UZASADNIENIE

Powód (...) Wierzytelności Detaliczne Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanego J. M. kwoty 1.115,62 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 24 września 2015 roku (dzień po wniesieniu pozwu) wraz z kosztami procesu.

Uzasadniając powództwo pełnomocnik powoda podniósł, że między (...) Sp. z o.o. (zwanym dalej A.) a pozwanym doszło w dniu 18 kwietnia 2013 roku do zawarcia umowy pożyczki krótkoterminowej nr (...), na podstawie której A. przeniósł na rzecz pozwanego środki pieniężne w ustalonej umową wysokości, natomiast strona pozwana zobowiązała się do ich zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizjami, opłatami i kosztami. Zobowiązanie wynikające z wyżej określonej umowy nie zostało uregulowane przez stronę pozwaną w terminie. W związku z powyższym pożyczkodawca wypowiedział umowę. W dniu 9 maja 2014 roku A. zawarł z (...) Wierzytelności Detaliczne Niestandaryzowanym Sekurytyzacyjnym Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym umowę przelewu wierzytelności, cedując na jego rzecz całość praw i obowiązków wynikających ze wspomnianej umowy pożyczki. Na dochodzoną kwotę składa się:

-: kwota pożyczki w wysokości 570 zł,
-: odsetki karne w wysokości 300 zł,
-: koszty w wysokości 165,30 zł,
-: odsetki ustawowe od kapitału (liczone od kwoty 570 zł), naliczone przez powoda od dnia 10 maja 2014 roku do dnia wniesienia pozwu w łącznej wysokości 80,32 zł.

Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie odmówił wydania nakazu zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym i przekazał sprawę do Sądu Rejonowego w Wodzisławiu Śląskim.

Pozwany nie zajął stanowiska w sprawie i zaszły podstawy do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie z art. 339 § 2 k.p.c. w takim wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości.

Sąd ustalił i zważył co następuje:

Zgodnie z art. 720 § 1 k.c. przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Strony mogą też w umowie ustalić odsetki oraz inne opłaty.

Powód jako dowody wskazał między innymi umowę pożyczki, umowę przelewu wierzytelności wraz z wyciągiem z załącznika, aneks do tej umowy oraz zawiadomienie o przelewie wierzytelności.

Jak wynika z umowy sprzedaży wierzytelności (k. 43 – 48) wraz z aneksem (k. 61 – 62) i załącznikiem (k. 64), powód nabył na mocy umowy z dnia 9 maja 2014 roku, szereg wierzytelności, w tym też wierzytelność mającą przysługiwać (...) Sp. z. o.o. w stosunku do pozwanego J. M., a wynikającą z umowy pożyczki nr (...) zawartej dnia 18 kwietnia 2013 roku między (...) Sp. z. o.o. jako pożyczkodawcą a J. M. jako pożyczkobiorcą. Zgodnie z art. 509 k.c. umowa o przeniesienie wierzytelności jest dopuszczalna a na nabywcę przechodzi wierzytelność wraz z należnościami ubocznymi takimi jak odsetki.

Treść wspomnianej umowy pożyczki (k. 38 – 42) zaprzecza jednak w części twierdzeniom pozwu.

Zgodnie z § 1.1. umowy A. udzielił J. M. pożyczki w wysokości 570 zł.

Ponieważ brak jest danych, że pozwany spłacił pożyczkę (jego obciąża dowód spłaty), żądanie zwrotu tej kwoty należy uznać za zasadne, znajdujące oparcie w art. 720 § 1 k.c.

Zgodnie z § 5.1.a umowy pożyczki, za udzielenie pożyczki przysługiwała prowizja w wysokości 165,30 zł. Roszczenie powoda i w tym zakresie należało uznać za usprawiedliwione.

Zgodnie z § 7.1 umowy pożyczki pierwotny dzień spłaty pożyczki przypadał na dzień 20 maja 2013 roku, a kwota winna być spłacona jednorazowo. Termin spłaty mógł być co prawda przedłużany a ostateczny termin spłaty (§ 2.2) przypadał na dzień 18 kwietnia 2014 roku, lecz brak jest podstaw aby twierdzić, iż termin spłaty był przedłużany.

Zgodnie z § 4.1 umowy pożyczki jej oprocentowanie wynosiło 0% w stosunku rocznym, czyli strony nie przewidziały odsetek umownych od kapitału. W myśl § 4.6 umowy w przypadku niedokonania przez pożyczkobiorcę spłaty pożyczki lub jakichkolwiek innych kwot wynikających z umowy w terminach określonych w umowie, zastosowanie miała mieć stopa odsetek za opóźnienie w wysokości 0% rocznie. W następnym zdaniu określono, że odsetki za opóźnienie w tej wysokości (czyli 0 %) miały mieć zastosowanie przez 60 dni od daty powstania obowiązku spłaty. Umowa w § 4.6 wprost posługuje się co prawda w drugim zdaniu wyrażeniem „odsetki za opóźnienie w wysokości określonej w dniu poprzednim pobierane są przez 60 dni od daty powstania obowiązku spłaty”, lecz oczywiste jest, że umowie znalazł się błąd pisarski i zamiast wyrażenia „w dniu poprzednim” winno się znaleźć „w zdaniu poprzednim”. Odsetki w wysokości 0 % za opóźnienie (czyli brak odsetek) były zatem przewidziane za okres od dnia 21 maja 2013 roku do 19 lipca 2013 roku.

Zgodnie z § 5.1.c umowy pożyczki pożyczkobiorca miał zapłacić na rzecz A. opłatę tzw. windykacyjną równą 5 zł za każdy dzień opóźnienia spłaty jakiejkolwiek kwoty wynikającej z umowy pożyczki. Opłata windykacyjna miała być pobierana przez 60 dni od daty powstania obowiązku spłaty pożyczki i mogła maksymalnie wynieść 300 zł (tj. 60 dni x 5 zł) .

Z analizy treści umowy wyłania się więc następująca konstrukcja, co do odsetek i innych opłat należnych za opóźnienie. Pożyczka była nieoprocentowana. Po terminie spłaty w przypadku opóźnienia pożyczkodawca miał naliczać tzw. opłatę windykacyjną w wysokości 5 zł na dzień przez okres do 60 dni, a nie miał w tym czasie naliczać odsetek. Co do dalszego okresu opóźnienia brak jest dalszych unormowań, co oznacza, że pożyczkodawca mógł naliczać odsetki ustawowe. Zgodnie bowiem z ogólna regułą wyrażoną art. 481 § 1 i 2 k.c. obowiązującą w chwili zawierania umowy jeśli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, przy czym jeśli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe.

Odnosząc się do tzw. opłaty windykacyjnej w wysokości 5 zł za każdy dzień opóźnienia (co powód błędnie nazwał odsetkami karnymi), należy zauważyć, że stanowi ona w istocie karę umowną za niewykonanie świadczenia pieniężnego – nic nie wiadomo aby miała ona jakikolwiek związek z jakimikolwiek czynnościami windykacyjnymi. W myśl zaś art. 483 § 1 k.c. karę umowną można zastrzec na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Zastrzeżenie w umowie kary umownej na wypadek niespełnienia świadczenia pieniężnego jest zatem sprzeczne z ustawą i jako takie na mocy art. 58 § 1 i 3 k.c. jest nieważne.

Powód może się więc domagać jedynie zwrotu kapitału (570 zł), prowizji (165,30 zł) oraz odsetek ustawowych za okres po upływie 60 dni od terminu spłaty. Powód jednak odsetek za opóźnienie od dnia 20 lipca 2013 roku do dnia cesji w ogóle się nie domaga. Domaga się dopiero odsetek za opóźnienie w ustawowej wysokości liczonych od dnia 10 maja 2014 roku do dnia wniesienia pozwu (80,32 zł).

Razem na rzecz powoda należało zasądzić 815,62 zł z dalszymi ustawowymi odsetkami od dnia 24 września 2015 roku. Wskutek błędy rachunkowego zasądzono 784,68 zł.

W pozostałym zakresie powództwo należało oddalić.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. obciążając nimi pozwanego w stosunku, w którym przegrał sprawę. Na koszty powoda składały się: opłata od pozwu (30 zł), wynagrodzenie pełnomocnika (180 zł), oplata od pełnomocnictwa (17 zł) łącznie 227 zł;.

Jako, że wyrok jest zaoczny, w części zasądzającej należało nadać mu rygor natychmiastowej wykonalności (art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c.).

Sygn. I C 2443/15

1. (...)

2. (...)

3. (...)

(...)

4. (...)

5. (...)

W., 10 czerwca 2016 roku

Przewodniczący:	SSR Aleksander Żółty
Protokolant:	Ewelina Greszkiewicz

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE