Sygn. akt II K 501/16
Dnia 13 stycznia 2017 r.
Sąd Rejonowy w Legionowie w II Wydziale Karnym
w składzie:
Przewodniczący: S.S.R. Grzegorz Woźniak
Protokolant: Maciej Błaszczyk
przy udziale Prokuratora Kaliny Ciaś-Ważny
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13.01.2017 r.
sprawy przeciwko
J. C. urodz. (...) w N.
syna P. i K. z d. W.
oskarżonego o to, że: w dniu 20 marca 2016 r. około godz. 12:30 w miejscowości Ł. ul. (...), woj. (...) prowadził pojazd mechaniczny marki V. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym, będąc w stanie nietrzeźwości I-0,50 mg/l, II-0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu,
tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.
orzeka
I. Uznaje oskarżonego J. C. za winnego popełnienia zarzucanego mu w akcie oskarżenia czynu, stanowiącego przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. i za to na mocy powołanego przepisu wymierza mu karę 150 (stu pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, oznaczając wysokość stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych.
II. Na mocy art. 42 § 2 k.k. orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 3 (trzech) lat.
III. Na mocy art. 43a § 2 k.k. zasądza od oskarżonego na rzecz F. świadczenie pieniężne w kwocie 5.000 (pięciu tysięcy) złotych.
IV. Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust. 1 Ustawy o opłatach w sprawach karnych zwalnia oskarżonego z obowiązku zwrotu kosztów sądowych i przejmuje je na rzecz Skarbu Państwa.
Sygn. akt II K 501/16
z dnia 13 stycznia 2017 r.
Sąd, na podstawie całokształtu materiału dowodowego ujawnionego podczas rozprawy głównej, ustalił następujący stan faktyczny:
Oskarżony J. C. w dniu 20 marca 2016 r. spożywał alkohol. Mimo, mimo iż znajdował się w stanie nietrzeźwości około godziny 12.30 podjął jazdę samochodem marki V. (...) o nr rej. (...) w ruchu lądowym w miejscowości Ł.. Na skutek niezachowania należytej ostrożności, wpadł w poślizg i spowodował przewrócenie samochodu na dach. Na miejsce została wezwana Policja. W wyniku badania zawartości alkoholu w wydychanym powietrzu okazało się, że oskarżony znajdował się pod wpływem 0,50 mg/l o godzinie 12.58 i 0,51 mg/l o godzinie 13.04.
Dowód:
- zeznania M. D. (k.41v),
- wyjaśnienia oskarżonego (k.15,82),
- protokół użycia alkometru (k.2).
Oskarżony w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.15). Stwierdził, że wypił trzy piwa półlitrowe, później prowadził samochód, jechał z dwoma kolegami, w trakcie jazdy stracił przyczepność i dachował. Złożył wniosek o dobrowolne poddanie się karze, poprzez wymierzenie kary 5 miesięcy ograniczenia i 3 lata zakazu prowadzenia pojazdów wszelkich mechanicznych w ruchu lądowym. Podczas rozprawy również przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i złożył wyjaśnienia (k.82). Stwierdził, że wiedział, że prowadzenie samochodu w stanie nietrzeźwości jest karalne, wiedział, że był nietrzeźwy, ale po alkoholu przychodzą mu głupie pomysły do głowy.
Wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę, gdyż znajdują potwierdzenie w zeznaniach M. D. (k.41v) i protokole użycia alkometru (k.2).
M. D. zeznał podczas postępowania przygotowawczego (k.41v), iż z polecenia dyżurnego udał się na miejsce, gdzie oczekiwali uczestnicy zdarzenia drogowego. Okazało się, że oskarżony w stracił przyczepność i dachował. Został przebadany na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu z wynikiem 0,50 mg/l i 0,51 mg/l.
Sąd dał wiarę zeznaniom tego świadka, gdyż są logiczne, rzeczowe i znajdują potwierdzenie w wyjaśnieniach oskarżonego oraz protokole użycia alkometru (k.2). Świadek jest osobą obcą dla oskarżonego, nie miał z nim żadnych konfliktów, nie miał zatem żadnych powodów, by podawać nieprawdziwe okoliczności na niekorzyść oskarżonego.
Sporządzone w toku postępowania dokumentów wymienionych na k.82 zostały sporządzone przez powołane do tego osoby, były sporządzone bezstronnie i obiektywnie, nie były kwestionowane przez strony, stąd stały się podstawą ustalenia stanu faktycznego.
Ustalony stan faktyczny stanowi spójną, logicznie uzasadnioną całość. Poszczególne wiarygodne dowody wzajemnie się uzupełniają i potwierdzają. Na podstawie tego stanu faktycznego wina i okoliczności popełnienia czynu przypisanego oskarżonemu nie mogą budzić wątpliwości.
Sąd zważył, co następuje:
Udział w ruchu drogowym, a zwłaszcza prowadzenie pojazdu w ruchu lądowym, wodnym lub powietrznym wymaga rozwagi i zachowania ostrożności, by uniknąć wszelkich zagrożeń bezpieczeństwa w tym ruchu. Ruch lądowy odbywa się różnymi pojazdami i na różnych drogach, ale każdy z uczestników ruchu obowiązany jest przestrzegać przepisów i zasad bezpiecznego korzystania z drogi. Oskarżony naruszył podstawowy warunek bezpiecznego uczestnictwa w ruchu lądowym w postaci obowiązku trzeźwości uczestników ruchu, wyrażonego w art. 45 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
W dniu 20 marca 2016 r. oskarżony prowadził samochód około godziny 12.30 w miejscowości Ł., miał do przejechania około 1,5 kilometra (jak wynika z jego wyjaśnień z k. 82), a znajdował się w stanie nietrzeźwości, gdyż stężenie alkoholu w wydychanym przez niego powietrzu wynosiło 0,51 mg/l, poruszał się drogą lokalną. Ten stan nietrzeźwości spowodował, że stwarzał zagrożenie bezpieczeństwa ruchu drogowego, a nawet oskarżony stracił przyczepność i dachował.
Czyn oskarżonego należy zakwalifikować jako przestępstwo z art. 178a § 1 k.k., gdyż polegał na tym, że oskarżony poruszał się pojazdem mechanicznym w ruchu lądowym w stanie nietrzeźwości, który ustalony został przez ustawodawcę w art. 115 § 16 pkt 2 k.k. na 0,25 mg/l alkoholu w litrze wydychanego powietrza. Oskarżony przekroczył ten ustawowy próg nietrzeźwości ponad dwukrotnie (uwzględniając pierwszy wynik badania z k.2).
Oskarżony ma 19 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, zdobył wykształcenie podstawowe, pracuje dorywczo i zarabia do 1.500 złotych miesięcznie (oświadczenie z k. 82), nie był karany (k.71).
Stopień społecznej szkodliwości czynu nie był mały, gdyż stan nietrzeźwości oskarżonego przekraczał ustawowo dopuszczalną możliwość prowadzenia pojazdu mechanicznego prawie czterokrotnie, przez co oskarżony zagrażał bezpieczeństwu w ruchu drogowym, wskazać ponadto należy, że spowodował realne zagrożenie bezpieczeństwa w tym ruchu i nie kontrolował sposobu jazdy. Stopień winy oskarżonego nie był znaczny, ze względu na uprzednią niekaralność oskarżonego (k.71).
Kara powinna przekonać oskarżonego i ogół społeczeństwa, że popełnianie przestępstw nie jest opłacalne i zamiast spodziewanych korzyści przynosi dolegliwości. Celem kary jest również kształtowanie w społeczeństwie szacunku dla norm prawnych oraz wskazywanie, że reguły bezpiecznego użytkowania dróg publicznych obowiązują wszystkich i należy w taki sposób prowadzić pojazdy by uniknąć możliwych i przewidywalnych zagrożeń bezpieczeństwa, a tym samym zapobiegać wypadkom i kolizjom na drogach. Oskarżony umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w komunikacji lądowej, stworzył przez to zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Do okoliczności obciążających należy zaliczyć przede wszystkim znaczny stan nietrzeźwości i zagrażający bezpieczeństwu na drodze styl jazdy, jako okoliczność łagodzącą należy uznać uprzednią niekaralność oskarżonego (k.71).
Biorąc pod uwagę powyżej wymienione przesłanki wymiaru kary Sąd uznał, że karą adekwatną do stopnia winy i społecznej szkodliwości, uwzględniającą jego postawę i warunki życiowe oraz uprzednią niekaralność powinna być kara 150 stawek dziennych grzywny. Kara ta powinna powstrzymać oskarżonego od ponawiania podobnych zachowań i kształtować w społeczeństwie szacunek dla porządku prawnego. Oskarżony utrzymuje się z pracy dorywczej i niewiele zarabia, stąd wysokość stawki dziennej została ustalona na minimalnej wysokości.
Oskarżony umyślnie naruszył reguły bezpieczeństwa ruchu drogowego i zgodnie z treścią art. 42 § 2 k.k. obligatoryjnym jest wobec niego orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych. Za orzeczeniem tego środka na okres 3 lata przemawia uprzednia niekaralność oskarżonego (k.71). Zgodnie z treścią art. 43a § 2 k.k. zobowiązano oskarżonego do uiszczenia obligatoryjnego świadczenia pieniężnego. Uwzględniając, że oskarżony nie ma stałych dochodów, świadczenie to określono na minimalnej wysokości.
Oskarżony nie uzyskuje stałych dochodów, nie będzie zatem możliwe wyegzekwowanie od niego kosztów sądowych. Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd zwolnił go z obowiązku zwrotu tych kosztów i przejął je na rzecz Skarbu Państwa.