UZASADNIENIE

Powód M. S. wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) S.A. w S. kwoty 8,500,00 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 7 sierpnia 2015 r. oraz kwoty 1.120,52 zł tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkamiod dnia 7 września 2015 r. oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazał, że w dniu 22 lutego 2015 r. został poszkodowany w wypadku, którego sprawcą był kierujący pojazdem O. (...) o nr rej. (...), a pojazd był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w (...) S.A./ (...) S.A.

Podniósł, że w wyniku przedmiotowego zdarzenia, doznał obrażeń ciała w postaci skręcenia i naderwania odcinka szyjnego kręgosłupa, ostrej reakcji na stres, szeregu sińców oraz ogólnych potłuczeń całego ciała i zmuszony był do noszenia kołnierza ortopedycznego, przebywał na zwolnieniu lekarskim oraz został podany rehabilitacji. Powód wskazał, że w związku z wypadkiem, poniósł koszty leczenia w kwocie 1.263,02 zł.

Powód zgłosił stronie pozwanej szkodę wraz z żądaniem wypłaty zadośćuczynienia za doznana krzywdę i zwrot poniesionych kosztów leczenia. Pozwany wypłacił na rzecz powoda kwotę 1.500,00 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwotę 24,00 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia. W ocenie powoda kwota przyznanego zadośćuczynienia jest zaniżona.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i przyznanie zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu wskazała, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłaciła powodowi kwotę 1.500 zł tytułem zadośćuczynienia i w jej ocenie żądanie przez powoda zadośćuczynienia w łącznej kwocie 10.000 zł (8.500 zł + 1.500 zł) jest rażąco wygórowane i doprowadziłoby do wzbogacenia powoda, a powód nie mógł odnieść aż tak poważnych obrażeń ciała, skutkujących rozległym rozstrojem zdrowia. Odnośnie żądania odsetek strona pozwana wskazała, że ewentualne odsetki winny być zasądzone od dnia wyrokowania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu neurologii J. S., stwierdziła, że powód na skutek wypadku z dnia 22 lutego 2015 roku doznał urazu kręgosłupa szyjnego bez uszkodzenia struktur nerwowych, a w zakresie neurologicznym doznane w czasie kolizji urazy nie spowodowały i nie pozostawiły trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Biegła neurolog opisała schorzenia powoda nie związane z wypadkiem i sposób ich leczenia i wskazała, że stan neurologiczny powoda był dobry po wypadku i pozostała taki do dnia badania przez biegłą. Ból wskazywany przez powoda biegła określiła jako pourazowy, który nie ewoluował do przewlekłego.

Dowód: opinia K- 92-93, dokumentacja medyczna K- 94, akta szkody

Powołany w sprawie biegły sądowy z zakresu psychiatrii W. B. stwierdził, ze powód na skutek wypadku z dnia 22 lutego 2015 roku nie doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu psychicznym, a rozpoznane zaburzenia stresowe pourazowe o śladowym nasileniu nie upośledziły w sposób długotrwały w przeszłości, ani nie upośledzają w chwili obecnej funkcjonowania społecznego i zawodowego powoda, na okres dłuższy niż kilka tygodni.

Powód prowadził po wypadku krótkotrwałe leczenie , uzyskując szybka i skuteczna redukcję dolegliwości. Obecnie powód leczenia nie prowadzi , a zatem nie uważa za istotne dolegliwości przy uwzględnieniu ogólnego stanu zdrowia. Pomimo braku leczenia zaburzenia powypadkowe ulegają stopniowej redukcji .

Dowód: opinia sądowo-psychiatryczna K- 110, opinia psychologa K- 23-24

Biegły sądowy z zakresu chirurgii i ortopedii, dr nauk medycznych M. J., stwierdził u powoda stan po urazie skrętnym kręgosłupa szyjnego i ustalił związany z wypadkiem długotrwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 3 %.

Powołany biegły chirurg-ortopeda wskazał, że wykonane bezpośrednio po wypadku badania radiologiczne kręgosłupa, nie wykazały uszkodzeń kostnych, natomiast wykazały zmiany wskazujące na proces chorobowy typu zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych w odcinku szyjnym kręgosłupa, zaawansowaną spondylozę oraz wielopoziomową dyskopatię.

W chwili badania biegły stwierdził u powoda przede wszystkim, pozostałe po wypadku, nieznaczne ograniczenie ruchów kręgosłupa szyjnego bez wyraźnych objawów szyjnego zespołu bólowego.

W ocenie chirurgiczno-ortopedycznej istnieją skutki wypadku i podstawy opiniowania uszczerbku na zdrowiu powoda w związku z tym wypadkiem.

Rozpoznane dolegliwości bólowe z ograniczeniem ruchomości biernej i czynnej kręgosłupa (niewielkiego stopnia) są następstwem przebytego urazu, który nałożył się na zmiany zwyrodnieniowe. Rokowania na przyszłość są pomyślne, nie powinny wystąpić żadne inne uciążliwości poza ujawnionymi, choć zapewne występują pewne ograniczenia w czynnościach życia codziennego, aktywnego wypoczynku, wypełniania funkcji społecznych i rodzinnych, ale wynikają one z rozpoznanych zmian zwyrodnieniowych, na które nałożył się przebyty uraz.

Dowód: opinia biegłego K- 127-130

58 - letni powód, z zawodu kierowca autobusu, w chwili wypadku był w pracy. Doznał urazu kręgosłupa szyjnego w wyniku szarpnięcia, po uderzeniu innego pojazdu sprawcy ubezpieczonego u strony pozwanej.

Po wypadku powód miał i ma podwyższone ciśnienie, ograniczone ruchy głowy, bóle głowy i drętwienie rąk.

Przed wypadkiem powód nie leczył się na kręgosłup szyjny, a po wypadku 4 tygodnie chodził w kołnierzu ortopedycznym, przeszedł dwie rehabilitacje, był na zwolnieniu 1,5 miesiąca i oczekuje dalszych zabiegów rehabilitacyjnych.

Strona pozwana wypłaciła powodowi tytułem zadośćuczynienia kwotę 1500 zł i 24 zł tytułem zwrotu kosztów leczenia.

Powód poniósł dalsze koszty leczenia w wysokości 1120, 52 zł .

Dowód:

- przesłuchanie powoda K- 84,

- akta szkody ,

- rachunek K- 45, faktury k- 36-44,

- pismo k- 53

W tak ustalonym stanie faktycznym, Sąd zważył:

W przedmiotowej sprawie strona pozwana kwestionowała wysokość dochodzonego zadośćuczynienia i odszkodowania.

Zgodnie z art. 444. § 1 k.c.:”w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

Zgodnie z art. 445. § 1 k.c: „w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę”.

Zgodnie z przepisem art. 822 § 1 k..c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Nie jest w sprawie sporne, że sprawca wypadku ubezpieczony był u strony pozwanej i nie jest sporne uznanie powództwa co do zasady przez wypłacenie tytułem zadośćuczynienia kwoty 1500 zł oraz 24 zł zwrotu kosztów leczenia.

Strona pozwana kwestionuje skutki wypadku, wskazując na samoistne schorzenia powoda, wcześniejszy zły stan zdrowia.

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego – opinii trzech powołanych biegłych- neurologa, psychiatry i chirurga-ortopedy oraz opinii psychologicznej, sporządzonej wcześniej, dokumentacji medycznej, akt szkody i przesłuchania powoda, rachunków i faktur, Sąd nie miał żadnych wątpliwości, ze powództwo jest uzasadnione.

Uwzględniając rozstrój zdrowia powoda, ustalony jako związany bezpośrednio z wypadkiem 3% uszczerbek na zdrowiu, przebytą rehabilitację i konieczność przyszłej rehabilitacji, za uzasadnioną i adekwatna kwotę zadośćuczynienia Sąd uznał kwotę 6 000 zł, a zatem wobec dokonanej już przez stronę pozwaną wypłaty kwoty 1500 zł, zasądził dalszą kwotę 4500 zł tytułem zadośćuczynienia wraz z żądanymi odsetkami od dnia opóźnienia w realizacji dochodzonego roszczenia.

W zakresie odsetek Sąd uwzględnił orzecznictwo, w tym wyrok I ACa 436/15 2015-10-08 . Sąd Apelacyjny w Łodzi stwierdził: LEX nr 1927625: „ 1. Zasądzenie odsetek ustawowych od daty wyrokowania byłoby uzasadnione, gdyby na wysokość zadośćuczynienia wpływ miały okoliczności zaistniałe po dacie zgłoszenia roszczenia. Jeśli zaś znane lub dające się ustalić okoliczności mające wpływ na jego wysokość istniały w dacie zgłoszenia roszczenia i już wówczas było ono uzasadnione, stan opóźnienia powstaje od daty, kiedy świadczenie powinno być spełnione. 2. Nie jest tak, że obowiązek zapłaty zadośćuczynienia powstaje dopiero z chwilą wydania lub uprawomocnienia się orzeczenia sądowego. Nie ma bowiem żadnych przeszkód ku temu, by, co do zasady, roszczenia o zapłatę zadośćuczynienia były rozpoznawane i uwzględniane na drodze pozasądowej.”

Ustalając wysokość zadośćuczynienia sąd miał na uwadze zawód wykonywany przez powoda, który jest kierowca autobusu i doznał uszczerbku na zdrowiu będąc w pracy, ustalony przez biegłych uraz, rozstrój zdrowia, i obowiązujące orzecznictwo.

Sądu Najwyższy w wyroku z dnia 5 maja 1967 r. I PR 118/67 wskazał:” W razie stwierdzenia, że poszkodowany doznał cierpień fizycznych i rozstroju zdrowia, które przez krótki nawet okres czasu wytrąciły go z równowagi i zakłóciły tok jego życia i pracy, przyznanie mu przewidzianego w przepisie art. 165 § 1 k.z. (obecnie 445 § 1 k.c.) zadośćuczynienia będzie z reguły uzasadnione. LEX nr 13932

W wyroku I A Ca 561/15wyrok s.apel.2015-11-10 w Katowicach, ”/LEX nr 1950324/ Sąd ten wskazał: „Zadośćuczynienie przewidziane w art. 445 § 1 k.c. pełni funkcję kompensacyjną, przyznana suma pieniężna ma stanowić bowiem przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej.

Podstawowym kryterium określającym rozmiar należytego zadośćuczynienia jest rozmiar doznanej krzywdy, tj. rodzaj, charakter, długotrwałość cierpień fizycznych, ich intensywność i nieodwracalność skutków.(..).. Zadośćuczynienie za krzywdę wyrządzoną czynem niedozwolonym jest świadczeniem przyznawanym jednorazowo, ma charakter całościowy i powinno stanowić rekompensatę za wszystkie cierpienia fizyczne i psychiczne zarówno te, których poszkodowany już doznał, jak i te które zapewne w związku z doznanym uszkodzeniem ciała lub rozstrojem zdrowia, wystąpią u osoby poszkodowanej w przyszłości, jako możliwe do przewidzenia następstwa czynu niedozwolonego.(…).

W orzecznictwie przyjmuje się, że zadośćuczynienie "odpowiednie" powinno być odczuwalne dla poszkodowanego, choć nie może być nadmierne i prowadzić do wzbogacenia.

Jak jednak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 stycznia 2010 r., I CSK 244/09 dążenie do tego, by kwoty zadośćuczynienia były utrzymane w "rozsądnych granicach" nie może prowadzić do podważenia funkcji kompensacyjnej zadośćuczynienia; przy ustalaniu jego wysokości nie można nie uwzględniać także tendencji orzecznictwa sądowego w podobnych wypadkach, co pozwoli na uniknięcie znaczących dysproporcji w porównywalnych przypadkach.

Rozstrzygnięcie w zakresie kosztów opiera się na przepisie art. 100. K.p.c. , wskazującym:” W razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu.”

Powód wygrał w 2/3 części zgłoszone roszczenie, przed wniesieniem sprawy otrzymał tylko 1500 zł tytułem zadośćuczynienia i 24 zł tytułem odszkodowania, a zatem zgłoszenie roszczenia było niezbędne, co uzasadnia nie obciążanie powoda kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej ani wynagrodzenia biegłych.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE