UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 kwietnia 2016 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Śródmieścia w Łodzi w sprawie z powództwa A. C. przeciwko A. S. o zapłatę oddalił powództwo i zasądził od powoda narzecz pozwanego 617 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pełnomocnik powoda zaskarżając go w całości. W apelacji podniesiono następujące zarzuty:

1.  naruszenia przepisów prawa procesowego :

- art. 233 §1 k.p.c. polegające na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów i uznaniu, że łącząca strony umowa jest umową o dzieło, a przede wszystkim, iż do odbioru dzieła doszło 5 października 2012r., w sytuacji nie przeprowadzenia na tę okoliczność żadnego dowodu

- art. 227 k.p.c. polegające na oddaleniu wszystkich wniosków dowodowych powoda zmierzających do ustalenia stosunku prawnego łączącego strony,

- art. 207 § 6 k.p.c. polegające na uwzględnieniu spóźnionego zarzutu przedawnienia,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego- art. 646 k.c. polegające na uznaniu, iż bieg terminu przedawnienia dochodzonego roszczenia mógł rozpocząć bieg przed dniem, w którym konkretyzacja uległa wysokość szkody a powód dowiedział się o osobie zobowiązanej do jej naprawienia

Zarzucił także nadużycie przez pozwanego prawa podmiotowego w zakresie zarzutu przedawnienia, wskazując na zapewnienia pozwanego, że poprawnie wykonał naprawę a wada tkwiła w silniku.

W konkluzji pełnomocnik powoda wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania ewentualnie o jego o zmianę poprzez uwzględnienie powództwa .

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie wszystkie podniesione w apelacji zarzuty zasługiwały na uwzględnienie, jednak zaskarżone orzeczenie należało uchylić a sprawę przekazać do ponownego rozpoznania.

Przede wszystkim podkreślenia wymaga fakt, że niniejsza sprawa rozpoznawana była w postępowaniu uproszczonym. Stosownie zaś do art. 505 ⁹ § 1 ¹ k.p.c. apelację w postępowaniu rozpoznawanym w tym trybie można oprzeć na zarzutach:

1) naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy.

W pierwszej kolejności rozważeniu podlegają zarzuty prawa procesowego, ponieważ ocena zasadności naruszenia prawa materialnego może być dokonana dopiero po stwierdzeniu, że ustalenia stanowiące podstawę faktyczną zaskarżonego wyroku zostały dokonane zgodnie z przepisami prawa procesowego.

Sąd Rejonowy oddalając wnioski dowodowe powoda dopuścił się naruszenia przepisu art. 227 k.p.c. albowiem uniemożliwił ustalenie faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Poczynione przez Sąd Rejonowy ustalenia mają charakter fragmentaryczny, w sposób wyjątkowo ogólny rysują relacje między stronami. W konsekwencji Sąd Rejonowy błędnie uznał , że doszło do przedawnienia roszczenia.

Wbrew twierdzeniom apelującego przyjąć jednak należy, że Sąd Rejonowy trafnie łączący strony stosunek prawny zakwalifikował jako umowę o dzieło regulowana przez przepisy art. 627 k.c. i nast.

Podzielić należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w postanowieniu

z dnia 21 października 2013 r. II UK 253/13 (Legalis Nr 1033799), że umowa o dzieło to umowa o pewien określony rezultat pracy i umiejętności ludzkich. W jej przypadku niezbędne jest zatem, aby starania przyjmującego zamówienie doprowadziły do konkretnego, indywidualnie oznaczonego rezultatu, który jest z góry określony, ma samoistny byt, jest pewny i osiągalny. Wykonanie określonej czynności (szeregu powtarzających się czynności), bez względu na to, jaki rezultat czynność ta przyniesie, jest natomiast cechą charakterystyczną dla umów zlecenia (gdy chodzi o czynności prawne - art. 734 § 1 k.c.) oraz umów o świadczenie usług nieuregulowanych innymi przepisami (gdy chodzi o czynności faktyczne - art. 750 k.c.). Nie ulega wątpliwości, że przedmiotem umowy między stronami było poprawne zamontowanie przez pozwanego silnika w pojeździe powoda. Przedmiotem tej umowy był z góry określony rezultat.

Sąd Rejonowy prawidłowo definiując stosunek prawny wywiódł z niego błędne wnioski. Nastąpiło to wskutek zignorowania wniosków dowodowych mających na celu ustalenia zawarcia i wykonania umowy.

Sąd drugiej instancji rozpoznający sprawę na skutek apelacji nie jest związany przedstawionymi w niej zarzutami dotyczącymi naruszenia prawa materialnego (por. uchwałę SN z 31 I 2008r. III CZP 49/07). Uwaga ta czyniona jest w aspekcie błędnie uzasadnionego zarzutu apelacji naruszenia art. 646 k.c. Uzasadnienie tego zarzutu nie pozostaje w żadnym związku z treścią powołanego przepisu. Tak sformułowany zarzut byłby oczywiście bezzasadny. Przepis ten bowiem stanowi, że roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem lat dwóch od dnia oddania dzieła, a jeżeli dzieło nie zostało oddane - od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane. Wskazany w przepisie termin nie odnosi się do dnia w którym konkretyzacji miałaby ulec wysokość szkody czy też powód miałby dowiedzieć o osobie zobowiązanej do jej naprawienia.

Sąd Rejonowy zignorował twierdzenia i żądania powoda, na poparcie których wskazywał pominięte wnioski dowodowe, wskazujące na nienależyte wykonanie zobowiązania. Powód domagał się odszkodowania za szkodę wywołaną w związku z wadliwym montażem silnika w jego pojeździe przez pozwanego ( czy też jego pracowników). Tak określone roszczenia należy oceniać na gruncie przepisu art. 118 k.c. w zw. z art. 471 k.c. a nie art. 464 k.c.

Sąd Rejonowy przyjmując, że doszło do przedawnienia (notabene, zarzut ten jako zarzut materialnoprawny – może być podniesiony, najogólniej rzecz biorąc, aż do uprawomocnienia się wyroku, także w postępowaniu apelacyjnym - tak SA w Gdańsku w wyr. z 17.1.2014 r., V ACA 810/13, L.) i oddalając wszystkie wnioski dowodowe powoda doprowadził do nierozpoznania istoty sprawy.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd Rejonowy przeprowadzi dowody zgłoszone w sprawie. Dopiero wówczas będzie możliwe odniesienie się do poszczególnych żądań powoda wskazanych w pozwie. Oczywistym jest, że w razie negowania przez pozwanego opinii biegłego w sprawie sygn. akt VIII C 39/13, kierując się zasadą bezpośredniości Sąd Rejonowy oczekiwać będzie na inicjatywę dowodową powoda w zakresie ustalenia przyczyn zniszczenia silnika (art. 6 k.c.).

Mając powyższe na uwadze należało na podstawie art. 386 §4 k.p.c. i art. 108 §2 k.p.c. orzec jak w sentencji.