UZASADNIENIE

W dniu 22 sierpnia 2013 roku ubezpieczony J. S.wniósł odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 12 sierpnia 2013 roku znak: (...), odmawiającej mu prawa emerytury.

Organ rentowy podtrzymał całkowicie zaskarżoną decyzję i wniósł o oddalenie odwołania.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.w odpowiedzi na odwołanie podniósł, że wnioskodawca na dzień 01.01.1999 r. udowodnił 28 lat, 9 miesięcy, 7 dni okresów składkowych, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, wobec wymaganych 15 lat. Organ rentowy nie uwzględnił na podstawie przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach z dnia 27.04.1995r. okresu zatrudnienia w (...) od 01.02.1971r. do 26.04.1995r. na stanowisku kierowcy operatora ponieważ dokument ten nie zawiera przepisu resortowego.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. S.urodził się w dniu (...)roku.

Dowód: wniosek w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-3.

W okresie od 01.02.1971 r. do 26.04.1995 r. J. S. zatrudniony był w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...), gdzie w okresie od 01.02.1971 r. do 12.09.1973 r. pracował na stanowisku robotnika-pomocnika operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych (nalewał paliwo, smarował maszyny oraz wykonywał prace operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych), a w od 13.09.1973r. (dnia 12.09.1973r. wnioskodawca ukończył państwowy kurs maszynistów maszyn budowlanych i drogowych) do 26.04.1995r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych. J. S. obsługiwał wówczas przez okres całego roku spycharki, ładowarki i kompleksy. Ładowarką wnioskodawca ładował buraki, wysłodki, żwir, woził materiały budowlane, spycharką hałdował miał, koks, kamień. J. S. sporadycznie pracował na warsztacie podczas remontu sprzętu.

Dowód: zeznania wnioskodawcy J. S. na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 12 listopada 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-32) 00:25:18-00:38:00, zeznania świadka G. S. na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 12 listopada 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-32) 00:03:18-00:08:00, zeznania świadka J. W. na płycie z nagrania zapisu cyfrowego z przebiegu rozprawy z dnia 12 listopada 2013 roku w formacie obrazu i dźwięku (k.-32) 00:09:44-00:24:08, świadectwo wykonania prac w szczególnych warunkach z 27.04.1995r. w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-8, świadectwo pracy z dnia 27.04.1995r. w aktach rentowych organu rentowego nr (...) k.-5, świadectwo z dnia 13.09.1973r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) k.-5, pismo z dnia 24.09.1974r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) k.-13, oświadczenie w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) k.-14,pismo z dnia 26.09.1985r. w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) k.-26, angaże w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) k.-27,28,29,30,31,32,33,34.

W dniu 19 lipca 2013 roku J. S. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z wnioskiem o przyznanie emerytury.

Dowód: wniosek w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-3.

W trakcie toczącego się postępowania emerytalnego organ rentowy uznał, że J. S. na dzień 01.01.1999r. udowodnił 28 lat, 9 miesięcy i 7 dni okresów składkowych, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych.

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 12 sierpnia 2013 roku znak: ENMS/20/056037345 w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-9.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 12 sierpnia 2013 roku znak: (...) J. S.odmówiono przyznania emerytury na podstawie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 roku Nr 153, poz. 1227). W uzasadnieniu wskazano, iż wnioskodawca na dzień 01.01.1999 r. udowodnił 28 lat, 9 miesięcy, 7 dni okresów składkowych, w tym żadnego okresu pracy w warunkach szczególnych, wobec wymaganych 15 lat. Organ rentowy nie uwzględnił na podstawie przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach z dnia 27.04.1995r. okresu zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...)od 01.02.1971r. do 26.04.1995r. na stanowisku kierowcy operatora ponieważ dokument nie spełnia wszystkich wymaganych przepisami warunków formalnych.

Dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.z dnia 12 sierpnia 2013 roku znak: (...) w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)k.-9.

J. S. nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Dowód: wniosek w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) k.-1-3.

Sąd zważył, co następuje:

Powyżej ustalony stan faktyczny Sąd oparł na materiale dowodowym zgromadzonym w trakcie trwania postępowania i ujawnionym na rozprawie, przede wszystkim w postaci dokumentów zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...). Przedmiotowy materiał Sąd uznał za rzetelny i wiarygodny. Strony bowiem w trakcie postępowania nie kwestionowały jego prawdziwości, a jedynie odmiennie go interpretowały oraz wyprowadzały z niego odmienne konkluzje o charakterze tak faktycznym jak i jurydycznym. Tym samym należy skonstatować, iż brak jest przesłanek by odmówić dokumentom zgromadzonym w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) przymiotu wiarygodności. W konsekwencji przedmiotowy materiał dowodowy pozwolił dokonać w znacznym zakresie rekonstrukcji stanu faktycznego w niniejszej sprawie. Przede wszystkim ze świadectwa z dnia 13.09.1973r. (w aktach osobowych wnioskodawcy dot. jego zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) k.-5) wynika, iż dnia 12.09.1973r. wnioskodawca ukończył państwowy kurs maszynistów maszyn budowlanych i drogowych. Pozostałe dokumenty przywołane jako dowody przy rekonstrukcji stanu faktycznego jednoznacznie wskazują , iż w okresie od 01.02.1971 r. do 12.09.1973 r. wnioskodawca pracował na stanowisku robotnika-pomocnika operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych, a w od 13.09.1973r. do 26.04.1995r. pracował jako operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych.. Wobec poczynionej wyżej konstatacji podkreślenia wymaga fakt, iż akta pracownicze wnioskodawcy prowadzone były z należytą starannością, świadczy o tym kompletność zachowanych dokumentów jak i skrupulatność w ich wypełnianiu.

Sąd nadał również przymiot wiarygodności zeznaniom świadków G. S. i J. W. oraz wnioskodawcy, którzy zgodnie potwierdzili okoliczność, iż w okresie od 13.09.1973r. do 26.04.1995r. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych. J. S. obsługiwał wówczas przez okres całego roku spycharki, ładowarki i kompleksy. Ładowarką wnioskodawca ładował buraki, wysłodki, żwir, woził materiały budowlane, spycharką hałdował miał, koks, kamień. Wzmiankowani koherentnie opisali zakres czynności jakie ubezpieczony świadczył na rzecz ówczesnego pracodawcy. Podkreślenia wymaga, iż pomimo upływu czasu świadkowie i wnioskodawca zeznawali w sposób dość szczegółowy, obrazując podniesione okoliczności w sposób zbieżny i pozbawiony jakichkolwiek wewnętrznych sprzeczności. W konsekwencji Sąd Okręgowy nadał przymiot wiarygodności zeznaniom wzmiankowanych osobowych źródeł dowodowych.

Antycypując dalsze rozważania o charakterze merytorycznym należy w tym miejscu wskazać, iż spór pomiędzy stronami sprowadzał się do tego, czy wnioskodawca może wykazać się okresem 15 lat pracy w warunkach szczególnych.

Wnioskodawca w trakcie procesu wywodził, że był zatrudniony przez okres ponad 15 lat w szczególnych warunkach pracując w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...). Na poparcie swego stanowiska wnosił o przesłuchanie wskazanych wyżej świadków.

Pozwany organ rentowy wywodził, że wnioskodawcy nie należy się wcześniejsza emerytura, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

Zgodnie z powołanymi przepisami ubezpieczonemu mężczyźnie urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku 60 lat, jeżeli na dzień 1 stycznia 1999 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, stanowiącym załącznik do powołanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów w wymiarze co najmniej 15 lat oraz osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący 25 lat, a także nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Pozwany organ rentowy stanął na stanowisku, iż przy uwzględnieniu powyższych przepisów ubezpieczonemu nie przysługuje prawo do emerytury.

Zdaniem Sądu Okręgowego ostatecznie na uwzględnienie zasługuje stanowisko prezentowane w toku procesu przez J. S..

Jakkolwiek zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze okresy pracy w szczególnych warunkach, stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w świadectwie pracy, to jednak nie jest to jedyna i niepodważalna droga do wykazania zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Zgodnie bowiem z § 22 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) okresy zatrudnienia mogą być udowodnione zeznaniami świadków lub dokumentacją osobową, gdy zainteresowany wykaże, że nie może przedstawić zaświadczenia zakładu pracy. Zeznania świadków przedstawia osoba ubiegająca się o przyznanie świadczenia.

W ocenie Sądu ubezpieczony wykazał, iż w ramach swojego zatrudnienia przez okres ponad 15-stu lat pracował w szczególnych warunkach (a trzeba w tym kontekście pamiętać, iż to wnioskodawca winien udowodnić przedmiotową okoliczność, albowiem to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu tak w postępowaniu przed organem rentowym jak i w niniejszym postępowaniu jurysdykcyjnym). Niniejszą okoliczność Sąd I Instancji wywiódł z zeznań ubezpieczonego i świadków G. S.i J. W., a także analizy wiarygodnych i spójnych dokumentów zgromadzonych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...)oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...), z których jednoznacznie wynika, że w okresie od 13.09.1973r. do 26.04.1995r. wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pracował jako operator maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych. Stanowisko operatora (synonim maszynisty) maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego zostało bowiem uznane za stanowisko, na których wykonywana jest praca w warunkach szczególnych na mocy wykazu A dziale VIII poz. 1 pkt 4, stanowiącego załącznik do zarządzenia nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31.03.1988r. w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. Urz. MRLiGŻ z dnia 4 listopada 1988 roku, Nr 2, poz. 4-5), a charakter pracy (przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych), wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu w szczególnych warunkach, jest tożsamy ze wskazanym w wykazie A dziale VIII poz. 1 stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.).

W powyższym kontekście wskazać należy, iż § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze stanowi, że okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy. Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009, nr 5-6, poz. 75, z 6 grudnia 2007 r., III UK 66/07, z 4 października 2007 r., I UK 111/07, z 19 września 2007 r., III UK 38/07, OSNP 2008, nr 21 - 22, poz. 329, z 14 września 2007 r., III UK 27/07, OSNP 2008, nr 21 - 22, poz. 325).

W tym miejscu trzeba podkreślić, iż jedynie okresy wykonywania zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy wypełniają weryfikowalne kryterium uznania pracy o cechach znacznej szkodliwości dla zdrowia lub znacznego stopnia uciążliwości, lub wymagającej wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Taki sam warunek odnosi się do wymagania stałego wykonywania takich prac, co oznacza, że krótsze dobowo (nie w pełnym wymiarze obowiązującego czasu pracy na danym stanowisku) lub periodyczne, a nie stałe świadczenie pracy wyklucza dopuszczalność uznania pracy za świadczoną w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wskutek niespełnienia warunku stałej znacznej szkodliwości dla zdrowia lub stałego znacznego stopnia uciążliwości wykonywanego zatrudnienia ( vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 3 października 2008 roku, II UK 133/08).

W tym kontekście należy pamiętać, iż jedynie praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, wymieniona w wykazie A stanowiącym załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (co zostało wykazane) oraz na stanowiskach wymienionych w odpowiednich zarządzeniach resortowych (co także zostało wykazane) może być uznana za pracę w warunkach szczególnych. Trzeba w tym miejscu nadto podnieść, iż przepisy regulujące materię ubezpieczeń społecznych mają charakter bezwzględnie obowiązujących; oznacza to, iż w sytuacjach w nich określonych muszą być one stosowane przez organ rentowy w sposób ścisły. Niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 listopada 2006 roku, I UK 138/06).

W powyższym kontekście należy dodać, iż wykonywanie pracy - niezależnie od jej rodzaju - nigdy nie trwa faktycznie, efektywnie "pełnych" 8 godzin. Pracownik ma zawsze przerwy w pracy (choćby przerwę śniadaniową albo przerwę na chwilowy wypoczynek, na czynności fizjologiczne i higieniczne, "na papierosa" itd.). Czasem pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie jest czas, w którym praca ta jest efektywnie rzeczywiście wykonywana, lecz czas, w którym pracownik pozostaje w gotowości do świadczenia na rzecz pracodawcy pracy tego rodzaju. W rozpoznawanej sprawie kwestią wymagającą oceny nie było jednak to, ile godzin J. S. efektywnie świadczył pracę przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych na stanowisku operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego, ale o to, czy rodzaj świadczonej przez niego pracy odpowiadał definicji (istocie) w/w pracy. Doniosły był zatem zakres powierzonych mu obowiązków. Jeżeli wnioskodawca pracował przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych na stanowisku operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego a jedynie sporadycznie pracował przy remoncie podczas awarii maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego, to oznacza, że była mu powierzona stale i wyłącznie praca przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych na stanowisku operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego. Istotne znaczenie miało zatem nie to, że zdarzało się, iż wnioskodawca w czasie 8 godzin pracy wykonywał także prace niezbędne do uruchomienia operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego przez pewien okres czasu , ale to, że w czasie pracy obowiązującym go na danym stanowisku pracy nie miał na stałe powierzonych innych obowiązków pracowniczych poza czynnościami przy ciężkich pracach załadunkowych i wyładunkowych na stanowisku operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego.

W tym kontekście należy zauważyć, iż sąd w postępowaniu cywilnym orzeka na podstawie zgromadzonego w wyniku inicjatywy stron procesowych materiału dowodowego. Obowiązek udowodnienia okoliczności z których strona wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne wypływa wprost z art. 6 kc. Zgodnie z tym przepisem to na wnioskodawcy spoczywał ciężar dowodu w zakresie ewentualnego dowodzenia charakteru jego pracy w okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...) jako pracy w szczególnych warunkach. Przenosząc wyrażony w art. 6 kc, tradycyjnie zaliczany do instytucji prawa materialnego obowiązek dowodzenia powoływanych przez stronę okoliczności na grunt prawnoprocesowy wskazać należy, że koresponduje on z wyrażoną w art. 232 kpc zasadą inicjatywy procesowej stron. Zgodnie bowiem z treścią przywołanego przepisu o proceduralnym charakterze strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Literalna wykładnia omawianego przepisu, jak również jednolite poglądy wyrażane przez doktrynę i orzecznictwo nie pozostawiają wątpliwości, że to strony są „gospodarzami” postępowania, a dopuszczenie przez sąd z urzędu dowodu nie wskazanego przez stronę może nastąpić jedynie w wypadkach wyjątkowych i dotyczy sytuacji, w której pomimo aktywności stron w procesie nie jest możliwe wyjaśnienie wszystkich okoliczności koniecznych do rozstrzygnięcia sprawy. W żadnym zaś razie przepis art. 232 kpc nie może być wykorzystywany jako swoista „furtka” do przerzucenia na sąd obowiązków, które ciążą na stronie i które służą jej interesom. Dla poparcia przedstawionego powyżej stanowiska wskazać należy, że w orzeczeniu z dnia 7 listopada 1997 roku [III CKN 244/97, OSNC 1998, nr 3, poz. 52] Sąd Najwyższy stwierdził, że możliwość dopuszczenia przez sąd dowodu nie wskazanego przez strony nie oznacza, ze sąd obowiązany jest zastąpić własnym działaniem bezczynność strony, a skorzystanie przez sąd za swojego uprawnienia do podjęcia inicjatywy dowodowej jest możliwe jedynie w szczególnych sytuacjach procesowych o wyjątkowym charakterze. Z taką jednak sytuacją nie mamy do czynienia w przedmiotowym postępowaniu. Postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie, prowadzone z inicjatywy stron, należy w opinii Sądu Okręgowego we Włocławku określić jako wyczerpujące i tym samym wystarczające do merytorycznego rozstrzygnięcia sporu.

Trzeba nadto zauważyć, iż w postępowaniu przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych okoliczności mające wpływ na prawo do świadczeń lub ich wysokość mogą być udowadniane wszelkim środkami dowodowymi, przewidzianymi w kodeksie postępowania cywilnego. Ograniczenia dowodowe zawarte § 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie postępowania o świadczenia emerytalno – rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń (Dz. U. z 1983 r., Nr 10, poz.49) dotyczą wyłącznie postępowania przed organem rentowym ( vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1996 roku, II URN 3/95, opubl.: OSNIAPiUS, 1996 rok, Nr 16, poz. 239; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 kwietnia 2008 roku, II UK 259/07, Legalis).

Niejako na marginesie można wskazać, iż zgodnie z aprobowanym przez Sąd Okręgowy stanowiskiem Sądu Najwyższego zaprezentowanym w wyroku z dnia 22 czerwca 2005 roku (sygn. akt I UK 351/04, publ. OSNP 2006/5-6/90), określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako "pracy wykonywanej w szczególnych warunkach" w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.) nie należy do kompetencji pracodawcy (czy też przechowawcy jego dokumentów). Należy także dodać, iż z treści cytowanego wyżej § 2 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze nie wynika, aby stwierdzenie zakładu pracy (czy też przechowawcy jego dokumentów) w przedmiocie wykazania, na podstawie posiadanej dokumentacji, okresów pracy w szczególnych warunkach, miało charakter wiążący i nie podlegało kontroli organów przyznających świadczenia uzależnione od wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 kpc, gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest organem państwowym ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 kpc, który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej. Z uwagi na powyższe Sąd prowadził postępowanie dowodowe, mające na celu weryfikację dokumentów zebranych w aktach emerytalnych organu rentowego nr (...) oraz w aktach osobowych dot. zatrudnienia ubezpieczonego w Przedsiębiorstwie Państwowym Cukrownia (...), czego implikacją było sprecyzowanie, za pomocą zeznań ubezpieczonego i świadków, charakteru pracy J. S. wykonywanej w okresie od 13.09.1973r. do 26.04.1995r. jako pracy w warunkach szczególnych.

Przedstawiona wyżej argumentacja prowadzi do wniosku, iż J. S. spełnił wszystkie niezbędne warunki do przyznania mu wcześniejszej emerytury, o której mowa w art. 184 ust. 1 i 2 w zw. z art. 32 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity z dnia 26 sierpnia 2009 roku Dz. U. Nr 153, poz. 1227) oraz w zw. z § 4 ust.1 pkt 1 i 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz.43 z późn. zm.) – w tym także udowodnił staż pracy w warunkach szczególnych wynoszący ponad 15 lat.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd , na podstawie przepisu art. 477¹⁴ § 2 kpc, orzekł jak w sentencji uzasadnianego wyroku, tj. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy J. S. prawo do emerytury od dnia 19 lipca 2013 roku, tj. od dnia złożenia wniosku ( vide art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych), zaliczając do okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych okres od 13.09.1973 r. do 26.04.1995r.

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE