UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. F. aktem oskarżenia wniesionym przez Prokuraturę Rejonową dla Warszawy P. w W. został oskarżony o to, że w okresie od dnia 24 kwietnia 2015roku do 30 maja 2015 roku w W. przy ul. (...), znęcał się psychicznie nad rodzicami R. F. i T. F., w ten sposób, że wyzywał ich słowami uważanymi powszechnie za wulgarne i obelżywe oraz groził im pozbawieniem zdrowia i życia, które to groźby wzbudziły u wyżej wymienionych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione tj. o czyn z art. 207 § 1 kk.

Oskarżony K. F. w toku całego postępowania konsekwentnie nie przyznawał się do zarzucanego mu występku i skorzystał z przysługującego mu prawa do odmowy składania wyjaśnień.

Sąd zważył, co następuje:

Pokrzywdzeni rodzice oskarżonego T. F. i R. F. przed otwarciem przewodu sądowego, na rozprawie głównej, skorzystali z prawa do odmowy składania zeznań na podstawie art. 182 § 1 kpk, a zatem uprzednio złożone przez nich zeznania nie mogły stanowić podstawy dokonania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie k. 148). Po odmowie w trybie art. 182§1 kpk składania zeznań przez pokrzywdzonych na plan pierwszy, przy odtwarzaniu stanu faktycznego sprawy, wysuwają się zeznania świadków przesłuchanych w toku postępowania przygotowawczego, jak również Sąd z urzędu przeprowadził postępowanie dowodowe, które w konsekwencji dawało jedynie podstawy do ustalenia, iż w dniu 30 maja 2015r. zachowanie oskarżonego wobec rodziców wyczerpywało znamiona występku z art. 190 § 1 kk. Wobec pouczenia przez Sąd pokrzywdzonych o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu na przepis art. 190 § 1 kk T. F. i R. F. zgodnie oświadczyli, iż nie będą składali wniosku o ściganie o czyn z art. 190 § 1 kk ( k. 149).

Sąd ustalił, iż w okresie opisanym w akie oskarżenia miała miejsce w miejscu zamieszkania oskarżonego pod adresem Czwartaków 77 w W. jedna interwencja policji w dniu 30 maja 2015 roku. Jak wynika z informacji ze Stołecznego S. Kierowania około godziny 19: 45 i 21.36 T. F. zgłosiła awanturę z oskarżonym, podczas której, oskarżony będąc pod wpływem alkoholu groził rodzicom śmiercią. Jest to okoliczność bezsporna albowiem pomimo, iż pokrzywdzeni odmówili składania zeznań to przesłuchani w sprawie świadkowie potwierdzili, iż w dniu 30 maja 2015 roku rodzice oskarżonego wskazywali, iż ten będąc pod wpływem alkoholu groził im pozbawieniem życia ( k. 156a).

Świadek T. D. opisał interwencję z dnia 30 maja 2015 roku. Wskazał, iż rodzice oskarżonego skarżyli się na syna, wskazywali, iż groził im pozbawieniem życia. Świadek natomiast nie posiadł wiedzy na temat zachowania oskarżonego w okresie objętym aktem oskarżenia, w szczególności odnośnie znęcania się oskarżonego nad rodzicami i opisał jedynie zdarzenie z dnia 30 maja 2015roku , które udokumentował notatką służbową.

Świadek K. W., dzielnicowy min. w rejonie ulicy (...) w W. w okresie objętym aktem oskarżenia, również nie była w stanie wskazać, czy oskarżony znęcał się nad rodzicami. Podobnie jak T. D. zapamiętała jedynie interwencję z dnia 30 maja 2015roku podczas której oskarżony pod wpływem alkoholu groził rodzicom pozbawieniem życia.

Sąd z urzędu dopuścił dowód z zeznań T. S., kuratora oskarżonego działającego w tut. Sądzie, który w ramach sprawowanego dozoru miał kontakt z oskarżonym w okresie od kwietnia do maja 2015r. Świadek wskazał, iż T. F. i R. F. skarżyli się na przemoc słowną ze strony oskarżonego. Nie znał jednak okoliczności w jakiej owa przemoc słowna miała miejsce i jej przyczyn. Świadek nie miał również wiedzy na temat tego czy oskarżony kiedykolwiek groził pokrzywdzonym pozbawieniem życia. Jakkolwiek wskazał, iż wizytował miejsce zamieszkania oskarżonego i w jego obecności oskarżony wypowiadał słowa niecenzuralne, to nie potrafił wskazać, czy były one kierowane do rodziców, tłumacząc się upływem czasu. Świadek pamiętał natomiast, iż złożył do tut. Sądu wniosek o zarządzenie wykonania kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego albowiem rodzice oskarżonego złożyli doniesienie na policję w niniejszej sprawie.

Także zeznania E. C. nie pozwalają na poczynienie ustaleń, by zachowanie oskarżonego nosiło znamiona znęcania się nad pokrzywdzonymi. Relacja E. C. jest bardzo ogólnikowa, świadek podała, iż nie posiada wiedzy odnośnie znęcania się oskarżonego nad rodzicami albowiem nie była bezpośrednim świadkiem awantur czy też kłótni oskarżonego z pokrzywdzonymi. Jakkolwiek zeznała, iż czasami pokrzywdzeni skarżyli się na zachowanie syna, ale były to bardzo ogólne relacje, w których nie wskazywali swojego stosunku do oskarżonego, w szczególności czy obawiają się jego zachowania.

Sąd dał wiarę zeznaniom powołanych wyżej świadków, albowiem zeznawali spontanicznie, nie starając się na siłę prezentować określonej wersji zdarzenia.

Na podstawie jednak zeznań przesłuchanych w sprawie świadków można jednak ustalić jedynie to, iż oskarżony w dniu 30 maja 2015 roku podczas awantury domowej był pod wpływem alkohol i groził rodzicom pozbawieniem ich życia. Groźby oskarżonego skłoniły T. F. do złożenia zawiadomienia na policji. Niewątpliwie relacja świadków, a zwłaszcza E. C. i T. S. wskazuje na istniejący między oskarżonym a rodzicami konflikt, którego głównym źródłem jest nadużywanie przez oskarżonego alkoholu jednak nie posiadali oni wiedzy na temat przyczyn awantur, ich okoliczności, stopnia natężenia i samego udziału i postawy rodziców oskarżonego w konfliktowych sytuacjach w związku z czym ta okoliczność nie pozwala zatem na przypisanie oskarżonemu zachowań, składających się na przestępstwo z art. 207§1 kk. Wskazać również należy, iż czasokres znęcania opisany w akcie oskarżenia przez Prokuraturę jest bardzo krótki, natomiast uzyskany przez Sąd dowód w postaci interwencji policji w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych wskazuje jedynie na jedną interwencję w dniu 30 maja 2015r. Ta okoliczność w kontekście odmowy złożenia przez pokrzywdzonych zeznań powoduje istnienie w sprawie wątpliwości, które Sąd był zobowiązany tłumaczyć na korzyść oskarżonego. Reasumując, postępowanie dowodowe w ramach zarzucanego oskarżonemu czynu pozwalało Sądowi na zmianę kalifikacji prawnej na czyn z art. 190 § 1 kk albowiem nie dostarczyło materiału wystarczającego do ustalenia, że oskarżony dopuścił się popełnienia występku znęcania. Przyjęcie odmiennego stanowiska przez Sąd orzekający w sprawie niniejszej oznaczałoby bezpośrednie złamanie normy wynikającej z przepisu art. 5 § 1 i 2 kpk. Sąd w pełni akceptuje stanowisko wyrażone min. w postanowieniu Sądu Najwyższego z 25 lipca 2005 roku w sprawie V KK 85/05, iż dowolna interpretacja, wychodząca ponad możliwy do zebrania w sprawie materiał dowodowy, w tym wypadku oznaczałaby wykroczenie poza swobodną ocenę dowodów. Najbardziej wiarygodną wobec zebranego w sprawie materiału dowodowego jest wersja, iż oskarżony nie dopuścił się zarzucanego przestępstwa znęcania. Materiał dowodowy na skutek odmowy złożenia zeznań przez pokrzywdzonych, pomimo, iż Sąd również z urzędu na rozprawie głównej przeprowadzał postępowanie dowodowe spowodował, iż zbyt wiele jest wątpliwości co do przebiegu zdarzeń rozgrywających się w okresie od dnia 24 kwietnia 2015 roku do 30 maja 2015 roku w W. przy ul. (...), roli oskarżonego, co więcej istnieją poważne wątpliwości, iż do zdarzeń opisanych w akcie oskarżenia w ogóle doszło. Nie ma możliwości dalszej weryfikacji tego źródła dowodowego, stąd też, należy oprzeć się na dowodach najbardziej pewnych i przyjąć za wiarygodne to co znajduje choćby pośrednie potwierdzenie w innych dowodach.

Orzekając zatem na podstawie własnego przekonania, wynikającego z wszystkich przeprowadzonych w niniejszej sprawie dowodów, ocenianych swobodnie, z uwzględnieniem zasad prawidłowego, logicznego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego Sąd doszedł do przekonania, iż zachowanie oskarżonego wyczerpało dyspozycję art. 190 § 1 kk, gdyż w dniu 30 maja 2015 roku groził on swoim rodzicom pozbawieniem życia i groźby te wywołały u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę ich spełnienia. Wobec jednak wyraźnego oświadczenia pokrzywdzonych, iż nie będą oni składali wniosku o ściganie oskarżonego za czyn z art. 190 § 1 kk Sąd w wyroku nie mógł przypisać winy oskarżonemu za ten czyn i dlatego na podstawie art. 17 § 1 pkt. 9 kpk postępowanie w sprawie umorzył. Czyn z art. 190 § 1 kk ścigany jest bowiem jedynie na wniosek osoby pokrzywdzonej, która ma legitymację do zainicjowania postępowania karnego.

Wobec umorzenia postępowania koszty postępowania zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa.

Z tych względów orzeczono jak w wyroku.