Sygn. akt II K 950/16
Dnia 3 lutego 2017 r.
Sąd Rejonowy w G. II Wydział Karny w składzie:
Przewodniczący: Sędzia S.R. Piotr Gensikowski
Protokolant: Natalia Tomaszewska
w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G. – K. N.
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lutego 2017 r.
sprawy karnej
R. P.
s. Z. i K. zd. J. ur. (...) w G., zam. przy ul. (...), (...)-(...) G., PESEL (...), karany
oskarżonego o to, że:
w dniu 22 września 2016 r. około godziny 5:35 w G. na ul. (...) prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny tj. samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikami badania 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, 0,52 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 31 października 2013 r w sprawie (...) za czyn z art. 178 a § 1 kk oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 6 października 2014 r. w sprawie (...) za czyn z art. 178a § 1 i 4 kk i w czasie obowiązywania orzeczonego tym wyrokiem środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 kk.
o r z e k ł :
1. Oskarżonego R. P. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, tj. występku z art. 178a § 1 i 4 kk i za to na podstawie art. 178 a § 4 kk, po zastosowaniu art. 37a kk oraz art. 34 § 1, §1a pkt.1 kk, art. 35 §1 kk wymierza mu karę 1 (jednego) roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydziestu) godzin miesięcznie;
2. Na podstawie art. 42 § 4 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio;
3. Na podstawie art. 43 a § 2 kk orzeka wobec oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 (dziesięciu tysięcy) złotych.
4. Zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty, zwalnia oskarżonego od obowiązku uiszczenia wydatków postępowania obciążając nimi Skarb Państwa
(z uwagi na to, że wniosek o pisemne uzasadnienie złożył oskarżony w sprawie, gdzie wyrok został wydany w trybie art. 387 k.p.k. pisemne uzasadnienie wyroku zostało ograniczone na podstawie art. 424 § 3 k.p.k. tylko do wyjaśnienia podstawy prawnej tego wyroku oraz zawartych w nich rozstrzygnięć)
R. P. został oskarżony o to, że w dniu 22 września 2016 r. około godziny 5:35 w G. na ul. (...) prowadził po drodze publicznej pojazd mechaniczny tj. samochód osobowy marki O. (...) o numerze rejestracyjnym (...), znajdując się w stanie nietrzeźwości z wynikami badania 0,51 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, 0,52 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 31 października 2013 r w sprawie (...) za czyn z art. 178a § 1 kk oraz wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 6 października 2014 r. w sprawie (...) za czyn z art. 178a § 1 i 4 kk i w czasie obowiązywania orzeczonego tym wyrokiem środka karnego – zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, tj. o czyn z art. 178a § 1 i 4 k.k.
Oskarżony R. P. w toku postępowania przygotowawczego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu zabronionego i złożył wyjaśnienia (k. 15), które podtrzymał w toku rozprawy (k. 41-41v.). Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, gdyż były zgodne z dokumentami zebranymi w sprawie, którym Sąd dał wiarę, gdyż ich autentyczności ani prawdziwości żadna ze stron postępowania, ani też Sąd z urzędu nie zakwestionował.
Występek przewidziany w art. 178a § 1 i 4 k.k. jest zagrożony karą pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5, przy czym sąd na podstawie art. 37a k.k. mógł wobec oskarżonego orzec karę grzywny albo karę ograniczenia wolności. Rozważając w tych ramach wymiar kary wobec oskarżonego Sąd uwzględnił następujące okoliczności. Sąd, uwzględniając dyrektywę proporcjonalności kary do stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego, na niekorzyść oskarżonego potraktował stopień nietrzeźwości, z jakim oskarżony kierował pojazd na drodze publicznej. Stopień nietrzeźwości oskarżonego, w jakim poruszał się on samochodem ponad dwukrotnie przekraczał dopuszczalną normę w świetle przepisów prawa karnego. W ramach tej samej dyrektywy, na niekorzyść oskarżonego, Sąd wziął pod uwagę odcinek drogi, którą oskarżony pokonał samochodem do chwili zatrzymania, a więc odległość około 8 km (k. 41v.). W ramach tej samej dyrektywy, ale na korzyść oskarżonego, sąd uwzględnił, że brak jest dowodów na to, aby w chwili zatrzymania o godzinie 5:35 rano na drodze, którą poruszał się oskarżony było duże natężenie ruchu. W ramach oceny zachowania oskarżonego z punktu widzenia dyrektywy proporcjonalności kary do stopnia winy sprawcy Sąd na korzyść oskarżonego potraktował okoliczność, że poruszał się on samochodem po kilku godzinach od zakończenia spożywania alkoholu w celu zwrotu samochodu do zakładu pracy (k. 41v.). W ramach dyrektywy prewencji indywidualnej na niekorzyść oskarżonego Sąd potraktował uprzednią karalność oskarżonego za przestępstwa z art. 244 k.k. (k. 34-37).
Mając na względzie wszystkie powyżej opisane okoliczności Sąd uznał, że należało wymierzyć wobec oskarżonego za przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 k.k., na podstawie art. 37a k.k. karę wolnościową, a więc karę 1 roku ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie. W ocenie Sądu kara ta co do rodzaju i jej wysokości jest adekwatna do dość znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu przestępnego. W ocenie Sądu kara ta nie przekracza stopnia winy oskarżonego, który należy uznać również za dość znaczny. Sąd wymierzając karę w tym wymiarze wyszedł z przekonania, że jej rodzaj i wysokość odpowiadają dyrektywie prewencji indywidualnej. Zdaniem Sądu poprzednia karalność oskarżonego za przestępstwo określone w art. 178a § 1 k.k. przemawia za tym, że czyn, który popełnił oskarżony nie miał charakteru wyjątkowego i stanowił wyraz tendencji oskarżonego do lekceważenia reguł ruchu drogowego. Sąd miał jednak na uwadze sytuację rodzinną oskarżonego, a mianowicie czwórkę dzieci będących na jego utrzymaniu oraz niepracującą żonę. W świetle tych okoliczności, ocenianych łącznie w tej sprawie, nie ulegało zdaniem Sądu wątpliwości, że dla powstrzymania oskarżonego przed popełnieniem innego lub podobnego przestępstwa za konieczne należało uznać wymierzenie mu kary 1 roku ograniczenia wolności. W ocenie Sądu kara ta powinna stanowić dla oskarżonego tzw. „ostatni dzwonek” ostrzegający, że w razie popełnienia w przyszłości kolejnego przestępstwa, może zostać mu wymierzona kara pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania. Zdaniem Sądu kara wymierzona oskarżonemu zdaje się czynić także zadość wskazaniom prewencji ogólnej, a mianowicie uzmysławia ona społeczeństwu, w tym środowisku, w którym porusza się oskarżony, że prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości, mimo uprzedniej karalności za podobne przestępstwa, spotyka się z natychmiastową reakcją organów wymiaru sprawiedliwości. Z tych wszystkich względów orzeczono jak w punkcie 1-szym wyroku.
Oskarżony został skazany za popełnienie przestępstwa przewidzianego w art. 178a § 4 k.k., będąc uprzednio skazany za to przestępstwo w warunkach przewidzianych w tym przepisie (k. 7). W związku z tym Sąd na podstawie art. 42 § 4 k.k. orzekł wobec niego w punkcie 2-gim wyroku zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.
W ocenie Sądu wychowawczą rolę w kształtowaniu świadomości prawnej oskarżonego powinno spełnić świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 złotych, dlatego też orzeczono na podstawie art. 43a § 2 k.k. jak w punkcie 3-cim wyroku.
Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (t.j. z 1983 r. Dz. U. Nr 49, poz. 223 ze zm.) w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. Sąd w punkcie 4-tym wyroku zwolnił oskarżonego od obowiązku uiszczenia opłaty oraz wydatków postępowania. Podejmując takie rozstrzygnięcie Sąd miał na względzie konieczność utrzymania przez oskarżonego czwórki małoletnich dzieci oraz żony (k. 15, k. 38), która uniemożliwia mu poniesienie wymienionych kosztów sądowych.