UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 grudnia 2013 r., znak (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu C. Ł. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ubezpieczony odwołał się od powyższej decyzji, w uzasadnieniu wyjaśnił, że jego stan zdrowia pogorszył się, co uniemożliwia mu pracę.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w G. wniósł o jego oddalenie, powołując się na orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 17 grudnia 2013 r., w którym uznano ubezpieczonego za zdolnego do pracy.

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 25 listopada 2015 r. zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu C. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 października 2013 r. na stałe.

Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach faktycznych i rozważaniach prawnych.

Ubezpieczony C. Ł. urodził się (...), posiada wykształcenie podstawowe. Dotychczas pracował jako robotnik transportu i pracownik produkcji. Od dnia 4 grudnia 2008 r. do dnia 30 czerwca 2011 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Ubezpieczony posiada ogólny okres ubezpieczenia
w wymiarze 39 lat, 5 miesięcy i 14 dni oraz wymagany do przyznania renty 5-letni okres ubezpieczenia, przypadający w ostatnich 10 latach przed zgłoszeniem wniosku.

U ubezpieczonego występuje nadciśnienie tętnicze bez potwierdzonych powikłań narządowych, przewlekłe niepowikłane zapalenie śluzówki żołądka, przewlekły zespół bólowy lędźwiowy w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez patologicznych objawów neurologicznych, zespół bólowy szyjny z powodu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez patologicznych objawów neurologicznych oraz przewlekła obturacyjna choroba płuc z upośledzeniem wentylacji i częstymi zaostrzeniami nieżytu oskrzeli w wywiadzie. Ubezpieczony od dnia 1 października 2013 r. pozostaje trwale częściowo niezdolny do pracy.

W oparciu o tak poczynione ustalenia faktyczne, Sąd I instancji, wskazując na art. 12, art. 13 oraz art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 1440 ze zm.; dalej jako: ustawa rentowa) uznał, że odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy w celu oceny niezdolności do pracy ubezpieczonego dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z dziedzin odpowiadających schorzeniom ubezpieczonego tj. lekarzy: ortopedy, neurologa, internisty i pulmonologa.

Biegli internista, ortopeda i neurolog w opinii łącznej rozpoznali u ubezpieczonego nadciśnienie tętnicze bez potwierdzonych powikłań narządowych, przewlekłe niepowikłane zapalenie śluzówki żołądka, przewlekły zespół bólowy lędźwiowy
w przebiegu zmian zwyrodnieniowych i dyskopatycznych bez patologicznych objawów neurologicznych oraz zespół bólowy szyjny z powodu zmian zwyrodnieniowych
i dyskopatycznych bez patologicznych objawów neurologicznych. W ocenie biegłych ubezpieczony pod względem internistycznym, neurologicznym i ortopedycznym pozostaje zdolny do pracy.

Biegły pulmonolog rozpoznał u ubezpieczonego przewlekłą obturacyjną chorobę płuc z upośledzeniem wentylacji i częstymi zaostrzeniami nieżytu oskrzeli w wywiadzie. W ocenie biegłego w/w schorzenie wraz ze współistniejącymi innymi dolegliwościami,
w tym zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi w kręgosłupie skutkują trwałą częściową niezdolnością do pracy ubezpieczonego. Biegły wskazał, że niezdolność powstała po dniu 23 kwietnia 2013 r. W opinii uzupełniającej biegły wyjaśnił, iż opinię sporządził w oparciu o wywiad chorobowy, badanie fizykalne oraz badania dodatkowe. Biegły podał, że dokumentacja na której się opierał, w szczególności dotycząca schorzeń ze strony układu oddechowego dostępna była Komisji Lekarskiej ZUS. Jednocześnie wskazał, iż charakter schorzenia płucnego, rokowanie i wiek ubezpieczonego przemawiają za tym, że niezdolność powstała co najmniej w dniu 1 października 2013 r.

Zastrzeżenia do opinii pulmonologa wniósł organ rentowy podnosząc, że biegły nie odniósł się do badania przedmiotowego biegłego internisty-diabetologa z dnia 12 grudnia 2014 r. oraz do nowego wyniku spirometrii z dnia 4 marca 2014 r.

Z uwagi na zastrzeżenia Sąd I instancji dopuścił dowód z opinii uzupełniających biegłego internisty, który wskazał, iż zastrzeżenia organu rentowego są nietrafne. Biegły wyjaśnił, iż każdy biegły ocenia schorzenia ze swojej dziedziny, tym samym on nie oceniał schorzeń pulmonologicznych ubezpieczonego. Podał, że opinię biegłego pulmonologa należy traktować jako element oceny łącznej stanu zdrowia badanego niesprzeczną z opinią internistyczną dotyczącą innych schorzeń. Biegły wskazał również, że przedmiotowe objawy pulmonologiczne charakteryzują się wybitną zmiennością. Zarówno objawy obturacji, jaki i restrykcji mogą pojawiać się lub znikać
w okresie minut i godzin (świty, trzeszczenia, rzężenia w przebiegu anafilaksji, obrzęku płuc, spastyki) oraz dni (rzężenia i furczenia zapalne), a już na pewno, jak w omawianych opiniach, miesięcy. Z tego powodu wynik badania przedmiotowego z dnia 12 grudnia 2014 r. nie przeczy istnieniu schorzenia pulmonologicznego.

Pozwany wniósł również zarzuty do w/w opinii uzupełniających biegłego internisty wskazując, że skoro istnieją okresy zaostrzenia i poprawy stanu zdrowia ubezpieczonego to data początkowa niezdolności do pracy ubezpieczonego winna zostać ustalona na dzień badania przez biegłego pulmonologa. W ocenie organu rentowego, skoro w trakcie badania przez internistę nie rozpoznano takich dolegliwości jak w trakcie badania przez biegłego pulmonologa oznacza to, że nie istniały one w tym czasie. Organ rentowy wniósł
o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii.

W ocenie Sądu Okręgowego zastrzeżenia nie zasługiwały na uwzględnienie, bowiem kwestie podnoszone przez organ rentowy zostały wyjaśnione w wyczerpujący sposób. Biegły internista wskazał, że nie zajmował się oceną stanu zdrowia ubezpieczonego pod kątem schorzeń pulmonologicznych wówczas, gdy wiedział, że opinie w tym zakresie wyda inny biegły. Tym samym, zdaniem Sądu orzekającego, niezasadnym pozostaje powoływanie się przez organ rentowy na badanie tego biegłego. Dodatkowo biegły pulmonolog wyjaśnił, na jakiej podstawie ustalił datę początkową powstania niezdolności oraz wskazał, że Komisja Lekarska ZUS dysponowała dowodami pozwalającymi na rozpoznanie u ubezpieczonego schorzeń pulmonologicznych.
W konsekwencji, w ocenie Sądu I instancji, zarzuty organu rentowego zmierzały wyłącznie do przedłużenia postępowania.

W świetle przeprowadzonych dowodów, w tym opinii biegłych, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, że stan zdrowia ubezpieczonego skutkuje jego częściową niezdolnością do pracy w okresie od dnia 1 października 2013 r. na stałe. Powyższe ustalenie Sądu wynikało ze zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej ZUS, a przede wszystkim wydanej przez biegłych opinii. Opinie zostały sporządzone przez wyspecjalizowane osoby w zakresie ich uprawnień. Biegli oparli się na dokumentacji medycznej zawartej w aktach organu rentowego, a także na wywiadzie uzyskanym od ubezpieczonego oraz na bezpośrednim jego badaniu. W ocenie Sądu orzekającego opinie sporządzono w sposób konkretny, jasny, spójny i rzetelny. Nie ujawniły się też żadne okoliczności w sprawie, które w sposób wiarygodny podważałyby rzetelność ich sporządzenia. Dlatego też Sąd I instancji ocenił omawiane dowody jako miarodajne dla wydania rozstrzygnięcia w rozpoznawanej sprawie. Tak argumentując, Sąd Okręgowy oddalił wniosek pozwanego
o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu pulmonologii uznając, że okoliczności sporne zostały w sprawie wyjaśnione.

Ubezpieczony spełnił wszystkie przesłanki określone w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i Sąd orzekający uznał, że C. Ł. przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe, o czym orzekł na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. zmieniając zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 30 grudnia 2013 r., w ten sposób, że przyznał ubezpieczonemu C. Ł. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności od pracy od dnia 1 października 2013 r. na stałe.

Z rozstrzygnięciem Sądu Okręgowego nie zgodził się organ rentowy, zaskarżył wyrok w całości. W złożonej apelacji apelujący zarzucił wyrokowi naruszenie przepisów prawa procesowego, tj. art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c., polegające na dowolnej, a nie swobodnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w wyniku: błędnej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i oddalenia wniosku dowodowego organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego pulmonologa zgłoszonego na okoliczność wyjaśnienia istotnych zastrzeżeń zawartych w pismach procesowych organu rentowego, tj.: z dnia 17 czerwca 2015 r. i załączonej opinii Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS z dnia 17 czerwca 2015 r., w piśmie procesowym organu rentowego
z dnia 17 sierpnia 2015 r. i załączonej opinii Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS
z dnia 17 sierpnia 2015 r. oraz w piśmie procesowym organu rentowego z dnia 30 września 2015 r. i załączonej opinii Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS z dnia 30 września 2015 r., w szczególności w celu określenia rzeczywistej daty powstania niezdolności do pracy w kontekście nowego wyniku spirometrii z dnia 4 marca 2014 r., co skutkowało nie rozpoznaniem istoty sporu i miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Tak stawiając zarzuty organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie odwołania – ewentualnie – uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego jej rozpoznania oraz zasądzenie od ubezpieczonego na rzecz organu rentowego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu apelacji skarżący podał, że w jego ocenie Sąd Okręgowy dokonał dowolnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, czym naruszył prawo procesowe, tj. art. 227 k.p.c. i art. 233 § 1 k.p.c. Zdaniem apelującego Sąd I instancji błędnie skonkludował, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy
w spornym okresie na stałe, bowiem przyjął za miarodajne opinie powołanego biegłego sądowego pulmonologa, co do których organ zgłaszał zastrzeżenia dotąd niewyjaśnione przez Sąd. Powyższe wynikało z błędnego oddalenia wniosku organu rentowego
o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego pulmonologa, którego celem było wyjaśnienie treści merytorycznych zastrzeżeń zawartych we wskazanych wyżej pismach organu rentowego i załączonych opiniach Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS. Przedmiotowe zastrzeżenia zawarte w w/w pismach apelujący w całości podtrzymał, wskazując, że w piśmie procesowym z dnia 30 września 2015 r. i załączonej opinii Przewodniczącego Komisji Lekarskich ZUS organ rentowy podniósł, że objawy płucno-oskrzelowe mogą mieć okresy zaostrzenia i poprawy, czego nie uwzględnił biegły pulmonolog. Organ rentowy wyartykułował, że w związku z przedmiotowymi okresami możliwe jest ustalenie innej daty powstania niezdolności do pracy, np. od daty badania przez biegłego sądowego. Organ rentowy wskazał także na nowy wynik spirometrii z dnia 4 marca 2014 r., którym organ nie dysponował w dacie badania ubezpieczonego przez Komisję Lekarską ZUS, tj. w dniu 17 grudnia 2013 r. i który – zdaniem skarżącego – ma istotne znaczenie także z uwagi na sporną decyzję wydaną w dniu 30 grudnia 2013 r.

Ponadto apelujący podniósł, że w treści w/w opinii PKL ZUS z dnia 30 września 2015 r. organ rentowy wskazał, jakie konkretne kwestie istotne dla rozstrzygnięcia sprawy nie zostały wyjaśnione jednoznacznie, a szczególnie obiektywnie przez powołanych biegłych sądowych.

Zdaniem apelującego w niniejszej sprawie zachodzi konieczność wyjaśnienia zgłoszonych przez organ rentowy w/w wątpliwości opartych na sprawdzalnej dokumentacji medycznej. W jego ocenie przedmiotowa weryfikacja jest tym bardziej uzasadniona w sytuacji, kiedy biegli orzekają trwałą niezdolność na podstawie w/w. nowej dokumentacji. Skarżący podniósł, że powyższe uchybienia skutkowały nierozpoznaniem przez Sąd I instancji istoty sprawy i miały wpływ na jej wynik.

W odpowiedzi na apelację ubezpieczony wniósł o jej oddalenie wskazując, że Sąd Okręgowy w sposób rzetelny dokonał analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego. Skarżący podniósł nadto, że organ rentowy zmierza jedynie do nieuzasadnionej zwłoki w postępowaniu. Ubezpieczony wskazał również, że celem działań biegłych wybranych przez Sąd Okręgowy nie jest przyznanie racji którejkolwiek ze stron, ale tylko przedstawienie wiadomości specjalnych z zakresu medycyny.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja organu rentowego nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał trafnej oceny zebranego
w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyroki Sądu Najwyższego z 5 listopada 1998 r. IPKN 339/98, OSNAPiUS 1999/24 poz. 776, z 22 lutego 2010 r. I UK 233/09, Lex nr 585720).

W niniejszej sprawie roszczenie ubezpieczonego podlegało rozpoznaniu w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1440 ze zm.). Spór w przedmiotowej sprawie sprowadzał się wyłącznie do ustalenia, czy ubezpieczony C. Ł. jest osobą niezdolną do pracy, spełnienie bowiem przez ubezpieczonego pozostałych przesłanek określonych w art. 57 ust. 1 ustawy rentowej nie było przez organ rentowy kwestionowane.

Definicję niezdolności do pracy zawiera art. 12 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Stanowi on, że niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej
z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która
w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie zaś z art. 13 ustawy, przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

- stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

- możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zważyć należy, że ocena niezdolności do pracy przebiega w płaszczyznach: medycznej, gdzie brany jest pod uwagę charakter i przebieg procesów chorobowych oraz ich wpływ na stan czynnościowy organizmu oraz socjalnej, na której uwzględnia się posiadane kwalifikacje, zawód, wykonywane czynności i warunki pracy oraz możliwość dalszego wykonywania pracy zarobkowej, a także możliwość przywrócenia zdolności do pracy przez leczenie i rehabilitację lub przekwalifikowanie zawodowe (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. II UKN 675/98 OSNP 0/16/624).

Ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy co do zasady wymaga wiadomości specjalnych. Specyfika dowodu
z opinii biegłego wyraża się w tym, że sfera merytoryczna opinii kontrolowana jest przez sąd, który nie posiada wiadomości specjalnych, tylko w zakresie zgodności z zasadami logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej. Kryteria oceny tego rodzaju dowodu stanowią również poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych tez. Jak wskazał Sąd Najwyższy, opinia biegłego podlega ocenie zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c. na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów, jednak z uwagi na specyficzny charakter dowodu z opinii biegłego ocena ta jest o tyle ograniczona, że nie może wkraczać w zakres wymagający wiedzy specjalnej. Sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych – wprawdzie w ramach przyznanej Sądowi swobody w ocenie dowodów może on i powinien poddać opinie biegłych stosownej weryfikacji dla uznania ich za przekonujące bądź podlegające zdyskwalifikowaniu, jednakże nie może opierać się wyłącznie na własnej wiedzy, oderwanej od specjalistycznej wiedzy medycznej. Jednocześnie należy uwzględnić, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie decyduje Sąd, gdyż niezdolność do pracy jako przesłanka renty ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (III UK 30/09, LEX nr 537018).

Sąd I instancji w celu wyjaśnienia, czy ubezpieczony może świadczyć pracę zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami przy istniejących u niego schorzeniach, dopuścił
w sprawie dowody z opinii biegłych o specjalnościach właściwych do zdiagnozowanych
i wskazywanych przez ubezpieczonego schorzeń. Biegli wydali opinie, które w ocenie Sądu Apelacyjnego są logiczne i spójne, oraz wyczerpująco uzasadnione. Ocena stanu zdrowia ubezpieczonego dokonana została całościowo. Sąd Odwoławczy uznał zatem, że opinie spełniają wszystkie kryteria, jakie powinny spełniać, a więc są zgodne z zasadami logiki, wiedzą powszechną, poziomem wiedzy biegłego oraz postawionymi tezami dowodowymi.

Jak prawidłowo ustalił Sąd Okręgowy, na niezdolność do pracy zgodnej
z posiadanymi kwalifikacjami wpływają u C. Ł. w szczególności schorzenia o charakterze pulmonologicznym, a więc rozpoznana u ubezpieczonego przewlekła obturacyjna choroba płuc z upośledzeniem wentylacji i częstymi zaostrzeniami nieżytu oskrzeli w wywiadzie. Biegły pulmonolog w sposób spójny i logiczny przedstawiły opis i konsekwencje schorzeń ubezpieczonego, wskazując, że przewlekła obturacyjna choroba płuc wyraźnie upośledza sprawność organizmu i powoduje częściową niezdolność do pracy fizycznej w normalnych warunkach. Biegły stwierdził, że biorąc pod uwagę charakter rozpoznanego schorzenia oraz współistnienie innych jeszcze schorzeń,
w tym zaawansowanych zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa (które wcześniej były powodem uznania częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego), oraz wiek ubezpieczonego, C. Ł. jest częściowo, trwale niezdolny do pracy na stałe. Biegły też wskazał, że schorzenia pulmonologiczne istniały już w czasie badania ubezpieczonego ale organ tymi schorzeniami się nie zajmował.

Po analizie dokumentacji ubezpieczonego znajdującej się w aktach sprawy, jak też po zapoznaniu się z opiniami biegłych, Sąd Apelacyjny przyjął za Sądem Okręgowym, że poczynione w sprawie ustalenia faktyczne co do schorzeń występujących
u ubezpieczonego i ich przebiegu nie dają podstaw do podzielenia stanowiska organu rentowego. Zdaniem Sądu Odwoławczego sporządzone w sprawie opinie, odpowiadają na postawione pytania zawarte w tezie dowodowej i nie dają podstaw do uznania, że ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zarzuty podnoszone przez organ rentowy mają jedynie charakter polemiczny i sprowadzają się do odmiennej oceny schorzeń oraz dokumentacji medycznej ubezpieczonego niż ta, której dokonał Sąd Okręgowy. Jednocześnie organ rentowy nie wskazał żadnych uchybień w rozumowaniu Sądu Okręgowego, które skutkować mogłyby wydaniem błędnego rozstrzygnięcia. Stanowisko przedstawiane przez organ rentowy nie znajduje poparcia w materiale dowodowym zgromadzonym w sprawie, w szczególności w opiniach biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Również składane przez organ rentowy zastrzeżenia do opinii biegłych nie miały merytorycznego charakteru. Twierdzenia organu rentowego nie znalazły odzwierciedlenia w zgromadzonym materiale dowodowym, w związku z czym przyjąć należy, że zmierzały one jedynie do podważenia słusznych i jednoznacznych wniosków opinii biegłych sądowych lekarzy.

Ponadto, zdaniem Sądu Odwoławczego za chybiony uznać należało zarzut niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek oddalenia wniosku organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego sądowego pulmonologa. W sprawie nie zachodziła potrzeba przeprowadzenia takiego dowodu, bowiem wszystkie okoliczności sporne zostały dostatecznie wyjaśnione, a organ rentowy nie przedstawił żadnych przekonujących argumentów podważających prawidłowość opinii sporządzonej przez biegłego pulmonologa, wobec czego Sąd I instancji nie był zobligowany do przeprowadzenia kolejnego dowodu z opinii biegłego
o tej specjalności. Sąd Apelacyjny stwierdza, że o ewentualnym dopuszczeniu dowodu
z opinii innego biegłego tej samej specjalności medycznej nie może decydować wyłącznie wniosek strony, lecz zawarte w tym wniosku rzeczowe uwagi i argumenty podważające miarodajność dotychczasowej opinii lub co najmniej miarodajność tę poddające
w wątpliwość. Potrzeba taka nie może być jedynie wynikiem niezadowolenia strony
z niekorzystnej dla niej konkluzji wydanych opinii, lecz powinna być następstwem umotywowanej krytyki dotychczasowej opinii. Sąd Najwyższy wyroku z dnia 14 stycznia 2011 r. (II UK 160/10, LEX nr 786386) wskazał, że tylko z powodu wadliwości opinii
i uzasadnionych zastrzeżeń odnośnie do pierwszej opinii Sąd może dopuścić dowód
z opinii innego biegłego tej samej specjalności. Nie ma bowiem uzasadnienia wniosek
o powołanie kolejnego biegłego jedynie w sytuacji, gdy już złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Zasada kontradyktoryjności procesu powoduje, że to strona winna wykazać się niezbędną aktywnością i wykazać błędy, sprzeczności lub inne wady
w opiniach biegłych, które dyskwalifikują istniejące opinie; ewentualnie uzasadniają powołanie dodatkowych opinii, ale decyzja co do powołania nowych biegłych należy do Sądu i jest uzależniona od zasadności złożonych wniosków dowodowych (podobnie:
w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 września 2009 r. w sprawie I UK 102/09 (LEX nr 537027). W ocenie Sądu Apelacyjnego w niniejszej sprawie organ rentowy nie wykazał
w jakikolwiek sposób, aby opinia biegłego pulmonologa zawierała dyskwalifikujące ją wady, w związku z czym Sąd Okręgowy słusznie oddalił wniosek dowodowy strony
w tym przedmiocie, a Sąd Apelacyjny nie widział podstaw aby przeprowadzić dowód z opinii innego pulmonologa.

Reasumując, stan zdrowia C. Ł., w szczególności w zakresie schorzeń związanych z dysfunkcją płuc, w pełni uzasadnia konieczność przyznania ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od
1 października 2013 r. na stałe.

Tak argumentując, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego, jako niezasadną.

SSA Anna Polak SSA Beata Górska SSO del. Małgorzata Czerwińska

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE