UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 marca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił K. S. prawa do zmiany wysokości emerytury powołując się na przepis art. 114 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów ani nie ujawnił nowych okoliczności pozwalających na przeliczenie świadczenia. Podano też, że przyjmowanie do ustalenia wskaźnika wysokości podstawy wymiaru świadczenia przeciętnego wynagrodzenia w j.g.u. nie jest możliwe ponieważ podstawę wymiaru świadczenia może stanowić wyłącznie wynagrodzenie i takie jego składniki, co do których nie ma wątpliwości, że były wypłacone i podlegały składce na ubezpieczenie społeczne / decyzja k. 54 akt ZUS plik V/.

W dniu 8 kwietnia 2016 r. wnioskodawca złożył odwołanie od powyższej decyzji wnosząc o jej zmianę. Wniósł o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury średnich płac dla konkretnej grupy zawodowej na podstawie roczników statystycznych GUS jako jego zarobków za lata 1967-1975 / odwołanie k. 2/.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, dodatkowo argumentując, że za lata 1962-1963, 1965-1979 w tym w latach 1962 i 1978 jako uzupełnienie udokumentowanych zarobków, wobec niezachowania się dokumentacji płacowej przyjęto wynagrodzenie minimalne. Podano także, że decyzją z dnia 13 kwietnia 2016 r. organ ponownie przeliczył wnioskodawcy emeryturę od 1 lutego 2016 r., to jest od miesiąca, w którym złożono wniosek, przyjmując do ustalenia podstawy wymiaru przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych tj. 1967, 1971, 1978, 1980-1994, 2001-2002, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 75,27 %, oraz kwotę bazową obowiązującą w kwietniu 2008 r. tj. aktualną z chwili przechodzenia na emeryturę zgodnie z powołanym przepisem art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o rentach i emeryturach. Obliczona w powyższy sposób emerytura – pomimo niższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – jest świadczeniem korzystniejszym od uprzednio obliczonego /odpowiedź na odwołanie k. 3- 3 odw./.

Na rozprawie w dniu 10 stycznia 2017 r. wnioskodawca poparł odwołanie. Wniósł o uwzględnienie w podstawie wymiaru emerytury średnich płac dla branży odzieżowej i kuśnierskiej na podstawie roczników statystycznych GUS jako jego zarobków z tytułu zatrudnienia w latach 1967-1975 na stanowiskach kożuszkarza, kuśnierza i krawca w Spółdzielni (...). Oświadczył, że nie wnosi o przeliczenie emerytury w oparciu o stawki godzinowe wynikające z dokumentacji osobowej, które byłoby niższe od przyjętego przez ZUS wynagrodzenia minimalnego. Podał też, że nie posiada żadnej dokumentacji, z której wynikałaby ilość godzin przepracowanych przez niego spornym okresie w systemie akordowym. Pełnomocnik ZUS wniósł o oddalenie odwołania /stanowisko wnioskodawcy 00:00:50-00:06:36 – płyta CD k. 14, stanowisko pełnomocnika ZUS 00:06:36-00:07:24 – płyta CD k. 14/

Postanowieniem z dnia 8 lutego 2017 r. Sąd ustanowił dla wnioskodawcy adwokata z urzędu /postanowienie k. 34/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

K. S. urodził się (...) / wniosek k. 1-5 akt ZUS plik V/

Decyzją z dnia 5 marca 2004 r. ZUS ustalił na wniosek Powiatowego Urzędu Pracy z dnia 13 lutego 2004 r. wysokość emerytury wnioskodawcy dla potrzeb świadczenia przedemerytalnego na dzień 3 lutego 2004 r. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1984 r. do 31 grudnia 1993 r., ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 79,34 %, oraz kwotę bazową 1.862,62 zł / decyzja k. 34-34 odw. akt ZUS plik IV, obliczanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 33-33 odw. akt ZUS plik IV/.

Decyzją ZUS z dnia 6 kwietnia 2004 r., zmienioną wyrokiem Sądu Okręgowego w Łodzi w sprawie o sygn. akt VIII U 1466/04, zaliczono wnioskodawcy do stażu pracy okres zatrudnienia w Zakładzie (...). M. w okresie od 16 marca 1962 r. do 20 października 1963 r. oraz od 20 października 1965 r. do 13 kwietnia 1967 r. /decyzja k. 38 – 38 odw. akt ZUS plik IV, wyrok z uzasadnieniem k. 41-44 akt ZUS plik IV/

Decyzją z dnia 16 września 2004 r. ZUS ponownie ustalił wysokość emerytury wnioskodawcy dla potrzeb świadczenia przedemerytalnego na dzień 3 lutego 2004 r. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 lat kalendarzowych tj. od 1 stycznia 1984 r. do 31 grudnia 1993 r., ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 79,34 %, oraz kwotę bazową 1.862,62 zł. Do ustalenia wysokości emerytury uwzględniono dodatkowo powyższy okres zatrudnienia / decyzja k. 50-50 odw. akt ZUS plik IV/.

Decyzją z dnia 29 marca 2004 r. PUP nr 1 w Ł. przyznał wnioskodawcy od dnia 3 lutego 2004 r. świadczenie przedemerytalne w wysokości 80 % kwoty emerytury wyliczonej dla potrzeb świadczenia przedemerytalnego nie mniej jednak niż 120 % i nie więcej niż 200 % zasiłku podstawowego dla bezrobotnych tj. w kwocie 946,30 zł brutto /decyzja k. 54 akt ZUS plik IV/

We wniosku złożonym w dniu 11 marca 2008 r. wnioskodawca wniósł o przyznanie prawa do emerytury z uwzględnieniem podstawy wymiaru przyjętej do ustalenia świadczenia przedemerytalnego / wniosek k. 1-5 akt ZUS plik V/

Decyzją z dnia 17 kwietnia 2008 r. ZUS przyznał wnioskodawcy emeryturę od 17 kwietnia 2008 r., to jest od osiągnięcia wieku emerytalnego. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto podstawę wymiaru dotychczas pobieranego świadczenia przedemerytalnego tj. przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie przedemerytalne tj. 1984-1993, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 79,34 %, oraz kwotę bazową 1.862,62 zł / decyzja k. 19 akt ZUS plik V, obliczanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 15-17 akt ZUS plik V/.

We wniosku złożonym w dniu 14 grudnia 2010 r. wnioskodawca wniósł o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem zaświadczenia o wynagrodzeniu z 1994 r. i 2003 r. /wniosek k. 31/32 akt ZUS plik V/.

Decyzją z dnia 20 grudnia 2010 r. ZUS przeliczył wnioskodawcy emeryturę od 1 grudnia 2010 r., to jest od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek o emeryturę. Wobec faktu, że przeliczenie podstawy wymiaru z uwzględnieniem lat 1994, 2003, 2004 jest niekorzystne, świadczenie będzie wypłacane w dotychczasowej wysokości / decyzja k. 43/44 akt ZUS plik V/.

We wniosku złożonym w dniu 11 lutego 2016 r. wnioskodawca wniósł o ponowne przeliczenie emerytury z uwzględnieniem średnich płac dla konkretnej branży na podstawie roczników statystycznych GUS za lata 1967-1975 /wniosek k. 46 akt ZUS plik V/.

Okresy nieudokumentowane, za które organ rentowy za podstawę wymiaru składek przyjął wynagrodzenie minimalne, to okresy zatrudnienia w latach 1962-1963, 1965-1979 w tym w latach 1962 i 1978 jako uzupełnienie udokumentowanych zarobków / wykaz zarobków k. 56 -56 odw. akt ZUS plik V/

Decyzją z dnia 12 kwietnia 2016 r. ZUS przeliczył emeryturę wnioskodawcy od 1 lutego 2016 r., to jest od miesiąca, w którym złożono wniosek. Przy ustaleniu emerytury wziął pod uwagę uchwałę SN z dnia 15 lutego 2006 r. (II UZP 16/05) dającą podstawę do przeliczenia emerytury w trybie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o rentach i emeryturach dla osoby pobierającej świadczenie przedemerytalne. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych tj. 1967, 1971, 1978, 1980-1994, 2001-2002, ze wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 75,27 %, oraz kwotę bazową obowiązującą w kwietniu 2008 r. tj. aktualną z chwili przechodzenia na emeryturę zgodnie z powołanym wyżej przepisem. Obliczona w powyższy sposób emerytura – pomimo niższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – jest świadczeniem korzystniejszym od uprzednio obliczonego / decyzja k. 59-60 odw. akt ZUS plik V, obliczanie wskaźnika wysokości podstawy wymiaru k. 57-58 akt ZUS plikV/.

W (...) Zakładach (...) w Ł. wnioskodawca był zatrudniony w okresie od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku krawca / okoliczność bezsporna; świadectwo pracy k. 11 -11 odw. akt ZUS plik IV, kopia legitymacji ubezpieczeniowej k. 15-16 odw. akt ZUS plik II/.

Z okresu zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) w Ł. brak jest dokumentacji płacowej / okoliczność bezsporna/.

Wynagrodzenie wnioskodawcy wyliczone na podstawie angaży określających grupę osobistego zaszeregowania i godzinową stawkę wynagrodzenia za powyższy okres zatrudnienia byłoby niższe niż wyliczone przez ZUS / okoliczność bezsporna/.

Opisany powyżej stan faktyczny Sąd ustalił głównie w oparciu o dokumenty zawarte w aktach organu rentowego.

Sąd Okręgowy dokonał oceny zgromadzonego materiału dowodowego

i zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Na podstawie art. 114 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U z 2016 r. poz. 887 z późn. zm.) wysokość świadczeń emerytalno – rentowych ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na ich wysokość.

Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy wysokość emerytury lub renty oblicza się ponownie, od podstawy wymiaru ustalonej w myśl art. 15, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego:

1) z liczby kolejnych lat kalendarzowych i w okresie wskazanym do ustalenia poprzedniej podstawy wymiaru świadczenia,

2) z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych z 20 lat kalendarzowych, poprzedzających bezpośrednio rok kalendarzowy, w którym zgłoszono wniosek o przyznanie emerytury lub renty albo o ponowne ustalenie emerytury lub renty, z uwzględnieniem art. 176,

3) z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu podlegania ubezpieczeniu, przypadających przed rokiem zgłoszenia wniosku o ponowne ustalenie emerytury lub renty

- a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru jest wyższy od poprzednio obliczonego.

Podstawę wymiaru emerytury i renty stanowi przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe lub na ubezpieczenie społeczne na podstawie przepisów prawa polskiego ustalona w sposób określony w ust. 4 i 5 art. 15.

Zgodnie zaś z obowiązującym od 1 stycznia 1999 r. ust. 2a art. 15 jeżeli nie można ustalić podstawy wymiaru składek w okresie pozostawania w stosunku pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru emerytury i renty, za podstawę wymiaru składek przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie minimalnego wynagrodzenia pracowników, proporcjonalnie do okresu podlegania ubezpieczeniu i wymiaru czasu pracy.

W rozpoznawanej sprawie spór między stronami sprowadzał się do wysokości zarobków osiąganych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w Ł. od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r., za który to okres bezsprzecznie brak jest dokumentacji płacowej. Organ rentowy za podstawę wymiaru składek w tym okresie przyjął wynagrodzenie minimalne, nadto wnioskodawca nie wniósł o przeliczenie emerytury w oparciu o stawki godzinowe wynikające z dokumentacji osobowej, które byłoby niższe od przyjętego przez ZUS wynagrodzenia minimalnego, przyznał też, że nie posiada żadnej dokumentacji, z której wynikałaby ilość godzin przepracowanych przez niego spornym okresie w systemie akordowym.

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego wnioskodawca domagał się ustalenia, że wynagrodzenie jego w okresie zatrudnienia od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r. odpowiadało średniej krajowej.

Odnosząc się powyższej spornej kwestii wskazać należy, że zgodnie z § 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe (Dz. U. z 2011, Nr 237, poz. 1412) środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu oraz uposażenia przyjmowanego do ustalenia podstawy wymiaru emerytury lub renty są zaświadczenia pracodawcy lub innego płatnika składek, legitymacja ubezpieczeniowa lub inny dokument, na podstawie którego można ustalić wysokość wynagrodzenia, dochodu, przychodu lub uposażenia. Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 11 października 2011 r. obowiązuje od 23 listopada 2011 r. i ma zastosowanie do wniosków w sprawach świadczeń złożonych od daty jego wejścia w życie. Zastąpiło ono rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz. 49, ze zm.), które dowody uzasadniające prawo do świadczeń i ich wysokości określało w sposób podobny. I tak zgodnie z § 20 pkt. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. środkiem dowodowym stwierdzającym wysokość zarobku lub dochodu stanowiącego podstawę wymiaru emerytury lub renty dla pracowników były zaświadczenia zakładów pracy wystawione według wzoru ustalonego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych albo legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy dotyczące okresów zatrudnienia i wysokości osiąganych zarobków.

Orzeczenia Sądu Najwyższego jakie zapadły jeszcze na gruncie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. są zgodne co do tego, że ograniczenie co do środków dowodowych wynikające z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. obowiązujące w postępowaniu przed organem rentowym nie ma zastosowania w postępowaniu sądowym przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wysokość zarobków, której pochodną jest podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne, jest faktem mającym istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 KPC), który w postępowaniu przed sądem może być udowadniany wszelkimi środkami dowodowymi, które sąd uzna za celowe i pożądane. Wysokość uzyskiwanego uposażenia może być zatem ustalana także przy pomocy innych pisemnych środków dowodowych pochodzących od pracodawcy, czy też nawet dowodów pośrednich, nie wyłączając zeznań świadków - aczkolwiek wskazujących wprost na wysokość wynagrodzenia zainteresowanego / por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 lipca 1997 r. sygn. akt II UKN 186/97, opubl. OSNP 1998/11/342; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 czerwca 2006 r. sygn. I UK 115/06, opubl: Orzecznictwo Sądu Najwyższego Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych rok 2007, Nr 17-18, poz. 257, str. 753/. Przy czym nie jest możliwe obliczanie wysokości emerytury wyłącznie na podstawie twierdzeń wnioskodawcy. Twierdzenia te muszą być udowodnione. Nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) / por. wyrok Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1996r., sygn. akt I CKU 45/96, opubl. OSNC z 1997r., z.6-7, poz.76; wyrok Sądu Najwyższego z 7 października 1998 r., sygn. II UKN 244/98, opubl. OSNAPiUS 1999, nr 20, poz. 662/.

Mając powyższe na uwadze Sąd przeprowadził postępowanie dowodowe obejmujące analizę dokumentacji związanej ze spornym okresem pracy, co pozwoliło przeanalizować zasadność żądań odwołującego się.

Bezspornym jest, że za objęty sporem okres zatrudnienia wnioskodawcy w (...) Zakładach (...) w Ł. od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r. wynagrodzenie wnioskodawcy wyliczone na podstawie angaży określających grupę osobistego zaszeregowania i godzinową stawkę wynagrodzenia za powyższy okres zatrudnienia byłoby niższe niż wyliczone przez ZUS. Z tego względu ewentualne angaże nie były przedmiotem rozpoznania Sądu Okręgowego w niniejszym postępowaniu. Brak było zatem potrzeby zobowiązania organu rentowego do hipotetycznego wyliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy, przy uwzględnieniu zarobków obliczonych ze stawki godzinowej.

Poza powyższą bezsporną okolicznością, która nie ma wpływu na wysokość świadczenia emerytalnego wnioskodawcy, wnioskodawca na poparcie swojego żądania nie przedstawił żadnych miarodajnych dowodów pozwalających na ustalenie uzyskiwanych przez niego zarobków w sposób odmienny niż to zostało uczynione w wyliczeniu ZUS, ustalającym wskaźnik podstawy wymiaru tożsamy do wskaźnika wskazanego w decyzji z dnia 17 kwietnia 2008 r. Wskazać także należy, że wydaną w toku procesu decyzją z 12 kwietnia 2016 r. ZUS w związku z uchwałą SN z dnia 15 lutego 2006 r. (II UZP 16/05) przeliczył emeryturę wnioskodawcy od 1 lutego 2016 r., to jest od miesiąca, w którym złożono wniosek. Obliczona tą decyzją emerytura – pomimo niższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – jest świadczeniem korzystniejszym od uprzednio obliczonego. Wnioskodawca nie przedstawił żadnego dowodu z dokumentu, ani z zeznań wnioskodawcy czy świadków na okoliczność faktycznej wysokości wynagrodzenia uzyskiwanego przez wnioskodawcę. Dostępny zaś w sprawie materiał dowodowy nie dawał podstaw do poczynienia innych niż przyjęte przez ZUS ustaleń faktycznych w zakresie wysokości otrzymanego przez wnioskodawcę wynagrodzenia.

Tak poczynione ustalenia faktyczne nie pozwalały w uznaniu Sądu na ustalenie rzeczywistej wysokości wynagrodzeń otrzymywanych przez wnioskodawcę w okresie od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r. Wnioskodawca, co wymaga zaznaczenia, nie przedstawił żadnego dokumentu pozwalającego na ustalenie faktycznej ilości wykonanej przez niego pracy, oraz zastosowanych stawek. Jednocześnie przyznał, że dokumentacji potwierdzającej własne zarobki ze spornego okresu nie posiada.

Do ustalenia wysokości zarobków wnioskodawcy, o co wnosił, nie mogły także posłużyć dane z Urzędu Statystycznego dotyczące przeciętnych miesięcznych płac dla grupy zawodowej reprezentowanej przez wnioskodawcę w branży odzieżowej i kuśnierskiej w okresie od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r., gdyż wnioskodawca nie udowodnił, że zarobki w takiej konkretnie wysokości otrzymywał. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przy ustaleniu podstawy wymiaru emerytury lub renty z dokumentacji innej niż dokumentacja płacowa uwzględnieniu, jako podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe lub ubezpieczenie społeczne, podlegają tylko te składniki wynagrodzenia, których wypłata w określonej wysokości oraz fakt odprowadzenia składki na ubezpieczenie społeczne jest niewątpliwy. W kwestii tej nie może istnieć żaden stan niepewności. Można oczywiście domniemywać, iż rzeczywiste wynagrodzenie wnioskodawcy było wyższe niż wyliczone ze stawki godzinowej wynikającej z angaży, ale tego faktu w sposób pewny i konkretny, co do wysokości wnioskodawca nie udowodnił.

Reasumując, wnioskodawca kwestionując wysokość zarobków przyjętych do ustalenia wysokości jego emerytury za okres od 24 kwietnia 1967 r. do 3 kwietnia 1976 r., to jest lata zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w Ł., nie przedłożył żadnych nowych dowodów mających wpływ na wysokość świadczenia. Wskaźnik wysokości podstawy wymiaru wyliczony według wariantu 10 kolejnych lat kalendarzowych wybranych z ostatnich 20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono wniosek o świadczenie przedemerytalne tj. 1984-1993, z uwzględnieniem płac minimalnych w spornym okresie, wyniósł 79,34 %.

Wskaźnik ten jest identyczny względem poprzednio obliczonego, a tym samym zgodnie z art. 111 nie zostały spełnione przesłanki do ponownego obliczenia wysokości emerytury wnioskodawcy.

Wskazać trzeba, że w toku procesu wydano jednakże decyzję z dnia 12 kwietnia 2016 r., na mocy której ZUS przeliczył emeryturę wnioskodawcy od 1 lutego 2016 r., to jest od miesiąca, w którym złożono. Przy ustaleniu emerytury organ rentowy wziął pod uwagę uchwałę SN z dnia 15 lutego 2006 r. (II UZP 16/05) dającą podstawę do przeliczenia emerytury w trybie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o rentach i emeryturach dla osoby pobierającej świadczenie przedemerytalne. Do ustalenia podstawy wymiaru przyjęto przeciętną podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne z 20 najkorzystniejszych lat kalendarzowych tj. oraz kwotę bazową obowiązującą w kwietniu 2008 r. tj. aktualną z chwili przechodzenia na emeryturę zgodnie z powołanym wyżej przepisem. Obliczona w powyższy sposób emerytura – pomimo niższego wskaźnika wysokości podstawy wymiaru – jest świadczeniem korzystniejszym od uprzednio obliczonego (w zaskarżonej decyzji).

Ponieważ wnioskodawca nie udowodnił okoliczności leżących u podstaw odwołania, na podstawie art. 477¹⁴§ 1 kpc, Sąd Okręgowy odwołanie oddalił.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE