Sygn. akt VW 3441/16
Dnia 14 lutego 2017 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Paulina Kowalczyk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniach : 6.10, 22.11, 6.12. 13.12.2016 roku , 7.02.2017 roku 1 sprawy, przeciwko 1) W. Z. ur. dnia (...)
obwinionego o to że:
w bliżej nieokreślonym czasie, jednak nie wcześniej niż w dniu 04 listopada 2015 roku i nie później niż w dniu 10 listopada 2015 roku działając wspólnie i w porozumieniu z H. K. dokonał umyślnego zniszczenia mienia należącego do pokrzywdzonego T. E. w postaci banneru reklamowego oraz słupków ogrodzeniowych usytuowanych na działkach ewidencyjnych (...) z obrębu 2-03-05 położnych w W. u zbiegu ulic (...), przy czym wartość wyrządzonej szkody nie przekracza równowartości 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę,
tj. o czyn z art. 124 § 1 kodeksu wykroczeń
2) H. K. ur. dnia (...)
obwinionej o to ,że
w bliżej nieokreślonym czasie jednak nie wcześniej niż w dniu 04 listopada 2015 roku i nie później niż w dniu 10 listopada 2015 roku działając wspólnie i w porozumieniu z W. Z. dokonała umyślnego zniszczenia mienia należącego do pokrzywdzonego T. E. w postaci banneru reklamowego oraz słupków ogrodzeniowych usytuowanych na działkach ewidencyjnych (...) z obrębu 2-03-05 położnych w W. u zbiegu ulic (...), przy czym wartość wyrządzonej szkody nie przekracza równowartości 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę
tj. o czyn z art. 124 § 1 k.w.
3) M. M. ur. dnia (...)
obwinionego o to , że
w listopadzie 2015 roku podżegał W. Z. i H. K. do wyrządzenia pokrzywdzonemu T. E. szkody poprzez zniszczenie należącego do pokrzywdzonego mienia w postaci banneru reklamowego oraz słupków ogrodzeniowych usytuowanych na działkach ewidencyjnych (...) z obrębu 2-03-05 położnych w W. u zbiegu ulic (...), w konsekwencji czego W. Z. oraz H. K. mieli się dopuścić w bliżej nieokreślonym czasie, jednak nie wcześniej niż w dniu 04 listopada 2015 roku i nie później niż w dniu 10 listopada 2015 roku zniszczenia w/w mienia przy czym wartość wyrządzonej szkody nie przekracza równowartości 1/4 minimalnego wynagrodzenia za pracę
tj. o czyn z art. 12 k.w. w zw. z art. 124 § 1 i 3 k.w.
orzeka
I. Obwinionego W. Z. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu .
II. Obwinioną H. K. uniewinnia od popełnienia zarzucanego jej czynu.
III. Obwinionego M. M. uniewinnia od popełnienia zarzucanego mu czynu.
IV. Koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.
Sygn. akt V W 3441/16
Na podstawie zebranego w sprawie i ujawnionego na rozprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W listopadzie 2015 roku T. E. był posiadaczem działki ewidencyjnej nr (...) (podział 16/1 i 16/2) z obrębu 2-03-05 w W.- D. O., mieszczącej się przy skrzyżowaniu ulicy (...).
Wyrokiem z dnia 29 maja 2013 roku Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie, nakazał W. Z. i H. K., aby przywrócili T. E. utracone posiadanie nieruchomości gruntowej, stanowiącej działkę ewidencyjną nr (...), z obrębu 2-03-05, położonej w W. u zbiegu ulicy (...), poprzez usuniecie płotu postawionego przez nich od strony ulicy (...), w terminie 7 dni od uprawomocnienia się niniejszego wyroku i zakazuje pozwanym blokowania powodowi i jego klientom przejścia i przejazdu do wskazanej nieruchomości i ustawienia tam jakichkolwiek przedmiotów będących własnością pozwanych.
W październiku 2015 roku na wzmiankowanej działce znajdującej się w posiadaniu T. E. znajdował się wykonany z materiału baner, którego mocowania w dniu 24 października 2015 roku zostały uszkodzone. Sprawcy szkody nie zostali ujawnieni, a postępowanie w tym przedmiocie zostało umorzone postanowieniem z dnia 30 października 2015 roku.
W dniach pomiędzy 5 a 10 listopada 2015 roku T. E. ustawił na wzmiankowanej działce szklany baner z napisem „W.-sprze” wraz z numerem telefonu o wartości rynkowej baneru - 240 złotych. Dnia 10 listopada przedmiotowy baner został wyrwany z ziemi i przeniesiony kilka metrów dalej. Ktoś uderzył w niego kamieniem. Nadto dnia 5 listopada 2015 roku doszło do zniszczenia umieszczonych na analizowanej działce trzech wybetonowanych słupków. Sprawcy powyższych działań nie zostali ujawnieni.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:
notatki urzędowej (k. 30, 40, 97, 110, 171-172), protokołu oględzin miejsca (k. 31-36v.), opinii biegłego sądowego (k. 44-46),kserokopii postanowienia o umorzeniu postępowania (K. 47), protokołu ustnego przyjęcia zawiadomienia o przestępstwie (k. 54-56) kserokopii wyroku z dnia 29 maja 2013 roku z uzasadnieniem (k. 61-72), protokołu oględzin rzeczy (k.73-74), opinii biegłego sądowego (k. 85-87), kserokopii postanowienia o umorzeniu dochodzenia (k. 88), dokumentacji fotograficznej (k.75-82), kserokopii notatników służbowych (k. 173-178), wyroku SO w Warszawie z dnia 31 października 2014 roku w sprawie o sygn.. V Ca 7/14, wyjaśnień W. Z. (k. 103, 126), wyjaśnień H. K. (k. 105, 126-127), wyjaśnień M. M. (k. 127), częściowo zeznań T. E. (k. 23-25, 127-129), zeznań Z. N. (k. 138-139, 191), zeznań R. S. (k. 192-193), zeznań M. C. (k. 193).
Obwiniony W. Z. dnia 5 lutego 2016 roku podał, iż widział jak przedmiotowy baner leżał na ziemi, ale nie on dokonał jego zerwania, nie wie czy byli jacyś świadkowie zdarzenia. (k. 103) Przesłuchany na rozprawie w dniu 6 października 2016 roku stwierdził, że nie wie o co chodzi w sprawie i nie ma nic do powiedzenia. Zaznaczył, że ciągle jest oskarżany przez pana E.. (k. 126) Obwiniony wyjaśnił, że w dniu zdarzenia był z panią H. K. obok działki pokrzywdzonego, gdyż mieszka na działce sąsiadującej (k. 192).
Obwiniona H. K. dnia 8 lutego podała, że widziała baner z płachty, zawieszony na metalowych linach, ona nigdy nie przewróciła tego banneru i nie wie, kto mógł to zrobić (k. 105). Przesłuchiwania na rozprawie w dniu 6 października 2016 roku nie przyznała się do zarzucanego jej czynu, wskazała, że pan E. o wszystko ją oskarża, ona zaś nie zerwała żadnego baneru, na działce przebywała do października. Obwiniona widziała kawałek płachty z napisem, może zerwała go wichura, ale nie widziała przyzwoitego baneru. (k. 126-127)
Obwiniony M. M. przesłuchany na rozprawie dnia 6 października 2016 roku wyjaśnił, iż nie jest kierownikiem i nigdy nim nie był. Pan E. wziął sobie go za tarczę do nękania. Obwiniony podejrzewa, że oskarżyciel może być chory. M. M. mieszka na osiedlu domków jednorodzinnych i wskazuje, że pan E. bardzo popsuł sytuację na osiedlu. (k. 127)
Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia wszystkich obwinionych, ponieważ kreowane przez nich wersje były spójne i zgodne ze sobą. Jednocześnie w toku niniejszego postępowania nie zostały przedstawione żadne dowody mogące podważyć autentyczność depozycji W. Z., H. K. i M. M..
Za wiarygodne należało uznać zeznania R. S. i M. C., gdyż świadkowie ci jako funkcjonariusze Policji nie mieli żadnego interesu w składaniu oświadczeń niezasadnie korzystnych czy obciążających.
Sąd obdarzył walorem wiarygodności zeznania Z. N., gdyż mężczyzna ten szczerze wskazał, iż zajmował się naprawami baneru i innych podobnych urządzeń, nie był zaś świadkiem dokonanych zniszczeń.
Na zeznaniach pokrzywdzonego Sąd oparł się jedynie w części, tj. w zakresie dotyczącym okoliczności niespornych. Sąd nie dał wiary T. E. , iż to obwinieni dopuścili się zniszczenia banera i słupków znajdujących się na działce będącej w posiadaniu oskarżyciela, gdyż przeczył temu pozostały zebrany w sprawie materiał dowodowy. Sam oskarżyciel nie był naocznym świadkiem zdarzeniem, zatem Sąd uznał jego wnioski za bezpodstawne i nie znajdujące podstaw w rzeczywistości.
Sąd oparł się na opinii biegłego sądowego, gdyż dokument ten był jasny, przejrzysty, wewnętrznie spójny i logiczny. Specjalista w sposób uporządkowany przedstawił przedmiot opinii, jej cel, podstawę formalną oraz źródła informacji oraz metodę szacowania powierzchni banera. (k. 44-46)
Sąd zważył, co następuje:
W. Z. i H. K. zostali obwinieni o to, że w bliżej nieokreślonym czasie, jednak nie wcześniej niż w dniu 4 listopada 2015 roku i nie później niż w dniu 10 listopada 2015 roku działając wspólnie i w porozumieniu dokonali umyślnego zniszczenia mienia należącego do pokrzywdzonego T. E. w postaci baneru reklamowego oraz słupków ogrodzeniowych usytuowanych na działkach ewidencyjnych (...) z obrębu 2-03-05 położonych w W. u zbiegu ulic (...), przy czym wartość wyrządzonej szkody nie przekracza równowartości ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. o czyn z art. 124 § 1 k.w.
M. M. został obwiniony o to, że w listopadzie 2015 roku podżegał W. Z. i H. K. do wyrządzenia pokrzywdzonemu T. E. szkody poprzez zniszczenia należącego do pokrzywdzonego mienia w postaci banneru reklamowego oraz słupków ogrodzeniowych usytuowanych na działkach ewidencyjnych (...) z obrębu 2-03-05 położonych w W. u zbiegu ulic (...), w konsekwencji czego W. Z. oraz H. K. mieli się dopuścić w bliżej nieokreślonym czasie, jednak nie wcześniej niż w dniu 4 listopada 2015 roku i nie później niż w dniu 10 listopada 2015 roku zniszczenia w/w mienia przy czym wartość wyrządzonej szkody nie przekracza równowartości ¼ minimalnego wynagrodzenia za pracę, tj. o czyn z art. 12 k.w. w zw. z art. 124 § 1 k.w.
Zgodnie z art. 124 § 1 k.w. kto cudzą rzecz umyślnie niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku, jeżeli szkoda nie przekracza 1/4 minimalnego wynagrodzenia, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny. W myśl § 2 cytowanego przepisu, usiłowanie, podżeganie i pomocnictwo są karalne.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 9 września 2016 roku w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2017 roku od dnia 1 stycznia 2017 roku ustala się minimalne wynagrodzenie za pracę w wysokości 2 000 złotych. Tym samym dyspozycją art. 124 § 1 k.w. objęte są umyśle zniszczenia przedmiotów o wartości nie przekraczającej 500 złotych.
Przenosząc powyższe na kanwę niniejszej sprawy należało wskazać, iż Sąd uznał, że żaden z obwinionych nie dopuścił się zarzucanego mu czynu zabronionego. W pierwszej kolejności trzeba wskazać, iż w toku postępowania nie zostały zaprezentowane żadne dowody mogące świadczyć o sprawstwie obwinionych. W. Z., H. K. ani M. M. nie przyznali się do winy, każda zaś z tych osób wyraźnie stwierdziła, że nie jest sprawcą zarzucanego jej czynu. Jednocześnie żaden ze świadków: ani funkcjonariusze Policji ani Z. N., naprawiający uszkodzony baner, nie potwierdzili jakoby faktycznie byli świadkami zniszczeń dokonywanych przez obwinionych. Policjanci stwierdzili, że przyjechali na miejsce zdarzenia w momencie, gdy zniszczenia były już dokonane i nie widzieli w pobliżu uszkodzonych przedmiotów żadnych osób trzecich, które podlegałyby identyfikacji w toku postępowania. Także Z. N. podał, że w istocie naprawiał sporny baner, ale nie ma wiedzy na temat tożsamości osób, które mogły go uszkodzić.
W sprawie nie zaprezentowano żadnych innych dowodów, zarówno rzeczowych, jak osobowych, które mogłyby obalić domniemanie niewinności obejmujące W. Z., H. K. i M. M.. Jedynie oskarżyciel posiłkowy T. E. obstawał przy twierdzeniu, iż to właśnie obwinieni dokonali zniszczenia jego mienia. Twierdzenia te wywodził jednak nie z naocznych obserwacji, lecz konstruował je w oparciu o domysły i przypuszczenia. Podstawą tych oskarżeń była również narastająca między oskarżycielem a obwinionymi wzajemną niechęć związana z wcześniejszymi konfliktami między tymi osobami. W ocenie Sądu jednak okoliczność, iż w przeszłości doszło do naruszenia posiadania oskarżyciela posiłkowego, uregulowanego następnie sądownie w postępowaniu cywilnym w 2013 roku, samo w sobie, nie świadczy o tym, iż listopadzie 2015 roku to właśnie W. Z., H. K. i M. M. dokonali analizowanych zniszczeń.
Mając powyższe na uwadze Sąd rozstrzygając przedmiotową sprawę nie oparł się na twierdzeniach T. E., gdyż zeznania te miały charakter emocjonalny, stronniczy i nie poparty zdarzeniami faktycznymi, ale jedynie przypuszczeniami oskarżyciela posiłkowego, co do biegu zdarzeń, których nie był obserwatorem ani uczestnikiem.
W związku z powyższym Sąd w punkcie I, II i III wyroku uniewinnił kolejno obwinionych: W. Z., H. K. oraz M. M. od popełnienia zarzucanych im czynów.
Art. 119 k.p.w. stanowi, że do kosztów postępowania stosuje się odpowiednio przepisy art. 616, art. 617, art. 618 § 1 i 3, art. 618a-618l, art. 619 § 3, art. 623, art. 624 § 1, art. 625-627, art. 630, art. 632a, art. 633-635, art. 636 § 1 i 2, art. 637-639 i art. 641 Kodeksu postępowania karnego, przy czym wydatkami Skarbu Państwa są także wydatki ponoszone w toku czynności wyjaśniających.
Wobec powyższego Sąd przejął koszty postępowania na rachunek Skarbu Państwa.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.