Sygn. akt IV Ka 327/16

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:

SSO Sylwana Wirth

Protokolant:

Marta Synowiec

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2016 r.

sprawy J. O.

syna J. i S. z domu M. (...) r. w R. S. z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 18 lutego 2016 r. sygnatura akt VI W 66/15

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 zł i wymierza 80 zł opłaty za to postępowanie.

Sygnatura akt IV Ka 327/16

UZASADNIENIE

Wobec J. O. skierowany został do Sądu Rejonowego w Świdnicy wniosek o ukaranie w którym obwiniony został on o to, że:

w dniu 10 września 2014 roku około godz. 14:30 na drodze powiatowej nr (...) w pobliżu skrzyżowania z drogą N. – W. woj (...) kierując samochodem m-ki R. (...) o nr rej. (...) jadąc od strony miejscowości Ś., zjechał na prawe pobocze jezdni, a następnie wracając ponownie na jezdnię zajechał drogę samochodowi m-ki C. (...) o nr rej. (...) doprowadzając do zderzenia tych pojazdów, czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym dla kierującego w/w pojazdem C. (...) P. S. i pasażera W. S.

tj o czyn z art. 86 §1 kw

Wyrokiem z dnia 18 lutego 2016 roku (sygnatura akt VI W 66/15) Sąd Rejonowy w Świdnicy

I.  obwinionego J. O. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie tego przepisu wymierzył mu karę grzywny w wysokości 800 zł (ośmiuset złotych)

II.  zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 100 złotych i zobowiązał go do uiszczenia 80 złotych tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca obwinionego, zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

1)  obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 4 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uznanie, że postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone prawidłowo i dowody zgromadzone w tym postępowaniu mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia mimo tego, że obwiniony nie miał możliwości ustanowienia w tym postępowaniu obrońcy, odmówiono obrońcy dostępu do sprawy, a także nie informowano samego obwinionego o prowadzonych czynnościach uniemożliwiając mu skuteczne prowadzenie obrony

2)  obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 82 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w związku z art. 410 kpk oraz w związku z art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oparcie wyroku na dowodach zgromadzonych w postępowaniu wyjaśniającym z naruszeniem praw obwinionego do obrony i do ustanowienia obrońcy w postępowaniu wyjaśniającym

3)  obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 82 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w związku z art. 410 kpk oraz w związku z art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oparcie wyroku na dowodzie z opinii biegłego, który to przy wydaniu opinii oparł się na dowodach zgromadzonych w postępowaniu wyjaśniającym z naruszeniem praw obwinionego do obrony i do ustanowienia obrońcy w postępowaniu wyjaśniającym

4)  obrazę przepisów prawa materialnego to jest art. 25 ustawy prawa o ruchu drogowym poprzez jego niezastosowanie i ustalenie, że sygnalizując skręcanie w lewo obwiniony powinien zostać ominięty przez jadące za nim samochody z prawej strony, a nie z lewej jak chciała uczynić P. S.

5)  obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 43 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenie w związku z art. 411 kpk poprzez nieprzeprowadzenie dowodu w postaci eksperymentu procesowego w celu odtworzenia przebiegu zdarzenia z dnia 10 września 2014 roku w celu ustalenia faktycznego przebiegu zdarzenia i możliwości zaobserwowania przez świadków wszystkich podawanych przez nich faktów szczególnie, że ukształtowanie terenu ogranicza pole widzenia do około 50 metrów

6)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę uznania obwinionego winnym czynu polegającego na zaniechaniu drogi innemu pojazdowi przez co doszło do zderzenia tych pojazdów, mimo tego, że nie ustalono z jaką prędkością poruszał się pojazd prowadzony przez drugiego uczestnika zdarzenia i czy drugi uczestnik kolizji zachował bezpieczną prędkość

7)  błąd w ustaleniach przyjętych za podstawę uznania obwinionego winnym czynu polegającego na zaniechaniu drogi innemu pojazdowi przez co doszło do zderzenia tych pojazdów mimo tego, że gdyby samochód obwinionego mógł stać na prawym poboczu drogi, mimo tego, że większość świadków zdarzenia widziało włączony lewy kierunkowskaz w jego samochodzie, co było możliwe tylko gdy samochód obwinionego stał przy osi jezdni

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu

ewentualnie:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania

3.  zasądzenie na rzecz obwinionego kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa prawnego w łącznej wysokości za obie instancje w wysokości 1200 zł

nadto wnosząc o:

4.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, która uwzględni zastrzeżenia obwinionego zgłaszane w piśmie z dnia 15 lutego 2016 roku, w szczególności te, które odnoszą się do nieuwzględnienia przez biegłego wskazań sądu co do ustaleń, które miał poczynić biegły w opinii i uzupełnienia jej o ustalenia uwzględniające wszystkie zastrzeżenia

5.  przeprowadzenie przez sąd oględzin miejsca zdarzenia z dnia 10 września 2014 roku w celu ustalenia faktycznego przebiegu zdarzeń i możliwości zaobserwowania przez świadków wszystkich podawanych przez nich faktów szczególnie, że ukształtowanie terenu ogranicza pole widzenia do około 50 metrów

6.  przeprowadzenie eksperymentu procesowego w celu odtworzenia przebiegu zdarzenia z dnia 10 września 2014 roku w celu ustalenia faktycznego przebiegu zdarzeń i możliwości zaobserwowania przez świadków wszystkich podawanych przez nich faktów szczególnie, że ukształtowanie terenu ogranicza pole widzenia do około 50 metrów

ewentualnie wnosząc o:

7.  dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego na okoliczności jak wskazane w tezie dowodowej (zgodnie z wnioskiem w pkt 4 i pkt 6) z tym zastrzeżeniem, żeby szczegółowo i obiektywnie zbadać wszystkie okoliczności sprawy z uwzględnieniem wniosków zawartych w sprzeciwie.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja nie okazała się zasadna.

Z uwagi na zbieżność zarzutów opisanych w pkt 1, 2, i 3 apelacji jak i argumentacji przedstawionej na ich poparcie, celowym pozostaje łączne odniesienie się do ich treści.

W punkcie 1 apelacji obrońca obwinionego zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 4 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w związku z art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uznanie, że postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone prawidłowo i dowody zgromadzone w tym postępowaniu mogą stanowić podstawę rozstrzygnięcia mimo tego, że obwiniony nie miał możliwości ustanowienia w tym postępowaniu obrońcy, odmówiono obrońcy dostępu do sprawy, a także nie informowano samego obwinionego o prowadzonych czynnościach uniemożliwiając mu skuteczne prowadzenie obrony.

W punkcie 2 apelacji obrońca obwinionego zarzucił zaś obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 82 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w zw. z art. 410 kpk oraz w związku z art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oparcie wyroku na dowodach zgromadzonych w postępowaniu wyjaśniającym z naruszeniem praw obwinionego do obrony i ustanowienia obrońcy w postępowaniu wyjaśniającym.

W punkcie 3 apelacji obrońca obwinionego zarzucił natomiast obrazę przepisów prawa procesowego poprzez naruszenie art. 82 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w zw. z art. 410 kpk oraz w związku z art. 31 ust. 3 i art. 42 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez oparcie wyroku na dowodzie z opinii biegłego, który to przy wydaniu opinii oparł się na dowodach zgromadzonych w postępowaniu wyjaśniającym z naruszeniem praw obwinionego do obrony i do ustanowienia obrońcy w postępowaniu wyjaśniającym.

Na poparcie przedstawionych zarzutów autor apelacji powołuje m.in. argumenty o braku dopuszczenia do udziału obrońcy obwinionego w toku prowadzonych w sprawie tej przez Policję czynności wyjaśniających oraz braku możliwości dostępu do akt w tym czasie czyniąc przy tym uwagi, iż zebrany wówczas materiał dowodowy został zgromadzony z naruszeniem konstytucyjnego prawa prawa do obrony i prawa do ustanowienia obrońcy w każdym stadium postępowania, w ocenie skarżącego sąd orzekający w sprawie tej nie mógł w konsekwencji sygnalizowanych okoliczności przy wydaniu wyroku oprzeć się na dowodach zgromadzonych w toku postępowania wyjaśniającego. Kwestionując wydane rozstrzygnięcie skarżący podnosząc nadto w apelacji, iż sąd przesłuchując świadków „po każdym ich przesłuchaniu odczytywał ich zeznania z postępowania wyjaśniającego, przez co wprowadzał te zeznania do postępowania głównego” wyraził równocześnie pogląd, iż „nie można było jednak tego robić, ponieważ w chwili zabezpieczania tych dowodów obwiniony pozbawiony był prawa do obrony”. Zauważając przy tym dodatkowo, iż biegły w wydanej opinii „obszernie cytował zeznania świadków z postępowania wyjaśniającego” autor apelacji przedstawił nadto zapatrywanie, iż „tym samym jego ustalenia dokonane w oparciu o dowody zabezpieczone w sposób niezgodny z prawem także nie mogą stanowić podstawy rozstrzygnięcia”.

Odnosząc się do podniesionych zarzutów oraz zaprezentowanej argumentacji na początku poczynionych w powyższym zakresie rozważań zauważyć należy, iż skarżący formułując wskazane zarzuty nie wykazał w jaki sposób nie wyrażenie zgody przez Policję na dopuszczenie r. pr. M. K. do czynności dowodowych jak również odmowa udostępnienia materiałów postępowania – a które to decyzje wydane zostały w toku prowadzonego w sprawie postępowania wyjaśniającego – miały mieć wpływ tak na proces zbierania dowodów jak również na ich treść oraz wydane w sprawie tej rozstrzygnięcie. Zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż na rozprawie w sprawie o wykroczenie ponownie przeprowadzono dowód z zeznań świadków: P. S., P. P., R. S., A. D., W. R., D. K. i W. S. a obwiniony J. O. był obecny na wyznaczonych w sprawie tej przez sąd rozprawach i miał zapewnione prawo do obrony tak w sensie materialnym jak i formalnym, ustanowiony w sprawie obrońca obwinionego brał zaś aktywny udział w rozprawach oraz zadawał pytania słuchanym świadkom. Kwestionując wydane rozstrzygnięcie skarżący w uzasadnieniu apelacji powołuje się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 czerwca 2014 roku K 19/11, a dotyczącego korzystania z prawa do obrony w toku czynności wyjaśniających prowadzonych w sprawach o wykroczenia oraz prawa dostępu do akt na etapie czynności wyjaśniających dla osoby wobec której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie. W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny uznał, iż 1. art. 4 ustawy z dnia 24 sierpnia 2001 r. - Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2013 r. poz. 395, ze zm.) w zakresie, w jakim pomija prawo osoby, wobec której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie, do korzystania z obrońcy na etapie czynności wyjaśniających, o których mowa w art. 54§1 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 i art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Art. 38 §1 ustawy powołanej w punkcie 1 w zakresie, w jakim nie przewiduje na etapie czynności wyjaśniających, o których mowa w art. 54 § 1 tej ustawy, prawa dostępu do akt dla osoby, wobec której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie, jest niezgodny z art. 2 i art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Rozpatrując wniesioną apelację warto w tym miejscu zauważyć, iż przywołany przepis tj. art. 4 ustawy kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia został zmieniony dopiero przez art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 maja 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2015.841) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 1 sierpnia 2015 roku. Ponadto zwrócić należy uwagę na jeszcze jedną istotną kwestię a mianowicie art. 54 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia a dotyczący czynności wyjaśniających został zmieniony ustawą z dnia 27 września 2013r. (Dz. U. 2013.1247) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 1 lipca 2015 roku. W sprawie tej czynności wyjaśniające odnośnie zaistniałego zdarzenia przeprowadzono stosownie do treści obowiązującego wtedy art. 54 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia. Mając na uwadze powyższe nie można zatem przyjąć za zasadne stanowiska, iż zebrane w trakcie prowadzonych w sprawie niniejszej czynności wyjaśniających dowody zostały zgromadzone w sposób bezprawny i aby brak było podstaw do oparcia poczynionych ustaleń na dowodach zgromadzonych w tym stadium postępowania. Zaakcentowania przy tym również wymaga - a co wskazywano już powyżej - iż sygnalizowane w apelacji kwestie w tym brak dostępu do akt sprawy zostały konwalidowane w postępowaniu sądowym, a niewątpliwie obwiniony w tym stadium postępowania miał zagwarantowane prawo do składania wyjaśnień, odniesienia się do przeprowadzonych dowodów a także do korzystania z pomocy obrońcy. Sąd I instancji opierając dokonane w sprawie ustalenia m.in. na opinii sporządzonej przez biegłego sądowego z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego techniki samochodowej rekonstrukcji wypadków komunikacyjnych nie naruszył wskazanych w apelacji przepisów.

Rozpatrując apelacje zauważyć ponadto także należy, iż podnosząc wymienione zarzuty autor apelacji nie wykazał, które okoliczności nie ujawnione na rozprawie stały się podstawą dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych. Stwierdzić zaś należy, iż wyrokując sąd rejonowy miał na uwadze całokształt materiału dowodowego w tym również wskazywane w apelacji dowody w postaci dokumentacji fotograficznej a także protokołu z oględzin miejsca zdarzenia. Dostrzec ponadto także należy, iż dowody te – dokumentacja fotograficzna i protokół oględzin miejsca zdarzenia - zostały przyjęte za podstawę dokonanych ustaleń. Odnosząc się do przedstawionej argumentacji w której skarżący odwołuje się do widocznych na zdjęciach śladów hamowania oraz zapisów z protokołu oględzin miejsca zdarzenia a dotyczących przedmiotowych śladów to wbrew odmiennym zapatrywaniom autora apelacji stwierdzić należy, iż ślady te - uwzględniając ustalone w sprawie usytuowanie pojazdów na drodze bezpośrednio przed jak i w czasie tego zajścia w tym zwłaszcza pojazdu obwinionego - nie zmieniają oceny tego zdarzenia.

W przedstawionej argumentacji skarżący powołując się na zeznania złożone w sprawie przez świadka R. S. czyniąc uwagi, iż „obwiniony wskazuje, że za nim jechał biały bus, natomiast za tym pojazdem poruszała się kierująca C. (...) P. S.. Kierowca busa wyprzedził pojazd obwinionego z prawej strony poruszający się powoli i czekający żeby przepuścić jadące z naprzeciwka samochody pojazd obwinionego z prawej strony i w tym momencie pokrzywdzona dopiero miała możliwość zobaczyć samochód obwinionego. Okoliczność ta znajduje potwierdzenie w zeznaniach świadka R. S. w zakresie w jakim podaje on, iż zauważył jadący z naprzeciwka samochód bus i znajdujący się za nim samochód obwinionego”. Wyrażając powyższe zapatrywania oraz czyniąc własne, subiektywne uwagi odnośnie zeznań świadka R. S. autor apelacji we wniesionym środku odwoławczym przedstawia ponadto również stanowisko, iż „obwiniony poddaje natomiast w wątpliwość prawdziwość zeznań świadka R. S. w zakresie w jakim odnoszą się one do całości przebiegu zdarzenia”. Odnosząc się do przedstawionych wywodów zwrócić w tym miejscu należy uwagę, iż z zeznań wymienionego świadka wynika, że zauważył on pojazd – bus, a który poruszał się po tej drodze jadąc sąsiednim pasem ruchu - w przedstawionej relacji nie wskazując jednakże w żaden sposób na okoliczność wyprzedzania samochodu obwinionego przez wskazany powyżej pojazd tj. bus. W złożonych na rozprawie głównej zeznaniach świadek R. S. podał m.in, iż cyt. „Przede mną nic nie jechało, żaden samochód, nic nie zasłaniało mi widoczności. Z tego co pamiętam bus jechał. Ten bus nie zasłaniał mi widoku r., ponieważ on przejechał, więc dopiero po tym jak ten bus przejechał miała miejsce ta sytuacja. Nie jestem w stanie powiedzieć czy bus jechał cały czas z tą samą prędkością. Na pewno nie zasłaniał mi w żaden sposób zdarzenia. Jak mówiłem poruszałem się z prędkością nie większą niż 90 km/h i bus nie zasłaniał mi widoczności bo ja jechałem a bus jechał naprzeciwko mnie i się minęliśmy. Na pewno bus i r. nie jechały z tą samą prędkością. Nie pamiętam czy samochód r. zatrzymał się całkowicie czy jeszcze się toczył, na pewno znaczną częścią auta był on poza jezdnią” (k. 151). Zawarte w apelacji wywody w których skarżący podjął próbę zdyskredytowania złożonych przez tego świadka zeznań - wyrażając przy tym własne, hipotetyczne założenia co do prędkości prowadzonego przez R. S. pojazdu oraz możliwości obserwacji wówczas tego zdarzenia przez wymienionego świadka nie można uznać za zasadne.

Z tych też względów podniesione w apelacji zarzuty naruszenia przepisów prawa procesowego opisane w punktach 1, 2 i 3 apelacji nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnosząc się natomiast do zarzutu naruszenia przepisu prawa materialnego tj. art. 25 ustawy prawo o ruchu drogowym na wstępie poczynionych w powyższym zakresie rozważań zauważyć należy, iż analiza treści tego zarzutu oraz lektura przedstawionej na jego poparcie argumentacji pozwala na stwierdzenie, iż zarzut ten został wadliwie postawiony. Zwrócić należy w tym miejscu uwagę, iż jak zaznacza się w praktyce orzeczniczej zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie stawiany jedynie w sytuacji niekwestionowanych ustaleń faktycznych. Naruszenia przywołanego przepisu prawa materialnego tj art. 25 ustawy prawo o ruchu drogowym autor apelacji upatruje w niezastosowaniu wskazanego przepisu i ustalenie, że sygnalizując skręcanie w lewo obwiniony powinien zostać ominięty przez jadące za nim samochody z prawej strony a nie z lewej jak chciała uczynić P. S.. Przedstawione w apelacji na poparcie tak sformułowanego zarzutu wywody sprowadzają się jednakże w istocie do zaprezentowania własnego, subiektywnego wyobrażenia skarżącego odnośnie przebiegu tego zdarzenia, a także usytuowania wówczas na drodze pojazdów marki C. (...) oraz R. (...) jak też zachowania się uczestników tego zdarzenia w oderwaniu jednakże od całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i wyrażenia w tym zakresie własnego stanowiska oraz przeciwstawienia własnej wizji zajścia - a opartej na wyjaśnieniach złożonych przez obwinionego – ustaleniom sądu w tej sprawie. Nadmienić ponadto należy, iż podnosząc powyższy zarzut naruszenia prawa materialnego skarżący w punktach 6 i 7 apelacji także kwestionuje dokonane w sprawie tej ustalenia, co powoduje, że wywiedziona apelacje jest wewnętrznie niespójna. W świetle zgromadzonych i prawidłowo ocenionych dowodów nie budzi zaś wątpliwości kwestia, iż w czasie gdy pokrzywdzona zaczęła omijać pojazd marki r. (...) obwiniony nie zachowując należytej ostrożności podjął manewr wyjazdu z prawego pobocza drogi ponownie na jezdnię.

Rozpatrując podniesiony w punkcie 5 apelacji zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego a mianowicie art. 43 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenia w związku z art. 411 kpk, który skarżący upatruje w nieprzeprowadzeniu dowodu w postaci eksperymentu procesowego w celu odtworzenia przebiegu zdarzenia z dnia 10 września 2014 roku w celu ustalenia faktycznego przebiegu zdarzenia i możliwości zaobserwowania przez świadków wszystkich podawanych przez nich faktów szczególnie, że ukształtowanie terenu ogranicza pole widzenia do około 50 metrów, uznać należy, iż również ten zarzut nie jest zasadny. Sąd Rejonowy w rozpoznawanej sprawie zasadnie powyższy wniosek oddalił należycie uzasadniając wydaną w powyższym zakresie decyzję. Odnosząc się do przedstawionych w ramach tego zarzutu wywodów zwrócić należy uwagę, iż zgodnie z art. 43 ustawy o postępowaniu w sprawach o wykroczenie przy przeprowadzaniu oględzin i eksperymentu stosuje się odpowiednio przepisu art. 207, 208, 211 i 212 kodeksu postępowania karnego, stosownie natomiast do treści art. 211 kpk w celu sprawdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy można przeprowadzić w drodze eksperymentu procesowego, doświadczenie lub odtworzenie przebiegu stanowiących przedmiot rozpoznania zdarzeń lub ich fragmentów. Godzi się ponadto w tym miejscu zauważyć, iż eksperyment w formie zarówno doświadczenia jak i odtworzenia, aby spełniał sens procesowy winien być przeprowadzony w warunkach maksymalnie zbliżonych do tych, jakie miały miejsce, gdy zdarzenie zaistniało (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 24 maja 2013 roku II Aka 102/13). W sprawie tej nie jest możliwe dokładne odtworzenie zaistniałych wówczas warunków jak i okoliczności, w tym zwłaszcza po tak znacznym czasie od zdarzenia precyzyjnego wskazania miejsca znajdowania się wówczas na drodze tej samochodu C. (...) oraz samochodu marki R. (...) jak również pojazdów kierowanych wtedy przez świadków zdarzenia tj. okoliczności niezbędnych do prawidłowości eksperymentu procesowego. Zaakcentowania nadto wymaga, iż jak podnosi się w praktyce orzeczniczej dowód z eksperymentu procesowego (art. 211 k.p.k.) ma walor akcesoryjny, weryfikujący uzyskane wcześniej informacje i ich przydatność dla dokonywania ustaleń faktycznych, sam zaś nie pozwala na dokonywanie takich ustaleń. Eksperyment przeprowadza się, gdy jest to celowe dla sprawdzenia okoliczności wynikających z innych dowodów (tak Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 28 sierpnia 2014 roku II Aka 129/14). Zauważyć w tym miejscu również należy, iż jak wskazuje się eksperyment i jego wyniki mogą świadczyć nie o rzeczywistym fakcie, a tylko o teoretycznej możliwości zdarzenia, którego ustalenie jest rzeczą sądu.

Na uwzględnienie nie zasługiwały ponadto zarzuty podniesione w punktach 6 i 7 apelacji. Odnosząc się do przedstawionych zarzutów zauważyć należy, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu orzekającego, lecz musi zmierzać do wykazania jakich konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Podnosząc powyższe zarzuty skarżący nie przedstawił natomiast merytorycznych argumentów które podważyłyby dokonane w sprawie tej ustalenia. Przedstawione w apelacji wywody w których skarżący odnosi się do kwestii ukształtowania terenu miejsca zdarzenia sprowadzają się w istocie do wyrażenia własnego subiektywnego wrażenia co do możliwości zaobserwowania przebiegu zdarzenia przez świadków w tym kwestii czy w pojeździe obwinionego w czasie zdarzenia był włączony lewy kierunkowskaz bez wnikliwego i wszechstronnego odniesienia się do całokształtu materiału dowodowego sprawy w tym również zeznań świadków, którzy wskazywali na to co zaobserwowali z miejsca w jakim się wówczas znajdowali i kierunku jazdy. Poddając w wątpliwość dokonane ustalenia oraz wydane rozstrzygnięcie skarżący odnosi się również do kwestii nie określenia, nie wyliczenia przez biegłego dokładnej prędkości samochodu prowadzonego przez pokrzywdzoną w czasie tego zajścia, przedstawiając własne hipotetyczne rozważania i wyliczenia w powyższej kwestii. Zauważyć w tym miejscu należy rozpatrując apelację, iż istotnie w tym zakresie opinia sporządzona przez biegłego nie zawiera wyliczeń uwzględniających ślady hamowania pozostawione na jezdni - powyższe nie rzutuje jednakże na ustalenia faktyczne ponieważ przy przyjętej na podstawie zgromadzonych w sprawie i prawidłowo ocenionych dowodów wersji zdarzenia nie ma znaczenia to z jaką prędkością poruszał się po drodze kierowany przez pokrzywdzoną pojazd, nawet bowiem gdyby hipotetycznie wymieniona przekroczyła dopuszczalną prędkość to i tak do zdarzenia doprowadziłoby nieprawidłowe zachowanie obwinionego włączającego się do ruchu. Nadmienić ponadto przy tym także należy, iż z całokształtu materiału dowodowego nie wynika aby pokrzywdzona prowadząc wówczas pojazd przekroczyła prędkość 90 km/h. Zaakcentowania nadto również wymaga, iż stosownie do treści art. 17 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym kierujący pojazdem, włączając się do ruchu, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność oraz ustąpić pierwszeństwa innemu pojazdowi lub uczestnikowi ruchu.

W złożonej apelacji skarżący podnosząc wskazane zarzuty wniósł o 1. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego, która uwzględni zastrzeżenia obwinionego zgłaszane w piśmie z dnia 15 lutego 2016 roku, w szczególności te, które odnoszą się do nieuwzględnienia przez biegłego wskazań sądu co do ustaleń, które miał poczynić biegły w opinii i uzupełnienia jej o ustalenia uwzględniające wszystkie zastrzeżenia, a także 2. o przeprowadzenie przez sąd oględzin miejsca zdarzenia z dnia 10 września 2014 roku w celu ustalenia faktycznego przebiegu zdarzenia i możliwości zaobserwowania przez świadków wszystkich podawanych przez nich faktów szczególnie, że ukształtowanie terenu ogranicza pole widzenia do około 50 metrów, 3. o przeprowadzenie eksperymentu procesowego w celu odtworzenia przebiegu zdarzenia z dnia 10 września 2014 roku w celu ustalenia faktycznego przebiegu zdarzenia i możliwości zaobserwowania przez świadków wszystkich podawanych przez nich faktów szczególnie, że ukształtowanie terenu ogranicza pole widzenia do około 50 metrów, ewentualnie 4. o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego na okoliczności jak wskazane w tezie dowodowej (zgodnie z wnioskiem w pkt 4 i pkt 6) z tym zastrzeżeniem, żeby szczegółowo i obiektywnie zbadać wszystkie okoliczności sprawy z uwzględnieniem wniosków zawartych w sprzeciwie. Zauważyć w tym miejscu należy, iż niemal tożsame wnioski złożone zostały przez obrońcę obwinionego w piśmie z dnia 15 lutego 2016 roku (data wpływu do Sądu Rejonowego w Świdnicy 17 luty 2016 roku), wówczas sąd na rozprawie po rozpoznaniu tych wniosków złożonych przez obrońcę obwinionego wniosków tych nie uwzględnił, motywując swoje stanowisko, a wydane w tym zakresie decyzje uznać należy za trafne.

Z tych też względów orzeczono jak w wyroku.

Orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego uzasadnia przepis art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego i opłaty uzasadnia natomiast § 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłat za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 118, poz. 1269) oraz art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.).