UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 maja 2014 r. powódka R. P. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 734,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 października 2008 r. do dnia zapłaty. Ponadto powódka zażądała od strony pozwanej zwrotu kosztów sądowych.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że po przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych strona pozwana decyzją z dnia 13 października 2008 r. ustaliła wartość szkody na kwotę 2.135,55 zł. Kwota 1.067,77 stanowiąca połowę odszkodowania została wypłacona na rzecz jednego z współwłaścicieli pojazdu – W. K.. Druga powołowa przypadała natomiast drugiemu współwłaścicielowi – matce powódki M. K., która jednak zmarła w dniu 23 lipca 2008 r. Powódka podała, że strona pozwana zadeklarowała wypłatę kwoty 1.067,77 zł dopiero w wypadku ustalenia spadkobierców M. K.. Wskazała również, iż w międzyczasie W. K. wniósł pozew do tutejszego Sądu przeciwko stronie pozwanej o zapłatę kwoty 400,52 zł, którą Sąd w sprawie o sygn. II C 920/11 zasądził na jego rzecz wraz z należnymi odsetkami. W ocenie powódki druga połowa odszkodowania przypadająca na spadkobierców M. K. także jest zaniżona o kwotę 400,52 zł. Powódka jest przekonana, że w wypadku gdy już raz udowodniono zaniżenie przez stronę pozwaną odszkodowania przed tutejszym Sądem w sprawie o sygn. II C 920/11, nie musi tego czynić drugi raz. Kolejno, prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 22 lutego 2014 r. powódka nabyła ½ część spadku po M. K., druga zaś połowa przypadła jej bratu – W. K.. W związku z tym, powódka w niniejszej sprawie dochodzi połowy kwoty należnego jej odszkodowania, tj. kwoty 533,89 zł oraz kwoty odpowiadającej połowie kwoty zaniżenia, tj. kwoty 200,26 zł – w sumie 734,15 złotych. W ocenie powódki strona pozwana zobligowana była do złożenia drugiej połowy odszkodowania do depozytu sądowego. W związku z tym powód wniósł o zasądzenie odsetek już od dnia 25 października 2008 r. do dnia zapłaty, jako kary umownej, za to że strona pozwana nie zabezpieczyła interesów spadkobierców oraz, że swobodnie obracała nie swoimi pieniędzmi „być może przysparzając sobie w ten sposób dodatkowych dochodów”. Powódka dodała również, że zwracała się do pozwanej o wypłatę powyższej kwoty dwukrotnie, aczkolwiek dwukrotnie jej odmawiano. ( pozew – k. 2).

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wniosła o umorzenie postępowania co do należności głównej, albowiem należność którą dochodzi powód W. K., czyli kwota 734,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wezwania strony pozwanej do zapłaty do dnia zapłaty, łącznie w kwocie 766,82 zł, została wypłacona powódce w dniu 16 lipca 2014 r. ( odpowiedź na pozew – k. 21).

Pismem procesowym złożonym w tutejszym Sądzie w dniu 03 listopada 2014 r. powódka oświadczyła, iż cofa pozew w zakresie żądania zapłaty kwoty 734,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami, czyli łącznej kwoty 766,83 zł. Ponadto powódka wskazała, iż strona pozwana nie ustosunkowała się do jej stanowiska zawartego w pozwie a dotyczącego roszczenia o zapłatę odsetek ustawowych z powodu niezłożenia kwoty odszkodowania do depozytu sądowego. W rezultacie powód podał, że nadal podtrzymuje żądanie pozwu w tym zakresie ( pismo procesowe powódki z dnia 03.11.2014 r. – k. 43).

Następnie w piśmie procesowym z dnia 03 grudnia 2014 r. wobec spełnienia świadczenia przez stronę pozwaną, powódka sprecyzowała swoje żądanie, wnosząc o zasądzenie na jej rzecz od strony pozwanej kwoty 512,79 zł wraz odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 17 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. Podała, że w dniu 17 lipca 2014 r. strona pozwana wypłaciła na jej rzecz odszkodowanie w kwocie 766,83 zł, jednakże w ocenie powódki, termin zapłaty tej kwoty mijał w dniu 24 października 2008 r. Podtrzymała stanowisko w zakresie żądania odsetek od sumy 734,15 zł za okres od dnia 25.10.2008 r. do 17.07.2014 r. Według powódki należą jej się odsetki ustawowe w łącznej kwocie 545,47 zł pomniejszonej o kwotę 32,68 zł. ( pismo procesowe powódki z dnia 03.12.2014 r. – k. 45).

Powódka pismem z dnia 29.04. 2015 r. wycofała – jak to ujęła – „wniosek, w którym prosiłam o umorzenie postępowania co do kwoty głównej, którą pozwany zapłacił przed rozpoczęciem procesu” (k. 53). Na rozprawie w dniu 8 maja 2015 r. pełnomocnika powódki sprecyzował, że nie cofa roszczenia w zakresie należności głównej (k. 56)

Do zamknięcia rozprawy w dniu 29 września 2015 r. strony konsekwentnie podtrzymały dotychczas zajęte stanowiska w sprawie ( protokół rozprawy z dnia 29.09.2015 r. – k. 68).

Sąd Rejonowy ustalił, co następuje:

Właścicielami pojazdu mechanicznego marki C. (...) o nr rejestracyjnym (...) byli W. K. oraz M. K. w częściach równych. W dniu 24 września 2008 r. doszło do kolizji, wskutek której doszło do uszkodzenia w/w pojazdu. Sprawcą kolizji odpowiedzialnym za szkodę była osoba posiadająca ważne ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) Towarzystwie (...). S.A. z siedzibą w W.. ( dowód : dokumentacja zawarta w aktach szkody nr 118720; okoliczności niesporne).

W dniu 23 lipca 2008 r. w W. zmarła M. K.. ( dowód : postanowienie w sprawie I Ns 2106/08 – k. 3; okoliczności niesporne).

Po przeprowadzonym postępowaniu likwidacyjnym szkody powstałej w dniu 24 września 2008 r. (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wydało decyzję w dniu 13 października 2008 r., w której ustaliło wartość odszkodowania należną właścicielom w/w pojazdu na kwotę 2.135,55 zł. Jednocześnie w decyzji tej zastrzeżono, iż Towarzystwo (...) dokona wypłaty jedynie połowy tejże kwoty na rzecz jednego z właścicieli pojazdu – W. K., tj. kwoty 1.067,77 zł. Z kolei druga połowa przypadała drugiemu współwłaścicielowi – matce powódki M. K., która niestety zmarła w dniu 23 lipca 2008 r. W rezultacie Towarzystwo (...) zadeklarowało wypłatę pozostałej kwoty 1.067,77 zł dopiero w wypadku przesłania jej postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po M. K.. ( dowód : decyzja strony pozwanej z dnia 13.10.2008 r. – k. 4-5 oraz w aktach szkody nr 118720; okoliczności niesporne).

Wyrokiem z dnia 19 marca 2012 r. w sprawie o sygn. akt II C 920/11 Sąd Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w W. zasądził od pozwanego (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz właściciela pojazdu marki C. (...) o nr rejestracyjnym (...) W. K. kwotę 400,52 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 października 2008 r. do dnia zapłaty – tytułem dopłaty odszkodowania przyznanego decyzją z dnia 13 października 2008 r. ( dowód : wyrok w sprawie o sygn. akt II C 920/11 w aktach szkody nr 118720; okoliczności niesporne).

Kolejno, prawomocnym postanowieniem Sądu Rejonowego w Piasecznie z dnia 22 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt I Ns 2106/08 R. P. nap odstawie ustawy nabyła ½ część spadku po M. K., druga zaś połowa przypadła jej bratu – W. K.. ( dowód : postanowienie w sprawie I Ns 2106/08 – k. 3; okoliczności niesporne).

Postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 22 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt I Ns 2106/08 zostało doręczone (...) Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 26 lutego 2014 r. ( dowód : pismo strony pozwanej z dnia 15.07.2014 r. – k. 22).

Pismem z datowanym na dzień 19 lutego 2014 r. R. P. wezwała (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. o wypłacenie jej kwoty 734,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 25 października 2008 r. do dnia zapłaty. W piśmie tym nadmieniła, że jest spadkobierczynią M. K. – współwłaściciela pojazdu, który uległ uszkodzeniu w kolizji z dnia 24 września 2008 r. Wezwanie to zostało doręczone (...) Towarzystwu (...) S.A. z siedzibą w W. w dniu 26 lutego 2014 r. ( dowody : pismo powódki z dnia 19.02.2014 r. – k. 6; pismo powódki zd dnia 30.03.2014 r. – k. 7 oraz w aktach szkody nr 118720; okoliczności niesporne).

Następnie, pismem datowanym na 30 marca 2014 r. R. P. zwróciła się do (...) Towarzystwa (...) S.A. z siedzibą w W. z żądaniem zapłaty na jej rzecz kwoty 734,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami należnymi od dnia 25 października 2008 r. do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania za szkodę z dnia 24 września 2008 r. R. P. nadmieniła w nim również, iż na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu stała się spadkobierczynią ustawową M. K. w udziale ½ części spadku. Przedmiotowe pismo zostało doręczone Towarzystwu (...) w dniu 03 kwietnia 2014 r. ( dowód : pismo powódki z dnia 30.03.2014 r. – k. 7 oraz w aktach szkody nr 118720; okoliczności niesporne).

Wreszcie, w dniu 15 lipca 2014 r. (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wydało decyzję, w której uznało roszczenie wobec R. P. w kwocie 766,83 zł za szkodę z dnia 24 września 2008 r. Kolejno, w dniu 16 lipca 2014 r. (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. wypłaciło R. P. tytułem odszkodowania kwotę 734,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wezwania Towarzystwa (...) do zapłaty do dnia zapłaty, tj. łączną kwotę 766,83 zł. ( dowody : pismo strony pozwanej z dnia 15.07.2014 r. – k. 22; potwierdzenie realizacji przelewu kwoty 766,82 zł – k. 23; okoliczności niesporne).

Przed dokonaniem wypłaty odszkodowania na rzecz R. P. w dniu 16 lipca 2014 r., kwota odpowiadająca jej części odszkodowania nie została złożona do depozytu sądowego przez (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. ( okoliczność niesporna, pismo k. 64).

Powyższy stan faktyczny – zasadniczo bezsporny pomiędzy stronami - Sąd ustalił przede wszystkim na podstawie powołanych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy oraz dołączonych doń aktach szkody nr 118720. Dokumenty te nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by poddawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę materiał dowodowy.

Sąd oddalił wniosek strony powodowej „o przesłuchanie (...)” na okoliczność złożenia kwoty do depozytu sądowego (k. 56 verte), jako bezzasadny, głównie z powodu braku sprecyzowania kogo w imieniu spółki sąd miałby przesłuchać (wątpliwa wydaje się być możliwość przesłuchania osoby prawnej w postaci Spółki Akcyjnej), a poza tym powyższą okoliczność ustalono i tak w oparciu o inny materiał dowodowy i ostatecznie nie była ona sporna pomiędzy stronami procesu (k. 64).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie i dlatego podlegało oddaleniu.

W pierwszym rzędzie Sąd pragnie podkreślić, że brak jest podstaw do umorzenia postępowania co do żądania zapłaty należności głównej w kwocie 766,83 zł. Zdaniem Sądu umorzenie postępowania mogłoby nastąpić tylko wtedy, gdyby powódka cofnęła pozew lub jeżeli wydanie wyroku stałoby się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne (art. 203 § 1 k.p.c. i art. 355 § 1 k.p.c.). Powódka R. P. pozwu jednak ostatecznie nie cofnęła (vide: k. 56), co oznacza że Sąd musi rozstrzygnąć o żądaniu pozwu. Z kolei brak jest podstaw do zasądzenia na rzecz powódki kwoty 766,83 zł, ponieważ bezspornym pozostawało, iż kwota ta została już powódce zapłacona w dniu 16 lipca 2014 r. W tej sytuacji Sąd mógł tylko oddalić powództwo o zapłatę w/w kwoty.

Po ostatecznym sprecyzowaniu żądania w sprawie powódka dochodziła od strony pozwanej kwoty 512,79 zł wraz odsetkami w wysokości ustawowej od dnia 17 lipca 2014 r. do dnia zapłaty. Powódka przyznała, że w dniu 17 lipca 2014 r. strona pozwana wypłaciła na jej rzecz odszkodowanie w kwocie 766,83 zł, jednakże w jej ocenie, termin zapłaty tejże kwoty mijał w dniu 24 października 2008 r. Stąd powódka stała na stanowisku, że należą się jej odsetki ustawowe w łącznej kwocie 545,47 zł pomniejszonej o kwotę 32,68 zł, która to kwota została już pokryta przez stronę pozwaną. Powódka twierdziła, że podstawą jej roszczenia jest art. 481 § 1 i 2 k.p.c. Jej zdaniem, nieskorzystanie przez stronę pozwaną z uprawnienia złożenia w/w kwoty do depozytu sądowego determinuje po stronie pozwanej obowiązek zapłaty ustawowych odsetek na rzecz powódki. Jednocześnie wskazać należy, iż okolicznością bezsporną jest fakt, że kwota odszkodowania należna powódce nie została nigdy złożona do depozytu sądowego ( k. 64).

Trzeba przy tym zważyć, że świadczenie główne strony pozwanej było świadczeniem pieniężnym. Tak więc niewątpliwie zastosowanie znajdował art. 481 k.c., zgodnie z którym za opóźnienie w spełnieniu przez dłużnika świadczenia należą się odsetki ustawowe chociażby opóźnienie nie było skutkiem okoliczności, za które dłużnik ponosiłby odpowiedzialność i chociażby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody.

Na podstawie materiału dowodowego zaoferowanego przez strony procesu Sąd doszedł do przekonania, że nie było podstaw do przyjęcia, aby dłużnik (strona pozwana) miał obowiązek złożenia początkowo dochodzonej w sprawie kwoty do depozytu sądowego, jak oczekuje tego powódka, a także do tego, aby uznać, że dłużnik popadł w opóźnienie i w związku z tym był zobowiązany do zapłaty odsetek ustawowych w wysokości wskazanej w pismach procesowych powódki z dnia 03 grudnia 2014 r. ( k. 45) oraz z dnia 30 kwietnia 2015 r. ( k. 52).

Zaznaczenia wymaga, iż - wbrew odmiennym zapatrywaniom powódki – pozwane Towarzystwo (...) nie było zdaniem sądu zobligowane do wpłacenia zatrzymanej kwoty odpowiadającej połowie przyznanego odszkodowania do depozytu sądowego. Należy bowiem podkreślić, że ustawodawca w przepisie art. 467 k.c. wprost przyjął, że poza wypadkami przewidzianymi w innych przepisach „dłużnik może” złożyć przedmiot świadczenia do depozytu sądowego. Zatem złożenie do depozytu sądowego jest wyłącznym uprawnieniem dłużnika, zaś uprawnienie to przysługuje tylko jemu. Zatem dłużnik może, lecz nie ma obowiązku składania świadczenia do depozytu. Co prawda w przepisach szczególnych zostały przewidziane wyjątki, w których złożenie do depozytu sądowego nabiera przymiotu obowiązku, niemniej jednak wyjątki te nie zachodzą w rozpoznawanej przez Sąd sprawie.

Rzeczą oczywistą jest, że dłużnik, który nie złożył świadczenia do depozytu w trybie art. 692 i n. k.p.c. naraża się na ryzyko obciążenia go odsetkami za opóźnienie w spełnieniu świadczenia.

Tym niemniej zgodnie z art. 476 k.c. dłużnik dopuszcza się zwłoki, gdy nie spełnia świadczenia w terminie, a jeżeli termin nie jest oznaczony, gdy nie spełnia świadczenia niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela. Nie dotyczy to wypadku, gdy opóźnienie w spełnieniu świadczenia jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Podkreślania wymaga to, że opóźnienie i zwłoka są szczególnie unormowanymi przypadkami nienależytego wykonania zobowiązania przez dłużnika. Ogólnie rzecz ujmując, dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, jeżeli świadczenie możliwe do spełnienia i wymagalne nie zostaje zrealizowane w czasie właściwym - czyli w oznaczonym terminie, a gdy termin nie został oznaczony, niezwłocznie po wezwaniu przez wierzyciela (art. 455 k.c. a także por. wyrok Sądu Najwyższego z 12 stycznia 2010 r., I PK 131/09 i art.), a dłużnik nie był uprawniony do wstrzymania (powstrzymania) się ze świadczeniem. Wyjaśnienia wymaga również, że opóźnienie może przybrać postać bądź opóźnienia zwykłego ( sensu stricto), bądź zwłoki (opóźnienia kwalifikowanego).

Podstawowym skutkiem opóźnienia zwykłego w wypadku świadczenia pieniężnego jest to, że wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody (art. 481 k.c.); nie dotyczy to jednak wypadku, gdy opóźnienie jest następstwem nieuzasadnionej odmowy przyjęcia świadczenia przez wierzyciela. Dalsze skutki opóźnienia mogą natomiast wynikać wprost z umowy zawartej między stronami.

Z kolei zwłoka jest opóźnieniem będącym skutkiem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialność ponosi (art. 472-474 k.c.). Wobec zaistnienia zwłoki wierzyciel może przede wszystkim domagać się nie tylko spełnienia świadczenia, ale i naprawienia wynikłej ze zwłoki szkody (art. 477 § 1 k.c.), a ponadto w wypadku świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas zwłoki, a także odszkodowania na zasadach ogólnych, w takim zakresie, w jakim szkoda przewyższa należne odsetki (art. 481 § 3 k.c.), a także w niektórych wypadkach wierzyciel może nie przyjąć świadczenia i domagać się naprawienia szkody wynikłej z niewykonania zobowiązania (art. 477 § 2 k.c.).

Wymaga jedynie nadmienić, że przepis art. 476 k.c. wprowadza domniemanie prawne, że dłużnik jest odpowiedzialny za opóźnienie albowiem to na nim, zgodnie z regułą z art. 6 k.c. spoczywa obowiązek wykazania, iż nie ponosi odpowiedzialności za powstałe opóźnienie. Dopiero skuteczne przeprowadzenie dowodu na tę okoliczność ostatecznie eliminuje jego odpowiedzialność za zwłokę. Z naciskiem wskazać należy, iż domniemanie to jest wzruszalne (por. wyrok Sądu Najwyższego z 22 września 2011 r., V CSK 427/10; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 29 września 2010 r., V ACa 208/10, niepubl.).

Jak czytamy w komentarzu Z. G. do art. 476 Kodeksu cywilnego (LEX, stan prawny na 2014.05.01) „dłużnik opóźnia się (opóźnienie zwykłe, proste, sensu stricto) z wykonaniem zobowiązania, jeżeli nie spełnia świadczenia w oznaczonym dostatecznie ściśle terminie lub w terminie wynikającym z właściwości zobowiązania albo w terminie wynikającym z wezwania wierzyciela do wykonania, a uchybienie co do terminowego spełnienia świadczenia nie wynika z okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, o ile nie był on równocześnie uprawniony do wtrzymania się ze spełnieniem świadczenia”. Wynika z powyższego zdaniem sądu, że nawet dla przyjęcia opóźnienia zwykłego, uprawniającego do naliczenia odsetek w trybie art. 481 k.c. konieczne jest, aby dłużnik nie spełnił świadczenia w oznaczonym ściśle terminie lub w terminie wynikającym z właściwości zobowiązania albo w terminie wynikającym z wezwania wierzyciela do wykonania. Nie wystarcza zatem bierne oczekiwanie przez wierzyciela na spełnienie świadczenia w sytuacji, gdy termin spełnienia świadczenia nie został oznaczony.

Tymczasem w okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym pozostawał fakt, iż na podstawie decyzji z dnia 13 października 2008 r. pozwane Towarzystwo (...) wypłaciło jedynie połowę przyznanego w sprawie odszkodowania na rzecz jednego ze współwłaścicieli uszkodzonego pojazdu mechanicznego. Z kolei wypłata drugiej połowy odszkodowania, przypadającej drugiemu współwłaścicielowi – matce powódki M. K., która zmarła w dniu 23 lipca 2008 r. została wstrzymana do czasu przedstawienia pozwanemu Towarzystwu (...) postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po M. K..

Jak była już o tym mowa powyższej, dłużnik obowiązany jest świadczyć w terminie wynikającym z treści wiążącego go z wierzycielem stosunku prawnego (art. 353, 355 § 1 k.c.), a jeśli termin taki nie został określony - niezwłocznie po wezwaniu (art. 455 k.c.). Z uwagi na fakt, iż spadkobiercy M. K. nie byli znani pozwanemu Towarzystwu (...) nie ulega wątpliwości, iż miało ono prawo zastrzeżenia wypłaty kwoty odpowiadającej wysokością połowie odszkodowania do czasu przedstawienia postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po niej. Wówczas zobowiązanie do wypłaty takiego odszkodowania przybrało postać świadczenia o charakterze bezterminowym, którego wykonanie winno nastąpić dopiero po wyrażeniu przez wierzyciela stosownej woli w odpowiednim wezwaniu (art. 455 k.c.).

Niesporną natomiast okolicznością pozostaje w sprawie fakt, że żądanie wypłacenia powódce R. P. przypadającej jej na mocy dziedziczenia ustawowego połowy odszkodowania zostało wystosowane dopiero po raz pierwszy w piśmie datowanym na 19.02. 2014 r. ( k. 6). Żadne wcześniejsze wezwanie nie zostało złożone ani do akt tej sprawy, ani do akt szkody. Wówczas dopiero powódka zwróciła się do pozwanego Towarzystwa (...) z żądaniem zapłaty na jej rzecz kwoty 734,15 zł wraz z ustawowymi odsetkami należnymi od dnia 25 października 2008 r. do dnia zapłaty. Powódka dopiero w tymże piśmie poinformowała stronę pozwaną, iż na podstawie prawomocnego postanowienia Sądu stała się spadkobierczynią ustawową M. K. w udziale ½ części spadku. Dopiero zaś pismo z dnia 30.03.2014 r. zostało doręczone pozwanemu Towarzystwu (...) w dniu 03 kwietnia 2014 r. , co potwierdza adnotacja „ (...) wpłynęło dnia 2014-04-03” (k. 7). Wraz z tym pismem zostało doręczone postanowienie w sprawie o stwierdzeniu nabycia spadku po M. K. z dnia 22 lutego 2014 r. w sprawie o sygn. akt I Ns 2106/08. Podkreślenia wymaga również fakt, iż w okresie od wydania decyzji o przyznaniu odszkodowania, tj. dnia 13 października 2008 r. do dnia 03 kwietnia 2014 r. powódka nie zgłaszała żadnych żądań w stosunku pozwanego Towarzystwa (...) w sprawie zapłaty odszkodowania, a w każdym razie żadne pismo tego nie poświadcza. W odpowiedzi na powyższe żądanie z 2014 r. oraz doręczenie pozwu strona pozwana od razu spełniła świadczenie w dniu 16 lipca 2014 r., wypłacając na rzecz powódki należną jej kwotę 734,15 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wezwania pozwanego Towarzystwa (...) do zapłaty do dnia zapłaty, tj. łączną kwotę 766,83 zł. Tym samym roszczenie powódki zostało wyczerpane., jako że zgodnie z kalkulatorem odsetkowym odsetki ustawowe liczone od dnia 4.04.2014 r. (dzień następny po dniu wynikającym z pieczęci (...) z adnotacją „wpłynęło” – k. 7) do dnia 15 lipca 2014 r. włącznie to 26,93 zł, a pozwany zapłacił nawet wyższą sumę z tego tytułu (766,83 zł – 734,15 zł = 32,68 zł).

Z kolei żądanie kwoty odsetek w wysokości ustawowej sprzed daty wezwania strony pozwanej do zapłaty i wykazania jej tytułu spadkobrania po M. K., jako całkowicie bezzasadne z przyczyn omówionych powyżej podlegało oddaleniu, o czym orzekł sąd w punkcie 1 sentencji wyroku.

W punkcie 2 wyroku Sąd orzekł o kosztach procesu. W tym zakresie miała zastosowanie zasada odpowiedzialności za wynik procesu wyrażona w art. 98 k.p.c., zgodnie z którą strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Wobec nieuwzględnienia żądania strony powodowej w całości, Sąd zasądził do niej na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) kwotę w wysokości 197,00 zł, na którą składały się minimalne wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 180,00 zł za prowadzenie sprawy (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu; Dz. U. z 2013 r. poz. 490 ze zm.) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17,00 zł.

Z powyższych względów Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE