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, musi się liczyć z tym, że sąd drugiej instancji jej wniosku dowodowego nie uwzględni (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 kwietnia 2002 r., IV CKN 980/00, LEX nr 53922).

Występujący w art. 381 k.p.c. zwrot: "potrzeba powołania się na nowe fakty i dowody wynikła później" nie może być przy tym pojmowany - jak zdaje się to zakładać strona apelująca - w ten sposób, że "potrzeba" ich powołania może wynikać jedynie z tego, iż rozstrzygnięcie sądu pierwszej instancji jest dla strony niekorzystne, gdyż takie pojmowanie art. 381 k.p.c. przekreślałoby jego sens i rację istnienia. (...) ta ma być następstwem zmienionych okoliczności sprawy, które są niezależne od zapadłego rozstrzygnięcia pochodzącego od sądu pierwszej instancji. W realiach przedmiotowej sprawy nic nie stało na przeszkodzie, by przedmiotowe dowody zostały powołane w postępowaniu przed Sądem pierwszej instancji.

W ocenie Sądu Okręgowe wszystkie zarzuty podniesione w apelacji nie są trafne.

Przede wszystkim nietrafny okazał się zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgromadzonego przez strony materiału dowodowego i wbrew wywodom apelacji dokonał jego wszechstronnej oceny nie naruszając zasady swobodnej oceny dowodów. Podkreślić bowiem należy, iż przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko w przypadku, gdyby nie była oparta na odpowiadającemu zasadom logiki powiązaniu ujawnionych w postępowaniu dowodowym okoliczności w całość zgodną z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r., II CKN 817/00). Skarżący braku logiki w ocenie materiału dowodowego lub sprzeczności tej oceny z doświadczeniem życiowym zdaniem Sądu Okręgowego nie wykazał. Zauważyć bowiem trzeba, że powód podnosząc powyższy zarzut nie wskazał, w jaki sposób Sąd I instancji zasadę swobodnej oceny dowodów naruszył, ograniczając się jedynie do zaprezentowania stanu faktycznego ustalonego na podstawie własnej oceny dowodów. Samo natomiast przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze /doniosłości/ poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu nie może stanowić o skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.

W kontekście powyższych uwag należy stwierdzić, iż przeprowadzona przez tenże Sąd ocena materiału dowodowego jest w całości logiczna i zgodna z zasadami doświadczenia życiowego, zaś wszelkie podniesione w tym zakresie zarzuty stanowią w istocie jedynie niczym nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi i nieobarczonymi jakimkolwiek błędem ustaleniami Sądu pierwszej instancji.

Sąd Rejonowy w szczególności, wbrew stanowisku apelującego, słusznie stwierdził, iż materiał dowodowy przedmiotowej sprawy nie pozwala na wyprowadzenie nie budzących wątpliwości wniosków w zakresie zasadności zgłoszonego roszczenia. Twierdzenia powoda nie wytrzymały bowiem konfrontacji z okolicznościami faktycznymi niniejszej sprawy, którym Sąd słusznie odmówił wiarygodności.

Wydając zaskarżone orzeczenie, Sąd Rejonowy nie naruszył również przepisów prawa materialnego, przyjmując, że powód nie wykazał aby przysługiwała mu w niniejszej sprawie legitymacja czynna do dochodzenia przedmiotowej wierzytelności.

Powód wywodził swoją legitymację z ciągu dwóch kolejnych umów przelewu wierzytelności w wyniku których miał nabyć wierzytelność wobec pozwanego.

Trafnie jednak Sąd Rejonowy wywiódł, że umowa przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku i umowa przelewu wierzytelności z dnia 23 maja 2012 roku nie wywarły skutków prawnych.

Jest tak dlatego, że w umowie z dnia 23 maja 2012 roku (k. 14) jako jej strona (cesjonariusz) wskazana jest (...) s.c. M. C., G. C., A. G., A. Z. z siedzibą w T.. Wynika ta przede wszystkim z redakcji samej umowy, gdzie wprost wskazano spółkę cywilną jako stronę umowy. Nadto to, że stroną tej umowy jest spółka wynika ze sformułowania "reprezentowaną przez I. K.". Gdyby jak stara się to wywieść skarżący w apelacji stroną umowy byli wspólnicy spółki to sformułowanie to musiałoby brzmieć "reprezentowanymi przez I. K.". Z kolei wywód skarżącego zawarty w apelacji, a dotyczący firmy pod jaką mogą działać spółki cywilne i oznaczania spółki cywilnej w obrocie ma charakter teoretyczny i nie wpływa na ocenę tego kto był stroną umowy z dnia 23 maja 2012 roku. Gdyby bowiem podmiotem umowy mieli być wspólnicy spółki cywilnej, a nie spółka, to adekwatnym opisem strony w umowie byłby zapis o treści "M. C., G. C., A. G. i A. Z. prowadzący działalność gospodarczą pod nazwą (...) spółka cywilna z siedzibą w T." lub zbliżonej, co w odniesieniu do przedmiotowej umowy nie ma miejsca.

Skoro zaś stroną umowy z dnia 23 maja 2012 roku była spółka cywilna to należy wskazać, że charakter prawny spółki cywilnej, utworzonej i działającej w oparciu o odpowiednie przepisy kodeksu cywilnego (art. 860 - 877 k.c.) wywołuje zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądowym liczne kontrowersje.

Przeważa pogląd, który podziela skład orzekający Sądu, że spółka prawa cywilnego jest jednostką organizacyjną nie mającą osobowości prawnej, zaś jej wspólnicy są traktowani jako przedsiębiorcy w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej (art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 roku o swobodzie działalności gospodarczej, t.j. Dz. U. z 2016 roku, poz. 1829).

W związku z brakiem osobowości prawnej spółka cywilna jest - jak przyjął Sąd Najwyższy w uchwale siedmiu sędziów z dn. 31 marca 1993 r. sygn. akt III CZP 176/92, w: OSNCP 1993 r. poz. 171 - zespołem wspólników, posiadających osobowość prawną w rozumieniu prawa cywilnego. Spółka cywilna, jako taka, nie może być więc właścicielem określonych składników majątkowych, gdyż własność przysługuje wszystkim wspólnikom w odpowiednich częściach, proporcjonalnie do posiadanych udziałów w spółce.

Dokonywany więc przez (...) spółkę cywilną zakup składników majątkowych, czy wierzytelności, powinien być dokonany na nazwiska wszystkich wspólników spółki.

Spółka cywilna nie ma osobowości prawnej, nie może zatem na podstawie polskiego prawa zawrzeć umowy (tak jak na przykład spółka z o.o.), a tak naprawdę na gruncie prawa cywilnego jest jedynie umową łączącą dwóch lub więcej przedsiębiorców. Zatem w obrocie gospodarczym występuje nie spółka, a jej wspólnicy.

Skoro zaś tak, to umowa z dnia 23 maja 2012 roku jest nieważna, zaś (...) s.c. M. C., G. C., A. G., A. Z. z siedzibą w T. nie mogła na jej podstawie nabyć wierzytelności będącej przedmiotem niniejszego postępowania.

Tym samym Sąd Rejonowy prawidłowo przyjął, że nie istnieje ciąg skutecznych umów przelewu, przenoszących dochodzoną wierzytelności na powoda, a tym samym zachodzi po jego stronie brak legitymacji czynnej, co skutkować musi oddaleniem powództwa, a w konsekwencji czyni również bezzasadną wywiedzioną apelację.

Odnieść należy się do podnoszonych przez Sąd Rejonowy oraz skarżącego w apelacji okoliczności braku wykazania umocowania powoda do zawierania umów przelewu w imieniu wspólników spółki cywilnej. Poza sporem jest, że w toku postępowania przed Sądem Rejonowym nie zostały przedłożone dokumenty potwierdzające umocowanie powoda udzielone mu przez wspólników spółki cywilnej do udzielania w ich imieniu pełnomocnictw do zawierania umów przelewu wierzytelności. Ze względów procesowych wskazanych we wcześniejszej części rozważań nie jest również dopuszczalne przeprowadzenie dowodów z dokumentów na powyższe okoliczności na etapie postępowania apelacyjnego. Umocowanie takie nie zostało więc przez stronę powodową udowodnione. W takiej sytuacji bez znaczenia jest, że do pozwu zostało załączone pełnomocnictwo udzielone przez powoda W. P. do zawierania umów przelewu wierzytelności w imieniu wspólników spółki cywilnej (k. 20). Powód nie składając wskazanych wyżej dokumentów nie udowodnił, że W. P. była właściwie umocowana do zawarcia w imieniu cedenta umowy przelewu wierzytelności z dnia 13 listopada 2015 roku. We wskazanych okolicznościach bez znaczenia dla skuteczności umowy przelewu wierzytelności jest, że A. F. zawierała tę umowę w imieniu powoda, będąc do tego umocowana.

Brak wykazania umocowania powoda do zawierania umów w imieniu wspólników skutkuje tym, że należy przyjąć, iż powód nie udowodnił, aby umowa z dnia 23 listopada 2015 roku wywarła skutki prawne.

W tej sytuacji nie ma potrzeby odwoływania się nawet do treści art. 108 k.c. odnośnie umowy z dnia 23 listopada 2015 roku jak uczynił to Sąd Rejonowy. Poczyniona przez Sąd Rejonowy analiza w tym zakresie była daleko idąca. Zatem zarzut naruszenia art. 108 k.c. przez Sąd Rejonowy jest bezprzedmiotowy.

Odnosząc się do podnoszonego zarzutu naruszenia art. 103 § 1 k.c. to wyjaśnić trzeba, że z przepisu tego wynika, że strona, w której imieniu inna osoba zawarła umowę bez umocowania lub z przekroczeniem jego granic, może tę umowę potwierdzić, a więc umowa ta jest dotknięta tylko sankcją bezskuteczności zawieszonej. W świetle art. 103 § 1 i 2 k.c. skutek zawartej przez rzekomego pełnomocnika umowy w postaci jej nieważności następuje dopiero po definitywnej odmowie potwierdzenia bądź z upływem terminu wyznaczonego przez kontrahenta do potwierdzenia umowy.

Nie można zgodzić się ze skarżącym, że potwierdzenie umowy może w realiach niniejszej sprawy nastąpić poprzez przystąpienie do jej wykonania, a więc przez fakty konkludentne czy przekazanie dokumentów. Oświadczenie woli odzwierciedlające decyzję podmiotu, w którego imieniu umowę zawarł rzekomy pełnomocnik – zarówno potwierdzające, jak i odmawiające potwierdzenia tej umowy – może być w zasadzie złożone w dowolnej formie (tak też M. B. , Konsekwencje czynności prawnych dokonywanych przez rzekomego pełnomocnika (art. 103–104 k.c.), Pr. Sp. 2006, Nr 12, s. 42). Wyjątek wynika z art. 63 § 2 k.c.. W myśl tego przepisu, jeżeli do ważności czynności prawnej wymagana jest forma szczególna (chodzi zatem o formę ad solemnitatem), potwierdzenie powinno być dokonane w tej samej formie (również pod rygorem nieważności).

Skoro więc w realiach przedmiotowej sprawy przelew wymagał formy pisemnej (art. 511 k.c.), to i potwierdzenie czynności wymagało tej formy.

Kierując się przedstawioną argumentacją, Sąd Okręgowy na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację.