UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2014r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. – po rozpatrzeniu wniosku P. P. z dnia 20 grudnia 2013r. – odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu tej decyzji organ rentowy wskazał, iż odmówił przyznania świadczenia ponieważ wnioskodawca nie spełnia warunków do jego nabycia. Z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24 marca 2014r. wynika bowiem, iż orzeczona częściowa niezdolność do pracy wnioskodawcy powstała przed 16 rokiem życia, a winna powstać w trakcie okresów składkowych i nie składkowych lub w ciągu 18 miesięcy od ich ustania.

W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony (wnioskodawca) wnosił o zmianę decyzji poprzez przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, kwestionując prawidłowość ustaleń Komisji Lekarskiej ZUS.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie i przytoczył argumenty zawarte w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia (...)roku (sygn. akt VIU (...)) zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego i przyznał P. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 grudnia 2013 roku do lutego 2017 roku oraz stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

W wyniku wniesionej przez organ rentowy apelacji od powyższego wyroku Sąd Apelacyjny w Gdańsku III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie o sygn. akt (...)wyrokiem z dnia (...)r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu wB.VI Wydziałowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach za II instancję.

Sąd Apelacyjny wskazał, iż w wypadku częściowej niezdolności do pracy domniemywa się częściowe zachowanie zdolności do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami, w zakresie niższym niż znaczny. Poziom posiadanych kwalifikacji powinien uwzględniać zarówno wykształcenie (kwalifikacje formalne) jak i faktyczne doświadczenie zawodowe (kwalifikacje rzeczywiste). Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy należy uwzględniać możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Brak możliwości wykonywania pracy dotychczasowej nie jest wystarczający do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy w sytuacji, gdy jest możliwe podjęcie innej pracy w tym samym zawodzie bez przekwalifikowania lub przy pozytywnym rokowaniu, co do możliwości przekwalifikowania zawodowego. Nie jest zatem uprawnione zawężenie oceny zdolności do pracy tylko do określonego stanowiska pracy czy zatrudnienia, bowiem wyznacza ją szerszy zakres pojęcia posiadanych kwalifikacji.

Sąd Apelacyjny stwierdził, że jak wynika z przebiegu postępowania dowodowego przeprowadzonego przez Sąd Okręgowy oraz z treści uzasadnienia tegoż Sądu, Sąd I instancji, odniósł zdolność do pracy ubezpieczonego (badając pogorszenie stanu zdrowia) wyłącznie do zatrudnienia wykonywanego w charakterze pomocnika maszynisty offsetowego w drukarni - które to zatrudnienie według oświadczenia samego ubezpieczonego złożonego na rozprawie apelacyjnej nie wymagało zdobycia kwalifikacji a jedynie przyuczenia - pomijając w zupełności tzw. kwalifikacje formalne, jakie zdobył ubezpieczony ukończywszy wyższe studia licencjackie na kierunku historia i które prima facie uprawniają do wykonywania zatrudnienia nie związanego z wydatkowaniem znacznego wysiłku fizycznego i dźwigania ciężarów, które to czynności są przeciwskazane ubezpieczonemu według opinii wypowiadających się w sprawie biegłych. Wspomniana okoliczność spowodowała tym samym, iż dotychczas przeprowadzone przez Sąd I instancji postępowanie dowodowe okazało się nieprzydatne dla ustalenia, czy ubezpieczony w związku z ukończeniem studiów licencjackich jest istotnie niezdolny do pracy w rozumieniu obowiązującej ustawy emerytalnej.

Zdaniem Sądu II instancji ta kwestia winna stanowić przedmiot ustaleń Sądu Okręgowego przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Dopiero bowiem po dokonanym przy użyciu fachowej wiedzy medycznej, jaką posiadają biegli lekarze sądowi, stwierdzeniu znacznego stopnia ograniczeń w wykonywaniu zatrudnienia zgodnego z nabytym wykształceniem ze strony rozpoznawanych u niego schorzeń, zajdzie konieczność oceny zaistnienia pogorszenia w czasie zatrudnienia, podczas której - zdaniem Sądu Apelacyjnego - rozważać będzie można, w świetle złożonego przez ubezpieczonego na rozprawie apelacyjnej oświadczenia, iż pracuje już na stanowisku introligatora, kwestię czy wykonywane przez niego zatrudnienie nie doprowadziło w istocie do przekwalifikowania.

Po przekazaniu akt sprawy do Sądu Okręgowego w Bydgoszczy, sprawę wpisano pod nową sygnaturą VI U 1480/16.

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony P. P. złożył w dniu 20.12.2013 r. wniosek o przyznanie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Odwołujący był uprawniony do renty socjalnej od 01.10.2003 r. do 30.11.2011 r. Lekarz Orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 03.03.2014 r. orzekł, iż ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy do 30.04.2015 r. a częściowa niezdolność do pracy powstała przed 01.02.2014 r. Po rozpoznaniu zarzutu wadliwości tego orzeczenia Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 24.03.2014 r. ustaliła, iż odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy do 31.03.2016 r. a częściowa niezdolność do pracy powstała przed 16. rokiem życia.

W celu zweryfikowania stanowiska organu rentowego, opartego na orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii zespołu biegłych sądowych w składzie: nefrolog, neurolog, specjalista chorób oczu i specjalista medycyny przemysłowej.

Biegli sądowi w treści opinii sporządzonych w niniejszym postępowaniu rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia:

- wadę wrodzoną układu moczowego w postaci refluksu pęcherzowo – moczowodowego leczoną operacyjnie z wytworzeniem pęcherza jelitowego;

- przewlekłą chorobę nerek w II/III stopniu z nawracającymi infekcjami dróg moczowych;

- pseudosoczewkowość obu oczu po operacji zaćmy.

Biegli sądowi po przeprowadzonych badaniach sądowo – lekarskich i po zapoznaniu się z dokumentacją znajdującą się w aktach sprawy i w aktach ZUS oraz dokumentacją dostarczoną przez ubezpieczonego, stwierdzili, iż stan zdrowia odwołującego czyni go okresowo częściowo niezdolnym do pracy. Schorzenia występujące u P. P. skutkują bólami okolicy lędźwiowej, koniecznością samocewnikowania, obniżeniem tolerancji wysiłku fizycznego oraz nawracającymi infekcjami dróg moczowych. Biegli wskazali, że w przypadku odwołującego praca fizyczna, dźwiganie ciężarów, długotrwała praca w pozycji wymuszonej, praca w złych warunkach atmosferycznych nasilają u powoda dolegliwości oraz niekorzystny postęp schorzeń. Występujące u ubezpieczonego schorzenia istnieją od dzieciństwa i z tego powodu ubezpieczony był wielokrotnie poddawany zabiegom operacyjnym oraz leczeniu farmakologicznemu. Biegli sądowi podnieśli nadto, że z treści dokumentacji sprawy wynika, iż stan zdrowia skarżącego ulegał licznym fluktuacjom i były okresy względnej poprawy jak i pogorszenia. P. P. do chwili obecnej jest osobą pracującą pomimo tego, iż schorzenie nerek ma charakter przewlekły. Schorzenie, na które cierpi odwołujący, ma charakter wady wrodzonej, istnieje od dzieciństwa i powodowało ono ograniczenia w zatrudnieniu. Biegli stwierdzili, że stan zdrowia ubezpieczonego w okresie zatrudnienia, pomimo zastosowanego leczenia okresowo uległ pogorszeniu. Powód był leczony operacyjnie z przeszczepieniem moczowodów i wytworzeniem pęcherza moczowego z jelita. Wskutek powikłań doszło do pęknięcia wspomnianego pęcherza, a w efekcie do nasilenia objawów niedomogi nerek. Zdarzenia te miały miejsce w trakcie zatrudnienia P. P.. Biegli nadto wskazali, że warunki zatrudnienia nie pozwalają na wykonywanie samocewnikowania z zachowaniem warunków aseptycznych. Biegli dokonali oceny, iż w okresie zatrudnienia ubezpieczonego nastąpiło pogorszenie jego stanu zdrowia, pogorszenie to ma charakter postępujący a dalsze wykonywanie pracy w takich warunkach rokuje niepomyślnie co do dalszego stanu zdrowia skarżącego.

Wobec tego, biegli orzekli, iż odwołujący P. P. jest okresowo częściowo niezdolny do pracy do lutego 2017 r. Częściowa niezdolność do pracy istnieje od dzieciństwa, ale stan zdrowia ubezpieczonego w okresie zatrudnienia ulegał pogorszeniu i proces ten trwa nadal. Biegli wskazali, iż można przyjąć, że niezdolność do pracy istnieje od daty wystawienia zaświadczenia o stanie zdrowia, tj. od 28.11.2013 r. i jest spowodowana przede wszystkim schorzeniami układu moczowego oraz ich następstwami.

Odwołujący P. P. ukończył technikum ekonomiczne, lecz nie uzyskał tytułu technika ekonomisty, gdyż nie zdał egzaminu zawodowego. Ubezpieczony po ukończeniu technikum rozpoczął studia. W (...) r. ukończył licencjackie dzienne studia na kierunku historia. Ubezpieczony podjął także naukę na studiach magisterskich, jednak nie obronił pracy magisterskiej. Następnie P. P. rozpoczął pracę na stanowisku pomocnika introligatora w Zakładzie (...) sp. z o.o. Zakładzie Pracy (...). Po 3 miesiącach został pomocnikiem maszynisty offsetowego. Odwołujący pracował na tym stanowisku do maja 2015 roku. W lipcu 2015 r. ubezpieczony rozpoczął pracę w Zakładzie (...) w I. należącym do T. S. i nadal pracuje w tym zakładzie pracy jako introligator na pełen etat. P. P. pracuje w tym zakładzie pracy na jedną zmianę, podczas gdy u poprzedniego pracodawcy świadczył pracę na trzy zmiany. Skarżący przyuczył się do zawodu introligatora w spółce z o.o. (...). Było to praktyczne przyuczenie odbywane w trakcie zatrudnienia.

Nie ma możliwości dokonywania przez odwołującego P. P. zarówno w trakcie zatrudnienia na dotychczas zajmowanych stanowiskach pomocnika introligatora, pomocnika maszynisty offsetowego oraz introligatora czy w trakcie wykonywania pracy odpowiadającej zdobytemu wykształceniu, tj. pracy licencjata historyka, samocewnikowania z zachowaniem zasad aseptyki, co w konsekwencji może prowadzić do następnych infekcji dróg moczowych i do ciągłego pogarszania się stanu zdrowia i pogłębiania się niewydolności nerek. Niewydolność nerek z kolei prowadzi do pogorszenia się funkcjonowania wielu narządów, w tym narządów układu nerwowego, co prowadzi do dalszego ograniczenia sprawności ustroju, w tym sprawności intelektualnej.

- dowody: opinia sądowo – lekarska z dnia 05.02.2015 r. (k. 13-14 akt sądowych); uzupełniająca opinia sądowo – lekarska z dnia 08.06.2015 r. (k. 36 akt sądowych); zeznania ubezpieczonego P. P. (e-protokół – k. 115 akt sądowych); opinia sądowo – lekarska z dnia 12.10.2016 r. (k. 119 akt sądowych); ustne wyjaśnienia biegłego sądowego J. L. (e-protokół – k. 145 akt sądowych); dokumentacja znajdująca się w aktach organu rentowego

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń faktycznych na podstawie dokumentacji zebranej w aktach sądowych oraz w aktach rentowych. Ustalenia faktyczne dotyczące stanu zdrowia odwołującego i jego wpływu na zdolność P. P. do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji Sąd Okręgowy oparł przede wszystkim na dowodach z opinii biegłych sądowych. Biegli sądowi sporządzili opinie po dokonaniu szczegółowej analizy akt sprawy, mając na względzie całą dostępną dokumentację lekarską, a nade wszystko po przeprowadzeniu badania przedmiotowego ubezpieczonego. Poczynione przez nich ustalenia i wnioski zostały sformułowane w sposób jasny, precyzyjny, a końcowe stanowisko zostało szczegółowo, przekonująco i w sposób logiczny uzasadnione. Zaprezentowane konkluzje są jednoznaczne, a ich uzasadnienie przedstawione zostało w sposób przystępny i zrozumiały. Sąd uznał za w pełni miarodajne opinie sądowo – lekarskie z 05.02.2015 r., z 08.06.2015 r., z 12.10.2016 r. sporządzone przez biegłych lekarzy sądowych. Za wiarygodne uznać także należało ustne wyjaśnienia złożone przez biegłego sądowego J. L. na rozprawie w dniu 19.01.2017 r. na okoliczność wyjaśnienia ustaleń i wniosków pisemnych opinii sporządzonych z udziałem tego biegłego w niniejszej sprawie, gdyż biegły w swoich wyjaśnieniach w sposób obszerny, wyczerpujący oraz nie budzący wątpliwości odniósł się do kwestii częściowej niezdolności ubezpieczonego do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Sąd uznał także za zasługujące na danie im wiary zeznania ubezpieczonego P. P. na okoliczność posiadanych przez niego kwalifikacji zawodowych, albowiem ubezpieczony formułował swoje twierdzenia w sposób jasny, rzeczowy i zgodny z zasadami logicznego rozumowania. W ocenie Sądu przeprowadzone dowody zasługują na danie im wiary, ponieważ nie są ze sobą sprzeczne, korelują wzajemnie ze sobą oraz tworzą spójną logiczną całość.

Sąd Okręgowy rozważył, co następuje:

Odwołanie ubezpieczonego zasługiwało na uwzględnienie.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887) niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Z treści art. 12 ust. 2, 3 ustawy emerytalnej wynika, iż częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Zgodnie z brzmieniem art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)jest niezdolny do pracy;

2)ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)niezdolność do pracy powstała w okresie ubezpieczenia albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tego okresu.

Przedmiotem niniejszego postępowania było to, czy częściowa niezdolność do pracy powstała u ubezpieczonego przed ukończeniem przez niego 16. roku życia czy też w trakcie okresów składkowych i nieskładkowych lub w ciągu 18 miesięcy od ich ustania oraz czy odwołujący jest osobą częściowo niezdolną do pracy, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Sąd w sprawach dotyczących kwestii niezdolności do pracy dokonuje rozstrzygnięcia opierając się na opiniach biegłych sądowych, tj. osób posiadających medyczne wiadomości specjalne.

Biegli sądowi w przedmiotowej sprawie orzekli, że odwołujący P. P. jest okresowo częściowo niezdolny do pracy do lutego 2017 r. Częściowa niezdolność do pracy istnieje od dzieciństwa, ale stan zdrowia ubezpieczonego w okresie zatrudnienia ulegał pogorszeniu i proces ten trwa nadal. W ocenie biegłych sądowych niezdolność do pracy ubezpieczonego istnieje od daty wystawienia zaświadczenia o stanie zdrowia, tj. od 28.11.2013 r. i spowodowana jest przede wszystkim schorzeniami układu moczowego oraz ich następstwami.

Biegli wskazali, iż do oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i uznania jego częściowej niezdolności do pracy za podstawę mieli te same dowody, którymi dysponował organ rentowy w postępowaniu administracyjnym. Nadto, biegli wskazali, iż zgadzają się częściowo z oceną stanu zdrowia ubezpieczonego dokonaną przez Lekarza Orzecznika ZUS w orzeczeniu z dnia 03.03.2014 r., lecz nie podzielają opinii Komisji Lekarskiej ZUS z 24.03.2014 r.

Mając na względzie poczynione ustalenia faktyczne oraz zgromadzony materiał w toku postępowania dowodowego, Sąd uznaje, iż stan zdrowia ubezpieczonego czyni go okresowo częściowo niezdolnym do pracy od daty wystawienia zaświadczenia o stanie zdrowia, tj. od 28.11.2013 r. do końca lutego 2017 r. W oparciu o treść opinii biegłych sporządzonych w sprawie Sąd Okręgowy ustalił, iż częściowa niezdolność ubezpieczonego do pracy jest spowodowana rozpoznanymi u niego schorzeniami, tj. wadą wrodzoną układu moczowego w postaci refluksu pęcherzowo – moczowodowego leczoną operacyjnie z wytworzeniem pęcherza jelitowego; przewlekłą chorobą nerek w II/III stopniu z nawracającymi infekcjami dróg moczowych; pseudosoczewkowością obu oczu po operacji zaćmy. Przywołane schorzenia skutkują u P. P. bólami okolicy lędźwiowej, koniecznością samocewnikowania, obniżeniem tolerancji wysiłku fizycznego, nawracającymi infekcjami dróg moczowych. Należy wskazać, iż występująca u powoda wada wrodzona dolnego odcinka układu moczowego pod postacią refluksu pęcherzowo – moczowego IV stopnia z następowym skutkiem objawowym zakażeń układu moczowego z zajęciem nerek powoduje postępującą niedomogę nerek, obecnie w stadium III przewlekłej choroby nerek.

Trzeba podnieść, iż zgodnie z ustaleniami opinii biegłych sądowych sporządzonych w przedmiotowej sprawie, które zostały uznane przez Sąd za wiarygodne, warunki zatrudnienia odwołującego nie pozwalają na wykonywanie samocewnikowania z zachowaniem aseptycznych warunków. Dotyczy to zarówno wykonywanego dotychczas przez ubezpieczonego zatrudnienia w poligrafii, jak też pracy umysłowej n.p. nauczycielskiej z wykorzystaniem zdobytych przez niego kwalifikacji ( licencjat z historii). Praca ubezpieczonego zgodna z powyższymi kwalifikacjami prowadzi i z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością prowadziłaby nadal do nawracających infekcji dróg moczowych i postępującego pogorszenia sprawności nerek, co z kolei może doprowadzić do schyłkowej niewydolności nerek połączonej z koniecznością leczenia ubezpieczonego za pomocą terapii nerkozastępczej. Okolicznością przemawiającą za pogarszającym się stanem zdrowia P. P. jest to, iż zgodnie z treścią zeznań ubezpieczonego, powód w lutym 2016 r. wskutek kolejnych powikłań infekcji dróg moczowych został poddany hospitalizacji i przeszedł zabieg usunięcia polipów w pęcherzu moczowym. Potwierdził to biegły nefrolog na rozprawie odwołując się do okazanych przez ubezpieczonego wyników badań poziomu kreatyniny we krwi z dnia 12 grudnia 2016r. Wynik ten potwierdza dalszą progresję choroby nerek, co kwalifikuje ubezpieczonego do III stopnia przewlekłej choroby nerek ( tak wyjaśnienia biegłego sądowego specjalisty nefrologa złożone na rozprawie).

Biorąc pod uwagę materiał zebrany w toku postępowania dowodowego, trzeba stwierdzić, iż P. P. jest okresowo częściowo niezdolny do pracy, albowiem ubezpieczony we wspomnianym okresie w znacznym stopniu utracił zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Dotyczy to zarówno kwalifikacji wynikających z wykształcenia (kwalifikacje formalne) oraz kwalifikacji wynikających z faktycznego doświadczenia zawodowego (kwalifikacje rzeczywiste). Trzeba wskazać, iż odwołujący jest częściowo niezdolny do pracy na dotychczas zajmowanych stanowiskach: pomocnika introligatora, pomocnika maszynisty offsetowego oraz introligatora. Wynika to z braku możliwości dokonywania przez P. P. w trakcie zatrudnienia samocewnikowania z zachowaniem zasad aseptyki, co w następstwie może prowadzić do kolejnych infekcji dróg moczowych i do ciągłego pogarszania się stanu zdrowia i pogłębiania się niewydolności nerek. Niewydolność nerek z kolei prowadzi do pogorszenia się funkcjonowania wielu narządów, w tym narządów układu nerwowego, co prowadzi do dalszego ograniczenia sprawności ustroju, w tym sprawności intelektualnej. Nadto, ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy zgodnej ze zdobytym wykształceniem. Z treści wyjaśnień biegłego sądowego J. L. z dziedziny chorób wewnętrznych i nefrologii (e-protokół – k. 145 a.s.), które Sąd uznał za miarodajne, wynika, iż pogorszenie funkcjonowania nerek u P. P. wynikało m. in. z częstych zakażeń dolnego odcinka układu moczowego przejawiającego się gorączką i bólami w okolicy lędźwiowej, co wymagało długotrwałej antybiotykoterapii. Każdorazowe objawowe zakażenie układu moczowego może prowadzić do pogorszenia się funkcji nerek o charakterze czasowym bądź stałym. Oprócz tego, biegły J. L. stwierdził, iż odwołujący jest z całą pewnością również częściowo niezdolny do pracy zgodnej ze zdobytym wykształceniem jako licencjat historii z uwagi na konieczność samocewnikowania w trakcie pracy. P. P. jest obowiązany dokonywać czynności samocewnikowania 3 lub 4 albo i więcej razy w ciągu dnia, a z uwagi na niemożność zachowania zasad aseptyki, np. podczas wykonywania pracy nauczyciela, skarżący jest narażony na zakażenia układu moczowego.

Trzeba wspomnieć, iż biegły sądowy J. L. w treści swoich wyjaśnień złożonych na rozprawie w dniu 19 stycznia 2017 r. odniósł się do wyników badań krwi i moczu ubezpieczonego z dnia 12 grudnia 2016 r. Biegły stwierdził, że poziom kreatyniny we krwi powoda wynoszący 1,91 kwalifikuje P. P. do zakwalifikowania go do III stopnia przewlekłej choroby nerek i świadczy o jego zaawansowanej chorobie nerek. Biegły wskazał na postępującą chorobę nerek z uwagi na to, iż obecny poziom kreatyniny jest wyższy niż poziom kreatyniny wskazywany w pisemnych opiniach wydanych w niniejszej sprawie (1,72).

Wobec powyższych rozważań, wskazać trzeba, iż odwołujący P. P. spełnił łącznie wszystkie przesłanki do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Niemożliwe jest w przypadku odwołującego P. P. wykonywanie pracy na dotychczas zajmowanych stanowiskach bądź pracy zgodnej z uzyskanym wykształceniem z uwagi na konieczność samocewnikowania z poszanowaniem zasad aseptyki a w przyszłości poddawania się dializom.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję organu rentowego w ten sposób, iż przyznał ubezpieczonemu P. P. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 grudnia 2013 r. ( czyli od pierwszego dnia miesiąca w którym złożony został wniosek o świadczenie – art. 129 ust.1 ustawy emerytalnej ) do 28 lutego 2017 r. ( końcowa data orzeczonej przez biegłych częściowej niezdolności do pracy ubezpieczonego ).

W punkcie II wyroku Sąd zgodnie z treścią przepisu art. 118 ust. 1a ustawy emeryturach i rentach z FUS z urzędu orzekł w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Sąd uznał, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w ustawowym terminie, albowiem zaskarżoną edycję oparł na obiektywnie wadliwym orzeczeniu Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 24.03.2014 r. Należy zauważyć, iż z treści opinii biegłych sądowych sporządzonych w niniejszej sprawie wynika, iż biegli dysponowali tym samym materiałem, który był znany organowi rentowemu w postępowaniu administracyjnym.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE