UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 lipca 2016 roku około godz. 12.50 M. R. przed halą przylotów (...) w W. przy ul. (...) (...) na terenie (...) im. (...) w W. zaproponował T. H. D. skorzystanie z wykonywanych przez niego usług transportowych. Ww. skorzystał z propozycji i udał się wraz z M. R. do jego samochodu, a następnie na parkingu wielopoziomowym P1 M. R., dokonując już przewozu pasażera został zatrzymany do kontroli przez funkcjonariusza Policji st. sierż. M. M.. W samochodzie marki M. (...) o nr rej. (...) kierowanym przez M. R. znajdował się także T. H. D., który rozpytany na miejscu przez M. M. potwierdził, że przed halą przylotów Terminala podszedł do niego jemu nieznany mężczyzna – M. R., który zaproponował mu usługę (...). M. R. nie posiadał przy tym zgody zarządzającego lotniskiem na prowadzenie ww. działalności.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień obwinionego M. R. /k. 11v, k. 32/, zeznań świadka M. M. /k.7, k. 32/, dokumentów w postaci: notatka /k. 1/, metryka płyta /k. 8 - 9/, informacja z komisariatu /k. 36/.

Obwiniony M. R. w postępowaniu wyjaśniającym nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił, iż nie miał świadomości, że zmieniły się przepisy i strefa lotniska została poszerzona. Zaznaczył, że gdyby o powyższym wiedział nie zabierałby pasażera, gdyż nie narażałby się na popełnienie wykroczenia. W złożonych przed Sądem wyjaśnieniach obwiniony podtrzymał swoje stanowisko i opisał, że wcześniej przywiózł pasażerów z Dworca Centralnego, a żeby nie wracać „ na pusto” zapytał pasażera przed halą przylotów czy chce skorzystać z usługi. Podkreślił przy tym ponownie, iż pasażera zapytał na chodniku przed halą, gdyż myślał, że zakaz „ akwizycji” dotyczy jedynie samej hali odlotów i przylotów.

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego Sąd uznał za wiarygodne w zasadniczej części, obwiniony potwierdził bowiem nie tylko, że zaproponował przejazd pasażerowi i przewoził go w dniu 12 lipca 2016 r. ale także opisał szczegółowo okoliczności całego zdarzenia. Powyższe w całości spójne było przy tym z zeznaniem świadka M. M., nie było zatem żadnych podstaw do kwestionowania w tym zakresie wyjaśnień obwinionego. Z zeznań świadka M. M. /k. 7/ wynika bowiem, iż w dniu zdarzenia około godz. 12:50 w trakcie patrolowania parkingu podjął on interwencję wobec znanego mu z widzenia mężczyzny prowadzącego działalność gospodarczą, tj. obwinionego M. R., który wraz z pasażerem przebywał w pojeździe. Z zeznań M. M. jasno wynika również, iż w trakcie interwencji dokonał on rozpytania pasażera pojazdu prowadzonego przez obwinionego, który oświadczył, że przed hala przylotów podszedł do niego nieznany mu mężczyzna, (tj. obwiniony w niniejszej sprawie) i zaproponował mu usługę przewozu osób pod wskazany przez niego adres. Sąd ocenił zeznania tego świadka jako logiczne i konsekwentne. Świadek potwierdził zeznania złożone bezpośrednio po zdarzeniu, jest on też funkcjonariuszem Policji i w ocenie Sądu nie miał żadnego powodu do składania zeznań mogących bezpodstawnie obciążać, bądź przeciwnie chronić obwinionego, wiedzę na temat zachowania obwinionego powziął wyłącznie w związku z wykonywanymi czynnościami służbowymi. Dodatkowym elementem wpływającym na ocenę wiarygodności zeznań tego świadka jest fakt, że jego zeznania pokrywały się z wersją samego obwinionego. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również na zebranych w sprawie dowodach pozaosobowych z dokumentów, które ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności.

Natomiast w ocenie Sądu, nie zasługiwało na uwzględnienie stanowisko obwinionego jakoby dopuścił się wykroczenia niecelowo, z powodu braku wiedzy co do zakresu obowiązywania zakazu prowadzenia działalności gospodarczej z zakresu usług (...) bez zgody zarządzającego lotniskiem.

M. R. został obwiniony o popełnienie czynu określonego w: art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust.1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 roku.

Zgodnie z art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze penalizowane jest niestosowanie się do nakazu lub zakazu zawartego w przepisach porządkowych wydanych na podstawie art. 83a ust. 2 w/w ustawy obowiązujących na lotnisku. Wskazany przepis odsyła bezpośrednio do art. 83a ust. 1 w/w ustawy, zgodnie z którym wszystkie osoby znajdujące się na terenie lotniska są obowiązane do przestrzegania i stosowania się do nakazów i zakazów zawartych w przepisach porządkowych ustalonych przez zarządzającego tym lotniskiem, wydanych na podstawie rozporządzenia ministra właściwego do spraw transportu w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych i ministrem właściwym do spraw finansów publicznych.

Zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. Podkreślić należy również, iż art. 68 ust. 2 pkt 2 oraz art. 80 ustawy Prawo Lotnicze nakładają na zarządzającego lotniskiem obowiązki o charakterze publicznoprawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku na terenie lotniska. Art. 68 ust. 2 pkt 2 powołanej ustawy przewiduje, że zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Natomiast zgodnie z art. 80 ustawy Prawo Lotnicze zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska.

W art. 82 pkt 3 ustawy Prawo Lotnicze wymienione zostały cztery formy dyspozycji: zarządzenia, nakazy, zakazy oraz polecenia, które wydawane są na podstawie tego przepisu przez zarządzającego lotniskiem w związku z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, obowiązujące w stosunku do wszystkich osób znajdujących się na terenie lotniska. W oparciu o wskazane powyżej Rozporządzenie Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r., na terenie (...) im. (...) przyjęte zostało zarządzenie nr 95 z dnia 4 października 2012 r. Naczelnego Dyrektora Przedsiębiorstwa Państwowego (...) w sprawie bezpieczeństwa, ochrony i przepisów porządkowych na terenie L. C. w W.. W § 2 pkt 6 lit. b powołanego zarządzenia zostało implementowane unormowanie zawarte w § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku, iż na terenie lotniska zabrania się prowadzenia bez zgody zarządzającego lotniskiem działalności gospodarczej, w tym reklamowej, akwizycyjnej lub innej działalności zarobkowej. W § 5 zarządzenia nr (...) jako sankcję naruszenia wymienionych w nim przepisów porządkowych wskazano art. 210 ust. 1 pkt 5a Ustawy Prawo Lotnicze.

Wykonywanie działalności gospodarczej z zakresu usług transportowych bez wymaganej zgody zarządzającego lotniskiem podlega karze grzywny, co wynika z art. 210 ust. 1 pkt. 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust. 1 pkt 6 lit. b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 4 września 2012 r. w sprawie podstawowych przepisów porządkowych związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i ochrony lotów oraz porządku na lotnisku. W ocenie Sądu zachowanie obwinionego było wykonywaniem przez niego działalności gospodarczej. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w art. 2 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, działalnością gospodarczą jest zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły. Definicja ta wskazuje na pewne zasadnicze cechy: zarobkowy charakter – odpłatność, ciągłość oraz zorganizowany sposób wykonywania, które świadczą, iż dane działania uznać należy jako wykonywanie działalności gospodarczej. Podnieść należy także, iż zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 20 grudnia 2012 roku, sygn. akt I ACa 701/02, który w swoim orzeczeniu powołał się na uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 11 czerwca 1992 r., III CZP 64/92 (OSNCP 12/92, poz. 225) „czynności podejmowane przez podmiot gospodarczy wchodzą w zakres jego działalności gospodarczej, gdy pozostają w normalnym, funkcjonalnym związku z tą działalnością, w szczególności podejmowane są w celu realizacji zadań związanych z przedmiotem działalności tego podmiotu.” Sąd w niniejszej sprawie podziela te stanowiska.

Tym samym, mając na uwadze powyższe wskazać należało, iż działanie podejmowane przez obwinionego w dniu zdarzenia w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1, które polegało na najpierw zaproponowaniu napotkanej osobie wykonania usługi przewozu, a następnie jej faktycznemu wykonaniu poprzez przewożenie pasażera było związane bezpośrednio z wykonywaną przez obwinionego działalnością gospodarczą z zakresu przewozu osób, którą obwiniony prowadzi w sposób zarobkowy, ciągły oraz zorganizowany, czego z resztą sam nie kwestionował.

Nie ulega także wątpliwości, że obwiniony proponując usługę przewozu w okolicy terminala hali przylotów, a następnie przewożenia pasażera na parkingu P1 zarzucony mu czyn popełnił na terenie lotniska. Zgodnie bowiem z definicją wyrażoną w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze lotniskiem jest wydzielony obszar na lądzie, wodzie lub innej powierzchni w całości lub w części przeznaczony do wykonywania startów, lądowań i naziemnego lub nawodnego ruchu statków powietrznych, wraz ze znajdującymi się w jego granicach obiektami i urządzeniami budowlanymi o charakterze trwałym, wpisany do rejestru lotnisk. W tym miejscu należy również wskazać, iż zgodnie z art. 2 ust. 6 ustawy Prawo lotnicze, częścią lotniczą lotniska jest obszar trwale przeznaczony do startów i lądowań statków powietrznych oraz do związanego z tym ruchu statków powietrznych, wraz z urządzeniami służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp jest kontrolowany. Zgodnie zaś z Wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt II OSK 2421/12, w którym Sąd ten zajął się przypadkiem budowy terminala pasażerskiego na funkcjonującym lotnisku, definicja zawarta w art. 2 pkt 4 ustawy Prawo Lotnicze oznacza, iż „ obiekty budowlane stanowią część lotniska jedynie w sytuacji, gdy lotnisko to zostało wpisane do właściwego rejestru. Wpisanie do rejestru danego lotniska jest wymogiem koniecznym do rozpoczęcia jego eksploatacji, po uprzednim uzyskaniu zezwolenia na założenie lotniska i spełnieniu innych warunków określonych w art. 59 ust. 1 Prawa lotniczego ”. Zgodnie z ust. 6 powołanego przepisu, do rejestru lotnisk wpisuje się jako zarządzającego lotniskiem zakładającego lotnisko lub też inny podmiot – na wniosek zakładającego lotnisko. W rejestrze lotnisk cywilnych prowadzonym przez Urząd Lotnictwa Cywilnego znajduje się zarządzane przez Przedsiębiorstwo Państwowe (...) L. C. w W. (nr rejestracyjny (...)). Nie ma przy tym znaczenia dla ustalenia winy obwinionego wskazywana przez niego nieświadomość co do zakresu działania przedmiotowego zakazu. Zgodnie wszakże z art. 7 § 1 kw, nieświadomość tego, że czyn jest zagrożony karą, nie wyłącza odpowiedzialności, chyba że nieświadomość była usprawiedliwiona. Zgodnie z przyjętą doktryną, nieświadomość zagrożenia czynu karą oznacza taki stan psychiczny, gdy sprawca czynu w chwili jego popełnienia nie wie, że obowiązuje go norma prawna, która pod groźbą kary zakazuje tego czynu, albo w chwili dopuszczenia się karalnego zaniechania nie wie, że obowiązuje go norma prawna, która pod groźbą kary nakazuje podjąć określone działanie. Nieświadomość karalności rozumieć zatem należy jako nieświadomość tego, że czyn jest zakazany przez normę prawa wykroczeń czyli inaczej nieświadomość tego, że czyn stanowi wykroczenie. Nie można zatem przyjąć, nawet jeżeli w pełni dać wiarę obwinionemu co do jego nieświadomości obowiązywania przedmiotowego zakazu, iż nieświadomość ta była w jakikolwiek sposób usprawiedliwiona. Obwiniony jest bowiem osobą dorosłą, doświadczoną życiowo nadto jak sam przyznał trudni się odpłatnym przewozem osób, co jest jego pracą zarobkową. Jasnym zatem jest, iż obwiniony musiał mieć świadomość obowiązywania na terenie L. im. F. C. zakazu prowadzenia działalności gospodarczej o charakterze przewozu osób bez zgody zarządzającego lotniskiem – tj. iż prawo prowadzenia tej działalności przysługuje określonym korporacjom, a jeżeli miał wątpliwość co do konkretnej strefy obowiązywania zakazu z łatwością mógł się tego dowiedzieć.

W sprawie nie ma przy tym także również wątpliwości, że obwiniony w (...) im. (...) w W. ul. (...) 1 wykonywał swoją działalność z zakresu usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem, potwierdza to wszakże sama treść jego wyjaśnień.

Przedsiębiorstwo Państwowe (...), które zarządza L. im. F. C. w W. od 2001 roku ogłasza bowiem postępowania ofertowe mające na celu wyłonienie firm, które uzyskają prawo do świadczenia usług taksówkowych na zamówienie na terenie (...) im. (...) w W.. (...) taksówkowa pasażerów L. C. jest aktualnie prowadzona przez firmy taksówkowe E. T., S. T. oraz (...).

Reasumując, Sąd uznał, że obwiniony M. R. w dniu 12 lipca 2016 roku około godz. 12:50 w W. przy ul. (...) (...) na terenie L. C., wbrew zakazowi prowadził działalność gospodarczą w postaci usług transportowych bez zgody zarządzającego lotniskiem. Czyn opisany w pkt 1 zarzutu stanowi wykroczenie z art. 210 ust.1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze w zw. z § 2 ust.1 pkt. 6b Rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 04.09.2012 r.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary określonymi w art. 33 kw oraz szczególnie w art. 24 § 1 i 3 kw, ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę. Sąd na podstawie art. 210 ust. 1 pkt 5a ustawy Prawo Lotnicze przy zastosowaniu art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 zł, uznając taką karę za adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości przedmiotowego wykroczenia, biorąc pod uwagę także sytuację materialna obwinionego. W ocenie Sądu wymierzona kara pozwoli na osiągnięcie celów kary, tak w zakresie wychowawczego oddziaływania na obwinionego, jak i społecznego jej oddziaływania i sprzyjać będzie przestrzeganiu porządku prawnego.

Orzeczenie o zryczałtowanych wydatkach postępowania oraz o opłacie wydano na podstawie art. 118 § 1 kpw w zw. z § 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia i art. 119 kpw w zw. z art. 3 ust. 1 i art. 21 pkt 2 Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych. Sąd zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 100 zł i wymierzył mu opłatę w wysokości 30 zł.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE