Dnia 13 lutego 2017 roku
Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim
w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SO Urszula Sipińska-Sęk
Protokolant: p.o. asyst. sędz. Adam Goworek
po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2017 roku w Piotrkowie Tryb.
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z wniosku J. T.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
o wysokość emerytury i o ustalenie kapitału początkowego
na skutek odwołania J. T.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.
z dnia 10 lutego 2016 roku sygn. (...)
postanawia:
umorzyć postępowanie w sprawie.
Decyzją z dnia 10 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego J. T. na dzień 1 stycznia 1999 roku, ponieważ przeliczenie nie powoduje zmian w wysokości kapitału początkowego.
Od powyższej decyzji dnia 14 marca 2016 roku odwołanie wniósł J. T. wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy ZUS w T. celem ponownego ustalenia wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku przy przyjęciu dwudziestu lat nie kolejnych, najkorzystniejszych z całego okresu zatrudnienia do 31 grudnia 1998 roku, z uwzględnieniem okresu od 15 września 1973 roku do 20 marca 1984 roku.
Decyzją z dnia 10 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił prawa do przeliczenia emerytury J. T.. Uzasadniając decyzje organ rentowy podniósł, iż po przeliczeniu kapitału początkowego wartość jego nie uległa zmianie zatem brak jest podstaw do przeliczenia emerytury.
Od powyższej decyzji dnia 14 marca 2016 roku odwołanie wniósł J. T. wnosząc o jej uchylenie i przekazanie sprawy ZUS w T. celem ponownego rozpoznania i przeliczenia emerytury po prawidłowym ustaleniu wartości kapitału początkowego na dzień 1 stycznia 1999 roku przy przyjęciu dwudziestu lat nie kolejnych, najkorzystniejszych z całego okresu zatrudnienia do 31 grudnia 1998 roku, z uwzględnieniem okresu od 15 września 1973 roku do 20 marca 1984 roku.
W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie.
Na rozprawie w dniu 4 października 2016 roku pełnomocnik wnioskodawcy wskazał, iż kwestionuje jedynie zarobki przyjęte przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za rok 1979, gdyż w zaświadczeniach (...) za ten rok, nie zostały uwzględnione zarobki za miesiąc lipiec.
Na rozprawie w dniu 8 grudnia 2016 roku Sąd zobowiązał pełnomocnika wnioskodawcy do złożenia zaświadczenia o zarobkach wnioskodawcy za rok 1979 w terminie miesięcznym.
Pismem z dnia 10 stycznia 2017 roku pełnomocnik wnioskodawcy, wykonując zobowiązanie Sądu z dnia 8 grudnia 2016 roku złożył zaświadczenie wystawione przez (...) we W. w zakresie wynagrodzenia otrzymywanego przez ubezpieczonego w okresie od stycznia do lipca 1979 oraz stwierdził prawidłowość przyjętej przez organ rentowy wysokości wynagrodzeń za rok 1979.
W związku z powyższym pełnomocnik wnioskodawcy cofnął odwołania.
Pismem z dnia 20 stycznia 2017 roku organ rentowy wyraził zgodę na wycofanie przez wnioskodawcę odwołania od dwóch decyzji organu rentowego z dnia 10 lutego 2016 roku i wniósł o umorzenie postępowania.
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zważył, co następuje:
Stosownie do treści art. 355 § 1 k.p.c. sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania, jeżeli powód cofnął ze skutkiem prawnym pozew lub jeżeli wydanie wyroku stało się z innych przyczyn zbędne lub niedopuszczalne. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych odwołanie pełni rolę pozwu. Pozew może być cofnięty bez zezwolenia drugiej strony aż do rozpoczęcia rozprawy, a jeżeli z cofnięciem połączone jest zrzeczenie się roszczenia – aż do wydania orzeczenia. Sąd może uznać powyższą czynność za niedopuszczalną tylko wówczas, gdy okoliczności sprawy wskazują, że jest sprzeczna z prawem, zmierza do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.) lub narusza słuszny interes ubezpieczonego (art. 469 k.p.c.)
W przedmiotowej sprawie Sąd uznał, że cofnięcie przez wnioskodawcę odwołań nie było niedopuszczalne w świetle art. 203 § 4 k.p.c. i art. 469 k.p.c.
Wobec powyższego czynność skarżącego należało uznać za prawnie dopuszczalną i nienaruszającą żadnego z wyżej powołanych przepisów k.p.c.
Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 355 k.p.c. w związku z art. 203 § 4 k.p.c. i art. 469 k.p.c. orzekł jak w sentencji postanowienia.