POSTANOWIENIE

Dnia 15 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący:	SSO Monika Popielińska
Protokolant:	st. sekr. sądowy Adrianna Mikulska

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2013 r. w Gdańsku

odwołania Z. J.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 14 sierpnia 2012 nr (...)- (...)

w sprawie Z. J.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

postanawia:

1.  uchylić decyzję z dnia 14 sierpnia 2012r. i sprawę przekazać organowi rentowemu do ponownego rozpoznania ;

2.  umorzyć postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt VII U 2757/12

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu Z. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 08 sierpnia 2012r. orzekła, że nie jest on niezdolny do pracy

Odwołanie od powyższej decyzji pozwanego wniósł ubezpieczony Z. J. wskazując, iż jest niezdolny do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko przestawione w zaskarżonej decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

Ubezpieczony Z. J. ,urodzony (...), do dnia 30 czerwca 2012 r. pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W dniu 16 kwietnia 2012 r. złożył do pozwanego organu wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na kolejny okres .

okoliczności bezsporne, vide: wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z dnia 16 kwietnia 2012 r. – k. 314 akt rentowych

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 12 czerwca 2012 r. rozpoznając przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C, nadciśnienie tętnicze bez powikłań narządowych, otyłość , po zasięgnięciu opinii lekarza konsultanta ZUS w zakresie chorób zakaźnych, nie stwierdził długotrwałej niezdolności badanego do pracy. Na skutek wniesionego sprzeciwu ubezpieczony został poddany badaniu przez komisję lekarską ZUS , która orzeczeniem z dnia 08 sierpnia 2012 r. podtrzymała ustalenia i rozpoznanie lekarza orzecznika ZUS i wskazała, iż ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy .

dowód: opinia lekarza orzecznika pozwanego z dnia 12.06.2012 r. – k. 119v dokumentacji lekarskiej, orzeczenie lekarza orzecznika pozwanego z dnia 12.06.2012 r. – k. 358 akt rentowych, sprzeciw ubezpieczonego – k.340 dokumentacji lekarskiej, opinia komisji lekarskiej pozwanego z dnia 08.08.2012 r. – nienumerowana karta dokumentacji lekarskiej, , orzeczenie komisji lekarskiej pozwanego z dnia 08.08.2012 r. – k. 374 akt rentowych

Zaskarżoną w niniejszym postępowaniu decyzją z dnia 14 sierpnia 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu Z. J. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, powołując się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 08 sierpnia 2012 r. , w którym stwierdzono , iż ubezpieczony jest zdolny do wykonywania zatrudnienia.

dowód: decyzja pozwanego o odmowie prawa do renty z dnia 14.08.2012 r. – k. 362 akt rentowych

Celem ustalenia, czy stan zdrowia ubezpieczonego wskazuje, że jest on nadal po 30 czerwca 2012 r. niezdolny do pracy zarobkowej zgodnej z kwalifikacjami z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu i w jakim stopniu oraz celem ustalenia możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowości przekwalifikowania zawodowego biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychiczne, trwałość lub przewidywany okres (od kiedy do kiedy) niezdolności do pracy – konieczne były wiadomości specjalne, zatem Sąd na mocy art. 279, 284 i 292 k.p.c. przeprowadził dowód z opinii biegłych sądowych specjalisty chorób zakaźnych i lekarza medycyny pracy.

Powołani w sprawie biegli sądowi rozpoznali u ubezpieczonego następujące schorzenia: przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C, stłuszczenie wątroby z zachowaną sprawnością metaboliczną u osoby z otyłością, nadciśnienie tętnicze zredukowane okres I bez wtórnych zmian narządowych, zapalenie błony śluzowej w wywiadzie.

Biegły sądowy specjalista chorób zakaźnych wskazał, iż ubezpieczony jest trwale niezdolny do wykonywania ciężkich prac fizycznych, nie kwalifikuje się do pracy zmianowej, nie może pracować na stanowiskach , gdzie występują szkodliwe albo uciążliwe warunku zdrowia a w szczególności substancje i związki chemiczne oraz w niesprzyjających warunkach pogodowo – klimatycznych. Wskazał, iż wnioskodawca jest niezdolny do pracy na stałe od 1990 r.

dowód: opinia biegłego sądowego specjalisty chorób zakaźnych – k. 34-40 akt sprawy

W opinii uzupełniającej biegły sądowy specjalista chorób zakaźnych podtrzymał argumentację zaprezentowaną we wcześniejszej opinii .

(Dowód: opinia uzupełaniająca biegłego sądowego specjalisty chorób zakaźnych – k.65-66 akt)

Po przeprowadzeniu badania klinicznego, ocenie dokumentacji medycznej, biegły sądowy specjalista medycyny pracy ( o podwójnej specjalizacji - specjalista gastroenterolog ) wskazał, iż ubezpieczony po 30 czerwca 2012 r. jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji zawodowych i umiejętności pomimo istniejących stanów chorobowych, podzielił opinie orzeczników ZUS. W uzasadnieniu wskazał, iż wnioskodawca mógłby wykonywać prace przy obsłudze urządzeń przemysłowych w różnych zakładach pracy. Odniósł się także do argumentu, na który powołał się specjalista chorób zakaźnych, iż ubezpieczony nie może być narażony na działanie szkodliwych hepato-toksycznych chemikaliów wskazując, iż należy go rozumieć tak, że wnioskodawca nie powinien pracować w ponadnormatywnej ekspozycji na te czynniki, wskazując, że w (...) czy w innych zakładach istnieją stanowiska bez takich narażeń a przekroczenia ekspozycji stają się rzadkie, co potwierdza malejąca liczba zatruć zawodowych w skali roku.

dowód: opinia biegłego sądowego specjalisty medycyny pracy – k. 110-112 akt sprawy

Pozwany organ rentowy nie podzielił opinii biegłego sądowego specjalisty chorób zakaźnych oraz odnosząc się do opinii biegłego internisty gastroenterologa jako bardzo istotnej z punktu widzenia poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego, wskazał, iż ubezpieczony jest zdolny do pracy zgodnie z kwalifikacjami i wniósł o podtrzymanie orzeczenia Komisji lekarskiej ZUS.

(zarzuty k. 58, 125 akt, )

W dniu 28.10.2013 r. ubezpieczony wniósł o kierowanie korespondencji na adres Szpitala (...) w G. .

( pismo z dnia 28.10.2013 r. k. 138 akt)

Na rozprawie w dniu 15 listopada 2013r. ubezpieczony wyjaśnił, że w 2012 r. chorował na różę a w 2013 r. z powodu trudności życiowych przeszedł złamanie psychiczne i z tego powodu od listopada 2013r. jest pod kontrolą lekarza psychiatry, odbywa hospitalizację w Szpitalu (...) w G., na rozprawę wyszedł na przepustkę.

dowód: wyjaśnienia ubezpieczonego na rozprawie – protokół skrócony k. 143 akt sprawy, protokół elektroniczny k. 145 akt sprawy

Sąd Okręgowy zważył, iż postępowanie w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych ma charakter kontrolny, służy badaniu prawidłowości decyzji organu rentowego i nie może polegać na zastępowaniu tego organu w wydawaniu decyzji ustalających świadczenie z ubezpieczeń społecznych. Postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 maja 2007 r., I UZP 1/07, OSNP 2007 nr 21-22, poz. 323). Z tego powodu sąd co do zasady nie może we własnym zakresie ustalać prawa do świadczenia, a ujawniona w trakcie postępowania sądowego zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego jako przesłanka niezdolności do pracy warunkująca prawo do renty, nie może prowadzić do uznania kontrolowanej decyzji za wadliwą i do jej zmiany (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 września 2005 r., I UK 382/04, LEX nr 276245).

W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do świadczenia sąd ubezpieczeń społecznych ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania (wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 20 maja 2004 r., II UK 395/03, OSNP 2005 nr 3, poz. 43 oraz z dnia 7 lutego 2006 r., I UK 154/05, LEX nr 272581). Stąd też postępowanie dowodowe przed sądem w sprawie o świadczenie uzależnione od niezdolności ubezpieczonego do pracy powinno zmierzać do ustalenia, czy w dacie orzekania przez organ rentowy po stronie ubezpieczonego występowały w tym zakresie wszystkie przesłanki warunkujące przyznanie świadczenia. Sąd nie ma obowiązku przeprowadzenia dowodów w celu ustalenia niezdolności do pracy, która miała powstać po wydaniu zaskarżonej odwołaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 stycznia 2005 r., I UK 152/04, OSNP 2005 nr 17, poz. 273).

Biegli sądowi, przeprowadzający na zlecenie sądu badanie stanu zdrowia ubezpieczonego, nie zastępują lekarza orzecznika ZUS, ani komisji lekarskiej ZUS. Jedynie zgodnie z posiadaną przez nich wiedzą specjalistyczną poddają merytorycznej ocenie trafność wydanego orzeczenia o zdolności do pracy lub jej braku. Dlatego też późniejsza (po wydaniu decyzji) zmiana stanu zdrowia ubezpieczonego nie może stanowić – co do zasady – podstawy do uwzględnienia odwołania.

Zgodnie z art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c., w sprawie o świadczenie z ubezpieczeń społecznych, do którego prawo jest uzależnione od stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, a podstawę do wydania decyzji stanowi orzeczenie lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenie komisji lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie od decyzji opiera się wyłącznie na zarzutach dotyczących tego orzeczenia, sąd nie orzeka co do istoty sprawy na podstawie nowych okoliczności dotyczących stwierdzenia niezdolności do pracy lub niezdolności do samodzielnej egzystencji, które powstały po dniu złożenia odwołania od tej decyzji, lecz uchyla decyzję, przekazuje sprawę do rozpoznania organowi rentowemu i umarza postępowanie.

Stosowanie do stanowiska Sądu Najwyższego prezentowanego w uzasadnieniu wyroku dnia 12 stycznia 2012 r. (II UK 79/11) stwierdzić należy, iż „nowe okoliczności„ to schorzenia istniejące przed wydaniem decyzji, lecz wykazane przez ubezpieczonego dopiero po wniesieniu odwołania do sądu albo ujawnione na podstawie badań lekarskich w trakcie postępowania sądowego, których nie oceniał ani lekarz orzecznik, ani komisja lekarska organu rentowego. Jak wskazał Sąd Najwyższy, jeśli ujawnią się one w postępowaniu przed sądem pierwszej instancji, sprawa wraca na etap postępowania przed organem rentowym po to, aby organy orzecznicze Zakładu Ubezpieczeń Społecznych mogły dokonać ponownej oceny stanu zdrowia z ich uwzględnieniem. W sprawie z odwołania od decyzji organu rentowego to jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu pracy i ubezpieczeń społecznych. Zatem tylko na tym obszarze sąd dokonuje jej kontroli zarówno pod względem jej formalnej poprawności, jak i merytorycznej zasadności ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 16 kwietnia 2013 r., III AUa 1347/12).

W rozpoznawanej sprawie nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia ubezpieczonego Z. J. – rozpoznane dopiero w toku przedmiotowego postępowania i wynikające z wyjaśnień złożonych przez niego na rozprawie w dniu 15 listopada 2013 r.– dotyczące leczenia psychiatrycznego zostały ujawnione już po wydaniu zaskarżonej w sprawie decyzji pozwanego organu rentowego z dnia 14 sierpnia 2012 r. Ubezpieczony – jak sam wyjaśniał – od listopada 2013 r., zatem już po dacie wniesienia odwołania w sprawie, z powodu załamania psychicznego , którego doświadcza od 2013r. rozpoczął leczenie psychiatryczne i z tegoż powodu obecnie – przebywa na leczeniu w Szpitalu (...) Oddział (...)w G..

Niewątpliwym jest, iż okoliczności te zostały ujawnione już po wniesieniu odwołania do sądu , ubezpieczony został poddany leczeniu psychiatrycznemu a przyczyną tego leczenia było załamanie psychiczne .

Mając na względzie powyższe, Sąd zważył, że koniecznym jest ponowna ocena stanu zdrowia i zdolności do pracy wnioskodawcy z uwzględnieniem nowych okoliczności, co w pierwszej kolejności winni uczynić lekarz orzecznik i komisja lekarska pozwanego organu rentowego.

Z uwagi na powyższe, koniecznym było uchylenie zaskarżonej decyzji ZUS z dnia 14 sierpnia 2012 r. i przekazanie sprawy do rozpoznania organowi rentowemu oraz jednoczesne umorzenie postępowania odwoławczego w niniejszej sprawie, o czym Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 477 ¹⁴ § 4 k.p.c. jak w punktach 1 i 2 sentencji postanowienia.

/-/ SSO Monika Popielińska