Sygn. akt IV Ka 671/16
Dnia 26 października 2016 r.
Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
|
Przewodniczący: |
SSO Waldemar Majka |
|
Protokolant: |
Magdalena Telesz |
po rozpoznaniu w dniu 26 października 2016 r.
sprawy G. S.
syna R. i B. z domu P. (...) r. w N. (...) z art. 86 § 1 kw
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego
od wyroku Sądu Rejonowego w Wałbrzychu
z dnia 15 czerwca 2016 r. sygnatura akt III W 595/15
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;
II. zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 50 złotych i wymierza 50 złotych opłaty za to postępowanie.
Sygnatura akt IV Ka 671/16
Wobec G. S. skierowany został przez KMP w W. do Sądu Rejonowego w Wałbrzychu wniosek o ukaranie w którym obwiniony został on o to, że w dniu 1 kwietnia 2015 roku ok. godz. 15.10 w W. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...), woj. (...), kierując samochodem osobowym marki T. o nr. rej. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że w wyniku nieustąpienia pierwszeństwa przejazdu doprowadził do zderzenia z kierującym samochodem osobowym marki D. (...) o nr. rej. (...),
tj. o czyn z art. 86 § 1 kw ;
Sąd Rejonowy w Wałbrzychu wyrokiem z dnia 15 czerwca 2016 r. sygn. akt III W 595/15:
I. obwinionego G. S. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku tj. wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za czyn ten na podstawie powołanego przepisu wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 500 (pięćset) złotych;
II. zasądził od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania i kwotę 2387,89 (dwa tysiące trzysta osiemdziesiąt siedem złotych i 89/100) złotych tytułem kosztów opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem opłaty.
Powyższy wyrok zaskarżony został apelacją obrońcy obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości i wyrokowi temu zarzucił:
1. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na nieprawidłowym ustaleniu, iż przed zdarzeniem pokrzywdzony poruszał się samochodem marki D. (...) z prędkością nie większą, niż maksymalna dozwolona podczas gdy z pozostałych ustaleń w zakresie okoliczności nastąpienia kolizji pojazdów wynikało, iż prędkość ta była istotnie wyższa, aniżeli wyżej wskazana;
2. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym ustaleniu, że przekraczając skrzyżowanie obwiniony poruszał się pojazdem marki T. (...) z prędkością ok. 10 km/h, którą zwiększył znajdując się dopiero na wysokości wysepki podczas gdy z wyjaśnień obwinionego wynikało wprost, iż już bezpośrednio po wjeździe na skrzyżowanie zwiększył on prędkość jazdy do - ok. 40 km/h;
3. błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę orzeczenia, mający istotny wpływ na jego treść, polegający na niezasadnym przyjęciu, iż pokrzywdzony zachował należytą, tj. szczególną ostrożność, zbliżając się do skrzyżowania ul. (...) z ul. (...) w W. podczas gdy treść zeznań P. S. oraz pozostały materiał dowodowy, zgromadzony w przedmiotowej sprawie przemawia za przyjęciem, iż pokrzywdzony nienależycie obserwował drogę i nie dostosował prędkości kierowanego przez siebie pojazdu do występujących warunków;
4. rażące naruszenie art. 4 k.p.k., art. 7 k.p.k. w zw. z art, 82 § 1 k.p.w., polegające na nieuwzględnieniu okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego, co skutkowało dokonaniem dowolnej, a nie swobodnej oceny materiału dowodowego przez Sąd meriti;
5. naruszenie przepisów postępowania, a to art. 42 § 1 k.p.w. w zw. z art. 201 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego tej samej specjalności podczas gdy opinia, sporządzona przez biegłego mgr inż. E. P. była niejasna i niepełna w stopniu eliminującym jej przydatność z punktu widzenia rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, a podnosząc powyższe zarzuty wniósł o:
1. zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu; ewentualnie
2. uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd okręgowy zważył co następuje;
apelacja nie jest zasadna.
Przeprowadzona kontrola odwoławcza wykazała, iż wydany przez sąd rejonowy wyrok zapadł po przeprowadzeniu prawidłowego przewodu sądowego. Nie może być mowy o błędach w faktycznych ustaleniach mających wpływ na treść wyroku ani tez o naruszeniu przepisów postępowania wymienionych w zarzutach apelacji.
Niewątpliwie w ramach ustaleń postępowania dowodowego pozostaje, iż obwiniony wymusił pierwszeństwo przejazdu na skrzyżowaniu naruszając wskazaną w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku normę art.3 ust.1 ale i art.22 ust.1 Prawa o ruchu drogowym (Prd) zgodnie z którym kierujący pojazdem może zmienić kierunek jazdy lub zajmowany pas ruchu tylko z zachowaniem szczególnej ostrożności, jak i art. 25 ust.1 Prd, stanowiący, iż kierujący pojazdem, zbliżając się do skrzyżowania, jest obowiązany zachować szczególną ostrożność i ustąpić pierwszeństwa pojazdowi nadjeżdżającemu z prawej strony, a jeżeli skręca w lewo - także jadącemu z kierunku przeciwnego na wprost lub skręcającemu w prawo.
Powyżej wskazanym powinnościom obwiniony nie sprostał, a w świetle powyższego podjęte przez apelującego próby wykazania, iż pokrzywdzony jechał z nadmierną prędkością czy nienależycie obserwował otoczenie pojazdu zbliżając się do skrzyżowania nie mają zupełnie znaczenia z punktu widzenia odpowiedzialności obwinionego za wykroczenie, bowiem jeśli przyjąć poruszanie się pokrzywdzonego z prędkością bezpieczną i zachowanie reguł ostrożności – sprawstwo i zawinienie obwinionego jest niewątpliwe.
Podobnie też przedstawia się ocena prawna zachowania obwinionego w wypadku stwierdzenia (na co brak dowodów), iż złamał reguły ostrożności i poruszał się z nadmierną prędkością, bowiem stan ten byłby niezmiernie łatwy do dostrzeżenia przez obwinionego a tym samym zobligowany byłby w tej sytuacji do zastosowania się do regulacji art.4 Prd, który stanowi, iż, uczestnik ruchu i inna osoba znajdująca się na drodze mają prawo liczyć, że inni uczestnicy tego ruchu przestrzegają przepisów ruchu drogowego, chyba że okoliczności wskazują na możliwość odmiennego ich zachowania. Zaobserwowanie zatem rażącego naruszenia reguł bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez obwinionego a mające być dziełem pokrzywdzonego winno skłaniać obwinionego do zaniechania wykonywania manewru skrętu co prowadziłoby do wyeliminowania zagrożenia bezpieczeństwa i pozwoliło pokrzywdzonemu opuścić skrzyżowanie. Dywagacje te mają jednak charakter jedynie hipotetyczny, bowiem brak dowodów wskazujących na poruszanie się przez pokrzywdzonego z prędkością zdecydowanie nadmierną i niebezpieczną, co stara się wykazać skarżący.
Brak było w ramach niniejszego postępowania podstaw do zasięgania opinii kolejnego biegłego, zaś skarżący nie wykazał aby opinia E. P. była dotknięta wadami opisanymi w art.201 kpk. Stan faktyczny sprawy mimo podjętych przez obrońcę obwinionego prób jego komplikowania jest nader prosty i oczywisty, nie są też skomplikowane reguły interpretacyjne zachowania uczestników ruchu w zdarzeniu będącym przedmiotem oceny w niniejszym postępowaniu. Opiniowanie przez biegłego z zakresu rekonstrukcji zdarzeń drogowych stanowiło przejaw swoistej asekuracji sądu I instancji choć wydaje się wręcz zbędne.
W świetle powyższego zaskarżony wyrok podlegał utrzymaniu w mocy (art.437§1 kpk w zw. z art.109 kpw)
Orzeczenie o kosztach postępowania uzasadnia przepis art.636§1 kpk w zw. z art.119 kpw. Wysokość zryczałtowanych wydatków postępowania odwoławczego i opłaty uzasadnia natomiast §3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10 października 2001 roku w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz.U. 118, poz. 1269) oraz art.8 i art.3 ust.1 w zw. z art.21 pkt 2 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 49, poz. 223 ze zm.)