UZASADNIENIE

Powód A. K. wystąpił o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej Towarzystwa (...) w W. kwoty 19 000 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 09 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty oraz kwoty 2 538,77 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu za okres od lipca 2013 roku do kwietnia 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1 530 zł od dnia 14 marca 2014 roku i od kwoty 1 008,77 zł od 31 dnia od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu.

Na uzasadnienie tego żądania powód wskazał, że w dniu 11 czerwca 2013 roku w P. doszło do wypadku komunikacyjnego, podczas którego kierująca pojazdem marki A. o numerze rejestracyjnym (...) A. Z., wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpiła mu pierwszeństwa przejazdu i w efekcie zderzyła się z prowadzonym przez niego motocyklem. Podał, że w wyniku tego wypadku doznał obrażenia ciała w postaci rozerwania stawu barkowo-obojczykowego lewego z przemieszczeniem, naderwania więzozrostu obojczykowo-barkowego lewego, zwichnięcia stawu barkowo-obojczykowego lewego, stłuczenia kolan, stłuczenia stawu skokowego oraz urazu głowy. Wskazał, że po wypadku przewieziony został do Szpitala (...) w D., gdzie przebywał do dnia następnego, a później leczył się u neurologa i ortopedy. Podał, że w dniu 19 czerwca 2013 roku został ponownie przyjęty do tego Szpitala celem operacyjnego leczenia zwichnięcia w stawie barkowym, a po zabiegu kontynuował leczenie ambulatoryjne, aby w dniu 23 września 2013 roku ponowie przejść zabieg operacyjny usunięcia zespolenia wewnętrznego. Oświadczył, że obecnie przechodzi rehabilitację i od dnia wypadku jest niezdolny do pracy, a utrzymuje się jedynie ze świadczenia rehabilitacyjnego. Podkreślił, że pismem z dnia 01 lipca 2013 roku zgłosił swoje roszczenia stronie pozwanej, która wypłaciła mu zadośćuczynienie w kwocie 11 000 zł oraz zwróciła cześć poniesionych kosztów opieki i leczenia. Następnie wskazał, że doznana przez niego krzywda zasługuje na zrekompensowanie poprzez przyznanie zadośćuczynienia w kwocie 30 000 zł. Podał, że przemawia za tym okoliczność, iż doznane obrażenia były wyjątkowo poważne i bolesne oraz wymagały długotrwałego leczenia obejmującego zabiegi operacyjne i hospitalizację. Podkreślił również, że w wyniku tych obrażeń jego życie uległo diametralnej zmianie, gdyż nie mógł normalnie funkcjonować i wymagał pomocy osób trzecich przy wykonywaniu podstawowych czynności, a przy tym towarzyszy mu obawa przed pogorszeniem jego stanu zdrowia. Dodatkowo podniósł, że pracując w firmie budowlano-handlowej (...) osiągał dochód wynoszący 1 181,38 zł netto, a po wypadku utrzymywał się z niższych świadczeń w postaci zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego. Wskazał, że w związku z tym dochodzi różnicy między tymi świadczeniami za okres od lipca 2013 roku do kwietnia 2014 roku w łącznej kwocie 2 538,77 zł. Wskazał przy tym, że wysokość wynagrodzenia minimalnego wynosiła w 2014 roku kwotę 1 237,20 zł netto.

W odpowiedzi na pozew z dnia 01 września 2014 roku, strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości.

Motywując swoje stanowisko przyznała, że wypłaciła powodowi zadośćuczynienie w kwocie 11 000 zł oraz zwróciła żądane koszty leczenia, opieki i dojazdów do placówek medycznych, a także na podstawie decyzji z dnia 28 maja 2014 roku wypłaciła mu odszkodowanie za utracone dochody w kwocie 1 408,32 zł. Podniosła, że w jej ocenie wypłacone zadośćuczynienie jest adekwatne do rozmiaru krzywdy powoda, stopnia natężenia cierpień fizycznych i ich długotrwałości. Podkreśliła, że powód po wypadku nie stracił przytomności, a odniesiony uraz głowy nie miał żadnych następstw. Wskazała, że początkowo powód był zakwalifikowany do leczenia zachowawczego i dopiero później, po pobycie w domu, doszło do pogorszenia jego stanu zdrowia, co może sugerować, iż nie stosował się on do zaleceń lekarskich i w ten sposób spowodował konieczność przeprowadzenia operacji barku. Podała, że większość obrażeń u powoda miała charakter stłuczeń, a uszkodzenie lewego więzozrostu obojczykowo-barkowego polegało na jego naderwaniu, a nie masywnym rozerwaniu z dużym przemieszczeniem. Zarzuciła, że mimo zaleceń powód nie podjął terapii u psychologa. Podniosła, że niezasadne jest również żądanie zwrotu utraconego dochodu, albowiem powód nie udowodnił, iż jego zwolnienie jest związane wyłącznie z leczeniem skutków tego wypadku oraz że po dniu 06 września 2013 roku nadal byłby zatrudniony, gdyż umowę o pracę z J. H. zawarł na czas określony do tego dnia. Wskazała dodatkowo, że przebywając na zwolnieniu lekarskim powód nie musiał ponosić kosztów dojazdów do pracy. Podała, że w wyroku karnym sprawczyni wypadku została zobowiązana do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę kwoty 1 500 zł.

W piśmie procesowym z dnia 19 listopada 2014 roku, powód cofnął pozew co do kwoty 1 408,32 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu i wniósł o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 1 130,45 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu za okres od lipca 2013 roku do kwietnia 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty.

Uzasadniając zmianę żądania pozwu wskazał, że dochodzona należność z tytułu utraconego dochodu została obniżona o wypłaconą mu przez stronę pozwaną po wniesieniu pozwu kwotę 1 408,32 zł, a jednocześnie zakwestionował sposób wliczenia przez stronę pozwaną tegoż świadczenia polegający na ustaleniu wynagrodzenia za jeden dzień poprzez podzielenie jego średniego miesięcznego dochodu netto przez 30 dni i pomnożenie tak uzyskanej kwoty przez 150 dni.

Z kolei w piśmie procesowym z dnia 05 stycznia 2015 roku, powód wystąpił o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 3 482,49 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu za okres od lipca 2013 roku do września 2014 roku wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1 130,45 zł od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pozwu do dnia zapłaty i od kwoty 2 352,04 zł od 37 dnia od dnia tego pisma do dnia zapłaty.

W piśmie procesowym z dnia 20 kwietnia 2015 roku, strona pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa podtrzymując dotychczasową argumentację.

Następnie w piśmie procesowym z dnia 02 sierpnia 2016 roku, powód rozszerzył żądanie pozwu w zakresie zadośćuczynienia o dalszą kwotę 10 000 zł i wystąpił o zasadzenie z tego tytułu kwoty 29 000 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 19 000 zł od dnia 09 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty i od kwoty 10 000 zł od 31 dnia od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu tegoż pisma, a także zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 3 482,49 zł tytułem zwrotu utraconego dochodu wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od kwoty 1 130,45 zł od dnia 01 września 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 2 352,04 zł od dnia 20 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty.

Uzasadniając rozszerzenie żądania pozwu w zakresie zadośćuczynienia wskazał, że według biegłego z zakresy ortopedii trwały uszczerbek na zdrowiu w jego przypadku wynosi 17 %, a według biegłego z zakresu psychologii 5 %, co obrazuje doznany przez niego rozstrój zdrowia. Podkreślił, że występuje u niego efekt szpecącego wystawania końca barkowego obojczyka nad więzozrost oraz blizna pooperacyjna, a wskazane defekty są przez niego znacznie odczuwalne, gdyż będąc osobą młodą dba o swój wygląd. Podał, że przed wypadkiem wiódł bardzo aktywne życie towarzyskie i zawodowe, a później musiał diametralnie zmienić swoje życie i zrezygnować z wykonywanej dotychczas pracy. Wskazał, że skutki wypadku były dla niego źródłem długotrwale utrzymującego się stresu jako opóźnionej i przedłużonej reakcji na przeżycie traumatyczne w postaci zaburzeń stresowych pourazowych.

W piśmie procesowym z dnia 26 października 2016 roku, strona pozwana wniosła o oddalenie rozszerzonego powództwa podtrzymując dotychczasową argumentację.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 06 marca 2013 roku, powód A. K. zawarł z J. H. umowę o pracę na czas określony od dnia 07 marca 2013 roku do dnia 06 września 2013 roku. Na podstawie tej umowy powód został zatrudniony jako robotnik drogowy z wynagrodzeniem w wysokości 1 600 zł brutto.

Dowód: odpis umowy o pracę z dnia 06 marca 2013 roku - k. 45,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

J. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

J. H. bardzo cenił powoda jako pracownika, albowiem wykazał się on pracowitością i był zawsze trzeźwy w pracy, a przy tym był silny i młody.

W związku z tym jeszcze przez wygaśnięciem stosunku pracy powstałego na podstawie opisanej powyżej umowy pracy na czas określony, J. H. postanowił zawrzeć z nim umowę o pracę na czas określony proponując mu wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia minimalnego co najmniej przez pierwszy rok obowiązywania tej umowy.

Dowód: zeznania świadka J. H. - k. 140.

Do czerwca 2013 roku powód nie cierpiał na żadne poważniejsze choroby.

Był człowiekiem aktywnym, który uprawiał sport, a także działał w Ochotniczej Straży Pożarnej. Często także jeździł na motocyklu.

Dowód: zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W okresie od dnia 10 czerwca 2013 roku do dnia 09 czerwca 2014 roku, samochód osobowy marki A. o numerze rejestracyjnym (...) był objęty umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych zawartą ze stroną pozwaną Towarzystwem (...) w W..

Dowód: dane polisowe – akta szkody.

W dniu 11 czerwca 2013 roku w P. w okolicach sklepu (...), około godziny 17.00, A. Z. kierując opisanym powyżej samochodem wykonywała manewr skrętu w lewo i w jego trakcie nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu powodowi prawidłowo poruszającemu się motocyklem marki S. o numerze rejestracyjnym (...), w efekcie doprowadzając do zderzenia tych pojazdów.

Dowód: wyrok Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 21 stycznia 2014 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1128/13 – k. 64 akt sprawy Sadu Rejonowego w Dzierżoniowie o sygnaturze II K 1128/13,

odpis notatki urzędowej o wypadku z dnia 11 czerwca 2013 roku – akta szkody,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W wyniku tegoż zdarzenia powód doznał obrażeń ciała w postaci naderwania więzozrostu obojczykowo-barkowego lewego, stłuczenia kolan lewego i prawego, stłuczenia stawu skokowego lewego i urazu głowy.

Dowód: odpis karty informacyjnej leczenia szpitalnego sporządzonej w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Szpitalu (...) Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w D. w dniu 12 czerwca 2013 roku – k. 11-13,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212.

Na miejsce zdarzenia przyjechali funkcjonariusze policji i straży pożarnej oraz Pogotowie (...).

Dowód: zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Z miejsca wypadku powód został zabrany do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D..

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W tym Szpitalu stwierdzono u powoda wystąpienie obrażeń opisanych powyżej i zakwalifikowano go do leczenia zachowawczego.

odpis badania radiologicznego z dnia 11 czerwca 2013 roku - k. 14,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212.

Powód opuścił szpital następnego dnia z zaleceniem stosowania temblaka na kończynę górną lewą przez 3 tygodnie oraz okładów z A. i z lodu na kolano lewe.

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Następnie powód zgłosił się do lekarza medycyny rodzinnej, który ponownie skierował go do szpitala.

Dowód: odpis skierowania do szpitala z dnia 19 czerwca 2013 roku – k. 17,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadka K. K. - k. 115-116,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W dniu 19 czerwca 2013 roku, powód został przyjęty do Niepublicznego Zakładu Opieki Zdrowotnej Szpitala (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w D., gdzie następnego dnia wykonano zabieg operacyjny obejmujący wykonanie otwartej repozycji zwichnięcia w stawie obojczykowo-barkowym lewym z wewnętrzną stabilizacją popręgiem Webera.

Powód był hospitalizowany do dnia 22 czerwca 2013 roku. Zalecono mu zmianę opatrunków co 3 dni i usuniecie szwów skośnych po 14 dniach od dnia operacji, a także zakazano elewacji kończyny powyżej 90 stopni.

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Po opuszczeniu szpitala leczenie kontynuował w Poradni (...) Ogólnej w P., gdzie zalecano mu okłady z lodu na kolana i stosowanie ortezy D.. W tej Poradni leczył się do dnia 28 sierpnia 2013 roku, kiedy też zdjęto ortezę.

W międzyczasie powód był konsultowany przez neurologa, który zlecił wykonanie TK głowy i rozpoznał pourazowe bóle głowy.

Dowód: odpis historii choroby sporządzonej w Samodzielnym Publicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej Przychodni Miejskiej w P. - k. 20-22,

odpis skierowania do poradni specjalistycznej z dnia 28 czerwca 2013 roku - k. 19,

odpis skierowania do pracowni diagnostycznej z dnia 03 lipca 2013 roku - k. 23,

odpis wyniku badania z dnia 16 lipca 2013 roku – akta szkody,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadka K. K. - k. 115-116,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Pismem z dnia 01 lipca 2013 roku, powód poinformował pozwane Towarzystwo (...) o przedmiotowym zdarzeniu i zażądał przyznania mu zadośćuczynienia w kwocie 45 000 zł.

Pismo to zostało doręczone stronie pozwanej w dniu 05 lipca 2013 roku.

Dowód: zgłoszenie szkody z dnia 01 lipca 2013 roku – akta szkody.

Przez okres 4 tygodni po wypadku powód miał ograniczoną sprawność ze względu na silne bóle i konieczność stosowania ortezy oraz obolałe kolana. W związku z tym musiał korzystać z pomocy matki przy wykonywaniu czynności życia codziennego. Zakres tej pomocy wynosił 4 godziny dziennie.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W piśmie z dnia 25 lipca 2013 roku strona pozwana przyznała powodowi z tytułu zadośćuczynienia kwotę 10 000 zł.

Dowód: pismo strony pozwanej do pełnomocnika powoda z dnia 25 lipca 2013 roku – akta szkody.

Powód został ponownie przyjęty do opisanego powyżej Szpitala w dniu 23 września 2013 roku.

W dniu 24 września 2013 roku przeprowadzono operację i usunięto łączniki metalowe z barku lewego.

Następnego dnia powód został wypisany do domu z zaleceniem zmiany opatrunków co 3 dni i usunięcia szwów po 14 dniach od zabiegu, a także wykonywania ćwiczeń według instruktażu.

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212.

Następnie po upływie wielu tygodniach przechodził rehabilitację.

Dowód: odpis skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne z dnia 09 lipca 2013 roku - k. 25,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Strona pozwana w piśmie z dnia 13 listopada 2013 roku przyznała powodowi dodatkowo kwotę 1 000 zł zadośćuczynienia.

Dowód: pismo strony pozwanej do pełnomocnika powoda z dnia 13 listopada 2013 roku – akta szkody.

Kwota 11 000 zł zadośćuczynienia została wypłacona powodowi.

Dowód: przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W okresie od lipca 2013 roku do grudnia 2013 roku powód otrzymałby od J. H. miesięczne wynagrodzenie za pracę w kwocie 1 600 zł brutto czyli 1 181,38 zł netto.

Dowód: odpis oświadczenia J. H. z dnia 19 grudnia 2013 roku - k. 46.

Za okres od dnia 15 lipca 2013 roku do dnia 31 lipca 2013 roku powód otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 512,72 zł netto.

Za miesiąc sierpień 2013 roku powód otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 935,65 zł netto.

Za miesiąc wrzesień 2013 roku powód otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 905,59 zł netto.

Za miesiąc październik 2013 roku powód otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 935,58 zł netto.

Za miesiąc listopad 2013 roku powód otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 905,84 zł netto.

Za okres od dnia 01 grudnia 2013 roku do dnia 10 grudnia 2013 roku powód otrzymał zasiłek chorobowy w kwocie 301,80 zł netto.

Dowód: odpis zaświadczenia o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach z dnia 13 maja 2014 roku - k. 47-48,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Za okres od dnia 11 grudnia 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 712,82 zł netto.

Dowód: odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 16 grudnia 2013 roku - k. 41-42,

odpis zaświadczenia o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach z dnia 13 maja 2014 roku - k. 47-48,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Na podstawie wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 21 stycznia 2014 roku, w sprawie o sygnaturze akt II K 1128/13, zobowiązano A. Z. do naprawienia w części szkody poprzez zapłatę na rzecz powoda kwoty 1 500 zł.

Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 29 stycznia 2014 roku.

Za miesiąc styczeń 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 1 053,02 zł netto.

Dowód: odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 16 grudnia 2013 roku - k. 41-42,

odpis zaświadczenia o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach z dnia 13 maja 2014 roku - k. 47-48,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Pismem z dnia 04 lutego 2014 roku, powód zażądał od pozwanego Towarzystwa (...) kwotę 2 991,10 zł tytułem zwrotu utraconego przez niego dochodu.

Pismo to zostało doręczone w dniu 10 lutego 2014 roku.

Dowód: pismo pełnomocnika powoda do strony pozwanej z dnia 04 lutego 2014 roku – akta szkody.

Za miesiąc luty 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 950,76 zł netto.

Za okres od dnia 01 marca 2014 roku do dnia 06 marca 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 203,79 zł netto.

Za okres od dnia 07 marca 2014 roku do dnia 31 marca 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 766,73 zł netto.

Za miesiąc kwiecień 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 891,20 zł netto.

Dowód: odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 16 grudnia 2013 roku - k. 41-42,

odpis zaświadczenia o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach z dnia 13 maja 2014 roku - k. 47-48,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W kwietniu 2014 roku powód przechodził rehabilitację w sanatorium w L., jednakże z przyczyn rodzinnych musiał ją przerwać.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadka K. K. - k. 115-116,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Za miesiąc maj 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 921,44 zł netto.

Dowód: odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 16 grudnia 2013 roku - k. 41-42,

odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 11 kwietnia 2014 roku - k. 43-44,

odpis zaświadczenia o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach z dnia 17 listopada 2014 roku - k. 110,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W piśmie z dnia 28 maja 2014 roku, strona pozwana przyznała powodowi odszkodowanie za utracone dochody w okresie od dnia 15 lipca 2013 roku do dnia 10 grudnia 2013 roku w kwocie 1 408,32 zł.

Pismo to wysłano w dniu 04 czerwca 2014 roku.

Dowód: pismo strony pozwanej do pełnomocnika powoda z dnia 28 maja 2014 roku – akta szkody.

Doręczono je pełnomocnikowi powoda w dniu 09 czerwca 2014 roku.

Dowód: odpis koperty – k. 91.

Wskazana kwota został wypłacona powodowi.

Dowód: przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Za miesiąc czerwiec 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 891,20 zł netto.

Za miesiąc lipiec 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 921,44 zł netto.

Za miesiąc sierpień 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 921,44 zł netto.

Za okres od dnia 01 września 2014 roku do dnia 06 września 2014 roku powód otrzymał świadczenie rehabilitacyjne w kwocie 178,44 zł netto.

Dowód: odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 11 kwietnia 2014 roku - k. 43-44,

odpis zaświadczenia o wypłaconych zasiłkach/świadczeniach z dnia 17 listopada 2014 roku - k. 110,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Powód był niezdolny do pracy ze względu na obrażenia doznane w tym wypadku w okresie od dnia 12 czerwca 2013 roku do dnia 06 września 2014 roku.

odpisy zaświadczeń lekarskich - k. 49-54,

odpis orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 grudnia 2013 roku - k. 39-40,

odpis orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 02 kwietnia 2014 roku - k. 104-105,

odpis orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 sierpnia 2014 roku - k. 106-107,

odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 07 października 2014 roku - k. 108,

opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Na mocy orzeczenia lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 sierpnia 2014 roku uznano, że powód nie jest niezdolny do pracy.

Dowód: odpis orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 sierpnia 2014 roku - k. 106-107.

Do pracy u J. H. na stanowisku pracownika drogowego powód nie został jednak dopuszczony, gdyż lekarz medycyny pracy uznał, że jest on niezdolny do podjęcia pracy na tym stanowisku.

Dowód: odpis zaświadczenia lekarskiego z dnia 08 września 2014 roku - k.160,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

W związku z tym powód odwołał się od orzeczenia lekarza orzecznika do Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, która orzeczeniem z dnia 29 września 2014 roku podtrzymała stanowisko, że nie jest on niezdolny do pracy.

Dowód: odpis decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 07 października 2014 roku - k. 108.

Po tym wypadku powód musiał zrezygnować z działalności w Ochotniczej Straży Pożarnej.

Ograniczyła także swoją aktywność sportową, gdyż może jedynie pływać i jeździć na rowerze.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Powód zrezygnował również całkowicie z jazdy na motocyklu. Początkowo bał się także prowadzić samochodu i jeździł jedynie jako pasażer. Po upływie około roku od wypadku zaczął sam jeździć samochodem, ale gdy widzi zbliżający się pojazd odruchowo hamuje.

Dowód: zeznania świadków K. K. - k. 115-116,

K. H. - k. 140,

przesłuchanie powoda A. K. – k. 140.

Obecnie powód ma szpecącą bliznę barku lewego i wyraźnie wystający koniec barkowy obojczyka lewego. W przyszłości może zachodzić potrzeba przeprowadzenia zabiegu operacyjnego.

Występuje u niego nieznaczne, ale istotne ograniczenie ruchomości barku lewego. Nie ma ono jednak charakteru trwałego, gdyż z czasem ulega zmniejszeniu.

Leczenie stawów kolanowych powoda zakończyło się pełnym powodzeniem, jednakże w przyszłości prawe kolano może wymagać artroskopii.

Rokowania co do odzyskania przez powoda pełnej sprawności są korzystne, gdyż powód jest osoba młodą, a rehabilitacja powinna dać właściwe efekty pod warunkiem jego zdyscyplinowania.

W przyszłości powód może odczuwać okresowe bóle barku lewego, jak również kończyny dolnej prawej.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212,

dodatkowa opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 04 czerwca 2016 roku – k. 243-245.

W związku z przedmiotowym wypadkiem drogowym u powoda wystąpiły zaburzenia stresowe pourazowe.

Wymaga on psychologicznej terapii indywidualnej przez okres co najmniej 12 miesięcy.

Dowód: opinia pisemna biegłej sądowej z zakresu psychologii A. S. z dnia 10 listopada 2015 roku – k. 180-184.

Aktualnie powód jest zdolny do pracy zarówno w wyuczonym zawodzie piekarza, jak również jako robotnik drogowy. Jednakże w jego przypadku występują przeciwwskazania do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i pracy w narażeniu na drgania mechaniczne

Dowód: opinia pisemna biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy B. P. (1) z dnia 12 listopada 2015 roku – k. 206-212,

dodatkowa opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 04 czerwca 2016 roku – k. 243-245,

dodatkowa opinia pisemna biegłej sądowej z zakresu medycyny pracy B. P. (1) z dnia 30 czerwca 2016 roku – k. 254.

Doznany przez powoda długotrwały uszczerbek na zdrowiu chirurg-ortopeda ocenił na 17 %, a biegła z zakresu psychologii na 5 %.

Dowód: opinia pisemna biegłego sądowego z zakresu chirurgii urazowej i ortopedii S. L. z dnia 10 grudnia 2015 roku – k. 206-212.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i w całości podlegało uwzględnieniu.

W niniejszej sprawie jest bezsporne, że w dniu 11 czerwca 2013 roku powód A. K. uczestniczył w wypadku drogowym, w wyniku którego doznał opisanych powyżej obrażeń. Żadnych wątpliwości nie budzi także okoliczność, iż wypadek ten spowodowała A. Z. poruszająca się samochodem osobowym marki A. o numerze rejestracyjnym (...), gdyż naruszyła zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, iż wykonując manewr skrętu w lewo nie ustąpiła pierwszeństwa przejazdu prawidłowo jadącemu motocyklem powodowi i w efekcie doprowadziła do zderzenia tych pojazdów. Wskazane fakty wynikają z dokumentów w postaci odpisu notatki urzędowej o wypadku z dnia 11 czerwca 2013 roku znajdującego się w aktach szkody oraz wyroku Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie z dnia 21 stycznia 2014 roku wydanego w sprawie o sygnaturze akt II K 1128/13, a także dowodów z zeznań świadków K. K. i K. H. oraz przesłuchania powoda. W tych okolicznościach oczywistym jest stwierdzenie, że A. Z. naruszając zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, w sposób zawiniony doprowadziła do tegoż wypadku, a tym samym dopuściła się czynu niedozwolonego (art. 415 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c.). Nie podważała zresztą tego strona pozwana, która także nie zaprzeczała, iż pojazd, którym kierowała A. Z., był u niej ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w okresie, w którym doszło do przedmiotowego zdarzenia. Wskazać zatem należy, że w takim samym zakresie jak sprawczyni szkody, na podstawie umowy ubezpieczenia, odpowiada za skutki tego zdarzenia pozwane Towarzystwo (...). Zgodnie bowiem z przepisem art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Odpowiedzialność odszkodowawczą z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej regulują przepisy szczególne, a mianowicie Ustawa z dnia 22 marca 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (tekst jednolity - Dz. U. z 2013 roku, poz. 392), zwana dalej „ustawą o ubezpieczeniach obowiązkowych”. Wedle przepisu art. 34 ust. 1 tej ustawy, z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Przepis art. 35 wskazanej ustawy stanowi z kolei, że tym ubezpieczeniem jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu, natomiast zgodnie z przepisem art. 36 ust. 1 zd. 1, odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej.

Powód w rozpoznawanej sprawie ostatecznie zgłosił żądanie zasądzenia na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 29 000 zł tytułem uzupełnienia wypłaconego już zadośćuczynienia w kwocie 11 000 zł co oznacza, iż przyjął, że w związku z tym wypadkiem drogowym należy się mu zadośćuczynienie pieniężne w wysokości 40 000 zł.

Żądanie zasądzenia zadośćuczynienia za krzywdę opiera się na przepisie art. 445 § 1 k.c. stanowiącym, że w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym (czyli art. 444 k.c. dotyczącym wystąpienia uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia) sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę. Chodzi tu o krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (ujemne uczucia przeżywane w związku z cierpieniami fizycznymi lub następstwami uszkodzenia ciała albo rozstroju zdrowia w postaci np. zeszpecenia, niemożności uprawiania działalności artystycznej, naukowej, wyłączenia z normalnego życia itp.), a więc doznany przez poszkodowanego uszczerbek niemajątkowy. Zadośćuczynienie pieniężne ma na celu przede wszystkim złagodzenie tych cierpień. Winno ono mieć w związku z tym charakter całościowy i obejmować wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne, zarówno już doznane, jak i te, które zapewne wystąpią w przyszłości (a więc prognozy na przyszłość). Przy ocenie więc „odpowiedniej sumy” należy brać pod uwagę wszystkie okoliczności danego wypadku, mające wpływ na rozmiar doznanej krzywdy, tak aby przyznana poszkodowanemu suma mogła zatrzeć lub co najmniej złagodzić odczucie krzywdy i pomóc poszkodowanemu odzyskać równowagę psychiczną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX nr 50884; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 lutego 2000 roku, I CKN 969/98, LEX nr 50824; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 03 listopada 1994 roku, III APr 43/94, OSA 1995, nr 5, poz. 41; uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 08 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNC 1974, nr 9, poz. 145;). W szczególności uwzględniać należy nasilenie cierpień, długotrwałość choroby, rozmiar kalectwa, trwałość następstw zdarzenia oraz konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w życiu osobistym i społecznym poszkodowanego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 11 lipca 2013 roku, I ACa 195/13, LEX nr 1363278; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 roku, II UKN 681/98, OSNAP 2000, nr 16, poz. 626). Zadośćuczynienie ma więc przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Wysokość ta nie może być jednak nadmierna w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa, a więc powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 lutego 1962 roku, 4 CR 902/61, OSNCP 1963, nr 5, poz. 107; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 roku, I PR 203/65, OSPiKA 1966, na 4, poz. 92; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 08 marca 2013 roku, I ACa 26/13, LEX nr 1293609; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 17 lipca 2013 roku, I ACa 602/13, LEX nr 1353806). Z tych też względów posługiwanie się jedynie tabelami procentowego uszczerbku na zdrowiu i stawkami za każdy procent trwałego uszczerbku dla rozstrzygnięcia zasadności roszczenia o zadośćuczynienie i jego wysokości, znajduje jedynie orientacyjnie zastosowanie i nie wyczerpuje tej oceny (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 24 lipca 2013 roku, I ACa 715/13, LEX nr 1363003; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 21 lutego 2013 roku, I ACa 1186/12, LEX nr 1313304; wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 18 lutego 1998 roku, I ACa 715/97, OSA 1999, nr 2, poz. 7).

W niniejszej sprawie Sąd w pierwszym rzędzie zwrócił uwagę na fakt, że powód w wyniku przedmiotowego zdarzenia doznał przede wszystkim stłuczeń kolan lewego i prawego oraz stawu skokowego lewego i urazu głowy, ale także poważnego urazu w postaci naderwania więzozrostu obojczykowo-barkowego lewego. Ten ostatni uraz należy uznać za istotny dla jego stanu zdrowia i w sposób zasadniczy rzutujący na jego aktywność życiową. Spowodował on bowiem długotrwałe następstwa dla jego zdrowia, gdyż w związku z tym uszkodzeniem doszło u powoda do nieznacznego, ale istotnego ograniczenia ruchomości barku lewego. Sąd miał także na względzie, że ten długotrwały uszczerbek na zdrowiu został bardzo wysoko oceniony przez biegłego sądowego z zakresu chirurgii-ortopedii S. L., który przyjął, iż wynosi on 17 %. Skład orzekający zwrócił także uwagę na fakt, że po tym wypadku powód był niezdolny do pracy od czerwca 2013 roku do września 2014 roku czyli przez okres piętnastu miesięcy, a aktualnie jest zdolny do pracy, jednakże z pewnymi ograniczeniami, albowiem w jego przypadku występują przeciwwskazania do wykonywania ciężkiej pracy fizycznej i pracy w narażeniu na drgania mechaniczne. Zwęża to zakres jego możliwości zatrudnienia, zważywszy iż do tej pory pracował głównie fizycznie i niewątpliwie w ten sposób wpływa na jego możliwości zarobkowe. Co istotne z tych powodów musiał on ostatecznie zrezygnować z dotychczasowego zatrudnienia na stanowisku robotnika drogowego. Nie uszło także uwadze Sądu, że powód był trzykrotnie hospitalizowany i przebywał w szpitalu łącznie 8 dni, a przy tym dwa razy był operowany. Należy również podkreślić, że leczył się ambulatoryjnie u chirurga i neurologa co najmniej przez trzy miesiące, a także przechodził długotrwała rehabilitację, którą nadal musi kontynuować. Konieczność tak długotrwałego leczenia i rehabilitacji musiała dezintegrować jego życie codzienne. Poczucie krzywdy u powoda zwiększały również okoliczności, że przez okres jednego miesięcy po wypadku wymagał opieki przy wykonywaniu czynności codziennego życia w wymiarze 4 godzin dziennie, a doznanego przez niego obrażenia były bolesne, przy czym ostry ból utrzymywał się przez około miesiąc i po zabiegach operacyjnych. Na dodatek w przyszłości może on odczuwać okresowe bóle barku lewego, jak również kończyny dolnej prawej. Wypadek spowodował również, że bezpośrednio po nim powód bał się prowadzić samochód i dopiero po roku sam zaczął nim jeździć, choć nadal w czasie jazdy odczuwa lęki. Co istotne ze względu na odczuwane obawy powód całkowicie zrezygnował z jazdy motocyklem, z której to rozrywki przez wypadkiem często korzystał. Należy jednocześnie zauważyć, że w związku z tym wypadkiem u powoda wystąpiły zaburzenia stresowe pourazowe wymagające długotrwałej psychologicznej terapii indywidualnej, gdyż powinien jej się podać przez okres co najmniej jednego roku. Skład orzekający zwrócił przy tym uwagę na fakt, że w tym zakresie biegła sądowa z zakresu psychologii nie oceniła nisko doznanego przez powoda uszczerbku na zdrowiu, albowiem ustaliła go na poziomie 5 %. Z kolei ze względu na odczuwane dolegliwości po wypadku powód znacznie ograniczył swoją aktywność fizyczną, zarówno w zakresie uprawnych sportów, jak również działalności w Ochotniczej Straży Pożarnej. Obecnie w zasadzie może jedynie jeździć rowerem i pływać. Dla tak młodej i aktywnej osoby jak powód jest to bardzo duża strata. Podobnie ma się rzecz ze szpecącą blizną barku lewego i wyraźnie wystającym końcem barkowym obojczyka lewego. Ze względu na opisane defekty o charakterze estetycznym powód musi odczuwać dyskomfort w stosunkach z innymi osobami. Należy przy tym podkreślić, że nie jest wykluczona koniecznej przeprowadzenia zabiegu operacyjnego co do tych defektów, a także artroskopii prawego kolana.

Z drugiej strony, skład orzekający wziął pod uwagę, że na mocy wyroku karnego zobowiązano sprawczynię wypadku do częściowego naprawienia szkody poprzez zapłatę na jego rzecz kwoty 1 500 zł, czym w niewielkiej części wynagrodzono mu odczuwane cierpienia. Nie uszło jednocześnie uwadze Sądu, że ograniczenie ruchomości barku lewego nie ma charakteru trwałego i z czasem ulega zmniejszeniu, a leczenie stawów kolanowych powoda zakończyło się pełnym powodzeniem. Co istotne rokowania co do odzyskania przez powoda pełnej sprawności są korzystne, gdyż jest on osoba młodą, a rehabilitacja powinna dać właściwe efekty pod warunkiem jego zdyscyplinowania.

W tych okolicznościach, poważny charakter i długotrwałość obrażeń oraz długość i znaczny stopień uciążliwości leczenia i rehabilitacji powoda, ich wpływ na różne aspekty jego życie oraz ograniczenie jego aktywności fizycznej i zawodowej, a także możliwe dalsze negatywne skutki zdrowotne dla powoda tego wypadku oraz korzystne, aczkolwiek niepewne rokowania co poprawy stanu jego zdrowia świadczą o znacznym natężeniu doznanej przez niego krzywdy, co uzasadnia przyznanie mu zadośćuczynienia w kwocie 42 000 zł.

Mając jednak na względzie, że powód otrzymał już kwotę 11 000 zł z tego tytułu, należało uznać, że należy mu się dodatkowo kwota 31 000 zł zadośćuczynienia. Jednocześnie wymaga podkreślenia, że Sąd jest związany żądaniem pozwu (art. 321 § 1 k.p.c.), a powód w tym zakresie zażądał ostatecznie zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 29 000 zł. Z tego powodu, Sąd był obowiązany zasądzić to zadośćuczynienie jedynie w żądanej przez powoda wysokości.

Powód wystąpił także o zasądzenie na jego rzecz od strony pozwanej kwoty 3 482,49 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody za okres od lipca 2013 roku do września 2014 roku. Z tego tytułu powód otrzymał już kwotę 1 408,32 zł, a tym samym uznał, że całość odszkodowania za utracony zarobek wynosi 4 890,81 zł.

Żądanie zwrotu utraconego przez powoda zarobku ma oparcie w przepisach art. 415 k.c. w zw. z art. 361 § 2 k.c. Ten ostatni przepis stanowo bowiem, iż naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Wynika z niego, iż szkoda majątkowa w rozumieniu prawa cywilnego występuje w dwóch postaciach: straty, którą poniósł poszkodowany w wyniku zdarzenia szkodzącego ( damnum emergens) oraz nie uzyskania przez niego korzyści ( lucrum cessans). Utrata korzyści polega przy tym na niepowiększeniu się czynnych pozycji majątku poszkodowanego, które pojawiłyby się w tym majątku, gdyby nie zdarzenie wyrządzające szkodę. Szkoda związana z utraconymi korzyściami, w tym utraconym zarobkiem, ma zawsze charakter hipotetyczny, a więc musi być wykazana przez poszkodowanego z tak dużym prawdopodobieństwem, że w świetle doświadczenia życiowego uzasadnia przyjęcie, iż utrata spodziewanych korzyści rzeczywiście nastąpiła (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 03 października 1979 roku, II CR 304/79, OSNC 1980, nr 9, poz. 164; G. Bieniek, K. Kołakowski, Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania, tom I, Warszawa 2001, pkt 17 uwag do art. 361 k.c.; K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 724-725). Ocena wartości utraconych korzyści jako szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym powinna być przy tym zrelatywizowana do możliwości zarobkowych zindywidualizowanego poszkodowanego (por. J. Jastrzębski, Glosa do wyroku SN z dnia 11 października 2001 roku, II CKN 578/99, „Przegląd Prawa Handlowego” 2003, nr 4, s. 50), dlatego też istotne znaczenie ma w tym zakresie zbadanie zachowania poszkodowanego tak przed, jak i po nastąpienia zdarzenia szkodzącego (por. K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 725). Należy przy tym podkreślić, że w ocenie Sądu przepis art. 444 § 1 zd. 1 k.c. nie wyłącza możliwości dochodzenia przez poszkodowanego utraconych zarobków, mimo, iż stanowi on wyłącznie o „kosztach” wynikłych z uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Przepis ten nie wyczerpuje bowiem wszystkich roszczeń o naprawienie wynikającej z następstw czynu niedozwolonego szkody, skoro ustawodawca kreuje w Kodeksie cywilnym zasadę pełnej kompensaty (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 maja 1997 roku, II UKN 113/97, OSNP 1998, nr 5, poz. 163; K. Pietrzykowski, Kodeks cywilny. Komentarz, tom I, Warszawa 2002, s. 1019). Odmienna wykładnia byłaby nieuzasadniona i sprzeczna z ogólnymi zasadami wyrażonymi w przepisach prawa cywilnego.

Odnosząc powyższe rozważania do okoliczności sprawy należy podnieść, iż powód w toku procesu z wystarczająco dużą dozą prawdopodobieństwa wykazał, że gdyby nie przedmiotowy wypadek drogowy, w okresie od lipca 2013 roku do września 2014 roku byłby nadal zatrudniony przez J. H. i świadczyłby na jego rzecz pracę jako robotnik drogowy. W pierwszym rzędzie należy bowiem wskazać, że z dowodu z odpisu umowy o pracę z dnia 06 marca 2013 roku (k. 45 akt) wynika, iż powód zawarł z J. H. umowę o pracę na czas określony od dnia 07 marca 2013 roku do dnia 06 września 2013 roku. Oznacza to więc, że do dnia 06 września 2013 roku na pewno pracowałby u J. H.. Z kolei z zeznań świadka J. H. (k. 144-145 akt) wynika, że był on bardzo zadowolony z pracy powoda, gdyż nie unikał on pracy i w pracy był zawsze trzeźwy, a przy tym był pracownikiem silnym i młodym, co miało istotne znaczenie w przypadku robotnika drogowego wykonującego ciężką pracę fizyczną. Świadek ten potwierdził przy tym, że jeszcze przed wskazanym wypadkiem drogowym podjął decyzję o dalszym zatrudnieniu powoda i miała zamiar zawrzeć z nim umowę o pracę na czas nieokreślony. Tym samym można przyjąć, że powód nadal pracowałby u J. H., a przy tym nie ma podstaw do założenia, iż przestałby pracować u niego przed końcem września 2014 roku.

Na podstawie dowodów z odpisów umowy o pracę z dnia 06 marca 2013 roku (k. 45 akt) i oświadczenia J. H. z dnia 19 grudnia 2013 roku (k. 46 akt) Sąd ustalił, że w okresie obowiązywania tej umowy o prace powód uzyskiwał wynagrodzenie w kwocie 1 600 zł brutto czyli 1 181,38 zł netto. Z kolei z dowodu z zeznań świadka J. H. (k. 144-145 akt) wynika, że po wygaśnięciu tej umowy o pracę zamierzał on zawrzeć z powodem umowę o pracę na czas określony proponując mu wynagrodzenie w wysokości wynagrodzenia minimalnego co najmniej przez pierwszy rok obowiązywania tej umowy. Oznacza to, że do końca 2013 roku powód otrzymywałby wynagrodzenie w wysokości 1 600 zł brutto (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 14 września 2012 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2013 roku - Dz.U. z 2012 roku, poz. 1026) czyli 1 181,38 zł netto, natomiast w 2014 roku to wynagrodzenie wynosiłoby 1 680 zł brutto (Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 11 września 2013 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2014 roku - Dz.U. z 2013 roku, poz. 1074) czyli 1 237,20 zł netto.

W okresie objętym żądaniem pozwu w zakresie odszkodowania za utracony zarobek powód otrzymywał natomiast początkowo zasiłek chorobowy, a następnie świadczenie rehabilitacyjne, których wysokość była niższa od wynagrodzenia możliwego do otrzymania przez powoda w tym okresie w razie świadczenia pracy na rzecz J. H..

Oznacza to, że jego szkoda majątkowa w tym zakresie to różnica pomiędzy tym potencjalnym wynagrodzeniem miesięcznym, a faktycznie otrzymywanymi w danym miesiącu zasiłkiem chorobowym albo świadczeniem rehabilitacyjnym. Ten sposób jej wyliczenie w pełni bowiem odzwierciedla, w jakim zakresie powód nie uzyskał korzyści majątkowych w związku z tym wypadkiem drogowym.

Należy przy tym podkreślić, że z dowodów w postaci odpisów zaświadczeń lekarskich (k. 49-54 akt) wynika, że powód był niezdolny do pracy ze względu na obrażenia doznane w tym wypadku w okresie od dnia 12 czerwca 2013 roku do dnia 28 października 2013 roku. Z kolei na podstawie dowodów z odpisów orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 10 grudnia 2013 roku (k. 39-40 akt), orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 02 kwietnia 2014 roku (k. 104-105 akt), orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 28 sierpnia 2014 roku (k. 106-107 akt) i decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 07 października 2014 roku (k. 108 akt) Sąd ustalił, że w związku z tymi obrażenia był nadal niezdolny do podjęcia pracy przez okres od dnia 29 października 2013 roku do dnia 06 września 2014 roku. Należy jednocześnie zauważyć, że wprawdzie w dniu 28 sierpnia 2014 roku lekarz orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzekł o tym, że powód nie jest niezdolny do pracy, jednakże lekarz medycyny pracy w dniu 08 września 2014 roku nie dopuścił go do pracy na stanowisku pracownika drogowego. Dodatkowo nie uszło uwadze składu orzekającego, że dopiero w dniu 29 września 2014 roku Komisja Lekarska Zakładu Ubezpieczeń Społecznych orzekła, iż powód nie jest niezdolny do pracy. Oznacza to, że przez cały wrzesień 2014 roku powód nie mógł podjąć pracy i pozostawał w niepewności co do swojej zdolności do pracy. Tym samym powód niewątpliwie nie mógł pracować, zwłaszcza w przedsiębiorstwie (...), w okresie od dnia 12 czerwca 2013 roku do końca września 2014 roku i tym samym utracił w tym okresie możliwość zarobkowania, a pozostawało to w adekwatny związku przyczynowym z przedmiotowym wypadkiem drogowym.

W okresie objętym żądaniem pozwu, a mianowicie w okresie od lipca 2013 roku do września 2014 roku utracone przez powoda korzyści kształtowały się w następujący sposób:

- od dnia 12 lipca 2013 roku do dnia 31 lipca 2013 roku - 249,46 zł (762,18 zł - 512,72 zł),

- sierpień 2013 roku - 245,73 zł (1 181,38 zł - 935,65 zł),

- wrzesień 2013 roku - 275,79 zł (1 181,38 zł - 905,59 zł),

- październik 2013 roku - 245,80 zł (1 181,38 zł - 935,58 zł),

- listopad 2013 roku - 275,54 zł (1 181,38 zł - 905,84 zł),

- grudzień 2013 roku - 166,76 zł (1 181,38 zł - [301,80 zł + 712,82 zł]),

- styczeń 2014 roku - 184,18 zł (1 237,20 zł - 1 053,02 zł),

- luty 2014 roku - 286,44 zł (1 237,20 zł - 950,76 zł),

- marzec 2014 roku - 266,68 zł (1 237,20 zł - [203,79 zł + 766,73 zł]),

- kwiecień 2014 roku - 346 zł (1 237,20 zł - 891,20 zł),

- maj 2014 roku - 315,76 zł (1 237,20 zł - 921,44 zł),

- czerwiec 2014 roku - 346 zł (1 237,20 zł - 891,20 zł),

- lipiec 2014 roku - 315,76 zł (1 237,20 zł - 921,44 zł),

- sierpień 2014 roku - 315,76 zł (1 237,20 zł - 921,44 zł),

- wrzesień 2014 roku - 1 058,76 zł (1 237,20 zł - 178,44 zł).

Oznacza to, że powód w tym okresie utracił korzyści w łącznej wysokości 4 894,42 zł, przy czym uzyskał już z tego tytułu odszkodowanie w kwocie 1 408,32 zł, a w związku z tym należało mu się jeszcze odszkodowanie w kwocie 3 486,10 zł. Należy jednak wskazać, że Sąd jest związany żądaniem pozwu (art. 321 § 1 k.p.c.), a powód w tym zakresie zażądał zasądzenia odszkodowania w kwocie 3 482,49 zł. Z tego powodu, Sąd był obowiązany zasądzić to odszkodowanie jedynie w żądanej przez powoda wysokości.

Na marginesie należy podkreślić, że strona pozwana nie udowodniła, aby powód w okresie niezdolności do pracy zaoszczędził wydatki na dojazdy do pracy, a w szczególności w jakiej wysokości byłyby to oszczędności, choć na niej w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu (art. 6 k.c.). Tym samym nie było podstaw do obniżenia tego odszkodowania o takie zaoszczędzone wydatki.

Mając powyższe na uwadze należało zasądzić od pozwanego Towarzystwa na rzecz powoda kwotę 32 482,49 zł (29 000 zł + 3 482,49 zł) tytułem zadośćuczynienia pieniężnego i odszkodowania za utracone zarobki.

Powód wystąpił dodatkowo z żądaniem zasądzenia odsetek ustawowych od przyznanych mu należności, przy czym ostatecznie zażądał ustawowych odsetek liczonych od kwoty 19 000 zł zadośćuczynienia od dnia 09 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty i od kwoty 10 000 zł zadośćuczynienia od 31 dnia od dnia doręczenia stronie pozwanej odpisu pisma pełnomocnika powoda z dnia 02 sierpnia 2016 roku czyli od dnia 12 listopada 2016 roku do dnia zapłaty, a także ustawowych odsetek liczonymi od kwoty 1 130,45 zł odszkodowania od dnia 01 września 2014 roku do dnia zapłaty i od kwoty 2 352,04 zł odszkodowania od dnia 20 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty.

Podstawę prawną do sformułowania takiego żądania stanowią przepisy art. 481 k.c. Z przepisu § 1 tegoż artykułu wynika bowiem, iż jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Odsetki za opóźnienie należą się przeto zarówno bez względu na szkodę poniesioną przez wierzyciela, jak i zawinienie okoliczności opóźnienia przez dłużnika (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1994 roku, I CRN 121/94, OSNC 1995, nr 1, poz. 21). Należy przy tym wskazać, iż w świetle przepisów ustawy dłużnik opóźnia się z wykonaniem zobowiązania, gdy nie spełnia świadczenia w terminie oznaczonym w sposób dostateczny lub wynikający z właściwości zobowiązania. Aby dokładnie wyjaśnić wskazaną kwestię konieczne jest odwołanie się do pojęcia wymagalności. Roszczenie o spełnienie świadczenia jest wymagalne wówczas, gdy wierzyciel jest uprawniony do żądania spełnienia świadczenia. Dopóki roszczenie jest niewymagalne, nie zachodzi także opóźnienie, gdyż dłużnik nie jest zobowiązany do świadczenia. O dacie wymagalności decyduje natomiast treść stosunku obligacyjnego łączącego strony. W przypadku zobowiązań terminowych, jeśli dłużnik nie realizuje w terminie swych obowiązków wynikających z treści zobowiązania, opóźnia się ze spełnieniem świadczenia. W takim przypadku data wymagalności roszczenia stanowi jednocześnie datę, od której dłużnik opóźnia się ze świadczeniem. Z mocy przepisu art. 481 k.c. uzasadnia to roszczenie o odsetki. W przypadku z kolei zobowiązań bezterminowych opóźnienie nastąpi dopiero w przypadku niedostosowania się do wezwania wierzyciela żądającego spełnienia świadczenia, chyba że obowiązek jego spełnienia wynika z właściwości zobowiązania (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 21 listopada 1995 roku, I ACr 592/95, OSA 1996, nr 10, poz. 48). Na koniec należy wskazać, iż na mocy przepisu art. 481 § 2 zd. 1 k.c. w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2015 roku, w sytuacji, gdy stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona należą się odsetki ustawowe. Z kolei od dnia 01 stycznia 2016 roku przepis ten stanowi, że jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 5,05 punktów procentowych. Oznacza to, że z tytułu opóźnienia w spełnieniu świadczenia pieniężnego do dnia 31 grudnia 2015 roku należą się odsetki ustawowe, a od dnia 01 styczna 2016 roku odsetki ustawowe za opóźnienie.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Ustęp 2 tegoż artykułu stanowi natomiast, że w przypadku, gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania, okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba, że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania. W świetle opisanych regulacji prawnych należało przyjąć, że świadczenie z tytułu naprawienia szkody dochodzone od zakładu ubezpieczeń jest świadczeniem terminowym. Wedle tych przepisów zakład ubezpieczeń jest obowiązany wypłacić zadośćuczynienie w terminie 30 dni od dnia zawiadomienia o szkodzie, a w późniejszym terminie tylko wówczas, gdy nie jest w stanie wcześniej wyjaśnić okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania.

W rozpoznawanej sprawie strona pozwana nie udowodniła, że istniały przeszkody uniemożliwiające wyjaśnienie w ciągu 30 dni okoliczności koniecznych do ustalenia jej odpowiedzialności albo wysokości świadczeń należnych powodowi, pomimo działań podejmowanych ze szczególną starannością (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 2011 roku, V CSK 38/11, LEX nr 1129170; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2009 roku, II CSK 257/09, LEX nr 551104). Tym samym powinna spełnić świadczenie przysługujące powodowi w terminie 30 dni od dnia otrzymania zawiadomienia o szkodzie.

Nie ulega wątpliwości, że pismem z dnia 01 lipca 2013 roku powód zawiadomił stronę pozwaną o przedmiotowym zdarzeniu drogowym i zażądał z tego tytułu zadośćuczynienia w kwocie 45 000 zł. Pismo to zostało jej doręczone w dniu 05 lipca 2013 roku, a w związku z tym powinna ona wypłacić powodowi należne zadośćuczynienie w kwocie 42 000 zł w terminie do dnia 05 sierpnia 2013, gdyż dzień 04 sierpnia 2013 roku przypadał w niedzielę. Od dnia następującego po tej dacie należały się więc powodowi odsetki za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia w kwocie 31 000 zł, albowiem w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono mu już z tego tytułu kwotę 11 000 zł. Należy jednak podkreślić, że Sąd jest związany żądaniem pozwu (art. 321 § 1 k.p.c.), a powód zażądał zasądzenia tych odsetek od kwoty 19 000 zł od dnia 09 sierpnia 2013 roku do dnia zapłaty i od kwoty 10 000 zł od dnia 12 listopada 2016 roku do dnia zapłaty. Z tego powodu, Sąd był obowiązany zasądzić odsetki za opóźnienie od tych dat, chociaż powód, jak wskazano powyżej, mogła ich żądać także za okres wcześniejszy.

Z kolei pismem z dnia 04 lutego 2014 roku, powód zażądał od pozwanego Towarzystwa (...) kwotę 2 991,10 tytułem odszkodowania za utracony dochód za okres od lipca 2013 roku do stycznia 2014 roku. Doręczenie tegoż pisma nastąpiło w dniu 10 lutego 2014 roku co oznacza, że świadczenie z tego tytułu strona pozwana powinna spełnić w terminie do dnia 12 marca 2014 roku. W toku postępowania likwidacyjnego strona pozwana wypłaciła powodowi kwotę 1 408,32 zł, a tym samym opóźniła się z zapłatą na rzecz powoda odszkodowania za utracony zarobek co do kwoty 1 582,78 zł. Od dnia 13 marca 2014 roku należały się więc powodowi odsetki za opóźnienie liczone od tej kwoty. Natomiast w piśmie procesowym z dnia 05 stycznia 2015 roku powód rozszerzył żądanie zasądzenia na jego rzecz od strony pozwanej odszkodowania za utracony dochód za okres od lipca 2013 roku do września 2014 roku do kwoty 3 482,49 zł, a tym samym wystąpił o przyznanie mu dodatkowo z tego tytułu kwoty 1 899,71 zł. Pismo to zostało doręczone w dniu 09 lutego 2015 roku (k. 126 akt), a tym samym strona pozwana powinna wypłacić przedmiotowe odszkodowanie co do kwoty 1 899,71 zł w terminie do dnia 11 marca 2015 roku. Mając jednak na uwadze, że powód zażądał odsetek za opóźnienie liczonych od odszkodowania z tego tytułu w kwocie 1 130,45 zł od dnia 01 września 2014 roku do dnia zapłaty i w kwocie 2 352,04 zł od dnia 20 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty czyli po opisanych powyżej datach, a Sąd jest związany tym żądaniem (art. 321 § 1 k.p.c.), należało zasądzić odsetki za opóźnienie w zapłacie odszkodowania za utracony dochód stosownie do żądania powoda.

Z tych względów, na podstawie wskazanych przepisów, Sąd orzekł jak w punkcie I wyroku.

W piśmie procesowym z dnia 19 listopada 2014 roku powód cofnął pozew co do kwoty 1 408,32 zł, której domagał się tytułem zwrotu utraconego dochodu.

Zgodnie z przepisem art. 203 § 1 k.p.c., pozew może być cofnięty bez zezwolenia pozwanego aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia - aż do wydania wyroku.

W związku z tym, że w niniejszej sprawie cofnięcie pozwu co do wskazanej powyżej kwoty nastąpiło przed rozpoczęciem rozprawy, do skuteczności tego oświadczenia nie była konieczna zgoda strony pozwanej. Tym samym nastąpiło w rozpoznawanej sprawie skuteczne cofnięcie pozwu odnośnie do kwoty 1 408,32 zł.

W ocenie Sądu, nie ma przy tym podstaw do przyjęcia, że cofnięcie pozwu w tej części jest niedopuszczalne ze względu na sprzeczność z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia przepisów prawa, gdyż nastąpiło ono ze względu na dobrowolne zaspokojenie roszczeń powoda w tym zakresie.

W świetle przepisu art. 355 § 1 k.p.c., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne.

Z tych względów, na podstawie przytoczonych przepisów, orzeczono jak w punkcie II sentencji.

Odnośnie rozliczenia kosztów procesu poniesionych przez strony należy na wstępie wskazać, że zgodnie z przepisem art. 98 § 3 k.p.c., do niezbędnych kosztów procesu strony reprezentowanej przez adwokata zalicza się wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony.

W świetle opisanych powyżej zasad, do kosztów procesu poniesionych przez powoda należało zaliczyć: wynagrodzenie reprezentującego go adwokata w kwocie 2 400 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł (k. 60 akt) i wydatki związane z dojazdami jego pełnomocnika na posiedzenia Sądu w kwocie 521,52 (k. 279 akt), co daje łącznie kwotę 2 938,52 zł.

Wedle przepisu art. 98 § 1 k.p.c., strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).

W niniejszej sprawie strona pozwana przegrała w całości niniejszy proces. W całości bowiem zostały uwzględnione ostatecznie sformułowane przez powoda żądania co do zasądzenia zadośćuczynienia oraz odszkodowania z tytułu utraconego dochodu. Z kolei co do należność z tytułu utraconego zarobku w kwocie 1 408,32 zł nastąpiło cofnięcie pozwu ze względu na dobrowolne uiszczenie tej kwoty przez stronę pozwaną po wytoczeniu powództwa w tym przedmiocie. W orzecznictwie przyjmuje się natomiast powszechnie, że pozwany, który płaci dochodzoną należność po wniesieniu pozwu, nawet przed otrzymaniem jego odpisu, z punktu widzenia przepisów o kosztach procesu uważany jest za przegrywającego sprawę i w konsekwencji zobowiązany jest zwrócić powodowi poniesione koszty (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1979 roku, I Cz 92/79, LEX nr 8188; wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 03 kwietnia 2013 roku, I ACa 151/13, LEX nr 1314827). W związku z tym należało stronę pozwaną obciążyć w całości kosztami procesu poniesionymi przez powoda.

Mając powyższe na uwadze, w oparciu o przytoczone przepisy, Sąd orzekł jak w punkcie III sentencji.

W rozpoznawanej sprawie powód został w całości zwolniony od kosztów sądowych (k. 68 akt), na które ostatecznie składały się: opłata od pozwu w kwocie 1 625 zł, wynagrodzenie biegłej sądowej B. P. (2) za wydanie opinii pisemnej w kwocie 308,60 zł (k. 188 akt), wynagrodzenie biegłej sądowej A. S. za wydanie opinii pisemnej w kwocie 383,64 zł (k. 189 akt), wynagrodzenie biegłego sądowego S. L. za wydanie opinii pisemnej w kwocie 831,22 zł (k. 216 akt) i wynagrodzenie biegłego sądowego S. L. za wydanie dodatkowej opinii pisemnej w kwocie 351,67 zł (k. 247 akt), co w sumie daje kwotę 3 500,13 zł.

Dodatkowo w tej sprawie Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie w związku z podejmowanymi z urzędu przez Sąd czynnościami poniósł tymczasowo wydatki na wynagrodzenie biegłej sądowej B. P. (2) za wydanie opinii pisemnej uzupełniającej w kwocie 157,15 zł (k. 261 akt).

W związku z powyższym, stosownie do przepisów art. 113 ust. 1 i art. 113 ust. 1 w zw. art. 83 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity – Dz.U. z 2016 roku, poz. 623), Sąd nakazał stronie pozwanej Towarzystwu (...) w W. zapłacić na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Dzierżoniowie kwotę 3 657,28 zł tytułem uiszczenia kosztów sądowych, od których powód A. K. został zwolniony oraz zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa. Zgodnie bowiem ze wskazanymi przepisami, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji tymi kosztami i wydatkami obciąży strony, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, a więc w tym przypadku przepisu art. 98 § 1 k.p.c. W tych okolicznościach należało pozwaną Spółkę obciążyć obowiązkiem zwrotu tych kosztów i wydatków w całości, gdyż w całości przegrała ten proces.

Z tych powodów, w oparciu o wskazane przepisy, orzeczono jak w punkcie IV wyroku.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE