Sygn. akt II K 10/17
Dnia 7 marca 2017 roku
Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:
Przewodniczący: Sędzia SR Andrzej Wojtaszko
Protokolant: Zbigniew Szpanowski
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2017 roku sprawy karnej:
J. C. urodzonego w dniu (...) w G., syna Ł. i K. z domu M.
oskarżonego o to, że:
I. w dniu 9/10 lipca 2016 roku w G. przy ul. (...) złapał obiema rękoma za szyję i uderzył głową w twarz a następnie kopał st. post. Ł. G. (1) przez co naruszył nietykalność cielesna funkcjonariusza Policji podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w wyniku czego wymieniony doznał urazu głowy oraz urazu kciuka dłoni lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała /powłok ciała, ruchu/ na czas dłuższy niż siedem dni
to jest o czyn z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.
II. w tym samym miejscu i czasie zmuszał funkcjonariusza Policji st. post. Ł. G. (1) poprzez szarpanie go, grożenie słowami „z. c. do zaniechania prawnej czynności służbowej – zatrzymania
to jest o czyn z art. 224§2 k.k.
III. w tym samym miejscu i czasie znieważył funkcjonariusza Policji st. post. post. Ł. G. (1) słowami powszechnie uważanymi za wulgarne podczas i w związku pełnieniem przez niego obowiązków służbowych
to jest o czyn z art. 226§1 k.k.
IV. w tym samym miejscu i czasie kopał w okolice pleców i prawego barku sierż. T. O. przez co naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w wyniku czego wymieniony doznał stłuczenia barku prawego, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała /narząd ruchu/ na czas dłuższy niż siedem dni
to jest o czyn z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.
V. w tym samym miejscu i czasie zmuszał funkcjonariusza Policji sierż. T. O. poprzez kopanie go, grożenie słowami „. C.” do zaniechania prawnej czynności służbowej – zatrzymania
to jest o czyn z art. 224§2 k.k.
VI. w tym samym miejscu i czasie znieważył funkcjonariusza Policji sierż. T. O. słowami powszechnie uważanymi za wulgarne podczas i w związku pełnieniem przez niego obowiązków służbowych
to jest o czyn z art. 226§1 k.k.
VII. w tym samym czasie w G. przy ul. (...) na wysokości Szpitala (...) dokonał uszkodzenia radiowozu nieoznakowanego o nr rej. (...) w ten sposób, że zarysował założonymi na ręce kajdankami powłokę lakierniczą na tylnych lewych drzwiach oraz tylnym lewym błotniku, co stanowi łączną wartość strat 976,50 złotych czym działał na szkodę Komendy Miejskiej Policji w G. to jest o czyn z art. 288§1 k.k.
I. oskarżonego J. C. uznaje za winnego popełnienia czynów zabronionych zarzucanych w punktach I-III aktu oskarżenia, z tym odmiennym ustaleniem w zakresie zachowania opisanego w punkcie I, iż spowodował on u pokrzywdzonego funkcjonariusza policji naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, ustala że stanowią one jeden czyn zabroniony kwalifikowany z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zb. z art. 224§2 k.k. w zb. z art. 226§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. oraz uznaje oskarżonego za winnego popełnienia czynów zabronionych zarzucanych w punktach IV-VI aktu oskarżenia, z tym odmiennym ustaleniem w zakresie zachowania opisanego w punkcie IV iż spowodował on u pokrzywdzonego funkcjonariusza policji naruszenie czynności narządów ciała na okres poniżej dni siedmiu, ustala, że stanowią one jeden czyn zabroniony kwalifikowany z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zb. z art. 224§2 k.k. w zb. z art. 226§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k., ustala przy zastosowaniu art. 91§1 k.k. iż oba te czyny stanowią ciąg przestępstw i za to przy zastosowaniu art. 37a k.k. na mocy art. 224§1 w zw. z §2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. w zw. z art. 91§1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k. k. wymierza oskarżonemu karę grzywny 200 (słownie: dwieście) stawek dziennych po 10 (słownie: dziesięć) złotych każda stawka ;
II. oskarżonego J. C. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego w punkcie VII aktu oskarżenia kwalifikowanego z art. 288§1 k.k. i za to przy zastosowaniu art. 37a k.k. na mocy art. 288§1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. wymierza oskarżonemu karę grzywny 200 (słownie: dwieście) stawek dziennych po 10 (słownie: dziesięć) złotych każda stawka ;
III. na podstawie art. 91§2 k.k. w zw. z art. 86§1 i 2 k.k. łączy orzeczone w punktach I-II wyroku jednostkowe kary grzywny i wymierza oskarżonemu J. C. karę łączną grzywny w wymiarze 300 (słownie: trzysta) stawek dziennych po 10 (słownie: dziesięć) złotych każda stawka;
IV. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek zadośćuczynienia pokrzywdzonym za doznaną krzywdę poprzez zapłatę na rzecz Ł. G. (1) i T. O. kwoty po 1.000,00 (słownie: tysiąc) złotych;
V. na podstawie art. 46§1 k.k. orzeka wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem przypisanym w punkcie II wyroku poprzez zapłatę na rzecz Komendy Miejskiej Policji w G. kwoty 976,50 (słownie: dziewięćset siedemdziesiąt sześć i 50/100) złotych
VI. na podstawie art. 63§1 i 5 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie III wyroku kary łącznej grzywny zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od godz. 00.00 w dniu 10 lipca 2016 roku do godz. 18.10. w dniu 11 lipca 2016r. tj. dwa dni, przyjmując jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności za równoważny dwóm dziennym stawkom grzywny;
VII. na podstawie na podstawie art. 626§1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art.3 ust.1, art. 6 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. nr 49, poz. 223 z późń. zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 333 (słownie: trzysta trzydzieści trzy) złotych tytułem wydatków postępowania oraz opłatę w wysokości 300 (słownie: trzysta) złotych
Sygn. akt II K 10/17
Zgodnie z treścią art. 424 § 3 kpk oraz wnioskiem prokuratora, Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięć co do kary.
W dniu 2 stycznia 2017 r. do tutejszego Sądu asesor Prokuratury Rejonowej G.-W. w G. wniósł akt oskarżenia przeciwko J. C..
J. C. został oskarżony o to, że:
VIII. w dniu 9/10 lipca 2016 roku w G. przy ul. (...) złapał obiema rękoma za szyję i uderzył głową w twarz a następnie kopał st. post. Ł. G. (1) przez co naruszył nietykalność cielesna funkcjonariusza Policji podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w wyniku czego wymieniony doznał urazu głowy oraz urazu kciuka dłoni lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała /powłok ciała, ruchu/ na czas dłuższy niż siedem dni
to jest o czyn z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.
IX. w tym samym miejscu i czasie zmuszał funkcjonariusza Policji st. post. Ł. G. (1) poprzez szarpanie go, grożenie słowami „z. c. do zaniechania prawnej czynności służbowej – zatrzymania
to jest o czyn z art. 224§2 k.k.
X. w tym samym miejscu i czasie znieważył funkcjonariusza Policji st. post. post. Ł. G. (1) słowami powszechnie uważanymi za wulgarne podczas i w związku pełnieniem przez niego obowiązków służbowych
to jest o czyn z art. 226§1 k.k.
XI. w tym samym miejscu i czasie kopał w okolice pleców i prawego barku sierż. T. O. przez co naruszył nietykalność cielesną funkcjonariusza Policji podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w wyniku czego wymieniony doznał stłuczenia barku prawego, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała /narząd ruchu/ na czas dłuższy niż siedem dni
to jest o czyn z art. 222§1 k.k. w zb. z art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k.
XII. w tym samym miejscu i czasie zmuszał funkcjonariusza Policji sierż. T. O. poprzez kopanie go, grożenie słowami „. C.” do zaniechania prawnej czynności służbowej – zatrzymania
to jest o czyn z art. 224§2 k.k.
XIII. w tym samym miejscu i czasie znieważył funkcjonariusza Policji sierż. T. O. słowami powszechnie uważanymi za wulgarne podczas i w związku pełnieniem przez niego obowiązków służbowych
to jest o czyn z art. 226§1 k.k.
XIV. w tym samym czasie w G. przy ul. (...) na wysokości Szpitala (...) dokonał uszkodzenia radiowozu nieoznakowanego o nr rej. (...) w ten sposób, że zarysował założonymi na ręce kajdankami powłokę lakierniczą na tylnych lewych drzwiach oraz tylnym lewym błotniku, co stanowi łączną wartość strat 976,50 złotych czym działał na szkodę Komendy Miejskiej Policji w G.,
to jest o czyn z art. 288§1 k.k.
J. C. w toku postępowania przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze.
Sąd zważył co następuje.
Ustalenia faktyczne poczynione w przedmiotowej sprawie nie budzą wątpliwości w zakresie przebiegu popełnionych przestępstw i winy oskarżonego J. C..
Wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku i wymierzonej kary należy zacząć od wyjaśnienia rozbieżności zachodzących pomiędzy czynami zarzuconymi oskarżonemu w akcie oskarżenia, a czynami przypisanymi mu w wyroku z dnia 7 marca 2017 r.
Rzecznik oskarżyciela publicznego przyjął, że w dniu z 9 na 10 lipca 2016 r. w G. przy ul. (...) oskarżony dopuścił się sześciu odrębnych od siebie, z ontologicznego punktu widzenia, zachowań, stanowiących oddzielne czyny w rozumieniu prawa karnego materialnego.
Nie sposób jednak zgodzić się z taką analizą przedmiotowego zdarzenia.
Oskarżyciel wprawdzie trafnie dokonał umiejscowienia w czasie i przestrzeni czynów z punktów I-VI opisanych w akcie oskarżenia, jako zaistniałe w tym samym miejscu i czasie. Zważyć w tym miejscu należy, że art. 11 § 1 kk stanowi, że ten sam czyn może stanowić tylko jedno przestępstwo. Natomiast art. 11 § 2 kk stanowi, że jeżeli czyn wyczerpuje znamiona określone w dwóch albo więcej przepisach ustawy karnej, sąd skazuje za jedno przestępstwo na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Nie wiedzieć jednak dlaczego oskarżyciel przyjął, błędnie zresztą, że każdy ze zbiegających się w tej sprawie przepisów determinuje istnienie odrębnych zachowań człowieka, stanowiących w konsekwencji odrębne czyny w rozumieniu prawa karnego materialnego. Taki zabieg jest jawnie sprzeczny z wyrażoną w art. 11 § 1 kk teorią jedności przestępstwa ( por. Ł. Pohl, Komentarz do art. 11 [w:] red. R. Stefański, Kodeks karny. Komentarz, Beck Online Komentarze 2017). Przyjmuje się zatem, że zachowanie będące zewnętrznym przejawem jednego impulsu woli stanowi tylko jeden czyn, niezależnie od liczby skutków tego zachowania oraz liczby naruszonych przez nie norm. Innymi słowy, bez względu na to ile typów przestępstw będzie zawierać się w czynie, stanowić on może tylko jedno przestępstwo ( zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2003 r., III KK 349/01, Prokuratura i Prawo 2003 nr 12, poz. 2).
Mając na względzie wyżej poczynione uwagi, za właściwe należy uznać przyjęcie, że poszczególne zachowania opisane w punktach I-III aktu oskarżenia stanowią elementy składowe większej całości jakim jest jeden czyn oskarżonego. J. C. w ramach całokształtu swojego nagannego postępowania - złapanie Ł. G. (2) za szyję, uderzenie go głową w twarz, kopanie, szarpanie, grożenie, znieważanie - w dniu 9/10 lipca 2016 r. w G. przy ul. (...) dokonał naruszenia szeregu norm sankcjonowanych, tj. art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. Natomiast zachowania z punktów IV-VI stanowią z ontologicznego punktu widzenia drugi, odrębny od pierwszego, czyn. Do takiego rozróżnienia dwóch czynów doprowadziła okoliczność, że przestępne postępowanie oskarżonego zostało na chwilę przerwane w związku z zastosowaniem względem niego środków przymusu bezpośredniego i umieszczeniem go w radiowozie. Dopiero podczas jazdy radiowozem na powrót zaczął przejawiać agresję, która tym razem została skierowana na prowadzącego radiowóz – T. O..
W tak przyjętym właśnie układzie czynów Sąd dokonał ich prawnokarnej ocen.
W zakresie zachowań z pkt I i IV w części określenia czasu spowodowanych naruszeń czynności ciała pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji należało dokonać korekty opisu czynu, poprzez przyjęcie iż każdorazowo trwały one krócej inż. 7 dni – co wynika tak z opinii biegłego sądowego W. M., przyjętej przez oskarżyciela kwalifikacji prawnej z art. 157§2 k.k., odmienny zapis w tym zakresie w a.o. traktować należało jako omyłkę pisarska osoby sporządzająca skargę publiczną.
Słusznie natomiast oskarżyciel dokonał wydzielenia jako odrębnego ontologicznie czynu z punktu VII aktu oskarżenia, polegającego na uszkodzeniu radiowozu. Zachowanie to wystąpiło w zupełnie innym miejscu i o innym czasie niż wcześniej wspomniane.
Art. 222 § 1 kk stanowi, że: „ Kto narusza nietykalność cielesną funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej podczas lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.”.
Z kolei art. 157 § 2 kk – „ Kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.”.
Art. 224 § 2 kk brzmi następująco: „ Kto przemocą lub groźbą bezprawną wywiera wpływ na czynności urzędowe organu administracji rządowej, innego organu państwowego lub samorządu terytorialnego, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.”.
Natomiast art. 226 § 1 kk – „ Kto znieważa funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną, podczas i w związku z pełnieniem obowiązków służbowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.”.
Analiza akt sprawy pozwala w pełni zrekonstruować przebieg przedmiotowych zdarzeń. Mianowicie, w dniu 9/10 lipca 2016 r. w G. przy ul. (...) J. C. złapał obiema rękoma za szyję i uderzył głową w twarz, a następnie kopał, szarpał, groził pozbawieniem życia i używał słów powszechnie uznanych za wulgarne w stosunku do st. post. Ł. G. (1), czym zmuszał funkcjonariusza Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej - zatrzymania, a także znieważył go i naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w wyniku czego wyżej wymieniony doznał urazu głowy oraz urazu kciuka dłoni lewej, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała (powłok ciała, ruchu) na okres poniżej dni siedmiu. Następnie po obezwładnieniu J. C. i umieszczeniu go w radiowozie swoją agresję skierował wobec sierż. T. O. w ten sposób, że groził mu pozbawieniem życia, używał względem niego słów powszechnie uważanych za wulgarne, kopał go w okolice pleców i prawego barku, czym zmuszał funkcjonariusza Policji do zaniechania prawnej czynności służbowej - zatrzymania, a także znieważył go i naruszył jego nietykalność cielesną podczas i w związku z wykonywaniem przez niego obowiązków służbowych w wyniku czego wymieniony doznał stłuczenia barku prawego, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała (narząd ruchu) na okres poniżej dni siedmiu.
Nie ulega zatem wątpliwości, że oskarżony, działając w zamiarze bezpośrednim, swoimi zachowaniami dopuścił się dwóch czynów, z których każdy wyczerpuje wszystkie znamiona stypizowane w cytowanych wyżej przepisach.
Sąd na podstawie art. 91 § 1 kk, stwierdzając że oba czyny wyczerpują znamiona czynów zabronionych wyrażonych w tych samych przepisach i popełnione zostały w krótkich odstępach czasu, przy wykorzystaniu takiej samej sposobności, to jest w podobnych okolicznościach, przyjął, że zachodzi ciąg przestępstw, za które wymierzyć należało jedną karę.
Natomiast, odnosząc się już do ostatniego z przypisanych J. C. czynów, należy przypomnieć, że art. 288 § 1 kk stanowi, że: „ Kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.”.
Także i w zakresie tego czynu nie ma wątpliwości, iż zachowanie opisane w punkcie VII aktu oskarżenia realizuje wszystkie znamiona tego typu czynu zabronionego. Umyślne uszkodzenie radiowozu potwierdził zresztą sam oskarżony.
Bezsporne jest zatem sprawstwo oskarżonego. Wątpliwości nie budzą także okoliczności popełnienia przestępstwa.
Sąd nie doszukał się jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż w chwili popełnienia czynów, zachodziła jakakolwiek okoliczność wyłączająca odpowiedzialność karną J. C.. Okoliczności sprawy nie dostarczają podstaw, by kwestionować bezprawności popełnionego czynów, jak i winę oskarżonego.
Społeczna szkodliwość czynów J. C. nie jawi się jako znaczna, aczkolwiek nie jest ona znikoma. Czyny oskarżonego godziły w szereg dóbr prawnych, tj. prawidłową działalność instytucji państwowych, zdrowie Ł. G. (1) oraz T. O., a także cudze mienie, które jednak na tle innych dóbr chronionych w części szczególnej Kodeksu karnego nie mają wartości najwyższej. Sąd zważył, iż oskarżony działał w zamiarze bezpośrednim, to jest chciał popełnienia czynu zabronionego, jednakże nie było to działanie przemyślane i zaplanowane a de facto nagłe. Nie bez znaczenia jest także okoliczność, że oskarżony działał pod wpływem alkoholu i bez żadnego motywu wyraźnego motywu. Dla oceny stopnia naganności czynu nie jest obojętny także fakt, że oskarżony wyrządził nieznaczny uszczerbek na zdrowiu interweniujących funkcjonariuszy Policji. Nieznaczna, bo wynosząca niewiele ponad 900 złotych, jest szkoda wyrządzona w mieniu należącym do Komendy Miejskiej Policji w G. (uszkodzenie radiowozu). Nadto zauważyć należy, że podejmowane przez oskarżonego dążenie do zaniechania przez interweniujących funkcjonariuszy czynności służbowych – okazało się bezskuteczne. Ostatecznie oskarżony został obezwładniony, zatrzymany i przetransportowany do VIII Komisariatu Policji w G.. Należy też podkreślić, że nieodzownym elementem pracy w Policji jest ciągłe narażenie funkcjonariuszy tej służby na akty agresji ze strony innych osób. Takie zachowania jak zniewagi, naruszenie nietykalności cielesnej są wpisane w ryzyko zawodowe funkcjonariuszy Policji. Sami policjanci, decydując się na tę służby, winni mieć pełną świadomość tego, co jednak w żaden sposób nie usprawiedliwia tego typu zachowań .
Mając na uwadze to, że zarzucane oskarżonemu czyny zawierają w sobie wszystkie elementy struktury przestępstwa, Sąd uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów.
Przy zastosowaniu art. 37a kk, za ciąg przestępstw kwalifikowanych z art. 222 § 1 kk w zb. z art. 157 § 2 kk w zb. z art. 224 § 2 kk w zb. z art. 226 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na mocy art. 224 § 1 w zw. z § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw. z art. 91 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk Sąd wymierzył J. C. grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka.
Natomiast za przestępstwo opisane w punkcie VIII aktu oskarżenia Sąd, przy zastosowaniu art. 37a kk, na mocy art. 288 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierzył oskarżonemu grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka.
Orzeczone za powyższe przestępstwa kary grzywny stanowiły podstawę do wymierzenia na mocy art. 91 § 2 kk w zw. z art. 86 § 1 i 2 kk kary łącznej grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka.
Przypisany oskarżonemu ciąg przestępstw wyczerpuje znamiona wyrażone w więcej niż jednym przepisie prawnym. W przedmiotowej sprawie zachodził zatem niepomijalny zbieg przepisów. Wolą ustawodawcy było, aby w takiej sytuacji czynić podstawą prawną orzeczonej kary ten ze zbiegających się przepisów, który przewiduje najsurowszą karę. Wyrazem tego jest art. 11 § 3 kk. W niniejszej sprawie karę należało zatem orzec na podstawie art. 224 § 1 kk. Wskazany przepis przewiduje w swym ustawowym zagrożeniu wyłącznie karę pozbawienia wolności i to do lat 3. Sąd, biorąc pod uwagę cele prewencji indywidualnej i ogólnej jakie ma osiągać wobec sprawcy kara oraz jej względy wychowawcze, a także nieznaczny stopień winy i społecznej szkodliwości czynu, przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanych mu czynów, brak uprzedniej karalności, brak przejawów demoralizacji, wyrażona na rozprawa skrucha, żal i wstyd ze swego zachowania, incydentalny charakter zdarzenia, okoliczność, że działanie oskarżonego w znacznym stopniu wywołane było działaniem alkoholu w organizmie, brak wyraźnego motywu sprawcy, uznał, że orzeczenie kary izolacyjnej w postaci pozbawienia wolności w tej sytuacji będzie nader dolegliwe i znacznie wykraczające poza stopień winy oskarżonego. Dlatego też należało na podstawie art. 37a kk zastosować sankcję łagodniejszego rodzaju niż kara pozbawienia wolności nawet z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Najbardziej adekwatna wydawała się kara grzywny. Sąd w rozpoznawanej sprawie taką też karę wymierzył, orzekając 200 stawek dziennych po 10 złotych każda. Przyjęta przez Sąd wysokość jednej stawki dziennej koresponduje z możliwościami zarobkowymi oskarżonego, jego aktualną sytuacją majątkową (posiada samochód osobowy o wartości 4 000 zł oraz jest współwłaścicielem mieszkania o pow. 50 m 2), osiąganymi dochodami (3 000 zł miesięcznie), warunkami osobistymi (bez zawodu, zdrowy), a także sytuacją rodzinną (kawaler, bezdzietny).
Analogicznie należało postąpić w przypadku drugiego ze zbiegających się przestępstw, tj. przestępstwa z art. 288 § 1 kk. Podobnie, jak w przypadku czynu z art. 224 § 1 kk, tak tutaj przestępstwo zniszczenia mienia zagrożone jest wyłącznie karą pozbawienia wolności – od 3 miesięcy do lat 5. Także i w przypadku tego czynu nie zachodziły podstawy do orzeczenia kary izolacyjnej, która najzwyczajniej byłaby niewspółmierna do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości czynu popełnionego przez J. C.. Za orzeczeniem kary wolnościowej przemawiały nie tylko wszystkie te okoliczności, które uzasadniały zastosowanie grzywny w przypadku ciągu przestępstw, ale także niewielki rozmiar wyrządzonej szkody. Dlatego też na mocy art. 37a kk Sąd wymierzył oskarżonemu grzywnę w wymiarze 200 stawek dziennych po 10 złotych każda, uznając ją za wystarczającą do osiągnięcia celów prewencyjnych i wychowawczych względem oskarżonego. Także i w przypadku tej grzywny Sąd, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej, wziął pod uwagę możliwości zarobkowe oskarżonego, jego aktualną sytuacją majątkową (posiada samochód osobowy o wartości 4 000 zł oraz jest współwłaścicielem mieszkania o pow. 50 m 2), wysokość osiąganych dochodów (3 000 zł miesięcznie), warunki osobiste oraz jego sytuację rodzinną (kawaler, bezdzietny).
Kary orzeczone za zbiegające się w niniejszej sprawie przestępstwa stanowiły podstawę wymierzenia kary łącznej. Ustawodawca w art. 86 § 1 kk przewidział granice wymierzenia takiej kary. Zgodnie z tym przepisem sąd wymierza karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny. Natomiast art. 86 § 2 kk zobowiązuje sąd stosujący karę łączną grzywny do określenia na nowo wysokości stawki dziennej, kierując się wskazaniami określonymi w art. 33 § 3; wysokość stawki dziennej nie może jednak przekraczać najwyższej ustalonej poprzednio. Przekładając język ustawy na realia niniejszej sprawy, Sąd, orzekając karę łączną grzywny, mógł określić jej wymiar w granicach od 200 do 400 stawek dziennych. Na tej podstawie Sąd zdecydował orzec karę łączną grzywny w wymiarze 300 stawek dziennych po 10 złotych każda, mając tu na uwadze bardzo bliski związek czasowy pomiędzy poszczególnymi zachowaniami oskarżonego. Wysokość jednej stawki dziennej nie mogła być inna, aniżeli 10 złotych, ponieważ była ona ograniczona wysokością jednej stawki przyjętej przy kształtowaniu kar jednostkowych za zbiegające się przestępstwa. W tym miejscu zważyć także należy, że zgodnie z art. 33 § 3 kk wysokość jednej stawki dziennej grzywny nie może być niższa niż 10 złotych. Orzeczoną w przedmiotowej sprawie karę łączną należy uznać za wystarczającą w zakresie osiągnięcia celów prewencyjnych i wychowawczych kary, tak w zakresie prewencji ogólnej jak i szczególnej .
W punkcie V wyroku nałożono na oskarżonego, z urzędu, obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem uszkodzenia radiowozu policyjnego. W punkcie IV zaś orzeczono na rzecz pokrzywdzonych funkcjonariuszy policji zadośćuczynienie w kwocie po 1000 złotych. Mimo iż tego typu zdarzenia są związane z ich codzienną służbą, ryzyko ich spotkania jest wkalkulowane w ich pracy, to jednak mimo otrzymywanego wynagrodzenia za pracę winni otrzymać od sprawcy stosowne zadośćuczynienie.
Oskarżony swoim zachowanie spowodował wydatki postepowania stąd też przy wyroku skazującym należał o zasądzić ich zwrot od niego oraz wymierzyć stosowną opłatę.