UZASADNIENIE

A. W. został oskarżony o to, że w bliżej nieustalonym czasie 9 lub 10 stycznia 2012 w W. na terenie bazaru (...), udzielił pomocy S. R. w sfałszowaniu dokumentów w celu użycia ich za autentyczne oraz w ich przedłożeniu w banku w celu uzyskania kredytu w ten sposób, że przyjął od niej pięć formularzy zaświadczeń o zatrudnieniu i osiąganych dochodach, a następnie w zamian za 500 zł dostarczył w/wymienione formularze z naniesionymi pieczęciami o treści (...) Sp. z o.o., (...) W. ul. (...), NIP (...), REGON (...)” oraz „Prezes Zarządu M. O.”, a niniejsze zaświadczenie miało istotne znaczenie dla osiągnięcia przez w/wym. wsparcia finansowego z (...) Bank S.A,. tj. o czyn z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie wyrokiem z dnia 3 kwietnia 2014 roku, VIII K 290/12 oskarżonego A. W. w ramach zarzucanego mu czynu uznał za winnego tego, że w bliżej nieustalonym dniu nie później jednak niż 10 stycznia 2012 roku w W. na terenie bazaru (...), udzielił pomocy S. R. w podrobieniu dokumentów w celu użycia ich za autentyczne w ten sposób, że przyjął od niej pięć formularzy zaświadczeń o zatrudnieniu i osiąganych dochodach, a następnie w zamian za 500 zł dostarczył w/wymienione formularze z naniesionymi pieczęciami o treści (...) Sp. z o.o. (...) W. ul. (...) NIP (...), REGON (...)” oraz „Prezes Zarządu M. O.”, który to czyn zakwalifikował z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. i na podstawie tych przepisów skazał go, na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 19 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności, którą warunkowo zawiesił na okres 2 lat tytułem próby oraz orzekł wobec oskarżonego grzywnę określając liczbę stawek dziennych na 100 w wysokości jednej stawki na kwotę 30 zł.

Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie wyrokiem z dnia 12 grudnia 2014 roku, VI Ka 797/14 uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania wskazując na konieczność ponownego przesłuchania świadków S. R., J. O. oraz M. W. pod kątem sprzeczności w zeznaniach świadków, a także na okoliczność informacji zawartych w notatkach urzędowych znajdujących się w aktach sprawy. W zaleceniach podkreślono, iż w oparciu o wszystkie okoliczności sprawy, w tym te przemawiające na korzyść oskarżonego Sąd Rejonowy ponownie analizując sprawę winien podjąć decyzję czy materiał dowodowy jest wystarczający dla stwierdzenia winy i skazania A. W..

Sąd Rejonowy dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie po ponownym rozpoznaniu sprawywydał w sprawie VIII K 35/15 w dniu 26 kwietnia 2016 roku wyrok, którym uniewinnił oskarżonego A. W. od zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu.

Od powyższego wyroku apelację wniósł prokurator. Wyrok ten zaskarżył w całości na niekorzyść oskarżonego A. W. i podniósł zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawię orzeczenia i mający wpływ na jego treść, a wyrażający się w całkowitym daniu wiary wyjaśnieniom oskarżonego A. W., przy jednoczesnym bezzasadnym uznaniu, że zgromadzony w sprawie materiał dowody nie daje podstaw do uznania oskarżonego winnym popełnienia zarzucanego mu czynu oraz błędnym uznaniu, że świadek S. R. kiedykolwiek relacjonowała, iż nie jest w stanie rozpoznać oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego, podczas gdy całokształt dowodów przeprowadzonych w sprawie, a w szczególności prawidłowa ocena zeznań S. R. w kontekście całokształtu okoliczności zdarzenia, a także zasad logiki i doświadczenia życiowego prowadzi do wniosku, że oskarżony A. W. dopuścił się zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. oraz zarzut obrazy przepisów prawa procesowego, tj. przepisu art. 7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k. mającą istotny wpływ na treść wyroku, polegającą na przekroczeniu przez Sąd meriti granic swobodnej oceny dowodów i dokonanie oceny w sposób dowolny, poprzez błędną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i pominięcie przy wyrokowaniu i sporządzaniu uzasadnienia wyroku dowodu, który przemawiał na niekorzyść oskarżonego, co w konsekwencji doprowadziło do niesłusznego orzeczenia w postaci uniewinnienia oskarżonego. W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja Prokuratora zasługuje na uwzględnienie. Rację ma skarżący, że Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy nie rozważył w sposób wystarczający wszystkich istotnych okoliczności sprawy. Dotyczy to zwłaszcza wyjaśnień współoskarżonej w sprawie VIII K 290/12 S. R.. Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie w uzasadnieniu wyroku VI Ka 797/14 zalecił m.in. ponowne przesłuchania świadków S. R., J. O. oraz M. W. pod kątem sprzeczności w zeznaniach świadków, a także na okoliczność informacji zawartych w notatkach urzędowych znajdujących się w aktach sprawy. Sąd Rejonowy, rozpoznając po uchyleniu pierwszego wyroku przedmiotową sprawę odebrał wyjaśnienia od oskarżonego oraz przesłuchał świadków O. i W., a także świadka R. W.. Natomiast pomimo podjęcia szeregu czynności Sądowi temu nie udało się doręczyć skutecznie wezwania na rozprawę dla S. R. i protokoły z jej dotychczas składanych wyjaśnień zostały ujawnione w trybie art. 391 § 1 k.p.k i 394 § 1 k.p.k. (k.619). W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd I instancji nie wykonał w pełni zaleceń zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego VI Ka 797/14 w Warszawie. Sąd Rejonowy z przyczyn od siebie niezależnych nie mógł, jak już wspomniano, przesłuchać na rozprawie S. R. tym nie mniej, Sąd ten powinien dokonać wszechstronnej analizy dowodów w oparciu o materiał dowodowy, który udało mu się zgromadzić. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy zbyt dużą wagę przywiązał tym razem do wyjaśnień oskarżonego W., pominął natomiast fakt, że S. R. trzykrotnie wskazywała A. W. jako osobę, od której odpłatnie otrzymała wypełnione formularze. Po raz pierwszy miało to miejsce na bazarze i było bezpośrednią przyczyną zatrzymania A. W. przez funkcjonariuszy Policji. Drugi raz podczas czynności konfrontacji i trzeci raz na rozprawie przed Sądem Rejonowym rozpoznającym po raz pierwszy przedmiotową sprawę. W ocenie Sądu Odwoławczego jednocześnie Sąd ten w miarę możliwości w oparciu o zeznania świadka O. wyjaśnił sprzeczności pomiędzy dotychczasowymi zeznaniami tego świadka, treścią notatki urzędowej. Świadek J. O. przesłuchiwany na okoliczność rozbieżności pomiędzy treścią notatki urzędowej, a treścią jego zeznań stwierdził, że niewykluczone, że w trakcie zbierania materiałów do notatki S. R. stwierdziła, że nie jest w stanie rozpoznać mężczyzn, od których nabyła wypełnione formularze, a później w toku dalszej rozmowy stwierdziła, że jest w stanie ich rozpoznać. Logicznym wydaje się wyjaśnienie świadka O., że gdyby zatrzymana S. R. nie była w stanie rozpoznać któregoś z mężczyzn to nie jechaliby na bazar R. żeby go zidentyfikować (k. 575). Podkreślić także należy, że świadek M. W. przesłuchiwany na rozprawie w dniu 30 listopada 2015 roku ponownie potwierdził, że obecny na sali rozpraw oskarżony W. jest tą osobą, którą S. R. wskazała na B. (k.505). Z zeznań jego, podobnie, jak i z zeznań świadka J. O. wynika także, że A. W. został zatrzymany gdyż wskazała go S. R.. Reasumując tę część rozważań stwierdzić należy, że przesłuchując funkcjonariuszy policji zgodnie z wcześniejszymi zaleceniami Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy wyjaśnił wskazane przez Sąd Odwoławczy sprzeczności, w takim stopniu, w jakim było to możliwe z uwagi na upływ czasu. Natomiast, jak już wspomniano Sąd I Instancji nie dokonał kompleksowej oceny wszystkich dowodów w sprawie skupiając się przede wszystkim na wyjaśnieniach oskarżonego oraz rozbieżnościach pomiędzy zeznaniami funkcjonariuszy policji, a także na rozbieżnościach pomiędzy treścią tych zeznań, a treścią notatki urzędowej. Przy czym jak słusznie zauważył autor apelacji Sąd ten nie uwzględnił w sposób wystarczający okoliczności, że S. R. przez cały czas trwania postępowania konsekwentnie wskazywała A. W., jako osobę, która dostarczyła jej wypełnione formularze. W konsekwencji ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti jest dowolna, a nie swobodna.

Z uwagi na treść art. 454 § 1 k.p.k. Sąd Odwoławczy nie podzielając oceny materiału dowodowego, dokonanej przez Sąd I instancji nie mógł wydać wyroku o charakterze reformatoryjnym i dlatego też uchylił zaskarżony wyrok do ponownego rozpoznania. Sąd Odwoławczy pozostawił, zatem zgodnie z przepisami postępowania karnego kwestię winy oskarżonego do oceny Sądu I instancji.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy przeprowadzi w całości przewód sądowy i podejmie próbę ponownego bezpośredniego przesłuchania przed sądem S. R. w kierunku wskazanym w uzasadnieniu wyroku w sprawie VI Ka 797/14. W celu ustalenia aktualnego miejsca pobytu S. R. konieczne jest podjęcie czynności jeszcze przed wyznaczeniem pierwszej rozprawy, w oparciu o wszystkie dostępne źródła informacji takie jak: informacja NOE-SAD, informacja PESEL, informacja z KRK (w celu ustalenia czy w/w nie jest poszukiwana listem gończym), wywiady policyjne z dotychczasowych miejsc zamieszkania i pobytu, informacje z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i NFOZ oraz z Urzędów Skarbowych. W przypadku ponownego braku możliwości ustalenia aktualnego miejsca pobytu S. R. i nie doręczenia jej na znane Sądowi adresy wezwania na rozprawę Sąd I instancji odczyta zeznania (wyjaśnienia) S. R. w trybie art. 391 § 1 i § 2 k.p.k. Po prawidłowym zgromadzeniu materiału dowodowego Sąd Rejonowy dokonana jego oceny zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami w tym zwłaszcza zgodnie z art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., a następnie rozstrzygnie o ewentualnej winie A. W. w zakresie zarzucanego mu czynu, zmodyfikowanego wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie z dnia 3 kwietnia 2014 roku w sprawie VIII K 290/12 i zakwalifikowanego z art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k.

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w wyroku.

SSO Ludmiła Tułaczko SSO Maciej Schulz SSO Aleksandra Mazurek

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE