UZASADNIENIE

W pozwie strona powodowa Gmina L. – Zarząd (...) w L. wniosła o nakazanie pozwanemu K. W., aby wraz ze wszystkimi osobami prawa jego reprezentującymi, opróżnił i wydał stronie powodowej lokal mieszkalny nr (...) położony w L. przy ul. (...). Ponadto domagała się zasądzenia od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu swojego żądania strona powodowa podała, iż lokal mieszkalny nr (...) położony w L. przy ulicy (...) zajmowany jest przez pozwanego bez tytułu prawnego. Najemcą przedmiotowego lokalu była J. S., która zrzekła się najmu, wyprowadziła się, a przedmiotowy lokal udostępniła pozwanemu. Powód wezwał pozwanego do dobrowolnego wydania lokalu, jednakże bezskutecznie.

Pozwany K. W. wniósł o oddalenie powództwa, ponieważ w mieszkaniu mieszka od 8 lat i nie ma dokąd wyprowadzić się. Podał, że J. S. była jego konkubiną oraz że zostawiła go razem z dziećmi i zrzekła sie najmu przedmiotowego mieszkania.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny :

Właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...) jest Gmina L. – Zarząd (...) w L..

(bezsporne).

Głównym najemcą lokalu była J. S., która pismem z dnia 19 kwietnia 2016 r. zrzekła się prawa do tego mieszkania.

dowód: akta lokalowe,

- zeznania pozwanego K. W., k. 22.

Pozwany K. W. pozostawał z J. S. w związku konkubencim, z którego posiada dwoje dzieci w wieku 12 i 10 lat. Konkubina wyprowadziła się z mieszkania przy ul. (...) razem z dziećmi nie później niż w kwietniu 2015 r. W lokalu tym pozwany mieszka od 8 lat. Nie pozostaje w związku małżeńskim, nie jest zarejestrowany jako bezrobotny, ani nie korzysta z pomocy opieki społecznej. Pracuje wyłącznie na “czarno” z uwagi na zadłużenie z tytułu alimentów, które wynosi ok. 100 000 zł. Uzyskuje dochód w wysokości ok. 2 000 zł miesięcznie. Dobrowolnie na utrzymanie dzieci nie przekazuje żadnych środków pieniężnych, natomiast egzekucja alimentów z funduszu alimentacyjnego jest zawieszona z uwagi na dochody matki dzieci.

dowód: - zeznania pozwanego, k. 22.

Sąd zważył, co następuje :

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 222 §1 k.c., właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

W sprawie bezsporne było, że Gmina L. jest właścicielem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w L. przy ul. (...) w L.. Nadto, poza sporem było także, że pozwanemu nie przysługuje tytuł prawny do zajmowanego lokalu. K. W. zajął przedmiotowy lokal na podstawie zgody głównego najemcy J. S., z którą tworzył rodzinę na zasadzie związku konkubenckiego. Prawo pozwanego do zamieszkania w tym lokalu miało charakter pochodny w stosunku do prawa głównego najemcy i wygasło z momentem zrzeczenia się przez głównego najemcę prawa do tego lokalu. Zgodnie z art. 668 § 2 k.c. stosunek wynikający z zawartej przez najemcę umowy o bezpłatne używanie lub podnajem rozwiązuje się najpóźniej z chwilą zakończenia stosunku najmu.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 222 § 1 k.c., orzeczono jak w punkcie I wyroku.

Rozstrzygniecie w punkcie II wyroku oparte jest na treści art. 14 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r., o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz.U.01.71.733 ze zm.), zgodnie z którym obowiązkiem sądu nakazującego opróżnienie lokalu jest zbadanie z urzędu czy pozwany spełnia ustawowo określone kryteria do otrzymania lokalu socjalnego (art. 14 ust. 4 ustawy).

W ocenie Sądu okoliczności faktyczne ujawnione w tym postępowaniu nie dają podstaw do przyjęcia, że pozwany spełniają kryteria do otrzymania lokalu socjalnego.

W szczególności, Sąd miał na względzie, stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 15 listopada 2001 r. (III CZP 66/2001 ), gdzie wyraźnie zaakcentowano, iż z ochrony przewidzianej w art. 14 ustawy o ochronie praw lokatorów nie korzystają osoby, które nigdy nie dysponowały tytułem prawnym do zajmowanego lokalu, w tym osoby, które objęły go samowolnie. W tym wypadku argumenty dotyczące sytuacji materialnej i rodzinnej pozwanych nie mogą mieć decydującego znaczenia. Niezależnie jednak od tego pozwany K. W. ma stałe zatrudnienie i uzyskuje dochody w wysokości powyższej kryterium dochodowego, określonego w uchwale Rady Miasta L. z dnia 26 maja 2003 r. Wedle jej treści „oddanie w najem lokalu socjalnego może nastąpić na rzecz osób, których średni miesięczny dochód nie przekracza 100 % najniższej emerytury w gospodarstwach jednoosobowych obowiązującej w roku poprzedzającym złożenie wniosku” (według Komunikatu Prezesa ZUS z dnia 15 lutego 2016 r. w sprawie kwoty najniższej emerytury i renty, dodatku pielęgnacyjnego i dodatku dla sierot zupełnych oraz kwot maksymalnych zmniejszeń emerytur i rent – jest to kwota 882,56 zł).

Ponieważ dochody uzyskiwane przez pozwanego nie są niższe od najniższej emerytury należało uznać, że pozwany nie spełnia przesłanek do nabycia prawa do lokalu socjalnego z uwagi na niespełnienie kryterium dochodowego.

Orzeczenie o kosztach, zawarte w punkcie III wyroku, znajduje uzasadnienie w treści art. 98 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę zwróci przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw lub celowej obrony. Do kosztów tych w niniejszej sprawie należy opłata sądowa od pozwu w wysokości 200 zł oraz koszty zastępstwa radcy prawnego w wysokości 480 zł.