UZASADNIENIE

Sprawa rozpoznana w postępowaniu „zwykłym”

Dnia 15 grudnia 2014 roku powód M. S. wniósł przeciwko pozwanemu A. M. pozew o zapłatę kwoty 11.755,85 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot cząstkowych oraz złożył wniosek o zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu swego żądania powód wskazał, iż pozwany zlecił powodowi naprawę pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) w zakresie usługi mechanicznego czyszczenia zaworu (...), chemicznego czyszczenia układu dolotowego, wydechowego oraz doładowania silnika. W trakcie realizacji zleconej usługi doszło do osiągnięcia wysokich obrotów silnika i w konsekwencji jego unieruchomienia. Powód zaznaczył, że mylnie oceniając, iż jego usługa spowodowała awarię silnika zlecił naprawę pojazdu innej firmie oraz zapewnił stronie pozwanej możliwość korzystania z pojazdu zastępczego na czas naprawy pojazdu. Podkreślił, że postępowanie odszkodowawcze i postępowanie sądowe zainicjowane przez pozwanego wykazało, że nie ponosi winy za uszkodzenie silnika. Powód wskazał, iż na dochodzoną pozwem kwotę składa się:

- kwota z faktury Vat nr (...) z dnia 5 czerwca 2013 r. wystawionej przez (...) P. (...). N., P. (...) spółkę jawną w B. z tytułu wynajmu auta w okresie od 16 maja 2013 r. do 5 czerwca 2013 r.;

- kwota 5728,85 zł, która obejmowała opłaconą przez powoda fakturę Vat nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 r. opiewającą na kwotę 4305 zł z tytułu najmu pojazdu zastępczego od 4 czerwca 2013 r. do 13 czerwca 2013 r. oraz odsetki i koszty procesu w sprawie VIII GC 921/13 opłacone przez powoda w dniu 27 września 2014 r. na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.;

- kwota 1353 zł z faktury Vat nr (...) z dnia 19 czerwca 2013 r. wystawionej przez (...) P. (...). N., P. (...) spółkę jawną w B. z tytułu wynajmu auta w okresie od 13 czerwca 2013 r. do 19 czerwca 2013 r.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, wg norm przepisanych. Wniosła również o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kwoty 18354,29 zł tytułem należności wyegzekwowanych w toku postepowania egzekucyjnego o sygn. KM 2299/15.

W uzasadnieniu pozwany przyznał, że zlecił powodowi naprawę (...). Zaprzeczył twierdzeniom powoda jakoby przy zlecaniu powodowi wykonania usługi miał świadomość uszkodzenia pojazdu. Zaznaczył, iż brak jest jakiegokolwiek związku przyczynowego pomiędzy przegraniem przez powoda postępowania sądowego w innej sprawie, a żądaniem zapłaty kosztów tego postępowania przez pozwanego. Wskazał, że umożliwienie mu bezpłatnego korzystania z samochodu zastępczego było częścią zawartej z powodem umowy o naprawę auta należącego do pozwanego. Strona pozwana podkreśliła, iż domniemana szkoda jakiej miałby doznać powód nie była spowodowana działaniem lub zaniechaniem pozwanego. Pozwany podniósł sprzeczność dochodzonego przez powoda roszczenia z zasadami współżycia społecznego. Dodał, że wobec wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu, koniecznym jest zwrot wyegzekwowanej przez Komornika kwoty 18354,29 zł.

Sąd zobowiązał powoda do wskazania wyegzekwowanej kwoty przez Komornika. Pełnomocnik powoda stwierdził, że nie posiada wiedzy w zakresie faktycznie wyegzekwowanej przez Komornika kwoty.

Pełnomocnik pozwanego w toku postępowania wskazał, iż powód wyegzekwował od pozwanego kwotę 14256,13 zł.

Wobec zobowiązania kierowanego do pełnomocnika pozwanego i braku zajęcia przez niego stanowiska sprawa o zasądzenie kwoty 18354,29 zł została wyłączona jako odrębne powództwo, z oznaczeniem powoda A. M. i pozwanego M. S..

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 kwietnia 2013 r. A. M. zlecił M. S. naprawę pojazdu marki F. (...) o nr rejestracyjnym (...) w zakresie usługi mechanicznego czyszczenia zaworu (...), chemicznego czyszczenia układu dolotowego, wydechowego oraz doładowania silnika.

Bezsporne, nadto dowód:

- protokół przyjęcia pojazdu, k. 9 w aktach sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13,

- zeznania M. S., k. 203,

- zeznania A. M., k. 129-130

Podczas naprawy pojazdu, tj. czyszczenia (...) w warsztacie M. S., auto nabrało obrotów, zadymiło i stanęło. Samochód został oddany do naprawy przed decyzją ubezpieczyciela. W dniu 31 maja 2013 r. M. S. zgłosił B. (...), (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w B. naprawę pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...). W opisie zlecenia wskazano, że auto zostało dostarczone na lawecie, silnik się nie uruchamiał. Rozebrano silnik i zweryfikowano usterki na potrzeby likwidacji szkody z ubezpieczenia serwisu. Zakres naprawy silnika miał objąć wymianę/naprawę: tłoków, pierścieni tłokowych, panewek korbowodowych oraz głównych, kompletu uszczelek silnika, nowe śruby głowicy, naprawę głowicy oraz bloku silnika, wymianę oleju, filtra oleju, filtra powietrza. wtryskiwaczy.

Dowód:

- zlecenie nr (...), k. 10 w aktach sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13;

- zeznania A. M., k. 129-130

Handlowiec A. M. uzyskał od M. S. ofertę bezpłatnego używania auta zastępczego. Umowa nr (...) została zawarta na czas oznaczony, od dnia 16 maja 2013 r.

Dowód:

- umowa najmu, k. 114-115,

- zeznania A. M., k. 129-130

W dniu 3 czerwca 2013 r. P. B., reprezentujący A. M., upoważnił (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w B. do likwidacji szkody powstałej w samochodzie marki F. (...) o nr rej. (...). W podpisanym przez P. B. i A. M. pełnomocnictwie został zawarty zapis: „Oświadczam również, że w przypadku odmowy wypłacenia odszkodowania przez firmę ubezpieczeniową z winy użytkownika pojazdu lub właściciela pojazdu wynikłej z braku (…) informacji firmy ubezpieczeniowej o bezspornej wypłacie odszkodowania (…) zobowiązujemy się do uregulowania całej należności wynikłej z faktury Vat wystawionej przez zakład za naprawę przedmiotowego samochodu natychmiast po otrzymaniu zawiadomienia o tym fakcie.”

Dowód:

- pełnomocnictwo, k. 113

W dniu 4 czerwca 2013 r. do zlecenia naprawy nr (...) został przekazany M. S. samochód marki C. (...), należący do (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B.. Samochód został zdany w dniu 13 czerwca 2013 r. Stawka za wynajem została określona na kwotę 350 zł netto za dobę.

Dowód:

- protokół zdawczo-odbiorczy, k. 21

W dniu 5 czerwca 2013 r. (...) P. (...). N., P. (...) spółka jawna w B. wystawiła M. S. fakturę Vat nr (...)/2013w na kwotę 4674 zł z tytułu wynajmu (...) o nr rej. (...) w dniach od 16 maja 2013 r. do 5 czerwca 2013 r.

Dowód:

- faktura Vat nr (...)/2013w, k. 19

W dniu 17 czerwca 2013 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. wystawiła M. S. fakturę Vat (...) na kwotę 4305 zł z tytułu wynajmu auta zastępczego przez okres 10 dni x 350 zł netto wg. protokołu wynajmu. W uwagach zawarto zapis: „ do zlecenia z dnia 4 czerwca 2013 r. nr (...).

Dowód:

- faktura nr (...), k. 20

W dniu 19 czerwca 2013 r. (...) P. (...). N., P. (...) spółka jawna w B. wystawiła M. S. fakturę Vat nr (...) na kwotę 1353zł z tytułu wynajmu samochodu F. (...) o nr rej. (...) w dniach od 13 czerwca 2013 r. do 19 czerwca 2013 r. Faktura została zapłacona gotówką.

Dowód:

- faktura Vat nr (...), k. 22

Decyzją z dnia 19 czerwca 2013 r. (...) spółka akcyjna w S. poinformowała A. M., że po zapoznaniu się z roszczeniem pozwanego oraz okolicznościami zdarzenia uznała brak winy warsztatu, z którym poszkodowany zawarł umowę na wykonanie prac przy samochodzie. Analiza akt szkody, w oparciu o opinię sporządzona przez rzeczoznawcę techniki motoryzacyjnej wskazała, że brak jest przesłanek, aby zakres ujawnionych uszkodzeń silnika był skutkiem prowadzonych prac przy pojeździe.

Dowód:

-decyzja, k. 15-16 w aktach sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13

- opinia, k. 9-18

Silnik w aucie pozwanego ulegał stopniowej degradacji, a prace zlecone powodowi nie miały wpływu na jego uszkodzenie. Pojazd nie miał wpisów potwierdzających serwisowanie od 40 tyś. km.

Dowód:

- opinia, k. 9-18

-opinia k.484-490 w aktach sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13

- wyrok, k. 8

- akta sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13

W dniu 22 czerwca 2013 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w B. wystawiła A. M. fakturę Vat (...) na łączną kwotę 10949,87 zł za naprawę pojazdu marki F. (...) o nr re. (...).

Dowód:

- faktura (...), k. 17-18 aktach sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13

W dniu 28 czerwca 2013 r. M. S. wystawił A. M. fakturę nr (...) na kwotę 10332 zł tytułem refaktury kosztów wynajmu pojazdu zastępczego. Tego samego dnia M. S. wezwał A. M. do zapłaty kwoty 10332 zł z tytułu FV (...). Pismem z dnia 16 lipca 2013 r. A. M. oświadczył, że nie przyjmie ww. faktury i odesłał ją wraz z ww. wezwaniem do zapłaty. Jednocześnie wezwał M. S. do zwrotu kwoty z rachunku wystawionego przez firmę (...), którą A. M. zapłacił za remont silnika samochodu marki F. (...) o nr rej. (...).

Dowód:

- faktura nr (...), k. 25

- wezwanie do zapłaty, k. 24

- pismo, k. 26

- zeznania A. M., k. 129-130

Pismem z dnia 7 sierpnia 2014 r. M. S. wezwał A. M. do zapłaty kwot: 4674 zł z tytułu faktury Vat nr (...) z dnia 5 czerwca 2013 r.; 4305 zł z tytułu faktury Vat nr (...) z dnia 17 czerwca 2013 r. oraz kwoty 1352 zł z tytułu faktury Vat nr (...) z dnia 19 czerwca 2013 r. łącznie kwoty 10331 zł. Ponadto wezwał do zapłaty łącznie kwoty 3970,52 zł tytułem kosztów procesu w sprawie o sygn. akt VIII GC 1142/13.

Dowód:

- wezwanie, k. 27

W dniu 27 września 2014 r. M. S. wpłacił na rzecz (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w B. kwotę 5728,85 zł tytułem wyroku sądowego z dnia 25 października 2013 r. w sprawie VIII GC 921/13 o zapłatę FV (...).

Dowód:

- KP karta, k. 23

W dniu 2 kwietnia 2015 r. dokonano zmiany we wpisie Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej A. M.. Został zmieniony adres do korespondencji oraz zamieszkania z OS (...) B8H lok. 3 w S. na Z. ul. (...), (...)-(...) K..

Dowód:

- wydruki (...), k. 34-35,56-57, 71-72

W dniu 9 sierpnia 2013 r. A. M. wniósł do Sądu Rejonowego w Białymstoku (sygn. akt VIII GC 1142/13) o zasądzenie na jego rzecz od M. S. kwoty 10529,87 zł z odsetkami ustawowymi od wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrot kosztów procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona pozwem kwota stanowi poniesiony koszt naprawy pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...), który powinien ponieść M. S. z tytułu źle wykonanej usługi naprawy ww. pojazdu. Wyrokiem z dnia 12 maja 2014 r. Sąd Rejonowy w Białymstoku oddalił powództwo. W uzasadnieniu Sąd wskazał na ewidentny brak związku przyczynowego między szkodą, a realizacją usługi przez pozwanego. W jego ocenie po stronie powoda brak jakiegokolwiek roszczenia regresowego wobec dłużnika głównego.

Dowód:

- wyrok, k. 8

- akta sprawy w B. sygn. akt VIII GC 1142/13

W dniu 24 września 2015 r. na wniosek M. S. i na podstawie nakazu zapłaty w postepowaniu upominawczym Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 21 maja 2015 r. wobec A. M. wszczęte zostało postępowanie egzekucyjne przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w S. A. P. w sprawie o sygn. KM 2299/15.

W dniu 21 października 2015 r. A. M. wpłacił na rzecz A. P. kwotę w USD (...),94 z tytułu: „czę. KM 2299/15, N: (...)”. Dnia 16 listopada A. M. uiścił na konto A. P. kwotę 200 zł z tytułu: „czę KM 2299/15”. W dniu 2 grudnia 2015 r. A. M. dokonał wpłaty kwoty 4098,28 zł na rzecz Komornika Sądowego przy SR w Stargardzie Szczecińskim A. P. tytułem spłaty części zaj. o sygn. KM 2299/15. Ostatnia z kwot została zwrócona pozwanemu.

Dowód:

- zawiadomienie, k. 67

- potwierdzenia przelewu, k. 89-91

Sąd zważył co następuje:

Powództwo jest bezzasadne w całości .

W ocenie Sądu podstawę prawną powództwa stanowi art 405 k.c. i n. Zgodnie z tym przepisem kto bez podstawy prawnej uzyskał korzyść majątkową kosztem innej osoby, obowiązany jest do wydania korzyści w naturze, a gdyby to nie było możliwe, do zwrotu jej wartości. Powód na str.3 pisma z 1 marca 2016r sam wskazuje, że poniesione przez niego koszty powinny być mu zwrócone przez pozwanego jako osobę która odniosła nieuzasadnioną korzyść kosztem majątku powoda. W świetle przytoczeń faktycznych Sąd nie dostrzega podstaw do przyjęcia odmiennej podstawy w szczególności wywodzonej z odpowiedzialności kontraktowej lub deliktowej pozwanego. Gdyby jednak nawet doszukać się takiej podstawy to i tak nie wpłynęłoby to na treść wyroku.

Podkreślić należy, iż podstawą rozstrzygnięcia jest stan rzeczy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy (art. 316 §1 k.p.c.). Stan ten może się różnić od tego który istniał w momencie wytaczania powództwa. W rezultacie treść wyroku po przeprowadzeniu rozprawy, może być odmienna od treści rozstrzygnięcia, które opierałoby się jedynie na stanie faktycznym sprawy istniejącym w chwili wytoczenia powództwa (por. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 października 2000r sygn. akt V CKN 108/00o Lex Omega nr 52743, Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 17 listopada 1999r sygn. akt I ACa 593/99 opubl. OSA 2000/9/36, Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego pod red. T. Erecińskiego t. I , Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1999r str. 536 oraz orzecznictwo tam wskazane). Niczego w tym przedmiocie nie zmienia fakt, iż wcześniej był wydany nakaz zapłaty, od którego wniesiono sprzeciw, albowiem ponowne rozpoznanie sprawy w wyniku wniesionego sprzeciwu prowadzi do wydania przez sąd I instancji drugi raz rozstrzygnięcia - wyroku w tej samej sprawie; wyrok ten będzie podlegał zaskarżeniu w drodze apelacji. Sąd dokonuje oceny powództwa w zakresie objętym sprzeciwem. Nie jest to więc ocena tego czy nakaz zapłaty jest zgodny z prawem ale tego czy na dzień wyrokowania (a ściślej zamknięcia rozprawy) powództwo, w zakresie w jakim nakaz został zaskarżony sprzeciwem, jest uzasadnione (por. Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego pod red. T. Erecińskiego t. I , Wydawnictwo Prawnicze Warszawa 1999r str. 574). Podobna sytuacja ma miejsce także przy wyroku zaocznym zaopatrzonym w rygor natychmiastowej wykonalności. W doktrynie podnosi się, iż art. 347 k.p.c. zawiera szczególne zasady wyrokowania, które są zbliżone do zasad orzekania w drugiej instancji (por. Kodeks postępowania cywilnego Praktyczny komentarz pod red. A. Jakubeckiego Zakamycze 2005r wyd. II komentarz do art. 347), przed sądem apelacyjnym zaś także zastosowanie znajduje art. 316 §1 k.p.c. (Postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 10 listopada 1998r, sygn. akt III CKN 259/98 opubl. OSNC 1999/4/82 i z dnia 29 lipca 1998r . sygn. akt II CKN 748/97 opubl. Biul. SN 1999/1/9).

Nie do zaakceptowania byłaby sytuacja, w której Sąd po wniesieniu sprzeciwu zasądzałby należność, bądź nakazywał wydanie rzeczy przez pozwanego w sytuacji, gdy pozwany rzecz już wydał lub dług spłacił, gdyż nie odpowiadałoby to stanowi sprawy na dzień wyrokowania. Analogiczna sytuacja jest po wniesieniu zarzutów od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym, również tam trudno przyjąć za prawidłowe utrzymanie nakazu zapłaty w mocy, gdy pozwany po wniesieniu zarzutów dokonał spłaty należności objętej nakazem.

Na konieczność oddalenia powództwa w przypadku spełnienia świadczenia w czasie procesu i przy braku cofnięcia pozwu wskazał także Sąd Najwyższy (por. Wyrok SN z dnia 9 czerwca 1999r sygn.. akt III CKN 936/98 opubl. Lex nr 1213021 i Uchwała SN z dnia 26 lutego 2014r III CZP 119/13 opubl. OSNC 2015/1/1).

Przenosząc powyższe rozważania natury ogólnej na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż na dzień zamknięcia rozprawy pozwany uiścił kwotę wyższą niż należała się powodowi na skutek tego procesu. Dlatego też powództwo podlega oddaleniu w całości z uwagi na brak cofnięcia powództwa, a dodatkowo także z uwagi na jego częściową niezasadność.

Pozwany zapłacił na rzecz powoda w toku postępowania egzekucyjnego kwotę 14056 zł w dniu 21 października 2015r (równowartość 3789,94 USD – k.90) i kwotę 200zł w dniu 16 listopada 2015r (k.91). Z art. 815 k.c. w zw. z art. 464 k.c. wywodzi się, że zapłata komornikowi wywołuje taki sam skutek jaki wywołuje pokwitowanie wierzyciela sporządzone w formie dokumentu urzędowego, a więc zwalnia dłużnika z długu w zakresie , w jakim dokonał zapłaty komornikowi. Komornik sądowy został upoważniony do przyjęcia świadczenia, nawet jeśli nie działa na rzecz rzeczywistego wierzyciela (J. M. K., Spełnienie świadczenia do rąk nieuprawnionego w wyniku postępowania egzekucyjnego, (...) 2008, Nr 12, s. 44). Pokwitowanie przez komornika dokonania zapłaty korzysta z domniemania prawdziwości i domniemania zgodności z prawdą, jak dokument urzędowy (por. H. Pietrzkowski, [w:] Ereciński, Komentarz KPC, t. 4, 2009, s. 180; Kodeks postępowania cywilnego Komentarz red. E. Marszałkowska –Krześ, Wydawnictwo CH BECK 2016r do art 815 k.c.). Spełnienie świadczenia do rąk komornika ma te same skutki co spełnienie świadczenia do rąk wierzyciela. W razie spełnienia świadczenia do rąk komornika, w wysokości wskazanej w pokwitowaniu, dłużnik staje się wolny od obowiązku świadczenia objętego tytułem wykonawczym. Wydanie zajętej sumy na rzecz organu egzekucyjnego, który zajęcia dokonał, zwalnia dłużnika zajętej wierzytelności z długu wobec wierzyciela, w części dotyczącej kwoty przekazanej organowi egzekucyjnemu. W tej części zobowiązanie dłużnika zajętej wierzytelności wygasa, a dłużnik może żądać pozbawienia tytułu wykonawczego wykonalności (zob. Komentarz do KPC t. III red. P. 2015, wyd. 6 – komentarz do art 815 k.c. teza 2-4; orz. SN z 7.9.1962 r. (IV CR 68/62, OSNCP 1963, Nr 12, poz. 265). W wyroku z dnia 7 lipca 1999 Sąd Najwyższy wprost wskazał, że jeżeli komornik prowadzi egzekucję z rachunku bankowego dłużnika to spełnienie świadczenia na rzecz wierzyciela następuje w chwili uznania rachunku bankowego komornika (por. II CKN 394/98).

Strona powodowa do dokonanej zapłaty w żaden sposób się nie odniosła i to mimo wyraźnego zobowiązania z dnia 14 stycznia 2016r (k.97) kierowanego do pełnomocnika powoda. W związku z czym przyjąć należy, że pozwany spełnił świadczenie w kwocie łącznej 14256zł i w tym zakresie zwolnił sie z długu dochodzonego pozwem. Powód nie naprowadził żadnych twierdzeń, a tym bardziej dowodów przeciwnych.

W uzupełnieniu i dla wyczerpania tematu poczynić należy kilka uwag.

Obecnie bezspornym wydaje się już fakt, że to nie powód dokonał uszkodzenia silnika w pojeździe pozwanego, ale że był on już zepsuty w chwili oddania go do warsztatu powoda. Pozwany w tym zakresie zarzutów nie zgłasza. Okoliczność tą potwierdzają zeznania powoda i przebieg postępowania w sprawie prowadzonej przed Sądem Rejonowym w Białymstoku (sygn akt VIII GC 1142/13), a w szczególności wyrok z dnia 12 maja 2014r. W wyroku tym wskazano także opierając się na opinii biegłego, że przedmiotowy pojazd nie był serwisowany od 40 tyś. km a stan jego silnika był zły. Pozwany jest przedsiębiorcą, właścicielem tego pojazdu, to on odpowiada za jego stan, który powinien być mu znany. Powód po wykryciu faktycznej przyczyny awarii silnika (braku związku z jego naprawą) słusznie uchylił się wobec pozwanego od obowiązku dalszej naprawy silnika na swój koszt, jak również pokrycia kosztów najmu pojazdu zastępczego. Pisemnym wyrazem tego uchylenia w zakresie kosztów najmu jest wystawienie refaktury. Nie ma podstaw do bezpłatnego korzystania z pojazdu przez pozwanego. Nie jest prawdą, jak twierdzi pozwany w sprzeciwie, że powód udostępnił mu pojazd zastępczy na czas naprawy pojazdu w warsztacie powoda. Kwestia najmu pojazdu zastępczego pojawiła się dopiero po wykryciu uszkodzenia silnika. Było to wówczas gdy trwało postępowanie przed ubezpieczycielem, gdy powód pozostawał w mylnym przekonaniu, że to on uszkodził pojazd. Powód nie ponosi odpowiedzialności za koszty naprawy silnika i koszty najmu pojazdu zastępczego. Na skutek wynajmu pojazdu zastępczego przez powoda pozwany odniósł realną korzyść tj. uzyskał za darmo pojazd zastępczy, a kosztami z tego tytułu obciążony został przez wynajmujących powód. Co do zasady pozwany powinien więc zwrócić powodowi poniesione przez niego koszty najmu. Wymaga to jednak kilku doprecyzowań. W ocenie Sądu nie ma podstaw do uwzględnienia kwoty 1423,85zł. Kwota ta stanowi równowartość kosztów procesu i bliżej nieokreślonych odsetek w sprawie wytoczonej powodowi przez (...) sp. z o.o.. Niewątpliwie w zakresie tej kwoty pozwany się nie wzbogacił. Trudno też mówić o jakimś obowiązku odszkodowawczym. Umowę najmu z (...) sp. z o.o. zawarł powód , to on był zobowiązany do zapłaty czynszu, co potwierdził wyrok w sprawie VIII GC 921/13. Zwlekanie z zapłatą i konieczność wytoczenia przez wierzyciela sprawy sądowej nie obciążają pozwanego, gdyż nie stanowią szkody pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z działaniami pozwanego. Co do pozostałej kwoty dochodzonej pozwem to jej źródeł, tak jak wskazano wcześniej, upatrywać należy w bezpodstawnym wzbogaceniu. Aby się ziściły podstawy do zastosowania tej instytucji musi zaistnieć zubożenie po jednej stronie oraz wzbogacenie po drugiej. W ocenie Sądu powód nie wykazał, że zubożał w zakresie kwoty 4674zł objętej fakturą nr (...)/w, gdyż brak jest dowodu potwierdzającego fakt zapłaty tej kwoty przez powoda. W okolicznościach niniejszej sprawy samo wystawienie faktury przez wynajmującego nie jest wystarczające. Powód zawarł umowę najmu pojazdu zastępczego z wynajmującym. Powstało więc jego własne zobowiązanie. Zubożenie powoda nastąpiłoby dopiero wtedy gdy powód pokryłby koszt tego najmu. Biorąc pod uwagę konieczność wytoczenia powództwa przeciwko M. S. przez innego wierzyciela, w celu przymuszenia go do zapłaty czynszu najmu, zubożenie powoda tj. zapłata kwoty 4674zł wcale nie jest pewne, a co najmniej nie wykazane. Z tym wiąże się kolejny aspekt sprawy. Jeżeli bowiem do bezpodstawnego wzbogacenia niezbędne było wydatkowanie kwot z tytułu najmu to bezzasadny jest termin 17 lipca 2013r od którego powód żąda w pozwie odsetek. Powoda w zakresie pokrycia kosztów najmu nie łączyła z pozwanym umowa. Nie było więc podstaw do wystawienia refaktury przed faktyczną zapłatą. Odsetki mogły być więc dochodzone po zapłacie za najem przez powoda i wezwaniu pozwanego do zapłaty. Zwrócić też należy uwagę, że powód dwukrotnie dochodzi odsetek od faktury (...). Raz od terminu z refaktury, a drugi raz w ramach kwoty 1423,85zł (kwota ta obejmuje też bliżej nieokreślone odsetki na co wskazał powód w końcowej części uzasadnienia pozwu). Analogicznie w zakresie wysokości szkody i odsetek należałoby przyjąć, gdyby z jakichś względów doszukać się odpowiedzialności deliktowej lub kontraktowej pozwanego (w ocenie Sądu brak podstaw ku temu).

Sąd w wytoczonym powództwie nie dostrzega naruszenia zasad współżycia społecznego. Silnik w samochodzie pozwanego był uszkodzony i to nie powód ponosi za to odpowiedzialność. Powód miał wykonać czynności tylko w zakresie zaworu (...). Istotna jest faktyczna przyczyna uszkodzenia silnika, a nie ocena stron. Za stan pojazdu odpowiada pozwany. Nie ma podstaw ku temu, aby powód finansował pozwanemu pojazd zastępczy.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych na podstawie niespornych twierdzeń stron, dowodów z dokumentów i zeznań stron. Strony w niniejszej sprawie w zasadzie nie różnią się , co do tego jakie zdarzenia miały miejsce, ale w ich ocenie.

Na koniec odnieść należy się do kwestii skuteczności złożenia sprzeciwu. Korespondencję do strony będącej przedsiębiorcą doręcza się na jej adres zamieszkania, co wielokrotnie było podnoszone w orzecznictwie. Wskazany w pozwie adres w S., w chwili doręczania odpisu pozwu i nakazu w czerwcu 2015r, nie był adresem zamieszkania pozwanego. Pozwany zmienił miejsce zamieszkania i zameldowania w marcu 2015r, co potwierdzają złożone przez niego dokumenty (k.55 i 57) jak i wydruk własny sądu z (...). Sprzeciw złożony został więc w terminie, który biegł od prawidłowego (ponowionego) doręczenia.

Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji (art. 108 § 1 k.p.c.).Rozstrzygnięcie o kosztach zawarte w nakazie zapłaty utraciło moc, a nadto z uwagi na oddalenie powództwa jego treść jest nieaktualna. Nie ma więc podstaw do zaliczenia na poczet kosztów jakiejkolwiek części z wyegzekwowanej kwoty.

Podstawę rozstrzygnięcia o kosztach stanowi art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Powództwo zostało oddalone, a więc powód przegrał proces w całości. Od powoda zasądzono na rzecz pozwanego kwotę 2417 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 2400 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, ustaloną na podstawie § 6 pkt. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokatów oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1348 z poźn. zm.) w stawce minimalnej adekwatnie do wartości przedmiotu sporu oraz kwotę 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE