UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 04 sierpnia 2014 r. (data wpływu) pełnomocnik powoda A. S. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanych (...) Company oraz od Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych in solidum na rzecz powoda kwoty 85.434,14 zł tytułem odszkodowania za szkody w pojeździe marki M. (...) (W 220) o numerze rejestracyjnym (...), wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 października 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200 zł, (pozew k. 3-10).

W odpowiedzi na pozew pełnomocnik pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, (odpowiedź na pozew k. 73-75).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

W dniu 20 czerwca 2008 r. powód A. S. (1) nabył za kwotę 7.000 euro w Belgii samochód osobowy marki M. (...). Zakupiony pojazd przed transakcją kupna-sprzedaży uległ uszkodzeniom, które zostały zakwalifikowane jako szkoda całkowita, co oznacza że zakres uszkodzeń pojazdu był na tyle duży, że jego naprawa w warunkach autoryzowanej sieci naprawczej producenta pojazdu z użyciem nowych i oryginalnych części zamiennych była z ekonomicznego punktu widzenia nieopłacalna. Po nabyciu pojazdu powód własnymi środkami naprawił go i rozpoczął jego użytkowanie. Od 2008 r. pojazd marki M. (...) stanowiący własność A. S. (1) uczestniczył jako poszkodowany w pięciu kolizjach, zaś w latach 2008 - 2013 powód był uczestnikiem 13 kolizji drogowych. W dniu 01 kwietnia 2009 r pojazd marki M. (...) kierowany przez A. S. (1) uczestniczył w kolizji drogowej, w której pojazd uległ znacznym uszkodzeniom. Wartość naprawy brutto wyliczono wówczas na kwotę 54.374,92 zł stosując potrącenia amortyzacyjne cen części w wysokości 30 %, zaś przy przyjęciu, że naprawę byłaby prowadzona w sieci serwisowej marki M. (...) to koszt naprawy oscylowałby w granicach 76.000 zł brutto. W dniu 04 sierpnia 2011 r. około godziny 21:40 powód A. S. (1) poruszał się opisanym samochodem marki M. (...) ((...)) o numerze rejestracyjnym (...) drogą nr (...) w miejscowości W. (gmina S.). Gdy powód prowadząc pojazd znajdował się na wysokości posesji nr (...), przy skrzyżowaniu z podporządkowaną drogą gminną, K. G. (1) kierujący pojazdem marki F. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie ustąpił mu pierwszeństwa przejazdu, czym doprowadził do zderzenia obu pojazdów. Kierujący pojazdem F. (...) K. G. (1) został uznany za sprawcę kolizji przez przybyłych na miejsce zdarzenie funkcjonariuszy Policji i ukarany mandatem karnym. W momencie zdarzenia samochód sprawcy kolizji zarejestrowany był w Wielkiej Brytanii, gdzie sprawca na stałe zamieszkuje. W dacie zdarzenia K. G. (2) posiadał ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej, gwarantowane polisą (...) plc potwierdzone polisą o numerze (...), (dowód: kserokopia notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym k. 20, kserokopia ubezpieczenia pojazdu sprawcy kolizji k. 22, kserokopia dokumentacji związanej z nabyciem pojazdu k. 38-51, częściowo zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 01 kwietnia 2015 r. k. 103-104, kserokopia notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym k. 110-113, kserokopia opinii biegłego K. B. do sprawy I C 31/10 k. 124, kserokopia dowodu rejestracyjnego pojazdu marki M. (...) oraz dokumentu związane z rejestracją pojazdu k. 189-197, częściowo zeznania powoda- protokół rozprawy z dnia 26 września 2016 r. 00:16:56-00:56:37 w zw. z k. 325v-326, ).

Powód w dniu 08 sierpnia 2011 r. zlecił sporządzenie oględzin samochodu i wykonanie prywatnej opinii dotyczącej wyceny jego naprawy, której dokonał pracownik naukowy Politechniki (...) Prof. A. S. (2). Koszt naprawienia szkody w pojeździe został przez tę osobę określony na kwotę 85.434,14 zł, (dowód: opinia prywatna k. 11-19).

W toku postępowania Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej. Wartość szkody jaką poniósł powód w wyniku zdarzenia z dnia 04 sierpnia 2011 r. została oszacowana przez biegłego na kwotę 28.200 zł brutto, co odpowiada różnicy pomiędzy wartościami pojazdu przed i po zdarzeniu. W treści opinii biegły podniósł, że opinia wykonana na zlecenie powoda przez prof. S. jest kosztorysem przedstawiającym koszt naprawy samochodu wykonanej w autoryzowanej sieci naprawczej marki M. (...), nie może ona jednak stanowić wartości szkody w pojeździe, gdyż nie odzwierciedla faktycznej straty materialnej powoda. Gdyby Prof. S. wykonał również wycenę wartości pojazdu powoda po oględzinach samochodu z pewnością wyliczyłby wartość szkody w pojeździe metodą różnicową, uznając tym samym oczywistą szkodę całkowitą. W ocenie biegłego nie sposób jest w oparciu o materialne dowody zgromadzone w sprawie, w sposób niebudzący wątpliwości wykazać, że nie wszystkie uszkodzenia opisane w kosztorysie naprawy wykonanym przez prof. S. powstały w zdarzeniu z dnia 04 sierpnia 2011 r. jak również wykazać, że część uszkodzeń powstała w innych niż deklarowanych przez powoda okolicznościach. Zakwestionowane przez biegłego części zakresu uszkodzeń opisanych przez prof. S. w jego kosztorysie wiązałoby się z zakwestionowaniem przez biegłego zeznań powoda. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwala biegłemu jedynie stwierdzić, że wszystkie uszkodzenia opisane w kosztorysie naprawy wykonanym przez prof. S. mogły powstać w okolicznościach opisanych w zeznaniach powoda, (dowód: opinia biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej k. 330-346, opinia uzupełniająca biegłego sądowego w zakresie techniki samochodowej k. 386-391).

W dniu 31 grudnia 2011 r. powód przesłał wszystkie dokumenty związane ze zdarzeniem do brokera ubezpieczeniowego firmy (...) Ltd., działającej pod marką G., za pośrednictwem której sprawca zdarzenia zawarł umowę ubezpieczenia OC z (...) plc. Ponieważ powód nie otrzymał odpowiedzi pozwem z dnia 08 sierpnia 2014 r. pełnomocnik powoda A. S. (1) wniósł o zasądzenie od pozwanych (...) Company oraz od Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych in solidum na rzecz powoda kwoty 85.434,14 zł tytułem odszkodowania za szkody w pojeździe marki M. (...) (W 220) o numerze rejestracyjnym (...), wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 03 października 2011 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 7.200zł, (dowód: kserokopia notatki informacyjnej o zdarzeniu drogowym k. 20, kserokopia ubezpieczenia pojazdu sprawcy kolizji k. 22, kserokopia potwierdzenia nadania pisma do brokera ubezpieczeniowego za pośrednictwem której sprawca zdarzenia zawarł umowę ubezpieczenia OC z (...) plc k. 21) .

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych wyżej dowodów. Za wiarygodne Sąd uznał częściowo zeznania powoda A. S. (1) w zakresie w jakim znajdują one potwierdzenie w innych dowodach zgromadzonych w sprawie. Ustalenia faktyczne w sprawie Sąd oparł także na opinii biegłego sądowego R. O.. W ocenie sądu opinie tego biegłego sporządzone zostały w sposób jasny, rzeczowy i przejrzysty. Biegły wskazał, na czym oparł się wydając opinię, z jakich korzystał źródeł i jaką posłużył się metodologią. W sposób zrozumiały przedstawił wnioski oraz w jaki sposób do nich doszedł, jak również przekonująco i wyczerpująco odniósł się w opinii uzupełniającej do zastrzeżeń zgłoszonych przez stronę pozwaną. Sąd nie miał też wątpliwości co do tego, że biegły posiada kompetencje i doświadczenie potrzebne do wydania opinii w sprawie. Przydatność wymienionych opinii wynika również z tego, że odpowiada ona postawionej tezie dowodowej, a autor tej opinii jako osoba obca do stron niewątpliwie nie jest zainteresowany treścią rozstrzygnięcia, jakie zapadnie w niniejszej sprawie. Patrząc przez pryzmat pozostałego materiału dowodowego, uznanego za wiarygodny i spójny, znajdującego się w aktach sprawy, nie sposób kwestionować wywodów powyższej opinii, jej spójności i fachowości. Sąd nie znalazł ponadto żadnych podstaw, aby opinię tę zakwestionować z urzędu. Z przyczyn powyżej przedstawionych opinię biegłego sądowego R. O. w zakresie ustalającym koszt przywrócenia auta powoda do stanu sprzed kolizji należało uznać za w pełni wiarygodną i przydatną. W konsekwencji to właśnie opinia biegłego R. O. stanowiła podstawę do dokonania w sprawie ustaleń istotnych z punktu widzenia jej rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie Sąd dysponował również opinią innego biegłego z zakresu techniki samochodowej dr inż. K. C.. Po wnikliwej analizie tego dowodu Sąd doszedł do przekonania, iż nie można przyznać mu waloru wiarygodności. Na taką ocenę wskazanego dowodu wpływ miał przede wszystkim fakt, iż biegłemu z przyczyn niezależnych od niego nie udało się przeprowadzić czynności oględzin pojazdu marki M. (...) należącego do powoda A. S. (1). Nieprzeprowadzenie czynności oględzin pojazdu w ocenie Sądu skutkowało przyjęciem przez Sąd konkluzji, że materiał dowodowy zgromadzony przez biegłego nie miał charakteru kompletnego i wyczerpującego, przez co wnioski z niego wyprowadzone nie mogły zostać uznane za wiarygodne. Nadto dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego Sąd dostrzegł, iż w toku postępowania między biegłym sądowym dr inż. K. C., a powodem A. S. (1) i jego pełnomocnikiem doszło do konfliktu na tle między innymi przyczyny nieprzeprowadzenia czynności oględzin, wskutek czego obie strony w formułowanych pismach i opiniach wyrażały względem siebie stwierdzenia o zabarwieniu emocjonalnym, co z kolei może rodzić uzasadnione wątpliwości co do bezstronności biegłego oraz sporządzonej przez niego opinii. W oparciu o powyższe Sąd dokonał ustaleń faktycznych jedynie w oparciu o opinie biegłego R. O..

Sąd uznał wszystkie wyżej wymienione dokumenty za wiarygodne, przede wszystkim dokumenty urzędowe. Zostały sporządzone w odpowiedniej formie przez uprawnione do tego organy i w ramach ich kompetencji, odpowiadając tym samym dyspozycji art. 244 § 1 k.p.c. Zgodnie z treścią art. 244 § 1 k.p.c., dokumenty urzędowe, sporządzone w przepisanej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej i inne organy państwowe w zakresie ich działania, stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Dokumenty prywatne, a za takie uznać należy korespondencję wymienioną przez strony przed zawiśnięciem miedzy nimi sporu, zostały również uznane za wiarygodne. W postępowaniu cywilnym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie - art. 245 k.p.c. Autentyczność dokumentów prywatnych i urzędowych oraz prawdziwość treści dokumentów urzędowych nie była kwestionowana przez żadną ze stron w oparciu o treść art. 232 k.p.c. w zw. z art. 252 k.p.c. i art. 253 k.p.c. Także Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uczynić to z urzędu. Tym samym okazały się one przydatne w sprawie, stając się podstawą powyższych ustaleń faktycznych. Okoliczność, że żadna ze stron nie kwestionowała treści kserokopii dokumentów znajdujących się w aktach sprawy pozwoliła na potraktowanie tych kopii jako dowodów pośrednich istnienia dokumentów o treści im odpowiadającej.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Powództwo A. S. (1) zasługiwało jedynie na częściowe uwzględnienie. Na gruncie zgłaszanych w toku sprawy twierdzeń i zarzutów stron trzeba było w pierwszej kolejności zauważyć, iż nie było pomiędzy nimi sporu co do faktu, że w dniu 04 sierpnia 2011 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której samochód powoda uległ uszkodzeniu w sposób ustalony w toku postępowania likwidacyjnego. Pozwany nie kwestionował zasady i podstawy swej odpowiedzialności, wywiedzionej z treści art. 19 ust.3 w zw. z art. 123 ust.1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 03.124.1152 z późn. zm.). Podnieść także należy, że nie sposób zgodzić się z wywiedzionym przez pozwanego zarzutem braku legitymacji czynnej. Ze złożonych przez stronę powodową dokumentów, między innymi w postaci kserokopii dowodu rejestracyjnego pojazdu marki M. (...) ((...)) o numerze rejestracyjnym (...), jednoznacznie bowiem wynika, że właścicielem wymienionego pojazdu jest A. S. (1), co przemawia za przyjęciem, że powód ma legitymację czynną w niniejszym procesie i przysługiwało mu prawo dochodzenia na drodze sądowej roszczenia z tytułu kosztów jego naprawy związanej z uszkodzeniami powstałymi w kolizji z dnia 04 sierpnia 2011 r. Nie sposób również uwzględnić zarzutu strony pozwanej, że powód nie dokonał zgłoszenia tejże szkody w sposób prawidłowy jakiemukolwiek podmiotowi uprawnionemu do jej likwidacji, czym uniemożliwił dokonanie oględzin pojazdu w stanie uszkodzonym oraz przeprowadzenie postępowania likwidacyjnego. Dowody zaproponowane w toku postępowania przez powoda wskazują bowiem, że w dniu 31 grudnia 2011 r. powód przesłał wszystkie dokumenty związane ze zdarzeniem z dnia 04 sierpnia 2011 r. do brokera ubezpieczeniowego firmy (...) Ltd., działającej pod marką(...), za pośrednictwem, której sprawca zdarzenia zawarł umowę ubezpieczenia OC z (...) plc. I nie otrzymał na to pismo żadnej odpowiedzi. Powyższe wymownie dowodzi, że wbrew sugestii strony pozwanej, powód A. S. (1) wywiązał się z obowiązku zgłoszenia w sposób prawidłowy tejże szkody podmiotowi uprawnionemu do jej likwidacji. Nadto podkreślić w tym miejscu należy, że w niniejszej sprawie mieliśmy do czynienia z sytuacją szczególną, w której sprawca kolizji drogowej poruszał się pojazdem zarejestrowanym i ubezpieczonym poza granicami kraju. Samochód sprawcy kolizji drogowej był bowiem zarejestrowany i ubezpieczony w Zjednoczonym Królestwie Wielkiej Brytanii i Irlandii. Powyższe zrodziło trudności o tyle, że powód jako podmiot nie mający fachowej wiedzy o postępowaniu w takiej sytuacji zawiadomił o kolizji drogowej nie zagranicznego ubezpieczyciela lub Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych lecz brokera ubezpieczeniowego za pośrednictwem którego sprawca kolizji drogowej zawarł umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Z zeznań powoda wynika również, że chcąc zabezpieczyć i utrwalić skutki kolizji drogowej zlecił pracownikowi naukowemu Politechniki (...) sporządzenie prywatnej opinii opisującej szkody w pojeździe oraz koszt ich naprawy.

Przystępując do oceny poruszanych w niniejszym postępowaniu kwestii odpowiedzialności pozwanego należało w pierwszej kolejności zważyć, iż stosownie do treści art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela z umowy ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych odpowiada co do zasady ogólnej konstrukcji z art. 822 kc i art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. 03.124.1152 z późn. zm.). W ustawie tej postanowiono, że odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do ustalonej w umowie ubezpieczenia sumy gwarancyjnej. Z kolei zgodnie z treścią art. 127 w/w ustawy likwidacja szkód w przypadkach, o których mowa w art. 123, następuje na zasadach określonych w art. 14 ust. 1-3 oraz przepisach rozdziału 2, chyba że umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska stanowi inaczej.

Sąd zważył także, że wysokość odszkodowania powinna być ustalona według reguł określonych w art. 363 k.c. Określenie pojęć "szkody" i "odszkodowania" w razie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za szkody wyrządzone ruchem pojazdów mechanicznych, następuje na gruncie kodeksu cywilnego, bowiem zakład ubezpieczeń z tytułu ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu ponosi co do zasady odpowiedzialność w granicach odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody. W istocie jednak powszechnie przyjmuje się, że naprawienie szkody polegającej na uszkodzeniu pojazdu polega przede wszystkim na zapłaceniu kwoty koniecznej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego. Pod względem ekonomicznym (wartości świadczenia) występuje w takiej sytuacji "ekwiwalentność" obu postaci świadczeń odszkodowawczych, przy jednoczesnym stwierdzeniu, iż z przepisu art. 361 § 2 k.c. wynika obowiązek pełnej kompensaty szkody (por. uchwała SN z 12.10.2001r., III CZP 57/01, OSNC 2002/5/57). Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie Sądu Najwyższego stanowiskiem (por. wyrok z dnia 07.08.2003r., IV CKN 387/01, LEX nr 141410) szkoda powstaje zwykle w chwili wypadku komunikacyjnego i podlega naprawieniu według zasad określonych w art. 363 § 2 k.c. Obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. Zgodnie z art. 363 § 2 k.c. wysokość tak określonego odszkodowania powinna być ustalona według poziomu cen części zamiennych i usług koniecznych do wykonania naprawy.

Podzielając w zupełności przytoczone stanowisko i ustalając koszt przywrócenia auta powoda do stanu sprzed kolizji Sąd oparł się na dowodzie z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej R. O.. W opinii pisemnej biegły oszacował wartość szkody jaką poniósł powód w wyniku zdarzenia z dnia 04 sierpnia 2011 r. na kwotę 28.200 zł licząc brutto, co odpowiada różnicy pomiędzy wartościami pojazdu przed i po zdarzeniu. Co istotne biegły skonstatował, że opinia wykonana na zlecenie powoda przez prof. S. jest kosztorysem przedstawiającym koszt naprawy samochodu wykonanej w autoryzowanej sieci naprawczej marki M. (...), nie może ona jednak stanowić wartości szkody w pojeździe, gdyż nie odzwierciedla faktycznej straty materialnej powoda. Ustosunkowując się do powyższej opinii strona pozwana oświadczyła w piśmie z 02 lutego 2017 r., że nie kwestionuje opinii. Analiza treści pisemnej opinii biegłego R. O. pozwalała na uznanie, że była ona fachowa i wiarygodna. Biegły w sposób przekonujący uzasadnił swoje stanowisko wskazując przeprowadzone czynności i przesłanki, na których się oparł oraz proces dochodzenia biegłego do wniosków stanowiących konkluzję opinii. Istotnym było również, że żadna ze stron nie powołała zarzutów, ani argumentów, mogących podważyć fachowość i wiarygodność opinii. W tej sytuacji Sąd uznał, iż przeprowadzony w sprawie dowód z opinii biegłego R. O., określającego koszt przywrócenia auta do stanu sprzed szkody przy przyjęciu średnich stawek rynkowych, stanowił miarodajną podstawę dla określenia wysokości należnego powodowi odszkodowania. W oparciu o powyższe Sąd zasądził od pozwanych (...) Company i Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz powoda A. S. (1) kwotę 28.200 złotych z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości dokonanej zapłaty. W odniesieniu do żądania zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie Sąd zważył w pierwszej kolejności, iż stosownie do treści art. 125 ust. 1 powyżej wymienionej utawy Biuro, z uwzględnieniem art. 14 ust. 1-3, jest obowiązane wypłacić odszkodowanie w przypadku, o którym mowa w art. 123 pkt 1, w terminie 30 dni od dnia ustalenia państwa, w którym pojazd sprawcy jest zarejestrowany. Za datę zgłoszenia szkody w niniejszej sprawie uznać należy dzień doręczenia pozwu to jest 22 stycznia 2015 r. Tym samym należało przyjąć, że 30 dniowy termin na wypłatę odszkodowania upłynął z dniem 19 lutego 2015 r. Wobec powyższego żądane ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty dochodzonej pozwem należały się powodowi od dnia następnego po upływie tego terminu, czyli od dnia 20 lutego 2015 roku.

W punktach kolejnych wyroku Sąd na podstawie art. 100 k.p.c., stosownie do wyniku sprawy, orzekł o wydatkach poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa oraz o kosztach postępowania. Powód był zwolniony od kosztów i wydatków ponad kwotę 500 zł. i wygrał proces w 32 %. Zatem w takiej proporcji Sąd rozliczył koszty i wydatki w sprawie. Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. 2014.1025 ze zm.) nakazano pobranie od powoda na rzecz Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 2.000 zł tytułem obciążającej go części wydatków poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa. Na podstawie art. 100 k.p.c., Sąd zasądził od powoda A. S. (1) na rzecz pozwanego Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. kwotę 2.520,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego. W oparciu o powołane powyżej przepisy Sąd nakazał pobrać od pozwanych (...) Company i Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyjnych w W. na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Okręgowego w Sieradzu kwotę 1.360,00 zł tytułem obciążającej ich części opłaty sądowej oraz kwotę 3.725,00 złotych tytułem zwrotu obciążającej ich części wydatków poniesionych w sprawie tymczasowo przez Skarb Państwa, z tym zastrzeżeniem, że spełnienie świadczenia przez któregokolwiek z pozwanych zwalnia drugiego do wysokości dokonanej zapłaty.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE