WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 stycznia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący	SSO Elżbieta Wojtczuk
Protokolant	sekr. sądowy Monika Świątek

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2017 r. w S.

odwołania J. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

z dnia 28 czerwca 2016 r. Nr (...)

w sprawie J. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala ubezpieczonemu J. K. prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 01 czerwca 2016 roku do 31 maja 2020 roku.

Sygn. akt IV U 648/16

UZASADNIENIE

Decyzją z 28 czerwca 2016 r. Nr (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie przepisów ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyznał J. K. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 czerwca 2016 r. do 31 maja 2020r., powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która uznała ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy (decyzja k. 147 akt rentowych).

Odwołanie od w/w decyzji złożył J. K., kwestionując prawidłowość wydanej decyzji. Ubezpieczony wskazał, że od 2001r., tj. od wypadku komunikacyjnego jest całkowicie niezdolny do pracy, a jego stan zdrowia nie uległ żadnej zmianie (odwołanie, k. 1 akt sprawy).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na podstawę prawną i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k. 2-3 akt sprawy).

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczony J. K. dnia 12 kwietnia 2016 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (wniosek, k. 141 akt rentowych). Składając powyższy wniosek był w trakcie pobierania renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, która została mu przyznana do dnia 31 maja 2016r. na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 2 sierpnia 2012r. (decyzja z 2.08.2012r., k. 125 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował wnioskodawcę na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 23 maja 2016 r. ustalił, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do dnia 31 maja 2020 r., a jednocześnie nie jest całkowicie niezdolny do pracy (k. 144 akt rentowych). Na skutek złożonego sprzeciwu od w/w orzeczenia wnioskodawca został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z dnia 15 czerwca 2016 r. ustaliła, że J. K. jest częściowo niezdolny do pracy do 31 maja 2020 r. i nie jest całkowicie niezdolny do pracy (k. 146 akt rentowych). Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 28 czerwca 2016r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. przyznał ubezpieczonemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w okresie od 1 czerwca 2016r. do 31 maja 2020r. (k. 147 akt rentowych).

W sierpniu 2001r. podczas wypadku drogowego J. K. doznał urazu wielomiejscowego i wielonarządowego: złamania podkrętarzowego kości udowej prawej, złamania kości podudzia prawego, niedowładu nerwu strzałkowego prawego, rany ciętej przedramienia i ręki prawej, urazu lewego stawu barkowego z porażeniem splotu barkowego, urazu klatki piersiowej ze złamaniem licznych żeber, urazu jamy brzusznej. Był hospitalizowany na (...) i w Klinice (...) w W.. Wykonano operacyjne zespolenie złamania kości udowej prawej prętem śródszpikowym, a także zespolenie złamania kości piszczelowej prawej. W późniejszym okresie ubezpieczony przeszedł kilka zabiegów rekonstrukcyjnych mikrochirurgicznych splotu barkowego lewego i nerwu strzałkowego prawego, bez poprawy funkcji uszkodzonych nerwów. Obecnie ma porażenie lewej kończyny górnej oraz znaczną dysfunkcję prawej kończyny dolnej. W badaniu klinicznym stwierdzono u wnioskodawcy: chód niewydolny, utykający na prawą kończynę dolną, skrócenie długości prawej kończyny dolnej o 6 cm (skrócenie dotyczy uda), znaczne ograniczenie zakresów ruchomości prawego stawu biodrowego, znaczny niedowład nerwu strzałkowego prawego, porażenie lewej kończyny górnej – całkowita bezużyteczność kończyny łącznie z obręczą barkową, boczne czynnościowe skrzywienie kręgosłupa lędźwiowego spowodowane skróceniem długości prawej kończyny dolnej i asymetrią pracy kończyn górnych. W badaniu RTG stwierdzono stan po złamaniu podkrętarzowym wieloodłamowym kości udowej prawej, po zespoleniu prętem śródszpikowym, zrost kostny, zmiany zwyrodnieniowe prawego stawu biodrowego, a także stan po złamaniu kości piszczelowej prawej w 1/3 dalszej, wygojonym z niewielkim zagięciem kątowym. Stwierdzone pourazowe porażenie lewej kończyny górnej, dysfunkcja prawej kończyny dolnej i kręgosłupa powodują całkowitą niezdolność do pracy. J. K. nie jest zdolny do pracy chodzącej, stojącej i jakiejkolwiek pracy fizycznej. Mógłby wykonywać jedynie pracę siedzącą wymagającą sprawności tylko jednej kończyny górnej. Takie prace można wykonywać na stanowisku pracy przystosowanym do niepełnosprawności. Wnioskodawca obecnie nie ma możliwości i kwalifikacji do takiej pracy. Po dniu 31 maja 2016r. stan zdrowia ubezpieczonego nie poprawił się, w konsekwencji czego wnioskodawca pozostaje osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej do 31 maja 2020r. (opinia biegłego lekarza ortopedy, k. 9-9v akt sprawy).

Ubezpieczony J. K. skończył 39 lat, posiada wykształcenie zawodowe – operator obrabiarek skrawających, ostatnio wykonywał zawód kierowcy (okoliczności bezsporne).

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego J. K. jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r., poz. 748 t.j.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach wymienionych w przepisach ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy. W myśl art. 12 ust. 1, 2 i 3 w/w ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego z dnia 28 czerwca 2016 r. wymagało ustalenia, czy wnioskodawca po dniu 31 maja 2016r. pozostaje osobą całkowicie niezdolną do pracy. Pozostałe przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy zostały spełnione przez wnioskodawcę, czego organ rentowy nie kwestionował. Dotychczas J. K. przysługiwało prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 7 lutego 2002r. do 31 maja 2016r.

Opinia biegłego lekarza ortopedy sporządzona w niniejszej sprawie dała podstawy do stwierdzenia, że ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy od dnia 1 czerwca 2016r. do 31 maja 2020r. ze względu na pourazowe porażenie lewej kończyny górnej, dysfunkcję prawej kończyny dolnej i kręgosłupa. W badaniu klinicznym stwierdzono u wnioskodawcy: chód niewydolny, utykający na prawą kończynę dolną, skrócenie długości prawej kończyny dolnej o 6 cm (skrócenie dotyczy uda), znaczne ograniczenie zakresów ruchomości prawego stawu biodrowego, znaczny niedowład nerwu strzałkowego prawego, porażenie lewej kończyny górnej – całkowita bezużyteczność kończyny łącznie z obręczą barkową, boczne czynnościowe skrzywienie kręgosłupa lędźwiowego spowodowane skróceniem długości prawej kończyny dolnej i asymetrią pracy kończyn górnych. W ocenie biegłego lekarza ortopedy ubezpieczony nie jest zdolny do pracy chodzącej, stojącej i jakiejkolwiek pracy fizycznej. Mógłby wykonywać jedynie pracę siedzącą wymagającą sprawności tylko jednej kończyny górnej. Takie prace można wykonywać na stanowisku pracy przystosowanym do niepełnosprawności. Zwrócono uwagę, że obecnie wnioskodawca nie ma możliwości ani kwalifikacji do takiej pracy. W związku z tym ubezpieczony przebywał na rencie z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31 maja 2016r. Po tej dacie stan zdrowia ubezpieczonego nie poprawił się na tyle, by można było uznać go za osobę częściowo niezdolną do pracy. Wobec tego biegły stwierdził, iż J. K. pozostaje osobą całkowicie niezdolną do pracy zarobkowej od 1 czerwca 2016r. do 31 maja 2020r.

Analizując przedmiotową opinię biegłego lekarza ortopedy, Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarza o specjalności odpowiadającej schorzeniom ubezpieczonego, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy i jego badaniem przedmiotowym. Opinia jest spójna i logiczna. Zastrzeżenia organu rentowego (k. 17 akt sprawy) nie podważyły wniosków zawartych w opinii i stanowiły jedynie polemikę z prawidłowo zaprezentowanym i uzasadnionym stanowiskiem biegłego lekarza ortopedy, co do orzeczonej całkowitej niezdolności do pracy. Tym samym wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego lekarza ortopedy traumatologa nie zasługiwał na uwzględnienie wobec bezzasadności zastrzeżeń wniesionych do opinii.

Ubezpieczony J. K. miał przyznane prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy do 31 maja 2016 r. Co za tym idzie, Sąd - za dowodem z opinii biegłego lekarza ortopedy – uznał ubezpieczonego za całkowicie niezdolnego do pracy od 1 czerwca 2016r. do 31 maja 2020r.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji wyroku.