UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

W dniu 20 stycznia 2016 roku około godziny 17:50 w W. na drodze publicznej na Alei (...) obwiniony J. B., który kierował pojazdem mechanicznym marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) w trakcie zmiany pasa ruchu nie zachował szczególnej ostrożności i uderzył w pojazd marki P. o numerze rejestracyjnym (...), kierowany przez pokrzywdzonego R. M., powodując jego uszkodzenie. Wydarzenie to miało miejsce po zakończeniu manewru wyprzedania przez pokrzywdzonego. Jadący za nim M. (...) wyprzedził go, a gdy ten zmieniał pas ruchu wjeżdżając przed niego doprowadził do kontaktu z pojazdem pokrzywdzonego uszkadzając w nim lewe lusterko, kierunkowskaz oraz błotnik. Pokrzywdzony wcześniej poruszał się po jezdni alei (...) z kierunku od R., a na skrzyżowaniu wykonał skręt w lewo - z Alei (...) w aleje (...). Opisane zdarzenie zostało zarejestrowane przez kamerę rejestrującą obraz znajdującą się w pojeździe pokrzywdzonego. Czynem swym obwiniony spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, naruszając zasady określone w art. 22 ust 1 i 4 Ustawy Prawo o ruchu drogowym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: zeznań pokrzywdzonego R. M. ( K. 4), wyjaśnień obwinionego J. B. ( K. 31 i K. 98-99), protokołu przyjęcia zawiadomienia o wykroczeniu (K. 1-4), protokołów oględzin ( K. 10-11 i K. 28-29), wniosku o ukaranie ( K. ), opinii biegłego ( K. 116-126) oraz ustnej opinii biegłego ( K. 146-148).

Obwiniony J. B. w toku całego postępowania nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu . Wyjaśnił , że według jego wiedzy takie zdarzenie nie miało miejsca. Wyjaśnił , iż pojazd M. (...) jest pojazdem firmowym zarejestrowanym na prowadzoną przez niego działalność gospodarczą i pojazd ten użytkowany jest również przez inne osoby. Jednocześnie wyjaśnił , ze w dniu zdarzenia tj. 20 stycznia 2016 r. kierował pojazdem, jednak nie pamięta gdzie nim jeździł oraz nie przypomina sobie, aby w tym dniu doszło do zdarzenia drogowego z innym pojazdem. Ponadto obwiniony nie był pewien czy w dniu zdarzenia ktoś inny niż on mógł kierować pojazdem M. (...) o nr rej. (...).

Sąd zważył co następuje:

Wyjaśnienia obwinionego zasługują na uwzględnienie, a większość uznanych za wiarygodne pozostałych zebranych w sprawie dowodów, w zasadzie potwierdziło stanowisko obwinionego. Nie ma też możliwości, ani potrzeby dalszego poszukiwania dowodów, ponieważ zebrane dowody w zupełności wystarczają na wydanie rozstrzygnięcia w sprawie. Przy tym nie pozwoliły one, na przypisanie obwinionemu winy w popełnieniu czynu zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie. Stanowisko obwinionego, iż w jego opinii to nie on był sprawcą kolizji w dniu 20 stycznia 2016 roku, przede wszystkim potwierdziła opinia biegłego, przygotowana w znacznej mierze na podstawie zapisu wideorejestratora pojazdu pokrzywdzonego. W ocenie Sądu sam przebieg zdarzenia, nie był w sprawie sporny. Kwestia sporną natomiast biorąc pod uwagę wyjaśnienia obwinionego oraz zeznania pokrzywdzonego, było to czy faktycznie doszło do kontaktu pomiędzy pojazdami, który z użytkowników ruchu był za to odpowiedzialny i czy to samochód obwinionego uszkodził pojazd pokrzywdzonego. Świadek R. M. zeznał, że jechał Aleją (...) z kierunku J. w kierunku ulicy (...) w W., a następnie skręcił w lewo w kierunku Alei (...), gdzie jechał lewym skrajnym pasem. Widząc, że pas ruchu, po którym się porusza się kończy zmienił pas na prawy. Po zmianie pasa jadący za nim kierujący samochodem M. (...) wyprzedził go i uszkodził w jego pojeździe lewe lusterko, kierunkowskaz oraz błotnik. Jak twierdził świadek, obwiniony zrobił to z pobudek emocjonalnych związanych z "urażeniem godności" przed pokrzywdzonego, po wcześniejszym wyprzedzeniu go przez pokrzywdzonego.

Ze względu na zeznania pokrzywdzonego R. M. oraz wyjaśnienia obwinionego J. B. kluczową rolę w ocenie działania poszczególnych uczestników ruchu drogowego i na jej podstawie ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz powyższego wniosku miała opinia biegłego J. K., którą to Sąd w całości podzielił. Przygotowana i przedstawiona opinia jest jasna, pełna, wewnętrznie spójna, a dodatkowo przygotowana przez osobę posiadająca wiadomości specjalne o wieloletnim stażu zawodowym. Biegły przede wszystkim wykazał, że wystąpienie przedmiotowego zdarzenia zostało, co najmniej sprowokowane przez pokrzywdzonego, a opisany przez pokrzywdzonego opis zdarzenia nie odpowiada wnioskom wynikającym z analizy przedłożonego przez R. M. zapisu wideorejestratora. Na podstawie analizy tegoż materiału, należy stwierdzić, iż zdarzenie to było konsekwencją błędnej taktyki jazdy realizowanej przez pokrzywdzonego. Swoim zachowaniem podczas przedmiotowego zdarzenia pokrzywdzony postąpił sprzecznie z treścią art. 24 ust. 1 pkt. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Pokrzywdzony podjął działanie potencjalnie ryzykowne, jakiego, zgodnie z art. 3 ust. 1 w/w ustawy, powinien był unikać. Dodatkowo widząc samochód M. (...) wjeżdżający na prawy pas ruchu, przed jego pojazd zaniechał on zmniejszenia prędkości dla umożliwienia zakończenia manewru wyprzedzania przez kierującego samochodem M.. Brak takiego działania ze strony pokrzywdzonego stanowił zaniechanie, stanowiące naruszenie zasady zapisanej w przywołanym już art. 3 ust. 1 Ustawy Prawo o ruchu drogowym. Biegły w swojej opinii stwierdził ponadto, że działania pokrzywdzonego były nie tylko sprzeczne z zasadami ruchu drogowego, ale także z elementarnymi zasadami współżycia społecznego i przejawem braku kultury. Co istotne biegły jednoznacznie stwierdził, ze główny dowód w sprawie, czyli nagranie z pojazdu pokrzywdzonego nie jest wystarczające dla stwierdzenia, że samochód M., który uczestniczył w zdarzeniu jest na pewno tym samym pojazdem, przed który wjechał pokrzywdzony (na prawy pas ruchu). Przed Sądem biegły w całości podtrzymał pisemna opinię i zaopiniował, że pokrzywdzony nie mógł być zaskoczony działaniem kierującego samochodem M., który wjeżdżał na prawy pas przed pojazd pokrzywdzonego, ponieważ chwilę wcześniej pokrzywdzony tak samo się zachowywał i wykonywał analogiczne działania. Na koniec swojej ustnej opinii biegły potwierdził, iż pokrzywdzony nie umożliwił samochodowi M. bezpiecznego manewru wyprzedzania, a całe zdarzenie zostało sprowokowane skrajnie nie prawidłowa sprzeczną z zasadami ruchu drogowego, a także zasadami współżycia społecznego, taktyką jazdy pokrzywdzonego.

Jak już podkreślono, Sąd w całości uznał opinię za zasadną i na jej podstawie poczynił ustalenia faktyczne, chociaż zaznaczyć należy, iż Sąd nie opierał się na tych wskazaniach biegłego, które nie odnosiły się wprost do postawionych mu pytań. Niemniej jednak kluczowe wnioski opinii Sąd uznał za w pełni zasadne i poparte materiałem dowodowym.

Obwinionemu J. B. zarzucano popełnienie wykroczenia z art. 86 paragraf 1 kodeksu wykroczeń w związku z art. 22 ust. 1 i 4 Ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Zachowanie sprawcy naruszającego wskazany przepis art. 86 § 1 kw. polega na niezachowaniu na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu należytej ostrożności, czego następstwem jest spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Wykroczenie określone w dyspozycji tego przepisu ma charakter powszechny - popełnić je może każdy uczestnik ruchu drogowego, zarówno umyślnie jak i nieumyślnie. Skutkiem tego jest realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Na podstawie zatem powyższych, wiarygodnych dowodów, nie można bez żadnej wątpliwości przypisać winy obwinionemu. To nie bowiem obwiniony, a pokrzywdzony nie zachował szczególnej ostrożności podczas przedmiotowego zdarzenia. Szczegółowo rozważane okoliczności sprawy nie dały podstaw do przyjęcia niekorzystnej dla obwinionego wersji zdarzenia i ustalenia, iż to on był sprawca wykroczenia z art. 86 paragraf 1kw . W świetle powyższych rozważań, w przekonaniu Sądu brak jest podstaw do przyjęcia za udowodnione okoliczności wskazanych w zarzucie wniosku o ukaranie.

W takim stanie rzeczy Sąd uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu, a kosztami postępowania stosowanie do art. 118 § 2 kpw, obciążył Skarb Państwa.

Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE