UZASADNIENIE

Powódka B. C. (1) w pozwie wniesionym przeciwko Bankowi (...) SA I Oddział w S. domagała się zapłaty na swoją rzecz kwoty 23 807,72 zł tytułem odszkodowania za szkodę wyrządzoną przez pracownika pozwanego D. S. wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz kwoty 18 380,21 złotych tytułem skapitalizowanych odsetek od dnia szkody , tj od dnia 25 stycznia 2008 roku do dnia 7 lutego 2014 roku wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty.

Uzasadniając swe żądanie powódka wskazała, iż D. S. była pracownikiem pozwanego Banku, zaś powódka była stroną umów bankowych; D. S. wykonując operacje bankowe na rachunkach powódki i posługując się podrobionymi podpisami powódki wyrządziła jej szkodę w wysokości 23 807,72 zł, za co skazana została prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Suwałkach w dniu 18 stycznia 2012 roku.;

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 25 marca 2012 roku w sprawie I Nc 649/14 Sąd Rejonowy w Suwałkach uwzględnił w całości żądanie powódki ( nakaz zapłaty k. 38).

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie na swoją rzecz kosztów zastępstwa prawnego .

Uzasadniając swe stanowisko przyznał, iż D. S. była pracownikiem Banku (...) SA I Oddziału w S. oraz nie kwestionował okoliczności podawanych przez powódkę co do skazania D. S. cza przestępstwa popełnione na szkodę klientów pozwanego Banku. Jednocześnie pozwany wskazał, iż to od skazanej orzeczono obowiązek naprawienia szkody min. na rzecz powódki – tym samym w jego ocenie zachodzi powaga rzeczy osądzonej i w przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia w sprawie niniejszej – powódka będzie dysponowała dwoma tytułami egzekucyjnymi ; dodatkowo pozwany wskazał, iż powódka nie wykazała powstania szkody ani jej wysokości i nie ma prawa domagać się odsetek za opóźnienie , w tym odsetek skapitalizowanych.

Sąd ustalił, co następuje :

Pismem z dnia 9 października 2012 roku Dyrektor Oddziału pozwanego Banku (...) SA w I Oddziału w S. wystosował do powódki B. C. (1) pismo informujące o zapadłym wyroku karnym przeciwko D. S., o kwocie 23 807,72 złotych jako wysokości szkody i zaproszenie na spotkanie w celu uzgodnienia warunków porozumienia w tej sprawie (dowód : pismo k. 23).

Jednocześnie pozwany Bank przesłał powódce B. C. (1) projekt umowy – ugody, gdzie zaproponowano przelew wierzytelności w wysokości 23807,72 złotych na rzecz Banku za wynagrodzeniem uiszczonym na rzecz powódki w tej samej wysokości. ( dowód ; projekt umowy k. 20-22);

W dniu 18 grudnia 2013 roku B. C. (1) wystosowała do pozwanego Banku wezwanie do zapłaty, domagając się zapłaty na swoją rzecz – oprócz wierzytelności głównej w wysokości 23 807,72 złotych – również odsetek ustawowych obliczonych od dnia 25 stycznia 2008 roku do dnia zapłaty – w wysokości 17 939,28 zł ( dowód ; wezwanie do zapłaty k. 24 wraz z potwierdzeniem odbioru k. 25);

W odpowiedzi na powyższe Bank powołał się na treść wyroku skazującego, który obowiązek naprawienia szkody nakłada na skazaną, a nie na Bank; jednocześnie pozwany podtrzymał swą propozycję ugodową złożoną wcześniej (dowód ; pismo k. 26).

D. S. była pracownikiem pozwanego Banku (...) SA I Oddziału w S. ( okoliczność niekwestionowana, dodatkowo dowód ; zakres czynności D. S. k. 84-85);

W toku prowadzonego postępowania przygotowawczego przeciwko D. S., biegła z zakresu rachunkowości ustaliła, iż łączna kwota strat poniesionych przez B. C. (1) wyniosła 23 807,72 zł ( dowód; opinia w zakresie B. C. k. 86-91). Pozwany Bank wstąpił do postępowania karnego jako oskarżyciel posiłkowy i nie kwestionował swej odpowiedzialności za szkodę na zasadzie art. 122 kodeksu pracy ( dowód ; kopia protokołu rozprawy k. 92).

Wyrokiem Sądu Okręgowego W. z dnia 18 stycznia 2012 roku w sprawie II K 51/11 D. S. uznana został za winną popełnienia przestępstwa z art. 284§2 kk w zb z art. 286 § 1 kk w zw z art. 294 § 1 kk w zb z art 297 § 1 kk w zb z art. 270 § 1 kk w zw z art. 11 § 2 kk w zw z art. 12 kk i skazana na grzywnę z warunkowym zawieszeniem jej wykonania; na postawie art. 46 § 1 kk orzeczono wobec niej obowiązek naprawienia szkody min na rzecz B. C. (1) w wysokości 23 807,72 złotych, zaś na rzecz Banku (...) SA kwoty 1 028 276,70 zł. ( dowód ; wyrok k. 120-136).

Sąd zważył, co następuje :

Okolicznościami niekwestionowanymi i niespornymi pomiędzy stronami był fakt zatrudnienia przez pozwany Bank (...), okoliczność umyślnego wyrządzenia szkody ( poprzez popełnianie przestępstw oszustwa oraz podrabiani dokumentów) klientom pozwanego Banku;

Sporną kwestią pozostawała odpowiedzialność pozwanego Banku za szkodę wyrządzoną przez pracownika Banku osobom fizycznym zawierającym umowy bankowe oraz sposób i wysokość naliczenia odsetek od dłużnej sumy;

Jak chodzi o podstawę odpowiedzialności pozwanego Banku wobec powódki B. C. (1), to jest nią art. 430 kc. Dokonując subsumcji ustalonego powyżej stanu faktycznego pod normę art. 430 kc stwierdzić należy, iż spełnione zostały przesłanki odpowiedzialności pozwanego Banku wobec powódki, bowiem : szkoda wyrządzona została osobie trzeciej ( powódce) przez podwładnego ( D. S.), wina podwładnego została stwierdzona i ustalona prawomocnym wyrokiem skazującym, wyrządzenie szkody nastąpiło przy wykonywaniu przez D. S. powierzonych jej czynności.

Odmówić należy racji pozwanemu, iż w sytuacji, gdy wyrok zapadły w postępowaniu karnym obliguje skazaną D. S. do naprawienia szkody to nie można obarczyć odpowiedzialnością również pozwanego Banku, gdyż w tej sytuacji w obrocie prawnym będą funkcjonować dwa tytuły egzekucyjne. Po pierwsze – z art. 441 kc wynika , iż odpowiedzialność D. S. i Banku jest solidarna, a więc poszkodowanemu przysługuje uprawnienie do dochodzenia naprawienia szkody stosownie do treści art. 366 kc. Ryzyko istnienia w obrocie prawnym dwóch tytułów wykonawczych jest niwelowane poprzez art. 840 § 1 pkt 2 kpc.

Jak chodzi o kwestionowana przez pozwany Bank wysokość szkody, to wskazać należy, iż w ocenie Sądu powódka w sposób pewny i nie budzący wątpliwości wykazała jej wysokość. Po pierwsze – w dowodów przez nią przedłożonych wynika iż pozwany Bank trzykrotnie wskazywał na kwotę dochodzoną pozwem jako wysokość szkody powódki ( vide : pisma Banku k. 23, 26, projekt ugody); również w toku postępowania karnego Bank nie kwestionował jej wysokości podanej przez biegłą z zakresu rachunkowości ( vide k. 92); w tej sytuacji, ciężar dowodu, iż szkoda poniesiona przez powódkę była w innej wysokości leżał po stronie pozwanego Banku – czego pozwany nie uczynił.

Skoro zatem w ocenie Sądu powódka wykazała zarówno : przesłanki odpowiedzialności pozwanego, wysokość poniesionej przez nią szkody, to tym samym zasadne było wysunięte przez nią żądanie zasądzenia odsetek ustawowych od dłużnej sumy stosownie do treści art. 359 § 1 i § 2 kc, naliczanych od dnia rozwiązani umów bankowych przez powódkę , co było równoznaczne z dowiedzeniem się o wyrządzeniu szkody.

O kosztach postępowania Sąd orzekł stosownie do treści art. 98 § 1 kpc, z uwagi na wygranie procesu przez powódkę w całości.