Sygn. akt VW 5767/16
Dnia 23 lutego 2017 r.
Sąd Rejonowy dla m. st. Warszawy w Warszawie V Wydział Karny
w składzie:
Przewodniczący SSR Klaudia Miłek
Protokolant: Paulina Kowalczyk
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu : 16.02.2017 roku sprawy, przeciwko M. Z. s. J. i K. ur. (...) w W.
obwinionego o to że:
W dniu 07 lutego 2016r. ok. godz. 13.40 w W. na ul. (...)/(...), będąc kierowcą samochodu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10m od skrzyżowania w/w ulic, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym.
tj. za wykroczenie z art. 97 KW w zw. z art. 49 ust 1 pkt.1 Ustawy z dnia 20.06.1997 Prawo o ruchu drogowym Dz. U. Nr 108 poz. 908 z późn. zm.
orzeka
I. Obwinionego M. Z. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 97 kw. wymierza karę grzywny w wysokości 100 ( sto) złotych.
II. Zwalnia obwinionego od opłaty , koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa,
Sygn. akt V W 5767/16
Na podstawie materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego w toku rozprawy głównej, Sąd ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 7 lutego 2016 r. ok. godz. 13:40 w W. na skrzyżowaniu ul. (...), będący kierowcą samochodu marki O. o numerze rejestracyjnym (...), zaparkował pojazd w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania w/w ulic, wykraczając przeciwko porządkowi w ruchu drogowym tj. art. 97 Kodeksu wykroczeń w zw. z art. 49 ust 1 pkt. 1 Ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: oświadczenia obwinionego (k. 6-7), notatki urzędowej (k. 1 i k. 17), dokumentacji fotograficznej (k. 3), wyjaśnień obwinionego ( k. 25-26), a także dokumentów w postaci: n/u (k. 1 i k. 17).
Obwiniony M. Z. przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia, jednakże twierdził, że nie wierzy, iż zatrzymał się tak blisko skrzyżowania. Obwiniony wyjaśnił nadto, że nie kwestionuje winy, natomiast kara nałożona na niego wyrokiem nakazowym jest za duża. Podkreślał, że mógł tam stać tylko chwilę i nie jest w stanie zapłacić mandatu w wysokości 300 zł.
Sąd zważył, co następuje:
Sąd dał wiarę wyjaśnieniom obwinionego, obwiniony przyznał, iż popełnił wykroczenie, co w całości zostało potwierdzone pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Nie było także podstaw do kwestionowania wyjaśnień obwinionego, iż danego dnia mógł stać na skrzyżowania ul. (...) tylko chwilę, a może nawet około 5 minut. Powyższe nie ma jednak wpływu na ocenę zachowania obwinionego pod kątem wypełnienia przez niego znamion zarzucanego mu wykroczenia.
Pomocnicze okazały się również pozostałe zgromadzone w sprawie źródła pozaosobowe z dokumentów, które zostały ujawnione na rozprawie. W ocenie Sądu powyższe dowody ze względu na swój charakter i rzeczowy walor nie budziły wątpliwości Sądu co do ich wiarygodności, Sąd nie znalazł bowiem powodów, które podważałyby ich wiarygodność.
W związku z powyższym na podstawie oświadczeń i wyjaśnień obwinionego, a także pozostałych dowodów, w ocenie Sądu nie ma wątpliwości, iż zarzucany obwinionemu we wniosku o ukaranie czyn rzeczywiście miał miejsce, i że wypełnił on wszystkie ustawowe znamiona pozwalające na pociągnięcie go do odpowiedzialności za popełnione wykroczenie realizując ustawowe znamiona z art. 97 kw. Zgodnie z treścią art. 97 kw. karze grzywny do 3.000 złotych lub karze nagany podlega uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie. Ta ogólnie sformułowana norma prawna wymaga dopełnienia przez wskazanie konkretnego naruszenia przepisów określających porządek i bezpieczeństwo na drogach. W przypadku zarzutu, który został postawiony obwinionemu dopełnieniem tym jest art. 49 ust 1 pkt 1 Ustawy prawo o ruchu drogowym. Przepis ten stanowi, iż zabrania się zatrzymania pojazdu na przejeździe kolejowym, na przejeździe tramwajowym, na skrzyżowaniu oraz w odległości mniejszej niż 10 m od przejazdu lub skrzyżowania. W przedmiotowej sprawie obwiniony nie zastosował się do normy wyrażonej w tym przepisie, poprzez zaparkowanie samochodu w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania ulic. Nie ulega wątpliwości, że M. Z. miał świadomość jak sam przyznał, że zaparkował w niedozwolonym miejscu. Wszelkie pozostałe okoliczności przywoływane przez obwinionego nie mają znaczenia dla samego przypisania mu odpowiedzialności za popełnione wykroczenie. Art. 49 ust. 1 pkt. 1 nie uzależnia możliwości zaparkowania pojazdu w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania od czasu na jaki zostanie pozostawiony. Obwiniony zatem jako osoba dorosła, z długim stażem jako kierowca pojazdów, a także jak sam podkreślał osoba znająca przepisy o ruchu drogowym, dlatego też winien się do nich stosować bez względu na własną ocenę danej sytuacji. Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się przesłankami zawartymi w art. 33 kw., a także w art. 24 § 1 i 3 kw. i ustawowymi granicami zagrożenia przewidzianymi przez ustawodawcę, oceniając również stopień społecznej szkodliwości czynu, a także cele kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz cele jakie ma osiągnąć w stosunku do ukaranego. Wykroczenie wskazane w art. 97 kw. zagrożone jest karą grzywny do 3.000 złotych lub karą nagany. Sąd wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 100 zł., uznając ją za adekwatną do stopnia winy. W ocenie Sądu wymierzona kara będzie stanowiła odpowiednią dolegliwość dla obwinionego, a także będzie oddziaływała prewencyjnie. Orzeczona kara będzie oddziaływać wychowawczo na obwinionego, a także wzbudzi w nim słuszne przekonanie, że sprawcy wykroczeń drogowych musza się liczyć z odpowiednimi konsekwencjami zachowania niezgodnego z zasadami prawa o ruchu drogowym.
Sąd nadto mając na uwadze sytuacje materialną obwinionego, a mianowicie to, że jest osobą bezrobotną, stale niezarobkującą zwolnił obwinionego od opłaty, a koszty postępowania zostały przejęte na rachunek Skarbu Państwa.
Mając powyższe na względzie orzeczono jak w sentencji.