UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 marca 2016 roku - znak (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 31 grudnia 2015 roku odmówił J. B. prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że odmówił przyznania emerytury, ponieważ do dnia 1 stycznia 1999 roku, nie został udokumentowany wymagany 15 - letni okres pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów dołączonych do wniosku, ZUS przyjął za udowodnione na dzień 1 stycznia 1999 roku okresy składkowe
w wymiarze 20 lat, 11 miesięcy i 9 dni, nieskładkowe w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni oraz uzupełniające - 7 lat, 1 miesiąc i 3 dni. Staż pracy wyniósł łącznie - 25 lat. Do stażu
w szczególnych warunkach organ rentowy uwzględnił 2 lata, 11 miesięcy i 25 dni. ZUS wskazał, że nie zaliczył do pracy wykonywanej w warunkach szczególnych okresów pracy: od 14 października 1982 roku do 30 czerwca 1990 roku na stanowisku kierowca pojazdów samochodowych w Spółdzielni (...)-Handlowej (...) w Ł., z uwagi na brak świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach, a na podstawie przedłożonego świadectwa pracy z dnia 16 czerwca 1999 roku brak jest możliwości ustalenia rozporządzenia resortowego obowiązującego w tym zakładzie pracy, na podstawie którego nastąpiło przyporządkowanie stanowiska pracy do rodzaju prac określonych w wykazie
A dział VIII poz. 2 pkt 1 (ściśle według działu, pozycji i pkt) oraz od 3 grudnia 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku w Usługi (...) z uwagi na brak świadectwa pracy w szczególnych warunkach oraz dodatkowych dokumentów mogących potwierdzić, że w tym okresie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wyłącznie na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych powyżej 3,5 tony, ponieważ zarówno w świadectwie pracy z dnia 31 grudnia 2003 roku jak i w legitymacji ubezpieczeniowej znajduje się stanowisko pracy
- kierowca.

/decyzja - k. 101 - 101 verte plik III akt ZUS/

Odwołanie od ww. decyzji złożył w dniu 7 kwietnia 2016 roku pełnomocnik J. B., wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie ubezpieczonemu prawa do emerytury. Pełnomocnik wniósł również o zasądzenie od organu rentowego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu podniesiono, że w obu spornych okresach ubezpieczony w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako kierowca samochodu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony.

/odwołanie - k. 2 - 6/

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 22 kwietnia 2016 roku, organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, argumentując jak w treści zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie - k. 11 - 11 verte/

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie, a pełnomocnik ZUS wniósł o jego oddalenie.

/ stanowiska stron - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:01:03 - 00:02:17; 00:07:42
-00:08:07- płyta - k. 67/

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca J. B. urodził się w dniu (...).

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 plik II akt ZUS/

Nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

/ okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 2 plik II akt ZUS/

Wniosek o emeryturę wnioskodawca złożył w dniu 5 października 2015 roku.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 plik II akt ZUS /

Decyzją z dnia 29 października 2015 roku, po rozpatrzeniu wniosku z dnia
5 października 2015 roku, ZUS odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury, wskazując że nie został udowodniony na dzień 1 stycznia 1999 roku wymagany 25 - letni okres składkowy
i nieskładkowy oraz 15-letni okres pracy w warunkach szczególnych wykonywanej stale
i w pełnym wymiarze czasu pracy.

/okoliczność bezsporna, a nadto: decyzja – k. 94 plik II akt ZUS /

W dniu 31 grudnia 2015 roku J. B. wniósł o ponowne ustalenie uprawnień do emerytury.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek – k. 1 - 3 plik III akt ZUS /

Wnioskodawca ma wykształcenie podstawowe. Szkołę ukończył w dniu 8 czerwca 1970 roku.

/akta osobowe - k. 30/

Wnioskodawca w okresie od 14 października 1982 roku do 30 czerwca 1990 roku był zatrudniony w pełnym wymiarze czasu pracy w Spółdzielni (...) Oddział
w Ł. na stanowisku kierowcy samochodowego

/akta osobowe - k. 30/

W okresie zatrudnienia w Spółdzielni wnioskodawca wszystkie kolejne angaże otrzymywał na stanowisko kierowcy.

/akta osobowe - k. 30/

Spółdzielnia (...) Oddział w Ł. nie wystawiła wnioskodawcy świadectwa pracy w szczególnych warunkach.

/okoliczność bezsporna/

W dniu 3 grudnia 1990 roku wnioskodawca został zatrudniony w przedsiębiorstwie Usługi (...). F., S. K., J. S. na stanowisku kierowcy
w pełnym wymiarze czasu pracy, gdzie pracował do 31 grudnia 2003 roku.

/świadectwo pracy - k. 45 - 46 - plik II akt ZUS /

Zakład pracy wystawił wnioskodawcy za okres od 3 grudnia 1990 roku do 31 grudnia 2003 roku świadectwo pracy, w którym zaznaczono, że J. B. wykonywał w tym czasie prace w szczególnych warunkach jako kierowca samochodu powyżej 3,5 tony - dział VIII poz. 2 pkt 1.

/świadectwo pracy - k. 45 - 46 - plik II akt ZUS /

Wnioskodawca uzyskał prawo jazdy kategorii A w dniu 25 lipca 1972 roku, kategorii B - 31 stycznia 1980 roku, kategorii C, BE, CE - 7 maja 1982 roku oraz kat. T w dniu
16 października 1973 roku.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:04:26 - 00:07:42 - płyta
- k. 67 w zw. z e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:03:09 - 00:18:01 - płyta
- k. 53/

Wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w Spółdzielni (...) Oddział w Ł. jeździł samochodami ciężarowymi o masie powyżej 3,5 tony. Były to samochody jelcze, kamazy, liazy z przyczepą, samochody marki S..

/ zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:04:26 - 00:07:42 - płyta
- k. 67 w zw. z e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:03:09 - 00:18:01 - płyta
- k. 53; zeznania świadka T. W. - e-protokół z dnia 12 października 2016 roku
- 00:32:08 - 00:41:41 - płyta - k. 53; zeznania świadka M. G. (1)
- e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:43:52 - 00:54:01 - płyta - k. 53/

Spółdzielnia zajmowała się wyłącznie transportem - przewozem różnych towarów. Nie miała charakteru produkcyjnego. Kierowcy jeździli do rozładunku wagonów. Rozładowywane były towary sypkie - węgiel, nawozy. Kierowcy wozili głównie przetwory rolnicze i materiały budowlane. Spółdzielnia działała na zlecenie różnych firm. Przewozy były wykonywane na terenie całej Polski. Spółdzielnia miała ok. 100 samochodów. (...) pracowało wówczas ok. 70. Wszystkie samochody były ciężarowe, powyżej 3,5 tony.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:04:26 - 00:07:42 - płyta - k. 67 w zw. z e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:03:09 - 00:18:01 - płyta - k. 53; zeznania świadka T. W. - e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:32:08 - 00:41:41 - płyta - k. 53; zeznania świadka M. G. (1)
- e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:43:52 - 00:54:01 - płyta - k. 53/

Jeśli samochód się zepsuł, kierowca dostawał inne auto. Kierowcy nie naprawiali sami aut. Wnioskodawca jeździł w trasy sam, był odpowiedzialny za towar. Średnio pracował 14 godzin dziennie. W zależności od trasy, zdarzało się, że wracał w sobotę lub w niedzielę. Kierowcy nie zajmowali się załadunkiem, zajmowali się tym inni pracownicy. Jeśli towar był na paletach, to załadunek i rozładunek odbywał się mechanicznie. Towar sypki był ładowany koparką i wyładowywany wywrotką.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:04:26 - 00:07:42 - płyta - k. 67 w zw. z e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:03:09 - 00:18:23 - płyta
- k. 53; zeznania świadka T. W. - e-protokół z dnia 12 października 2016 roku
- 00:32:08 - 00:41:41 - płyta - k. 53; zeznania świadka M. G. (1)
- e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:43:52 - 00:54:01 - płyta - k. 53/

Podczas pracy w (...) przedsiębiorstwie Usługi (...)
R. F., S. K., J. S., wnioskodawca również pracował jako kierowca samochodów ciężarowych o masie powyżej 3,5 tony. Firma ta zajmowała się transportem, wynajmując samochody. Posiadała ok. 7 samochodów oraz 5 kierowców. Na początku wnioskodawca jeździł samochodem marki kamaz z naczepą 20 - tonową, później 24 - tonową. Jeździł też wywrotką, którą woził piach i stal. Jeździł po całej Polsce, woził zboże. Pracował
ok. 14 godzin dziennie, w trasy jeździł sam.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:04:26 - 00:07:42 - płyta
- k. 67 w zw. z e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:18:23 - 00:25:18 - płyta
- k. 53; zeznania świadka J. S. (2) - e-protokół z dnia 12 października 2016 roku
- 00:57:00 - 01:07:07 - płyta - k. 53; zeznania świadka R. F. (2) - e-protokół z dnia
12 października 2016 roku - 01:07:39 - 01:13:41 - płyta - k. 53/

W przedsiębiorstwie Usługi (...). F., S. K., J. S. sypki towar był ładowany na wywrotkę przez koparkę. Inny towar był zapaletowany, więc załadunek i rozładunek odbywała się mechanicznie. Przedsiębiorstwo nie miało mniejszych samochodów niż 3,5 - tonowe. Jeśli jeden pojazd się zepsuł, wnioskodawca otrzymywał inny. Wnioskodawca wymieniał jedynie koło, jeśli taka potrzeba zaistniała w trasie.

W obu zakładach pracy naprawami samochodów zajmowali się mechanicy.

/zeznania wnioskodawcy - e-protokół z dnia 6 lutego 2017 roku - 00:04:26 - 00:07:42 - płyta
- k. 67 w zw. z e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:25:18 - 00:27:22 - płyta
- k. 53; zeznania świadka J. S. (2) - e-protokół z dnia 12 października 2016 roku - 00:57:00 - 01:07:07 - płyta - k. 53; zeznania świadka R. F. (2) - e-protokół z dnia
12 października 2016 roku - 01:07:39 - 01:13:41 - płyta - k. 53/

Zakład Ubezpieczeń Społecznych zaskarżoną decyzją z dnia 9 marca 2016 roku - znak (...) - uwzględnił wnioskodawcy na dzień 1 stycznia 1999 roku 25 - letni staż pracy, w tym: okresy składkowe w wymiarze 20 lat, 11 miesięcy i 9 dni, nieskładkowe
w wymiarze 2 miesięcy i 21 dni oraz okresy uzupełniające w wymiarze 7 lat, 1 miesiąc i 3 dni. Do stażu w szczególnych warunkach organ rentowy uwzględnił 2 lata, 11 miesięcy i 25 dni.

/okoliczność bezsporna, a nadto: decyzja - k. 101 - 101 verte plik III akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów znajdujących się w aktach niniejszej sprawy oraz w aktach ZUS,
w szczególności na podstawie dokumentacji osobowej obejmującej sporny okres zatrudnienia wnioskodawcy, a także na podstawie zeznań wnioskodawcy oraz zeznań świadków: T. W., M. G. (2), J. S. (2) oraz R. F. (2), którzy pracowali razem z wnioskodawcą i z tego tytułu mają pełną wiedzę na temat charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w czasie zatrudnienia w obu zakładach pracy.

W toku postępowania nie udało się uzyskać dokumentacji osobowej wnioskodawcy
z przedsiębiorstwa Usługi (...). F., S. K., J. S.. Wnioskodawca ani świadkowie nie mają wiedzy, na temat miejsca, gdzie może znajdować się dokumentacja z tego okresu. W aktach organu rentowego znajduje się jednak oryginał świadectwa pracy wnioskodawcy wystawionego za okres od 3 grudnia 1990 roku do
31 grudnia 2003 roku. Zeznania świadków i wnioskodawcy pozwoliły natomiast na poczynienie niewątpliwych ustaleń co do przebiegu zatrudnienia J. B. również w tym okresie.

Wszystkie złożone w niniejszej sprawie zeznania były wiarygodne, spójne
i znajdowały potwierdzenie w zachowanej dokumentacji osobowej. Wartość dowodowa zeznań nie była kwestionowana przez organ rentowy. Stanowiły one tym samym wiarygodne źródło dowodowe.

Sąd pominął dowód z przesłuchania świadka S. K. (2), wobec cofnięcia wniosku dowodowego w tym przedmiocie przez pełnomocnika ubezpieczonego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Zgodnie z art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku ( vide art. 196 ustawy) osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (wynoszący 20 lat dla kobiet
i 25 lat dla mężczyzn).

Jak dalej stanowi ust. 2 powołanego przepisu, emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Zgodnie z § 3 i 4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku
w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 wskazanego rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić ( por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...)
i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok.
i Prawo (...) ).

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia okresy takiej pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według określonego wzoru, lub świadectwie pracy.

W rozpoznawanej sprawie wnioskodawca spełnił ustawowe przesłanki co do wieku. Nie jest również członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz ma wymagany na dzień
1 stycznia 1999 roku okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat.

Organ rentowy zakwestionował jednak wymagany okres 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Jak ustalił Sąd stanowisko to nie znajduje oparcia w stanie faktycznym sprawy.

Regulacja § 2 Rozporządzenia, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca
w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed Sądem. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia
w szczególnych warunkach Sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym zeznaniami świadków ( por. uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 r. sygn. III UZP 5/85 – LEX 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 r. III UZP 6/84 – LEX 14625).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej
przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z zeznań świadków, zeznania wnioskodawcy oraz przeprowadził dowód z zachowanej dokumentacji zatrudnienia wnioskodawcy.

Organ rentowy nie kwestionował, że J. B. pracował na stanowisku kierowcy od 14 października 1982 roku do 30 czerwca 1990 roku w Spółdzielni (...) - Handlowej (...) w Ł. oraz od 3 grudnia 1990 roku do 31 grudnia 2003 roku w przedsiębiorstwie Usługi (...). Podważał jednak, że było to zatrudnienie w warunkach szczególnych.

Przyczyną nieuwzględnienia przez organ rentowy tego okresu zatrudnienia do stażu pracy w warunkach szczególnych był brak świadectwa pracy w szczególnych warunkach za okres od 14 października 1982 roku do 30 czerwca 1990 roku oraz nieprecyzyjne zapisy co do zatrudnienia w warunkach szczególnych w świadectwie pracy za okres od 3 grudnia 1990 roku do 31 grudnia 2003 roku (niepowołanie przez pracodawcę w świadectwie pracy przepisów resortowych, którym podlegało przedsiębiorstwo oraz nieokreślenie działu, pozycji i punktu, w których wymienione jest stanowisko zajmowane przez ubezpieczonego).

Zeznania wszystkich świadków oraz samego wnioskodawcy potwierdziły jednak, że J. B. w obu spornych okresach pracował nieprzerwanie na stanowisku kierowcy samochodów ciężarowych o całkowitym ciężarze powyżej 3,5 tony. Nie ma przy tym wątpliwości, że pracę tę wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Wnioskodawca pracował średnio kilkanaście godzin dziennie. Nie uczestniczył w rozładunku ani załadunku pojazdów. Nie zdarzały mu się również przestoje spowodowane awarią pojazdu, ponieważ zawsze w takiej sytuacji kierowca miał do dyspozycji inne zastępcze auto ciężarowe, a naprawami zajmowali się mechanicy.

Powołani świadkowie pracowali z wnioskodawcą. Ich zeznania potwierdziły, że wnioskodawca nie był oddelegowany do innych prac oraz że przez cały okres zatrudnienia zarówno w Spółdzielni (...) - Handlowej (...) w Ł. jak
i w przedsiębiorstwie Usługi (...). F., S. K., J. S. nieprzerwanie od początku do końca zatrudnienia jeździł tylko samochodami o masie powyżej 3,5 tony, rozwożąc różne towary na terenie całego kraju.

Oznacza to, że J. B. w okresach od 14 października 1982 roku do
30 czerwca 1990 roku oraz od 3 grudnia 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku wykonywał prace wymienione w wykazie A dział VIII pkt 2, stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz. U. z 1983 roku, nr 8, poz. 43 ze zm.), czyli „prace kierowców samochodów ciężarowych
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów
o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów”.

Zdaniem Sądu w rozpoznawanej sprawie wnioskodawca wykazał, że pracując
w okresach od 14 października 1982 roku do 30 czerwca 1990 roku oraz od 3 grudnia 1990 roku do 31 grudnia 1998 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę kierowcy samochodów ciężarowych o ciężarze pow. 3,5 tony, czyli pracę w szczególnych warunkach, przyczyniających się do szybszego obniżenia wydolności jego organizmu.

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac
w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika ( vide wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290).

Nadto Sąd Okręgowy podziela pogląd Sądu Apelacyjnego w Gdańsku wyrażony
w wyroku z dnia 25 września 2013 roku, sygn. akt III AUa 106/13 ( LEX nr 1381334), zgodnie z którym warunek wykonywania pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy jest spełniony tylko wówczas, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku, stale tj. ciągle wykonuje pracę w szczególnych warunkach i nie wykonuje w tym czasie żadnych innych czynności niezwiązanych z zajmowanym stanowiskiem.

W rozpoznanej sprawie nie ma jak już wcześniej wskazano wątpliwości,
że wnioskodawca jeździł tylko pojazdami ciężarowymi o masie powyżej 3,5 tony, co najmniej przez 8 godzin dziennie. Wątpliwości nie budzi również fakt, że wnioskodawca nie był oddelegowany do innych prac. Praca na stanowisku kierowcy została potwierdzona świadectwami pracy. Nie było również wątpliwości, że wnioskodawca uzyskał uprawnienia do kierowania takimi pojazdami ciężarowymi jeszcze przed rozpoczęciem zatrudnienia
w Spółdzielni.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze
( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 2011 r. I UK 393/10).

Wskazany okres zatrudnienia w warunkach szczególnych na dzień 1 stycznia 1999 roku bez wątpienia łącznie przekracza wymaganą sumę 15 lat.

Wnioskodawca posiada zatem staż pracy w warunkach szczególnych w wymiarze przekraczającym 15 lat oraz spełnia pozostałe przesłanki do nabycia prawa do emerytury
w obniżonym wieku.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do emerytury w dniu
31 grudnia 2015 roku, a wiek 60 lat ukończył w dniu 29 października 2014 roku - prawo do emerytury należało zatem przyznać wnioskodawcy od miesiąca w którym złożono wniosek - tj. od dnia 1 grudnia 2015 roku.

Wobec powyższego, Sąd Okręgowy w Łodzi, na podstawie art. 477¹⁴ § 2 k.p.c., orzekł jak sentencji wyroku.

Z uwagi na wynik postępowania Sąd o kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz. U. z 2015 roku, poz. 1804).
Z uwagi na datę wniesienia odwołania, rozstrzygnięcie o kosztach nie uwzględnia jeszcze zmiany powołanego § 9 ust. 2, wprowadzonej Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości
z dnia 3 października 2016 roku zmieniającym rozporządzenie w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( Dz.U. 2016, poz. 1667), która weszła w życie dopiero z dniem
27 października 2016 roku. Zgodnie z § 2 Rozporządzenia zmieniającego do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem jego wejścia w życie stosuje się przepisy dotychczasowe do czasu zakończenia postępowania w danej instancji.

Sąd zasądził zatem od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddziału w Ł. na rzecz J. B. kwotę 360,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

UZASADNIENIE

ZARZĄDZENIE