UZASADNIENIE

Komenda Miejska Policji w O. wniosła o ukaranie M. K. o to że: w dniu 25 listopada 2015 roku w miejscowości Ł. na ul. (...) kierując na drodze publicznej samochodem osobowym marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie zachował szczególnej ostrożności w ten sposób, że umyślnie zajeżdżał drogę kierującemu rowerem T. B. zmuszając go do zmiany kierunku jazdy oraz zatrzymywania się w celu uniknięcia zderzenia, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

to jest o czyn z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Ostrołęce wyrokiem z dnia 3 sierpnia 2016r. uznał obwinionego M. K. za winnego dokonania zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i za czyn ten na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 300 złotych, zasądził od obwinionego koszty postępowania w sprawie w kwocie 130 złotych, w tym kwotę 30 złotych tytułem opłaty.

Apelację złożył obrońca obwinionego M. K., który zaskarżył wyrok w całości na korzyść obwinionego zarzucając mu:

1. Naruszenie art. 8 k.p.w. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. i art. 7 k.p.k. mającą wpływ na treść wyroku, polegającą na dowolnej, a nie swobodnej ocenie dowodów przeprowadzonych w niniejszej sprawie, niezgodnie ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonych dowodów, akcentującej wbrew zasadzie obiektywizmu, okoliczności niekorzystne dla obwinionego i oparte na pomówieniach, przy jednoczesnym bagatelizowaniu lub pomijaniu tych, które przemawiały na korzyść obwinionego poprzez:

a. uznanie wyjaśnień obwinionego M. K. za niewiarygodne w zakresie w jakim zaprzeczał on aby sytuacja rzekomego popełnienia przez niego wykroczenia miała miejsce i podanego przez niego motywu działania pomawiających go świadków, mimo, że są one logiczne, rzeczowe i nie zawierają żadnych sprzeczności ( w przeciwieństwie do zeznań pozostałych świadków)

b. zaniechanie kompleksowej oceny dowodu z zeznań świadków T. B. E. K. i H. B., a w konsekwencji uznanie ich w całości za w pełni wiarygodne pomimo ich niekonsekwencji i zachodzących sprzeczności między nimi oraz barkiem innych dowodów potwierdzających ich prawdziwość

c. rozstrzygniecie wątpliwości, które wyłoniły się w toku postępowania na niekorzyść obwinionego, wbrew zasadzie in dubio pro reo, skutkujących uznaniem obwinionego za winnego;

2. Naruszenie art. 170 § 2 i 3 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w. poprzez oddalenie wniosku dowodowego M. K. o przeprowadzenie dowodu znajdującego się na płycie CD w postaci plików zawierających kopię nagrania z wideo rejestratora obrazującego przebieg całej trasy samochodowej M. K. z miejsca zatrudnienia do miejsca zamieszkania w dniu 25 listopada 2015 roku z uwagi na nieprzydatność, podczas gdy okoliczność jaka miała zostać udowodniona tym dowodem ma istotne znacznie dla rozstrzygnięcia sprawy;

W konsekwencji powyższego zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

3. Błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia, polegający na błędnym przyjęciu, że obwiniony M. K. popełnił zarzucane mu wykroczenie, podczas gdy brak jest wystarczających i jednoznacznych dowodów świadczących o winie obwinionego, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego ukarania

W konkluzji wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego M. K. była zasadna i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.

Za trafny należy uznać podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k., 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeśli jest to poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego i jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku. W realiach przedmiotowej sprawy ocena zgromadzonych dowodów nie spełnia wyżej wskazanych wymogów.

Uwaga ta odnosi się w szczególności do oceny wyjaśnień obwinionego M. K. jak i zeznań świadków T. B., E. K. i H. B..

Przede wszystkim Sąd powinien mieć na uwadze jawny i istniejący od dłuższego czasu konflikt pomiędzy obwinionym, a składającymi w sprawie zeznaniami świadkami. Powinien więc szczególnie ostrożnie podchodzić do takiego materiału dowodowego i próbować weryfikować go innymi nie związanymi ze stronami postępowania dowodami. O konflikcie między stronami świadczą, wyjaśnienia oskarżonego, potwierdzone orzeczeniami z innych licznie toczących się wzajemnych postępowań, a także zeznania oskarżyciela posiłkowego.

M. K. od początku twierdził, że takie zdarzenie nie miało miejsca, mówił o konflikcie z siostrami. Podał również co robił tego dnia, a mianowicie był w pracy w godzinach 6.00 - 14.00. Po pracy wrócił swoim samochodem do domu, nie zwracał uwagi na to, czy mija jakiegoś rowerzystę. Wskazał już na pierwszym terminie rozprawy, że w samochodzie ma zamontowany video rejestrator, ma też zarejestrowane nagranie z datą i godziną powrotu z pracy. Świadek przyznał szczerze, że w video rejestratorze jest karta pamięci i działa w ten sposób, że stare nagrania się kasują, a nowe nagrywają. Jest również możliwość zrzucania tych nagrań, formatowania karty pamięci i nadal jej wykorzystywania. Sąd Rejonowy dał wiarę oskarżonemu tylko w części, w zakresie spraw oczywistych. Tylko z faktu w jakiej części Sąd Rejonowy dał wiarę obwinionemu wynika, w jakiej części nie dał, chociaż sąd tego jednoznacznie nie wskazał w treści uzasadnienia, ani też nie uzasadnił. Dalej Sąd I instancji ocenił zeznania świadków będących w konflikcie z obwinionym, jako szczere i spójne, dostrzegając w nich jedynie drobne nieścisłości.

Słusznie obrońca wskazuje, że zeznania świadków nie były obarczone jedynie drobnymi nieścisłościami, które nie mają znaczenia dla ich wiarygodności. Podkreślić należy, że oskarżyciel zawiadomił o zdarzeniu policję w dniu 16 grudnia 2015 roku, podając, że zdarzenie miało miejsce 25 listopada 2015 roku, a więc po trzech tygodniach. Na rozprawie z kolei świadek podawał, że zdarzenie miało mieć miejsce latem. Nie może to stanowić niewielkiej nieścisłości, tym bardziej, że do tego rodzaju zdarzeń z udziałem oskarżyciela posiłkowego i obwinionego miało dochodzić częściej. Również zeznania świadków E. K. i H. B. zawierały sprzeczności wewnętrzne, na które wskazywał sam Sąd, ale również obrońca w apelacji.

Jeszcze raz podkreślić należy, że w sytuacji istniejącego miedzy stronami poważnego konfliktu, dowody zebrane w sprawie nie mogą budzić żadnych wątpliwości. W tym wypadku takie wątpliwości budzić powinny.

Za zasadny również Sąd uznał zarzut oddalenia wniosku dowodowego M. K. o przeprowadzenie dowodu z nagrania na płycie CD z dnia 25 listopada 2015 roku wykonanego video rejestratorem. Słusznie obrońca obwinionego wskazuje, że dowód ten powinien być dowodem kluczowym w sprawie. Na pierwszej rozprawie mimo złożenia takiego wniosku, Sąd go nie rozpoznał, wskazał kolejny termin rozprawy. Na kolejnym terminie Sąd uznał, że dowód jest nieprzydatny, nadto, że nie ma go na karcie pamięci tylko na płytce i zakwestionował ten dowód oskarżyciel posiłkowy. To jednak, że druga strona kwestionuje jakiś dowód to nie oznacza, że nie należy go przeprowadzić i dokonać jego oceny. Bo od oceny dowodów jest Sąd, a nie strona postępowania.

Sąd Okręgowy dopuścił dowód z tego nagrania, ponieważ obwiniony w sposób logiczny wytłumaczył dlaczego nie ma go już na karcie pamięci. Z analizy filmu zamieszczonego na płycie CD wynika że dotyczy on dnia 25 listopada 2015 roku, wskazana jest godzina rozpoczęcia nagrania i jego zakończenia. Przedstawia nagranie od momentu wyjazdu obwinionego z miejsca pracy do momentu dojechania do domu. Co już świadczy o tym, że film nie mógł być modyfikowany, ponieważ jest w całości. Cała droga obwinionego do domu przebiegała spokojnie, wyprzedzał niezidentyfikowanego rowerzystę w sposób nie stwarzający żadnego zagrożenia.

Nadto podnieść należy, że właśnie z pisma oskarżyciela posiłkowego wynika, że nie do końca osadza zdarzenie, które miało zaistnieć w czasie. Oskarżyciel twierdził, że sytuacja zajeżdżania drogi miała miejsce niejednokrotnie. Co innego zaś wynika z zawiadomienia o popełnieniu wykroczenia.

Mając na uwadze wyżej wskazane uchybienia w ocenie materiału dowodowego przez Sąd I instancji Sąd Okręgowy stwierdził, że ten materiał dowodowy nie daje żadnych podstaw do uznania obwinionego za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu.

W związku z treścią wyroku Sąd koszty postępowania przejął na rachunek Skarbu Państwa.

Mając powyższe na uwadze Sąd orzekł jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE