UZASADNIENIE

A. M. (1) został obwiniony o to, że w dniu 8 marca 2015 roku o godz. 19.50 w miejscowości P., kierując pojazdem marki T. (...) o numerze rejestracyjnym (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 51 km/h tj. w miejscu gdzie obowiązuje ograniczenie prędkości jazdy 50 km/h jechał z prędkością 101 km/h , tj. o czyn z art. 92 a k.w.

Sąd Rejonowy w Mińsku Mazowieckim wyrokiem z dnia 3 listopada 2016 r.:

I. obwinionego A. M. (1) uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za czyn ten na podstawie art. 92 a k.w. wymierzył mu karę grzywny w kwocie 400 złotych;

II. zasądził od obwinionego A. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40 złotych tytułem opłaty oraz kwotę 100 złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

Apelację od wyroku Sądu I instancji wniósł obrońca oskarżonego. Zaskarżając wyrok w całości na korzyść oskarżonego, orzeczeniu temu zarzucił obrazę przepisów prawa procesowego w postaci:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art., 8 k.p.w. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. w zw. z § 23 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 17 lutego 2014 r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonywanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz wydanie orzeczenia w oparciu o wybiórczy materiał dowodowy, polegające na ustaleniu, że istnieje możliwość współdziałania urządzenia (...) z urządzeniem dodatkowym (...)w sytuacji gdy urządzenie dodatkowe (...) pełni wyłącznie rolę rejestratora podczas gdy przyrząd pomiarowy powinien być stosowany zgodnie z decyzją zatwierdzenia typu i zgodnie z instrukcją obsługi, która to decyzja i instrukcja obsługi nie przewidywały takiej konfiguracji przyrządu pomiarowego z urządzeniem dodatkowym, decyzja zatwierdzenia typu i rozporządzenie nie wprowadzają rozróżnienia dla sytuacji, gdy urządzenie dodatkowe pełni wyłącznie rolę rejestratora, a w konsekwencji w funkcji rejestratora można stosować wyłącznie urządzenie dodatkowe przewidziane w decyzji zatwierdzenia typu i instrukcji obsługi urządzenia,

2. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. w zw. z art. 4 pkt 5 w zw. z art. 8 a pkt 1 ustawy Prawo o miarach poprzez przekroczenie swobodnej oceny dowodów oraz wydanie orzeczenia w oparciu o wybiórczy materiał dowodowy, przejawiające się w uznaniu za miarodajny pomiar prędkości urządzenia pomiarowego(...) w konfiguracji z urządzeniem dodatkowym (...), mimo iż decyzja zatwierdzenia typu nr (...) I (...) nie dopuszcza stosowania takiej konfiguracji urządzeń, gdyż nie został urzędowo zbadany wpływ urządzenia (...) na prawidłowość pomiaru prędkości urządzeniem(...), a sam pomiar został wykonany nieprawidłowo z uwagi na mierzenie prędkości dwóch pojazdów jadących blisko siebie w kolumnie, co jest sprzeczne z instrukcją obsługi,

3. art. 193 § 1 k.p.k. i art. 201 k.p.k. w zw. z art. 42 § 1 k.p.w. polegające na:

a) poczynieniu ustaleń wymagających wiadomości specjalnych w oparciu o dokument prywatny (...) Sp. z o.o. i pismo procesowe oskarżyciela, mimo że podmioty te nie posiadają wiadomości specjalnych, a ich twierdzenia nie mogą zastąpić opinii biegłego w tym zakresie. Dodatkowo zarówno (...) sp. z o.o. jako producent urządzenia jak i oskarżyciel z definicji są stronniczy i zainteresowani niekorzystnym dla obwinionego rozstrzygnięciem sprawy,

b) zaniechaniu dopuszczenia dowodu z opinii tego samego lub innego biegłego w przypadku ustalenia, że opinia biegłego J. T. jest niepełna lub niejasna,

4. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. oraz art. 410 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. polegające na zaniechaniu oparcia wyroku na wszystkich dowodach przeprowadzonych w niniejszej sprawie, w szczególności na pominięciu dowodu z opinii biegłego w zakresie, w jakim biegły wskazywał, że użycie konfiguracji urządzenia (...) z urządzeniem dodatkowym (...) jest niedopuszczalne, z uwagi na brak płynnej zmiany czasu na nagraniu pomiar prędkości pojazdu obwinionego jest niemiarodajny oraz dowodu z pisma Prezesa Głównego Urzędu Miar z dnia 19 lipca 2013 r. w zakresie w jakim ogólnie odniósł się do kwestii niedopuszczalności łączenia urządzeń (...) z urządzeniami dodatkowymi bez stosownego uregulowania tego w stosownej decyzji Prezesa Urzędu Miar,

5. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. polegające na dokonaniu dowolnej oraz wybiórczej oceny dowodu z zeznań świadków T. W. i A. młot bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania poprzez uznanie zeznań świadków za wiarygodne, mimo że zeznania świadków pozostawały w sprzeczności z dowodem z nagrania z wideorejestratora w zakresie, w jakim świadkowie wskazali, że przed pojazdem obwinionego nie było innego pojazdu, podczas gdy z nagrania wideorejestratora wynika, że przed pojazdem obwinionego poruszał się inny pojazd, a okoliczność ta była istotna dla rozstrzygnięcia sprawy i wpływała na miarodajność pomiaru prędkości, co czyni zeznania świadków niewiarygodnymi, nadto świadkowie zeznali, że urządzenie nie może dokonywać pomiaru pojazdów jadących w kolumnie, jeżeli są one zbyt blisko siebie, nadto na nagraniu rejestrowana jest prędkość pojazdów w kolumnie ze wskazaniem czy pomiar jest dokonywany dla pojazdu pierwszego czy najszybszego, a jednocześnie na przedmiotowym nagraniu jest wskazane, że prędkość została zmierzona dla pojazdu pierwszego, czyli tego, który jechał przed pojazdem zatrzymanym do kontroli – okoliczność ta została całkowicie pominięta przez Sąd I instancji,

6. art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 82 § 1 k.p.w. poprzez sporządzenie uzasadnienia nieodpowiadającego prawu w szczególności poprzez zaniechanie wskazania i wyjaśnienia powodu, dla których Sąd odmówił wiarygodności opinii biegłego i poczynił ustalenia faktyczne na podstawie innych dowodów

W konsekwencji tak sformułowanych zarzutów skarżący wniósł o:

1. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokument ,,Wideorejestratory (...) i (...). Obsługa urządzeń” na okoliczność sposobu działania urządzenia (...).

2. ponowne odtworzenie na rozprawie apelacyjnej nagrania z wideorejestratora.

3. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie postępowania w całości na podstawie art. 5 § 1 pkt 1 k.p.w.

4. ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego zarzucanego mu czynu;

5. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Mińsku Mazowieckim,

6. zasądzenie na rzecz obwinionego zwrotu kosztów ustanowienia obrońcy, według norm przepisanych.

W toku rozprawy apelacyjnej obrońca obwinionego poparł zawarte w apelacji wnioski dowodowe o zaliczenie w poczet materiału dowodowego dołączonego do apelacji materiału szkoleniowego dotyczącego obsługi videorejestratora P. i V. I. oraz o ponowne odtworzenie na rozprawie odwoławczej nagrania z videorejestratora ze zwzględu na fakt, że chciałby wskazać ma dwa fragmenty tego nagrania, na które nie zwrócił uwagi Sąd I instancji, a są one istotne dla rozstrzygnięcia tej sprawy. Oskarżyciel publiczny wniósł o oddalenie wniosku dowodowego dotyczącego ponownego odtworzenia na rozprawie odwoławczej nagrania z przedmiotowego zdarzenia, natomiast nie oponował, co do zaliczenia w poczet materiału dowodowego dołączonych do apelacji kserokopii dokumentów dotyczących obsługi w/w urządzeń, bowiem są one ogólnodostępne i publikowane w internecie. Sąd Okręgowy postanowił wznowić zamknięty przewód sądowy i dopuścić dowód z ponownego odtworzenia nagrania na kasecie przedmiotowego zdarzenia w toku rozprawy odwoławczej oraz zaliczyć w poczet materiału dowodowego złożone wraz z apelacją dokumenty dotyczące obsługi urządzeń użytych do pomiaru prędkości jazdy obwinionego.

Obrońca obwinionego poparł apelację i wniosek w niej zawarty. Oskarżyciel publiczny wniósł o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się o tyle zasadna, że doprowadziła do wydania orzeczenia o charakterze reformatoryjnym. W wyprzedzeniu zasadniczej części rozważań wskazać należy, iż w ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób niezgodny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego dokonał oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, co w konsekwencji doprowadziło do poczynienia błędnych ustaleń faktycznych. Sąd II instancji nie podzielił poglądu Sądu Rejonowego w zakresie zebranych w sprawie dowodów, bowiem zdaniem Sądu Okręgowego brak jest podstaw do uznania, że opinia biegłego jest niepełna, a zatem niewiarygodna, zaś przedstawione przez Komendę Główną Policji i producenta urządzenia PolCam dokumenty mogą jednoznacznie przesądzać o prawidłowości działania urządzeń(...) i (...) w konfiguracji. Analiza sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania opinii biegłego J. T. nie wykazała, żeby była ona niepełna, niejasna bądź sprzeczna w swej treści. Z tego też względu Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do jej zdyskredytowania. Zważyć należy, że przy jej wydaniu biegły J. T. oparł się przede wszystkim na decyzji zatwierdzenia typu (...)z dnia 22 czerwca 2006 r. wydanej przez Prezesa Głównego Urzędu Miar, zmienionej decyzją nr (...) z dnia 30 kwietnia 2012 r.. Z treści tychże decyzji wynika, że przyrząd I. – 1 może być wyposażony w następujące urządzenia dodatkowe: urządzenie o oznaczeniu fabrycznym (...), produkowane przez Zakład Urządzeń Radiolokacyjnych (...) Sp. z o.o., ul. (...), (...)-(...) O. oraz kamerę z obiektywem S. (...) mm, monitor (...) z wbudowanym czytnikiem kart CF wraz z oprogramowaniem do archiwizacji zarejestrowanych zdarzeń, pilot zdalnego sterowania. Jak słusznie wskazał biegły sądowy powyższa lista nie obejmuje żadnych urządzeń firmy (...) , więc stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie radar I. – 1 został użyty w konfiguracji, która nie jest dla niego przewidziana. Zdaniem biegłego J. T., skoro decyzja zatwierdzenia typu urządzenia I. – 1 z uwzględnieniem treści decyzji zmieniającej, nie zawiera żadnego zapisu na temat urządzeń firmy (...) (w tym także urządzenia (...)), to użycie takiej konfiguracji jest niedopuszczalne. W związku z niedokonaniem urzędowego sprawdzenia czy taka konfiguracja urządzeń działa poprawnie, nie można uznać spornego pomiaru za miarodajny. Sąd Okręgowy po zapoznaniu się z oceną biegłego wyrażoną w opinii sporządzonej na potrzeby niniejszego postępowania w pełni podziela argumenty w niej przedstawione. Ponownego podkreślenia wymaga, że biegły sporządzając przedmiotową opinię, kierował się danymi zawartymi w decyzji Prezesa Głównego Urzędu Miar, a więc organu właściwego, upoważnionego do zatwierdzania typów przyrządów pomiarowych na podstawie wyników przeprowadzonych badań i wskazywania w konfiguracji z jakimi innymi urządzeniami mogą one być używane. W tym miejscu należy przyznać rację skarżącemu obrońcy, iż poglądu wskazanego powyżej, nie są w stanie podważyć dokumenty przedstawione przez Komendę Główną Policji oraz producenta urządzeń (...) gdyż oba te podmioty są bezpośrednio zainteresowane uznaniem za miarodajny pomiaru dokonanego za pośrednictwem wskazanych urządzeń działających w konfiguracji. Ponowne odtworzenie nagrania z przedmiotowego zdarzenia w toku rozprawy apelacyjnej, nakazało Sądowi Okręgowemu przyjąć, iż Sąd Rejonowy oceniając zeznania funkcjonariuszy Policji i uznając je za wiarygodne, przekroczył granice swobodnej oceny dowodów. Z treści zeznań świadków T. W. i A. M. (2) wynika bowiem, że w momencie dokonywania pomiaru prędkości przed pojazdem obwinionego nie poruszał się żaden inny pojazd. Takim twierdzeniom funkcjonariuszy Policji przeczy przedmiotowe nagranie, z którego bezspornie wynika, że przed pojazdem obwinionego A. M. (1) poruszał się inny pojazd, co mogło mieć wpływ na wynik pomiaru prędkości jazdy. Mając na uwadze wskazane powyżej okoliczności Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że pomimo wyczerpania możliwości dowodowych w niniejszej sprawie zaistniało szereg wątpliwości o charakterze nieusuwalnym. Jakkolwiek, zdaniem Sądu Okręgowego nie można kategorycznie wykluczyć, że obwiniony A. M. (1) w czasie kierowania tym samochodem przekroczył dozwoloną prędkość, to jednak brak możliwości bezspornego ustalenia tego faktu, a w szczególności ustalenia, z jaką faktycznie prędkością obwiniony ten w tym czasie jechał, uniemożliwia sądowi przypisanie mu winy za ten czyn.

Zgodnie z treścią art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 8 k.p.w. niedające się usunąć wątpliwości rozstrzyga się na korzyść obwinionego. Z tego względu wobec zaistniałych, niedających się usunąć wątpliwości, Sąd Okręgowy zobowiązany był do rozstrzygnięcia ich na korzyść obwinionego A. M. (1) i uniewinnienia go od zarzucanego mu czynu. Na marginesie wskazać również należy, że Sąd Okręgowy rozważał również możliwość przeprowadzenia eksperymentu procesowego w zakresie pomiaru prędkości poprzez urządzenia (...)i (...) działające w konfiguracji, jednakże z uwagi na fakt, że niniejsze wykroczenie z dniem 8 marca 2017 r. uległoby przedawnieniu, odstąpił od przeprowadzenia tego dowodu. Sąd Okręgowy na podstawie art. 118 § 2 k.p.w. zasądził na rzecz obwinionego A. M. (1) kwotę 1632 złote tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego wykonywanego na jego rzecz w obu instancjach. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 456 k.p.k. oraz art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

Przewodniczący:		SSO Teresa Zawiślak

Protokolant:	st. sekr. sąd. Ewa Olewińska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE