WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 r.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący:	SSO Waldemar Majka
Protokolant:	Magdalena Telesz

przy udziale Władysławy Kunickiej – Żurek Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 r.

sprawy M. Z.

syna J. i D. z domu S. (...) r. w D. Z. z art. 178 a § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kłodzku

z dnia 3 lutego 2016 r. sygnatura akt VI K 802/15

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sygnatura akt IV Ka 255/16

Prokurator Rejonowy w Kłodzku wystąpił do Sądu Rejonowego z wnioskiem na podstawie art. 335 § 1 kpk o wydanie wyroku skazującego i orzeczenie uzgodnionej z oskarżonym M. Z. kary i innych środków karnych przewidzianych za zarzucone mu przestępstwo polegające na tym, że:

w dniu 9 listopada 2015 r. w J., woj. (...), na drodze publicznej K-8, kierował samochodem osobowym marki I. o nr rej. (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości wynoszącym 0,35 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, to jest o czyn z art. 178a§1 kk.

We wniosku prokurator wniósł o wymierzenie M. Z. za zarzucany mu czyn::

- na podstawie art. 178a§1 kk – kary grzywny w wysokości 40 stawek po 20 zł każda

- na podstawie art. 42§2 kk – zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 lat

- na podstawie art. 43a§2 kk orzeczenie świadczenia pieniężnego w kwocie 5000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

Wyrokiem z dnia 03 lutego 2016 roku (sygnatura akt VI K 802/15) Sąd Rejonowy w Kłodzku:

I.  oskarżonego M. Z. uznał za winnego popełnienia zarzucanego czynu, a wyczerpującego ustawowe znamiona występku określonego art. 178a§1 kk i za to na podstawie art. 178a§1 kk wymierzył karę grzywny w wysokości 40 (czterdzieści) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 (dwudziestu) złotych,

II.  na podstawie art. 42§2 kk orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 3 (trzech) lat i na podstawie art. 63§4 kk na poczet orzeczonego zakazu zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 09 listopada 2015 roku do dnia 03 lutego 2016 roku,

III.  na podstawie art. 43a§2 kk orzekł wobec oskarżonego świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięć tysięcy) złotych zobowiązując oskarżonego do uiszczenia jej na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej,

IV.  zwolnił oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych zaliczając wydatki poniesione w sprawie na rachunek Skarbu Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego M. Z., zaskarżając wyrok w całości, zarzucając:

1. Mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę przepisów postępowania (art. 438 pkt 2 kpk), a mianowicie:

A.  art. 355 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uwzględnieniu wniosku prokuratora w przedmiocie skazania oskarżonego na podstawie art. 335 kpk oraz wydanie wyroku na skutek tego wniosku pomimo braku zgody oskarżonego na skazanie go w trybie art. 335 kpk;

B.  art.335 kpk w zw. z art. 6 kpk poprzez jego błędne zastosowanie polegające na uznaniu, że oskarżony może cofnąć zgodę na skazanie go w trybie art. 335 kpk tylko do momentu ukończenia postępowania przygotowawczego, podczas gdy cofnięcie zgody przez oskarżonego na skazanie go w trybie art. 335 kpk może nastąpić aż do wydania przez Sąd wyroku skazującego;

C.  art.343§7 kpk poprzez jego błędne zastosowanie polegające na zaniechaniu wydania orzeczenia o nieuwzględnieniu wniosku prokuratora o skazanie oskarżonego w trybie art. 335 kpk oraz polegające na niedokonaniu zwrotu sprawy prokuratorowi pomimo stwierdzenia, iż nie zachodzą podstawy do uwzględnienia tego wniosku.

2. Mający wypływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę (art. 438 pkt 3 kpk) polegający na błędnym przyjęciu, iż na dzień wyrokowania Sąd dysponował aktualną zgodą oskarżonego na skazanie go w trybie 335 kpk podczas gdy oskarżony cofnął swą zgodę na piśmie, które wpłynęło do Sądu dnia 12.01.2016 r., tj. trzy tygodnie przed rozprawą wyznaczoną w tej sprawie,

a podnosząc wskazane zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w pierwszej instancji, ewentualnie zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wydanie przez Sąd orzeczenia o nieuwzględnieniu wniosku prokuratora w przedmiocie skazania oskarżonego w trybie art. 335 kpk.

Sąd okręgowy zważył:

apelacja obrońcy oskarżonego jest zasadna.

W sprawie niniejszej sąd rejonowy wydał zaskarżony wyrok na posiedzeniu uwzględniając złożony w trybie art. 335§1 kpk wniosek o wydanie wyroku skazującego wobec M. Z. bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie oskarżonemu uzgodnionej z nim kary i innych środków karnych przewidzianych za czyn z art. 178a§ 1 kk.

Godzi się jednak zauważyć, iż w dniu 12 stycznia 2016 roku tj. przed wyznaczonym na 3 lutego 2016 r. terminem posiedzenia do Sądu Rejonowego w Kłodzku wpłynęły pisma sporządzone przez obrońcę oskarżonego oraz pisemne oświadczenie podpisane przez oskarżonego M. Z., w którym oskarżony odwołał swoją zgodę na skazanie w przedmiotowej sprawie za przestępstwo z art. 178a§1 kk bez przeprowadzenia rozprawy oraz orzeczenie uzgodnionych kar i środków karnych.

Zaakcentować w tym miejscu należy, iż jak wskazuje się w praktyce orzeczniczej jeżeli oskarżony wyraził zgodę na wydanie wyroku skazującego bez przeprowadzenia rozprawy, ma on prawo, aż do wydania takiego wyroku, wypowiedzieć się co do wszystkich jego elementów, a nawet, jeżeli propozycje prokuratora uzna za niekorzystną, cofnąć wyrażoną wcześniej zgodę na rozpoznanie sprawy w zaproponowanym przez oskarżyciela publicznego trybie (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 5 lutego 2013 roku III KK 252/12). W doktrynie również przeważa pogląd o dopuszczalności cofnięcia przez oskarżonego zgody na skazanie bez rozprawy. Oskarżony musi mieć zapewnioną możliwość wycofania zgody na skazanie bez rozprawy także po wniesieniu przez prokuratora wniosku, a nawet na posiedzeniu sądu w przedmiocie tego wniosku. Tylko wówczas, gdy zgoda oskarżonego na skazanie będzie aktualna w chwili wyrokowania przez sąd, można mówić o dobrowolnej rezygnacji przez oskarżonego z przysługujących mu praw procesowych ( S. Steinborn, Odwoływalność oświadczenia woli a porozumienia w polskim procesie karnym, Palestra 2001, z. 7–8, s. 29–59) (tak Steinborn S. (red.), Grajewski J., Rogoziński P., Kodeks Postępowania Karnego. Komentarz do wybranych przepisów System Informacji Prawnej LEX).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy stwierdzić należy, iż w związku z powyżej opisanym stanowiskiem oskarżonego wyrażonym w piśmie z dnia 11 stycznia 2016 roku - z uwagi na brak możliwości uwzględnienia złożonego przez prokuratora wniosku w pełni zasadnym było zastosowanie art.343§7 kpk i dokonanie zwrotu sprawy prokuratorowi, bowiem brak było podstaw do rozpoznania sprawy na zasadach ogólnych skoro wniosek złożono na podstawie art.335§1 kpk.

Z tych też wszystkich względów orzeczono jak w wyroku (art.437§2 kpk).